attentie haarstukdragers!

[vonkje]

Hallo allemaal,

Ik ben de laatste tijd erg veel bezig met de keuze te maken of ik wel of geen haarstuk (pruik) zal nemen of niet. Ik heb al eens, toen ik 14 was een haarstuk gehad. Maar had na twee jaar besloten hem af te laten. Ik merk dat ik er toch erg veel behoefte aan heb. Mede omdat ik nu in een soort van dieptepunt verkeer. Maar wat bij mij steeds als vraag opreist is de volgende:

Hoeveel TTM-ers dragen eigenlijk een haarstuk?

Ik bedoel, zelf heb ik dus jaren geleden de keuze gemaakt om hem af te laten, ook al doet dat 3 keer zoveel pijn, en beperk ik mezelf heel erg in degene die ik KAN zijn. Niet fietsen, niet openlijk zwemmen, altijd zorgvuldig je plaats zoeken in de groep. Ik word er nu zo onderhand wel een beetje moe van.

Misschien is deze vraag al eerder gesteld, maar goed toen wist ik nog niets van deze site af. Dus graag zou ik enkele reactie krijgen.

Vonkje

[carin39]

hoi vonkje
Ik heb je berichtje gelezen.
Zelf heb ik een haarstuk gehad in 1993.
Daarna waren mijn haren weer zover bijge-
groeid dat ik zonder kon.
Ik heb hier nooit spijt van gehad , voelde
me een heel ander mens kon weer normaal
naar buiten en alles doen.
Dat kwam ook omdat dat haarstuk in mijn eigen
haar vast geknoopt zat.
Maar laatst 1994 begin 1995 ging het weer de mist in.
Het plukken begon weer , dit keer zo erg dat een haar
stuk niet meer mogelijk was (buiten dat ook omdat die
dingen erg duur zijn).
toen moest ik eraan geloven een pruik te dragen.
In het begin had ik het er erg moeilijk mee , maar dat
wenden steeds meer.
Alleen het plukken ging bij mij niet weg met die pruik.
Omdat je er toch nog onder kan komen.
Dus al met al draag ik nu al 7 jaar een pruik.
En was ik bang dat die afwaaide of zo,dan naaide ik een
stukje plastick(iets dikker dan gewoon plastick) aan de bovenkant
en aan de zij kanten , en plakte daar dubbelzijdige plakband op.
Zo ben ik al heel wat operatie`s ingegaan (hihihihi) zonder dat iemand het wist.
Zo zie je fantasie genoeg.
Maar ik moet zeggen met die pruik voelde ik me ook een ander mens , durfde weer naar buiten , en niemand die het zag.
Moet wel even vermelde dat ik heel handig ben met haren , en bracht er dus mijn eigen modellen in.
Op het moment draag ik nog een pruik , maar ik ben nu al 5 weken pluk vrij, dus ik duim er voor dat dit de laatste is.
Daarom vonkje ik zou zeggen , ook al is het misschien eng voor jouw , probeer gewoon een pruik , en je zult merken dat je zelfvertrouwen zeker een heel stuk terug komt.
Je hooeft je niet meer te schamen voor de buitenwereld.
En als de tijd er voor jouw is om van het plukken af te komen , heb je tenminste wel weer een beetje (normaal) geleefd zo ver dat je dat kunt noemen.
Vonkje ik wens je heel veel succes en hoop nog iets van je te horen , of je het erop gewaagd hebt.
heeeeeeeel veeeeeeel liefs van Carin39 en groetjes

[marita]

Hallo vonkje

Ik draag ook al jaren een pruik en er ging voor mij een wereld open . Toen ik echt zo erg plukte dat ik echt kaal was kwam ik nergens meer ik zat de hele dag binnen En als ik ergens toch heen moest dan zorgde ik voor een plekje achteraan .En het liefst sprak ik met niemand.Tot het zover was dat mijn man de boodschappen deed en zelfs voor mij de kleren ging kopen.
Dat was wel een heel eenzame tijd. Toen ik mijn eerste pruik kreeg voelde ik me eerst wel onzeker van bijna geen haar naar een hele dikke bos haar.Maar daar wen je snel aan ik begon mezelf weer (mooi) te vinden en beetje voor beetje kwam mijn zelfvertrouwen weer terug. Alleen al even buiten wandelen of een boodschapje doen daar kan ik van genieten .Het was voor mij echt de oplossing om weer onder de mensen te durven .
Ik hoop dat je er uit komt met wat je beslist en hoop dat je wat aan mijn verhaaltje hebt veel liefs Marita

[monique3]

Hoi, ik zag dat het al even geleden was dat je dit schreef, maar ik wilde toch nog even reageren.
Ik draag al ruim 15 jaar haarwerken. Allemaal zijn ze volledig synthetisch. En in het begin moest ook ik er erg aan wennen.
Van een hoofd met dun haar, naar ineens een volle bos haar.
In het begin voelde het als een soort van helm, en heb ik hem omdat het plukken heel erg slecht werd, 9 jaar opgehouden, zelfs tijdens het slapen in bed.
Dat is een kwelling geweest. Maar ondanks de beperkingen die ik door het dragen van een haarwerk kreeg, draag ik ze nog steeds.
Omdat ik me dan beter voel.
Wie wil er nu niet leuk voor de dag komen?
Meestal ben ik wel blij met mijn haarwerk, maar soms....
Bijv. in de zomer als het erg warm is, dan vervloek ik hem.
En als het heel erg veel regent en hard waait, ook dan vloek ik.
Maarja dit is beter dan het alternatief.

Je had het in je stukje over een haarstuk. Of bedoel je een haarwerk? Kijk op dit forum eens bij Haarwerken en bij Ervaringen met een haarwerkspecialist.
Daar vind je advies en tips, lijkt me wel handig in jouw geval, als je er nog over denkt. Succ6.

groeten van Monique3.

[ernestina]

Hoi Vonkje,

Ik heb voor maar 1 jaar een pruik gedragen. Ik kwam ertoe omdat ik dacht dat het beter zou zijn voor mijn zelfvertrouwen. Zelf heb ik er echter nooit aan kunnen wennen. Het was gewoon mezelf niet die ik in de spiegel zag, en mijn man dacht er ook zo over. Kijk, hij vind mij natuurlijk mooier met mooi lang haar, maar dan wel mijn eigen haar, zegt hij. In het begin vond ik het fijn en liep met mijn pruik te 'pronken', maar wat erbij kwam vond ik minder fijn.
Ik was steeds bezig met controleren of alles nog wel goed zat, als er mensen keken dacht ik dat het was omdat ze wel zagen dat het een pruik was en de bekende regenbuien en warme zomerdagen, dat waren allemaal dingen die mij ertoe hebben doen besluiten om mijn pruik maar weer af te laten.
Als de mensen nu kijken, weet ik tenminste waar ze naar kijken (ik vind dat niet erg) en als het regent: so what, laat maar lekker vallen op mijn koppie, heerlijk.

Succes met je keuze, Ernestina

[bolleke]

Dag allemaal,
Ik wou even mijn ervaring meedelen ivm pruiken...
Ik kreeg TTM op mijn veertiende, een jaar later was ik zo goed als helemaal kaal. Mijn moeder liep met mij allerlei dermatologen af, vermits ik niet verteld had dat ik het zelf deed. Bij bezoek aan het UZ in Gent kreeg ze toen te horen dat ik maar beter een pruik kon dragen voor mijn 'psychologische ontwikkeling'.
Ik haatte deze beslissing maar ergens kon ik er wel vrede mee nemen. Heimelijk hoopte ik dat hierdoor mijn trekgedrag zou veranderen, helaas...
MAAR! Ik moet toegeven dat ik op dàt moment en al die jaren later (in totaal 28!! jaren) heel blij was met mijn pruik. Ik kon mij 'normaal' begeven onder de mensen. Er waren natuurlijk beperkingen maar daar leer je op de duur wel heel creatief mee om te gaan. Hèt grote voordeel was dat ik niet meer werd nageken en uitgelachen. Achteraf gezien denk ik niet dat ik door iedereen werd nagekeken maar op dàt moment VOELDE het wel zo aan...
Toen ik eind 1999 de TTM heel goed onder controle had én mijn kale plekken een beetje aan het dichtgroeien waren, besloot ik om met de eeuwwisseling ook mezelf een 'nieuw gezicht' te geven. Weg met de pruik dus!
Enige tijd later kwam de TTM echter heel dwingend terug opzetten. Er sneuvelden opnieuw honderden en honderden haren... vreselijk. Voor mezelf het signaal dat er op een ANDERE manier aan mijn TTM moest gewerkt worden. Maar de grote vraag was nu, hoe moet het met mezelf, met HOE ik eruit zag?
Want het was geen gezicht...
Toen heb ik de knoop doorgehakt om ZONDER pruik verder door het leven te gaan. Het was een moeilijke periode, maar ik denk dat ik dat TOEN aankon omdat ik in mijn persoonlijk 'groeiproces' al ZO VER was...
Twee jaar later kreeg ik de TTM terug onder controle, en sindsdien ben ik heel blij met mezelf en met mijn uiterlijk. Af en toe is er nog een terugval. En gezien mijn persoonlijke moeilijke situatie is dit ook begrijpelijk. Maar dat ik nu weinig haar heb en waarschijnlijk nooit meer de haarbos zal hebben van in mijn kindertijd, ook daar heb ik vrede mee. Het gaat immers om je PERSOONLIJK gevoel. Ik ben heel gelukkig met mezelf, ik hou van mezelf én heb mezelf aanvaard. Ik probeer nog elke dag mezelf die dingen te geven en te gunnen die ik verdien en waar ik als mens recht op heb, en geloof me, het helpt om jezelf rust en adempauze te geven... dan gaat je TTM-duiveltje ook een beetje rusten...
Dit verhaal, alleen maar om aan te tonen dat iedereen uiteindelijk moet doen waar hij/zij zichzelf het beste bij voelt én dat dat voor iedereen anders zal zijn omdat iedereen zich op elk moment in een andere fase van zijn/haar groeiproces bevindt.
Sterkte voor ieder van jullie!
Groetjes, bolleke