terug van weggeweest

[Kristel]

Hoi hoi hoi,



Wat ben ik content om hier terug te zijn … het heeft lang geduurd maar hier ben ik dus weer.

Waar zal ik beginnen ….



Het heeft me een paar uren geduurd om alles (een beetje) door te lezen en ik zie toch nog vele vertrouwde namen maar toch ook vele nieuwe, hallo aan iedereen.



De meeting … pff zou ik zeggen. Ik ben met dubbele gevoelens naar huis gegaan, fijn om iedereen te ontmoeten, nu kan je inderdaad een gezicht plakken aan de mensen maar ook een raar gevoel omdat ik merk dat anderen toch anders reageren en ermee omgaan, dat heb ik blijkbaar moeten verwerken en een plaats moeten geven, maar toch was het fijn en de moeite waard. Ik zie er nog wel eentje zitten … Het was fijn om in het “echt” mee te maken dat anderen soms net dezelfde gevoelens hebben als jij en echt het gevoel te hebben dat je begrepen wordt. Ik vond het op momenten ook wel emotioneel, vooral het moment van Limburgse, echt daar heb ik nog dagen aan moeten denken met tranen in de ogen echt knap.

En het was natuurlijk super georganiseerd he



M’n haren …. het ging al goed voor de meeting en nadien is het ook nog goed blijven gaan. Weinig haren die sneuvelden, traag groeien maar ze groeiden en m’n haarbos werd echt al mooi en goed. Op een dag vroegen 2 vriendinnen van mij, die op bezoek waren, waarom ik m’n haren eens niet los deed (weeral “de vraag”). Ik natuurlijk neen liever niet en dat trekt op niks, ik kan daar niks anders moois mee doen en blabla, maar toen zeiden ze dat dat best wel zou meevallen en dat m’n haren echt mooi en dik zijn, dat het ooit anders is geweest en dat ze niks zouden verder zeggen, maar dat dit een stap is die ik misschien eens moet zetten en misschien valt het wel mee, ze zouden proberen met enkele speldjes een ander kapsel te maken, maar als ik het echt niet wou en me er niet bij goed voelde moest ik het niet doen.

Dat pakje me wel en ik dacht misschien kan er toch nog iets van te maken zijn. Dus … ik deed m’n staart los en keek heel bang met tranen in m’n ogen … de reactie … seg da valt toch mee, das helemaal niet erg wat zie je nu, bijna niks alleen verschillende lengtes ….ze hebben dan met een speldje de voorste lange haren op m’n kruin samen gedaan zodat de achterste haren los waren en zo heb ik de rest van de dag rond gelopen. Dan heb ik 2 dagen later de telefoon gepakt en de kapper gebeld voor een afspraak (een aangetrouwd nicht van de familie weliswaar). M’n haren laten wassen, 10 à 15 cm eraf laten knippen (want ze was echt wel lang) in lagen laten opknippen, blazen, opsteken en hup weer content naar huis. Dan heeft het nog een hele tijd goed gegaan tot ongeveer een week geleden ik kan niet verklaren hoe het komt maar m’n haren zijn bovenop weer sterk uitgedund. Nu gaat het alweer beter maar toch kan ik er soms echt niet afblijven. Ik ben ondertussen ook weer begonnen met omega en ga er met alle moed weer tegenaan, de schade is nog niet zo erg (positief inzien he) mijn staart is ook al weer langer aan het worden, dus zullen die andere haren ook wel bijgroeien he, dus we zullen wel zien.



Ik heb ergens gelezen dat iemand vroeg of men al wist welke naam men aan de suikerbonen mocht hangen (sorry maar ik weet niet meer wie dat juist was), dus zal ik dat verhaal ook eens even vertellen.

Alles ging goed, met de dikke buik, de laatste loodjes wegen het zwaarste zeggen ze altijd he.

Vrijdag 7 april op controle bij de gyn, kindje, vruchtwater, gewicht, moederkoek, bloeddruk alles goed, alleen wil hij/zij niet zakken en komen de weeën dus niet door en ben ondertussen al wat overtijd (was uitgeteld voor de 1e week van april, 7 april is ook ooit gezegd). De gyn stelt voor om maandag binnen te komen om alles in gang te zetten, ok die afspraak maken we dan maar met tranen in de ogen. Dit was echt niet wat ik verwacht had, ik had graag natuurlijk bevallen en dat wordt moeilijk als ze gaan stimuleren. Dat weekend was het de jaarlijkse kermis bij ons, dus daar heb ik nog vrij, zat en zondag goed van genoten, wetende dat het maandag en dinsdag in het moederhuis zou zijn en niet meer op de kermis. Zondagavond valies nog eens nazien, alles klaarzetten, ontbijttafel klaarzetten en wenend gaan slapen omdat ik echt niet graag had dat men het ging stimuleren, maar het kindje is het belangrijkste dus we zouden dat wel doorstaan.

Ik lig in bed en voel iets raars, ik was al enkele dagen m’n slijmprop aan het verliezen dus ik dacht dat het dat was, ik zeg “ik ga nog eens naar het toilet want ik voel iets raars”. Ik sta recht en …. bats … een heel kwak water stroomt over m’n benen naar de grond, m’n pyama-broek was helemaal nat, de grond nat en dat liep maar ….22.30u. M’n vriend was in een wip aan de andere kant van het bed, zeer rustig en bezorgd en vroeg wat hij kon doen. Haal maar een handdoek want ik geraak hier niet weg. Die handdoek tussen m’n benen en waggelen naar de badkamer,in de douche gaan staan, broek uit en water stroomt over m’n benen, douche genomen (want m’n water was mooi helder, dus dat mocht) en ondertussen kon m’n vriend de vloer in de slaapkamer en de sporen die ik achtergelaten had opkuisen. Aangekleed, dik pak maandverband in m’n broek (want dat water liep nog altijd), ontbijttafel dan maar weer opgeruimd, alles in de auto en hup naar de kliniek … 23.30u.

Zo’n geweldig broekje aan en dikke pakken doeken erin en aan de monitor … alles in orde met de hartslag en ondertussen al een beetje weeën, onderzoek is ok 1.5cm ontsluiting, dus blij dat we een kindje gingen kopen. Lichten uit, probeer maar wat te slapen en de weeën op te vangen en bel maar als er iets is.

8.00u weinig of niks geslapen nog steeds 1.5cm toch maar een infuus om te stimuleren, weeën komen fel op pff ademen en puffen, gaat goed – in de loop van de voormiddag begint toch moeilijker te worden twijfels epidurale of niet

11.30-12u onderzoek nog maar 2 cm, geef me dan maar epidurale (moet tot 10cm geraken !!!)

mmm zalig, een beetje geslapen voel nu enkel nog maar harde buiken

17.30-18u begin terug iets te voelen – enige tijd later epidurale werkt niet meer voel volledig alles (enorme weeën die opgewekt zijn tegen 160 omdat ik toch verdoving had !!!???!!!) - proberen verdoving bij de pompen, voel er niks van – gyn opgebeld kan maar pas over een uur komen

21.15u gyn is er eindelijk (1.5u later) 4 - 4.5 cm ontsluiting, wenen van de pijn, keizersnede … wenen en beven van de pijn, zenuwen, alles overvalt me …

22.23u ons zoontje is er 3.400 kg, 48.5 cm … TUUR, gezond met een luide kreet en hij plaste al direct in het rond, papa foto’s trekken en mee voor de verzorging terwijl mama ligt te braken en te wachten … eindelijk zie ik hem, wat een schat …. dolgelukkig ... (alhoewel ik vol braaksel hang … maar dat was allemaal niet belangrijk)

papa en tuur gaan terug naar het moederhuis terwijl ik moet wachten totdat ik terug dicht ben, ander bed in en ergens wachten totdat ik m’n benen kan bewegen … jaja die tenen die bewegen … bewegen maar … eindelijk ik mag naar de kamer …. Tuur is er niet … lichte paniek … papa zegt dat hij bij de couveuses is omdat hij alle valiezen ed nog moest verhuizen, hij zal hem gaan halen (dan kan ik hem eindelijk eens goed bezien en knuffelen) … toch niet, de zuster wil me eerst komen wassen en omkleden grrr

Ja eindelijk gaan ze hem halen en hup direct voeden, bellen om te wisselen van borst want ik kan dat kleine ding echt niet opheffen want lig nog half verdoofd met een zandzak op m’n buik.

Dan nemen ze hem mee zodat mama wat kan slapen … 24 uren … zwaar … teleurgesteld omdat hij weg moet en niet op de kamer mag blijven … gerust omdat ze hem in’t oog zullen houden en ik hem toch niet kan pakken ofzo

De volgende morgen was hij al lekker vroeg (5.30u) bij mij en heb ik eens lekker kunnen genieten van hem en eens goed kunnen bekijken ...



Ondertussen zijn we dus al enkele maanden verder en alles gaat heel goed. In het begin heeft Tuur wel wat last gehad van reflux maar dankzij 2 bezoekjes aan de osteopaat is dit helemaal voorbij. Ik ben ook weer goed op de been want ik heb toch wel wat moeten recupereren van die operatie, ik was toch wel wat moe en borstvoeding vergt ook veel van je, maar ik hou het nog steeds vol en het gaat echt goed.

Beetje bij beetje gaan wandelen en conditie opbouwen en het huishouden doen en de verzorging en voeden en het bezoek … ik had m’n handen meer dan vol. Nu is alles rustiger en ik ben ondertussen ook al weer aan het werk, 2 dagen per week zal dat worden van zodra papa weer werken is (na het bouwverlof).

Het is een heel ander leven, maar ik zou hem echt niet meer kunnen missen, ik geniet met volle teugen van het leven. Van’t weekend gaan we naar de zee voor enkele dagen en hebben we het ook weer even wat rustiger.



Het is me voordien echt niet gelukt om hier te zijn, vond ik echt wel spijtig maar ik ben content dat ik er nu weer kan zijn want ik ben echt content dat ik jullie ken.



M'n verhaal is wel wat lang geworden, maar ik had jullie zoveel te vertellen ....
Groetjes
Kristel