Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier
|
16 september 2004, 14:49 | #16 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 16 september 2004
Berichten: 1
|
Hoi JaRule17
Sinds jan 2004 AA universalis. Heb wel een mooie pruik maar ik draag 'm nooit. Mensen moeten je maar accepteren zoals je bent, ga er maar boven staan. Is eigenlijk nog een soort van stoer ook. Het kaal lopen bevalt mij beter dan dubbelzijdige tape plakken op je haarwerk enz. Ik probeer er een beetje positief mee om te gaan. Het heeft ook z'n voordelen; je hoeft niet naar de kapper, optutten is snel klaar, nooit een 'bad hair day' geen shampoo en conditioners geen haarlak. Scheelt een hoop geld en als je op vakantie gaat een hoop bagage. Succes! |
16 september 2004, 15:55 | #17 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 12 juni 2004
Berichten: 281
|
Ik heb na jaren van frustratie en ergernis voor een paar maanden geleden ook besloten om mijn kop helemaal kaal te scheren.
Ik scheer mijn hoofd nu iedere week kaal met de kortste stand van mijn tondeuse, dus nog niet met een scheermes. Uiteraard is de frustratie en ergernis nog wel aanwezig, maar in aanzienlijk mindere mate dan toen mijn haar nog langer was en ik hier zelfmoord neigingen van kreeg..Ik ben nu ook wat minder bezig met mijn kaalheid dan voor kort terug.Misschien een aanrader voor iedere kalende persoon |
17 september 2004, 13:08 | #18 |
Be a miracle
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
|
IK!!
Ik heb ook AA Universalis. Op het ogenblik is het weer heel erg. kale plekken over mijn hele lichaam. vooral op mijn hoofd. Daarom gaat morgen ochtend het scheermes er weer over heen. Ik scheer het wel helemaal af. zo kaal als de smileys van dit forum !! Want weet je............. Je bent wie je bent. en je innerlijk mag dan veranderen, je uiterlijk blijft het zelfde! Annelies |
17 september 2004, 16:15 | #19 | |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 9 juni 2004
Locatie: Turnhout (België)
Berichten: 131
|
Citaat:
Ik snap de zin hierboven niet, bedoel je niet je bent wie je bent en je uiterlijk mag dan veranderen, je innerlijk blijft hetzelfde ?? groetjes Tinne
__________________
dikke smakkerds Tinneke
Don't lose hope!! |
|
18 september 2004, 11:48 | #20 |
Be a miracle
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
|
Dat bedoel ik inderdaad ja!
Sorry foutje!! (moet kunnen toch?) Ik heb trouwens gisteravond mijn haar er weer afgehaald. Het was erg vlassig en dun, de plekken op mijn hoofd waren weer goed te zien. Ga zo maar eens op petjes jacht. toch wel koud om buiten zo te lopen
__________________
Kaal of niet, je innerlijk verandert niet! |
18 september 2004, 13:41 | #21 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 9 juni 2004
Locatie: Turnhout (België)
Berichten: 131
|
tuurlyk kan een foutje, maar ik wou het toch maar even zeggen
__________________
dikke smakkerds Tinneke
Don't lose hope!! |
19 september 2004, 15:13 | #22 | |
Be a miracle
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
|
Citaat:
Lies
__________________
Kaal of niet, je innerlijk verandert niet! |
|
26 september 2004, 17:12 | #23 |
Be a miracle
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
|
Ik dus! en zo zie ik eruit zonder pruik! Echte cam foto, maar ik heb geen betere! Kus Lies
__________________
Kaal of niet, je innerlijk verandert niet! |
28 september 2004, 20:16 | #24 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 16 september 2001
Locatie: Noord-Brabant
Berichten: 318
|
Knap koppie hoor!
grtz Annelies |
29 september 2004, 17:21 | #25 | |
Be a miracle
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
|
Citaat:
Knuffel lies
__________________
Kaal of niet, je innerlijk verandert niet! |
|
3 oktober 2004, 20:41 | #26 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 16 september 2001
Locatie: Noord-Brabant
Berichten: 318
|
knuffie trug
|
4 oktober 2004, 18:30 | #27 | |
Be a miracle
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
|
Citaat:
(ff nog wat extra's schrijven want ik moet minstens 10 characters schrijven zegt dit forum ) HAHA
__________________
Kaal of niet, je innerlijk verandert niet! |
|
25 oktober 2004, 20:18 | #28 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 17 december 2003
Locatie: Nederland :D
Berichten: 44
|
Ik heb sinds mn 16e, wat voelt dat al lang, ben nu 17.
In het begin kreeg ik echt een shock, mn leven vond ik al vrij verot en dit kon er echt niet bij. Was helemaal gek in het begin, voelde me superkut. Liep uiteindelijk een jaar lang met petje rond, maar daar werdt ik zo gestoord van. Toen ik met mn ouders op vakantie ging liep ik zonder petje rond. Toen had ik al een stuk minder erg AA dus kon het in principe ook wel. Sindsdien (ben nu bijna 18) loop ik niet meer met een petje rond. Bij mij is aa bijna weg, alleen de zijkant bij mn oor is nog een beetje verot en de achterkant is ook wel verot, maarja de zijkant is haar overheen (is toch bija niks mis mee) en de achterkan kijk ik niet naar. (Als ik dat wel ben ik weer in een kutbui ). Hoe ik ermee om ben gegaan? Kort maar krachtig, niet. Accepteer het nog steeds niet, snap nog steeds niet waarom het niet helemaal weg is en ben er geestlijk best fucked up van geraakt met als gevolg (voornamelijk door een combinatie van dingen + AA) dat ik nu nog steeds niet 100% ben, maar dat maakt me niet zo heel veel uit.
__________________
|
3 november 2004, 21:45 | #29 |
Sander K
Geregistreerd: 2 november 2004
Locatie: Amersfoort
Berichten: 6
|
Ikke
Ik heb AA sinds ik een jaar of 4 was. In het begin schrokken mijn ouders en mijn omgeving hier uiteraard erg van. Mijn haar viel in plukken uit, als ik met mijn vingers door m'n haar ging, nam je zo een hele bos mee. We zijn toen naar diverse artsen geweest voor onderzoek: de dermatoloog, een iriscopist, heb verschillende vitaminekuren gehad, maar helaas, weinig resultaat.
Als klein kind ben je heel kwetsbaar tegenover de 'buitenwereld'. En die is erg hard, kan ik je zeggen. Zowel kinderen als volwassenen kunnen zo bruut reageren wanneer ze iemand zien die er niet helemaal normaal uitziet. Nare, kwetsende opmerkingen vlogen regelmatig om mijn oren. Hierdoor ben ik als klein kind vrij verlegen geweest. Had weinig vriendjes, maar kon mij gelukkig uitstekend zelf vermaken. Naar mate ik ouder werd, kon ik wel makkelijker contacten leggen met andere kinderen, maar het was moeilijk om deze contacten ook te onderhouden. Op de basisschool viel het mee wat betreft pesten door andere kinderen, maar ik merkte toch wel dat ze anders met me omgingen dan met 'normale' kinderen. Op de middelbare school ging het echter veel moeilijker. In het eerste jaar ging het nog wel, daar zaten kinderen bij mij in de klas die ik kende van de basisschool. Na dat jaar werd de school gefuseerd met een andere, met als gevolg dat ik naar een andere locatie moest. Daar kenden ze mij niet, ik was daar echt een vreemde eend in de bijt. Ik werd enorm gepest. Of eerder, genegeerd en afgewezen. Mocht niet bij andere groepjes op de trap voor de school zitten, werd altijd als laatste gekozen bij gym, en moest bij het softballen altijd helemaal in het verre veld staan. Wanneer er dan een bal mijn richting op kwam, zorgden ze er altijd voor dat ik me uit de naad moest rennen om hem op tijd te kunnen teruggooien naar het thuishonk. Op een gegeven moment heb ik samen met mijn ouders de keuze gemaakt om een pruik te nemen. Dit leek een goede keuze, want ik werd niet meer vreemd aangekeken op straat, en voelde me in eerste instantie een stuk zekerder. Maar na verloop van tijd ging ik me toch onzeker voelen. Zit m'n pruik wel goed, kunnen andere mensen het niet zien? En het voelde ook niet prettig. Dat ding kriebelde en ik ging er enorm door zweten. Zodra ik thuis kwam, ging hij dus meteen af. Ik heb nog zo'n jaar of 3 met een pruik rondgelopen, en ben in die tijd steeds onzekerder geworden. In de zomervakanties liep ik altijd zonder pruik. We waren dan in het buitenland en niemand kende me daar. Maar toch, ik zag er vreemd uit: een kind, met rare kale plekken op z'n hoofd. Daar schrikken mensen toch altijd van. Ik had niet de moed om het af te scheren. Mijn moeder vond dat helemaal zo'n naar gezicht en je zou toch altijd die donkere plekken zien. Toen ik klaar was met de middelbare school (ik heb met goede resultaten mijn HAVO-diploma gehaald) ben ik naar het Grafisch Lyceum in Rotterdam gegaan. Ik wist al lange tijd dat ik iets met reclame en vormgeving wilde doen, dat bleek ook uit alle beroepskeuzetesten. Ik had de verwachting dat het nog pittig zou worden in die grote stad, maar het viel echt reuze mee. Vanaf de eerste dag ben ik daarheen gegaan zonder pruik, maar wel met een hoofd met rare plukken. Maar nooit een kwaad woord van iemand gehoord. Hooguit wat vragen van mensen die wilden weten wat er met mijn haar aan de hand was. Na 4 jaar op die school gezeten te hebben, hoorde ik een klasgenoot zeggen dat hij altijd had gedacht dat ik een alto was of een punker. Tja, daar keek ik zelf ook van op. In die periode ben ik een stuk zekerder van mezelf geworden. Toch duurde het nog een tijd voordat ik uiteindelijk de beslissing nam om mijn haar af te scheren. Pas op mijn 22e durfde ik het. En ik had direct spijt dat ik dat nooit eerder had gedurfd. Er ging een wereld voor mij open. Toen ik de straat op ging had ik voor het eerst in mijn leven het gevoel dat er niet naar mij werd gekeken. Ik viel niet meer op. Mensen schrokken niet meer van mijn rare coupe. Er knalden geen mensen meer tegen verkeersborden. Ik werd spontaan aangesproken, ze leken meer geinteresseerd. Ik durfde sneller mijn mond open te doen tegen vreemden. In winkels kon ik zonder problemen naar de kassa te gaan, iets wat mij daarvoor zeer veel moeite kostte. Ik heb altijd met knikkende knieen door de winkel gelopen omdat ik zo'n moeite had om met mensen te communiceren, maar dat was nu in een klap voorbij. Het was echt een zegen. In die tijd ben ik ook gaan werken. Ik kon na mijn stage blijven werken op mijn stagebedrijf. Ik kreeg hier veel waardering, niet om hoe ik er uit zag, maar de manier waarop ik mijn werk deed. Dit gaf mij zoveel zelfvertrouwen dat ik me ook steeds beter ging voelen. Voor die tijd heb ik veel problemen gehad met mezelf. Zat niet lekker in mijn vel en had weinig behoefte aan contact met anderen. Die anderen namen tenslotte ook niet de moeite om zich voor mij te interesseren. Het ging langzaam maar zeker steeds beter na mijn 'metamorfose'. Ik ben veranderd van een verlegen, stille jongen naar iemand die absoluut niet bang is om zijn mond open te doen, of om mensen aan te spreken. Ik heb sinds 5 jaar een ontzettend lieve vriendin die mij volledig accepteert om wie ik ben, niet om hoe ik er uit zie. En zij heeft mij in die 5 jaar ook enorm zien veranderen. Ik verander nog steeds. Ik sta zekerder in het leven, ik weet dat ik het allemaal wel aan kan. Ik neem mijn eigen beslissingen, zonder dat ik eerst 10 keer hoef na te denken over wat anderen er van vinden. Ik heb mijn ziekte in feite al jaren geaccepteerd, maar omdat de 'buitenwereld' niet gewend is aan mensen die er anders uit zien, duurde het zo lang om te worden wie ik nu ben. En ik voel me goed en gelukkig. Regelmatig komt mijn kale koppie ter sprake. Mensen vragen zich af of ik het nou elke dag moet scheren, of het niet koud is in de winter. En dan heb ik er absoluut geen moeite mee om te vertellen hoe het komt dat ik kaal ben. Ze weten dat ik verder 100% normaal ben, en geen rare skinhead of iets dergelijks. Wanneer er een grapje gemaakt wordt, dan kan ik er altijd om lachen. En ja, er wordt nog wel eens een nare opmerking gemaakt, maar ik ben mondig genoeg om een nog veel gemenere opmerking terug te maken. Het is een vrij lang verhaal geworden, maar ik wou het toch eindelijk een keer opschrijven. Zo gedetailleerd had ik het namelijk nog nooit opgeschreven. De aanleiding dat ik dit stuk geschreven heb, is omdat ik gistermiddag werd aangesproken door een jongedame, wiens vriend sinds 2 jaar kaal is. Hij heeft zeer veel moeite met het accepteren hiervan. Bovendien wist hij nog niet eens de naam van deze aandoening. Ik heb mijn telefoonnummer aan haar gegeven en gezegd dat hij me altijd kan bellen. Ik hoop dat degenen die dit lezen er iets aan hebben. Ik kan me voorstellen dat er genoeg (jonge) mensen zijn die nog volop in het verwerkingsproces zitten toch iets zekerder van zichzelf worden door het lezen van ervaringen van anderen. Ik zou zeggen: wees jezelf, je bent wie je bent. Probeer je omgeving uit te leggen waarom je er zo uitziet. Doe je eigen ding op jouw eigen manier en probeer je zo min mogelijk aan te trekken van wat anderen zeggen. En als ze wat zeggen: trek je mond open! Sterkte aan iedereen, een reactie is altijd welkom Sander |
4 november 2004, 13:09 | #30 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 4 januari 2004
Berichten: 180
|
Hoi Sander,
Tjonge, wat een verhaal...maar wel een verhaal waar iedereen weer wat mee kan. Ik heb diep respect voor de manier hoe jij er nu mee om gaat, wat fantastisch dat je na zo'n moeilijke jeugd zo in het leven staat. Dank voor je verhaal, ik denk dat dit voor velen weer een positief voorbeeld is! Het geeft ook aan hoeveel veerkracht een mens in zich heeft om ook met dit soort problemen dus gewoon weer verder te gaan en van het leven te genieten. Ook ik merk nu na 1 jaar helemaal kaal zijn, dat het leven gewoon doorgaat en zelfs erg leuk is . En dat terwijl ik vorig jaar echt dacht dat de wereld verging toen ik al mijn haar kwijt raakte. Af en toe baal ik best wel en vind ik het lastig, maar het overheerst niet meer mijn dagelijkse gang van zaken. Succes verder, gr. Assie |
|
|
Soortgelijke discussies | ||||
Discussie | Auteur | Forum | Reacties | Laatste bericht |
Doe de ZELFTEST: word jij kaal?? | Tiuri | AGA - Algemeen | 63 | 5 maart 2010 23:56 |
Testmethoden om te bepalen of je kaal wordt | bmazen100 | AGA - Algemeen | 9 | 2 augustus 2006 12:30 |
Grijs of kaal of beiden ? | zucht | AGA - Algemeen | 5 | 3 juli 2004 16:21 |
nagels | Janne | AA - Algemeen | 22 | 20 maart 2004 17:48 |
Men's Health editie "Nooit meer kaal" | Raymond79 | Medicijnen/haargroeimiddelen | 22 | 29 december 2003 22:26 |