Haarweb Forum  
Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier

Ga terug   Haarweb Forum > Trichotillomanie > Boeken en artikelen

Reageren
 
Discussietools Discussie waarderen Weergave
Oud 1 november 2006, 16:29   #1
Lies86
Be a miracle
 
Lies86's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
Monique3 in Intiem

Hallo allemaal,

Monique 3 heeft een intervieuw afgegeven aan intiem.
Met de toestemming van Intiem, en monique zelf mochten wij het hier plaatsen! In 2 delen want anders was het te lang.
Bedankt monique!

Een dwangstoornis is nooit echt over…

Ik kan niet van mijn haren afblijven



Plukken en pulken doet iedereen wel eens. Maar wat als je jezelf kaalplukt en er tóch niet mee kunt ophouden? Dan heb je een dwangstoornis. Zoals ik. Jaren heb ik erover gedaan om die de baas te worden en dat lukte. Maar nu lijkt het of ik weer terug ben bij af. Er moet nu echt iets gebeuren!



TEKST: HELENE BUIS



Ik moet een jaar of acht geweest zijn toen mijn moeder met mij bij de huisarts zat vanwege een kaal plekje op mijn hoofd, ongeveer ter grootte van een rijksdaalder. Ik was een kind dat altijd aan zichzelf zat te pulken en plukken. Ik krabde korstjes open, beet op mijn nagels, draaide voortdurend lokken om mijn vingers, en plukte haar uit mijn hoofd. Dat doen wel meer kinderen, maar niet in die mate dat ze er kale plekken van krijgen. De huisarts verwees ons door naar de kinderarts. Die zei dat ik het waarschijnlijk deed om aandacht te trekken. Mijn moeder was voor de derde keer zwanger en had niet veel tijd voor mij. Mijn moeder moest er maar geen probleem van maken, het zou vanzelf wel overgaan.

Het ging niet vanzelf over. Mijn ouders werden er wanhopig van. Ze scholden, ze gaven me straf, maar de drang om te plukken was te sterk. Ik kon me er niet tegen verzetten. En dat terwijl ik toch graag mijn ouders gelukkig maakte. Ik herken dat dwangmatige van mij in mijn moeder. Zij beet bijvoorbeeld op haar nagels. En daar kon ze niet mee ophouden. Ook was ze heel erg netjes, alles in huis moest blinken. Maar ook dat had iets dwangmatigs. Ik voelde me er als oudste verantwoordelijk voor dat de dingen zo waren zoals mijn moeder ze graag zag. Dus als ik zag dat er vingerafdrukken op de bank zaten, pakte ik een doekje en poetste de leuning weer blinkend. Mijn zusje was erg rebels, maar ik was een brave meid en richtte me op mijn moeder.

Het harentrekken was niet het enige waar mijn ouders zich ongerust over maakten. Ze vonden dat ik te rustig was, tegen het apathische aan. Ik kan me nog herinneren dat dat kwam omdat er gewoon te veel indrukken op me afkwamen, vooral op school, ik was als het ware lamgeslagen.

Samen met mijn ouders bezocht ik een therapeute. Die vertelde dat ik een zogeheten ’antennekind’ was. Ik ving alles op en kon me niet goed afschermen van de prikkels die vanuit de buitenwereld op me afkwamen. Ik kon me niet goed uiten en daardoor hoopte al die informatie zich vanbinnen op, zodat ik altijd moe was en weinig energie had en veel onrust voelde. Het plukken aan mijn huid en aan mijn haar moest gezien worden als een poging van mij om tot rust te komen. Mijn ouders begrepen nu wat er aan de hand was, maar dat loste het probleem niet op, ik bleef plukken.

Ik was een jaar of twaalf toen ik zo veel kale plekken op mijn hoofd had dat de huisarts me het advies gaf om een hoofddoekje te dragen. Ik had ze op een bepaald moment in allerlei kleuren en motieven, zodat ik er altijd eentje op kon doen dat paste bij mijn kleren. Het verborg de kale plekken, maar daardoor kon ik wel stiekem lekker doorgaan met haren plukken. Ook bij gym mocht ik het doekje ophouden. Het is twee keer voorgekomen dat een kind in de pauze mijn doekje van mijn hoofd trok. Ik kan me niet meer herinneren of de kinderen toen schrokken of dat ze me uitlachten, maar ik weet nog wel dat een leraar voor me in de bres sprong en dreigde ze te straffen als ze me niet met rust zouden laten. Vanaf dat moment lieten ze me links liggen. Dat was ook niet fijn. Ik heb me heel erg eenzaam gevoeld in die tijd en veel gehuild.



”Stop er nou toch eens mee, Monique”, zei mijn moeder regelmatig. Maar dat kon ik niet. Gelukkig kreeg ik een paar vriendinnen die mij accepteerden zoals ik was, en op mijn achttiende leerde ik André kennen, de man met wie ik nu nog steeds samen ben. Ook André accepteert me zoals ik ben. Ik heb hem in het begin van onze relatie verteld wat er met mij aan de hand was. Hij kan het beter meteen weten, dacht ik. Als hij er niet mee kan leven, weet ik dat liever nu, dan dat ik erachter kom als ik me aan hem gehecht heb. Maar hij bleek al gemerkt te hebben dat er wat was, hij had er alleen niets over gezegd. Hij was zelf ook een gevoelig iemand, ook een antennekind. Hij begreep me en wilde me graag steunen. Ik vertelde hem dat ik eindelijk eens van mijn probleem afwilde en een normaal leven wilde leiden, zonder pruiken en kale plekken op mijn hoofd. Ik ben toen opnieuw naar de huisarts gestapt, de huisarts van André dit keer. Ik vond het best moeilijk om te vertellen wat ik had, maar ik stapte over mijn schaamte heen. De huisarts verwees mij door naar de RIAGG. Daar hadden ze nog nooit eerder iemand met mijn probleem gehad. Jarenlang ben ik bij een psycholoog in behandeling geweest. Zij richtte zich op het probleem dat ik zo moeilijk kon praten en mezelf kon uiten, niet op het plukken zelf.

Op een dag had ik een gesprek met een vervangende psycholoog. Via hem ben ik toen in een kliniek voor gedragstherapie beland. Mijn probleem werd daar heel serieus aangepakt. Ik was inmiddels zevenentwintig en had al heel wat hulpverleners gehad, maar voor het eerst kreeg ik te horen dat het beestje ook een naam had: trichotillomanie. Het viel onder de zogenoemde impulscontrolestoornissen. Daaronder vallen ook andere drangstoornissen, zoals boulimie, kleptomanie en pathologisch liegen. Het gaat er daarbij steeds om dat je een impuls krijgt, een prikkel, om iets te doen wat je eigenlijk niet wilt doen, en dat je dat vervolgens dan niet kunt tegenhouden. Ik werd opgenomen en kreeg een persoonlijke therapeut toegewezen met wie ik elke dag contact zou hebben. Alleen in de weekenden mocht ik naar huis.



De eerste weken werden gebruikt om mijn probleem in kaart te brengen en er werd een behandelingsplan opgesteld. Daarna begon de echte behandeling. De belangrijkste oefening die ik moest doen en waarvan ik veel geleerd heb, was de zogenoemde spiegeloefening. Daarbij mocht ik wél aan mijn haar plukken - iets wat de rest van de dag verboden was - maar… ik moest proberen het dan juist niet te doen!

Voordat ik die oefening ging doen moest ik iemand uit mijn groep kiezen en daar tegen zeggen: ”Ik ga naar de badkamer, ik ga mijn oefening doen. Als ik klaar ben kom ik jou vertellen hoe het is gegaan.” Ook als het fout ging moest ik meteen stoppen en het aan die persoon vertellen. Van tevoren sprak ik met mijn therapeute af hoeveel minuten ik in de badkamer wilde blijven en zette ik een wekkertje. Ik begon met twee minuten. De langste tijd die ik gehaald heb is achttien minuten. Dat is een hele tijd. Je staat maar naar jezelf te kijken voor die grote spiegel in de badkamer en je mag niks doen, behalve kammen en speldjes inzetten of een staart maken. Door die oefening leer je de onrust en spanning waar te nemen die voorafgaan aan de impuls om de haren uit je hoofd te trekken. Dat leidt ertoe dat je die spanning ook op andere momenten van de dag leert herkennen en bijtijds een positieve manier kunt zoeken om ermee om te gaan. Daarmee wordt dan bedoeld een eindje fietsen, een muziekje opzetten of gewoon: de spanning verdragen en niets doen. Of nog beter: je ontspannen. Zo’n ritueel als harenplukken heeft namelijk een begin, een middenstuk en een einde. Het begin is die spanning, die drang die je voelt opzetten, het middenstuk is het plukken, het toegeven aan de drang en het einde is de ontspanning. En daarna komen al snel de spijt en het verdriet omdat je hebt toegegeven aan de drang.

Ik droeg een pruik. Als ik behoefte had om te plukken, zette ik die pruik af en ging ik mijn gang. Als ik mijn oefening deed en in de badkamer mijn pruik af moest zetten, kon je er donder op zeggen dat de drang om te plukken op kwam zetten. In het begin ging het dan ook nogal eens een paar keer mis. Daarom werd er nóg een obstakel ingebracht. Ik moest een envelop meenemen. In die envelop moest ik de haartjes stoppen die ik er bij mezelf uitgetrokken had. Als ik op mijn kamer haren plukte, verstopte ik ze of spoelde ik ze door het toilet, zodat ik ze niet meer zag. Nu moest ik ze tellen en op de envelop moest ik het aantal haren vermelden dat erin zat. Dat was heel confronterend. Ik vond het verschrikkelijk toen ik een keer honderdvijftig haren telde die ik in de envelop moest doen; ik heb ze met een brok in mijn keel erin gestopt. Dat was nog erger dan niet toe te kunnen geven aan de drang. Die envelop hielp enorm, want die procedure vond ik erger dan die onrust.

Ik heb nooit stiekem een paar haartjes uitgetrokken en het vervolgens niet gemeld. Ik wilde niemand voor de gek houden, ik deed die oefening immers voor mezelf. Als ik in de fout ging, zei ik dat eerlijk tegen de persoon die ik had aangesproken. En hoe erg ik het ook vond, elk haartje dat ik uittrok stopte ik in de envelop.

In de groep waren mensen met heel uiteenlopende problemen. Ik was de enige met trichotillomanie. Er was een meisje dat anorexia had, zij moest op dezelfde badkamer proberen de dwang te weerstaan om over te geven. Dat lukte haar niet. Tijdens de oefening zette ze de kranen open, zodat niemand kon horen dat ze aan het braken was.

Ik herinner me nog een belangrijke oefening, een veldtraining noemden we dat. Daarbij moesten we een zogenoemde sociomap invullen. Dat was een A4’tje dat in twee kolommen was verdeeld. Aan de linkerkant moest je een situatie beschrijven waarin je je onprettig had gevoeld en wat je toen gedaan en gedacht had. Rechts moest je opschrijven hoe het eigenlijk had moeten gaan. Het werd ook wel de G-training genoemd: Gebeurtenis, Gedachte en Gewenst Gedrag.

De therapeut zocht tijdens de groepsbespreking een paar gebeurtenissen uit die map uit die hij voorlas en besprak. Ik vond het vreselijk confronterend als die van mij aan bod kwamen. Ik weet nog dat ik een keer geschreven had dat ik op straat door een jongen was uitgescholden en dat ik niks terug had durven zeggen.

”Wat heeft die jongen precies gezegd, Monique?” vroeg de therapeut. Toen ik dát moest beschrijven, toen schaamde ik me zo. Ik dacht dat ik finaal door de grond ging. Maar daarna kon ik die gebeurtenis wel beter verwerken. Door die oefening leerden we om zaken waar we ons voor schaamden niet weg te drukken, maar ze aan alle kanten te bekijken en erover na te denken hoe we er een volgende keer mee om zouden gaan. Niet vluchten, maar vechten. En omdat ik tijdens die bespreking een goede indruk wilde maken werd ik moedig en deed ik mijn best om mijn feitelijke gedrag zoveel mogelijk te laten lijken op het gewenste gedrag.

Je mocht maximaal zes maanden opgenomen blijven in die kliniek. Ik werd na vijfeneenhalve maand ontslagen. Daarna ging ik er nog twee maanden in deeltijd één dag per week langs.



Ik was niet genezen verklaard, maar ik kon de drang om te plukken inmiddels aardig onder controle houden. Ik wist dat ik moest uitkijken als ik me onrustig voelde. Dan werd het gevaarlijk. Als ik spanning voelde wist ik dat ik te veel prikkels binnenkreeg en het rustiger aan moest doen. Thuis moest ik de oefeningen voortzetten om de controle te blijven houden. Het ging heel erg goed.

Dat jaar - van 1996 naar 1997 - was echt een topjaar voor me. Ik werkte weer bij de thuiszorg. En ik had zo veel energie dat het me zelfs lukte om eindelijk mijn rijbewijs te halen. Maar - en dat wist ik niet - een aandoening waar je al zo jong mee te maken hebt gekregen, daar ben je waarschijnlijk mee geboren. En je kunt die wel met gedragstherapie onderdrukken, maar die blijft toch je hele leven op de loer liggen. Je moet ervoor op je hoede blijven, want als je dat niet doet kun je er opnieuw door overvallen worden. Ik onderschatte de aandoening en dat was een grote fout.

In 1999 kwam ik in de ziektewet terecht met een burn-out. Ik was dood- en doodmoe. Ik voelde me zo depressief dat ik weer was begonnen met plukken. Op mijn werk had ik me de afgelopen maanden voor tweehonderd procent gegeven, dat was de uitlaatklep geweest voor de onrust die ik in me voelde. Maar daarbij was ik ver over mijn eigen grenzen gegaan.

Ik werd honderd procent arbeidsongeschikt verklaard, ik ging weer in therapie en nam antidepressiva. Ik wist wat het probleem was: ik had te veel prikkels opgezogen. Ik moest mezelf weer in balans zien te krijgen en ik was bereid om daaraan te werken.
__________________

Kaal of niet, je innerlijk verandert niet!

Laatst gewijzigd door Lies86; 1 november 2006 om 18:00
Lies86 is offline   Met citaat reageren
Oud 1 november 2006, 16:30   #2
Lies86
Be a miracle
 
Lies86's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
Vervolg intervieuw intiem met monique3

Toen raakte ik zwanger van mijn dochter Jennifer, die in 2000 is geboren. De eerste maanden had ik heel veel last van misselijkheid, ik voelde me dus heel beroerd, maar op een andere manier dan eerst. In elk geval: het plukken liet ik een tijd achterwege. Tegen het eind van de zwangerschap voelde ik me lichamelijk veel beter, maar nu was er de spanning van de naderende bevalling… en ja hoor, het plukken begon weer.

Dat jaar zette ik ook een eigen website op. Ik had een paar buitenlandse sites ontdekt over trichotillomanie, maar geen Nederlandse. Ik kreeg er heel veel reacties op. In een blad liet ik een anoniem oproepje plaatsen en daar kwamen veertig brieven op, die ik allemaal bewaard heb. Er waren mensen die me schreven dat ze eerst in een soort roesje kwamen voordat ze gingen plukken. Er waren ook mensen voor wie trichotillomanie een vorm van zelfbeschadiging was, net zoals snijden in jezelf. Bij mij was het echt een ritueel om tot rust te komen, ik wilde mezelf geen pijn doen. Het plukken aan mezelf staat centraal. Als je te veel prikkels krijgt, raak je buiten jezelf, voel je jezelf niet meer en dan is harenplukken een rustgevend ritueel om weer bij jezelf te komen.



Steeds sterker raak ik ervan overtuigd dat mijn trichotillomanie een symptoom is van iets anders. Maar van wat? Dat is nog nooit echt onderzocht. Ik heb wel eens mijn gedachten over ADHD laten gaan, want ik kan heel moeilijk stilzitten. Ik moet altijd iets doen en het liefste tien dingen tegelijkertijd. En dan heb ik ook nog die depressieve buien. Waar komen die vandaan? Zijn die een gevolg van het feit dat ik prikkels uit de buitenwereld niet goed kan filteren of te veel emoties van anderen oppik? Verder herken ik ook veel bij mezelf van wat ik lees op de website van hooggevoelige mensen. Heeft mijn probleem te maken met hooggevoeligheid? Of is het een symptoom van weer iets anders? En dan is er ook nog duidelijk een erfelijke component. Ik herken bij Jennifer bepaalde symptomen. Terwijl onze dochter Kelsey, die in 2004 werd geboren, nergens last van heeft.

Het woord impulscontrolestoornis op zich zegt niet zo veel. Het is niet meer dan een beschrijving van de symptomen: je krijgt een impuls en daar heb je geen controle over. Maar wat moet ik daar dan mee? Waarom heeft een ander wel die controle en ik niet? Dat zou ik nu wel eens precies willen weten. Misschien dat dan die oorzaak zou kunnen worden aangepakt. Je hebt bijvoorbeeld angststoornissen en depressies waarbij de oorzaak een stofwisselingsstoornis in de hersenen is. Misschien is dat bij mij ook wel het geval. Dan zou dat gericht behandeld kunnen worden.

Er is nog een reden waarom ik dat wil laten onderzoeken. Ik ben nu voor vijfenzeventig tot tachtig procent weer goedgekeurd en heb dus een sollicitatieplicht. Tegenwoordig wordt niet gekeken naar wat je níét meer kunt, maar wat je nog wél zou kunnen. Die sollicitatieplicht zorgt voor onrust bij mij, omdat ik weet dat ik nog niet fit genoeg ben om aan de slag te gaan. En zo ben ik dus weer als een bezetene aan het plukken geslagen en op dit moment ben ik zelfs bijna helemaal kaal. Ik ben ook depressief en zover doorgeschoten in mijn dwanghandeling dat ik de kracht niet heb om ertegen te vechten. Ik sta te veel onder spanning, ik heb te veel machteloze woede in me. Door die gedragstherapie heb ik mezelf heel goed leren kennen. Ik weet wat ik nodig heb om weer goed te functioneren. En dat is rust. Ik weet dat ik nu een pas op de plaats moet maken, zodat de spanning afneemt en ik de kracht krijg om aan mezelf te werken. Dan kan ik over een paar jaar weer aan het werk, ook al heb ik jonge kinderen. Maar die kans krijg ik niet. Al die spanning en onzekerheid en woede slopen me. Ik ben bang dat ik, als het zo doorgaat, helemaal nooit meer aan het werk kom. En ik ben nog jong, ik heb altijd graag gewerkt.

Ik word nu constant over mijn eigen grenzen gejaagd, want ik moet maar in het plaatje van de maatschappij passen. Maar juist het leren bewaken van mijn eigen grenzen was de kern van die hele gedragstherapie. Ik weet dat het beter met mij zou kunnen gaan, als ik de tijd en rust kreeg om te herstellen.



Ik kom over als een energieke moeder die het allemaal prima op een rijtje heeft, maar dat is slechts schijn. Dat is waarschijnlijk ook onderdeel van mijn probleem, dat dwangmatig alles onder controle willen houden. In elk geval naar buiten toe. Ik ben ongelooflijk moe. Ik kan het allemaal nog maar net volhouden. Ik loop op mijn tenen, ik ga voortdurend over mijn grenzen. Ik leg dat ook uit aan de instanties. Men begrijpt het wel, maar men moet zich houden aan de regeltjes van de overheid. En die houdt geen rekening met de individuele mens. Die regeltjes scheren iedereen over één kam.

Ik zit noodgedwongen thuis omdat ik niet werken kán. Niet omdat ik twee kinderen heb. Er zijn zo veel vrouwen die werk en kinderen combineren.

Dat zou ik ook doen als ik gezond was. Het is niet mijn keuze om thuis te zitten. Het maakt me zo woedend: dat je gewoon niet gelóófd wordt. Dat er meteen gedacht wordt dat je de boel wilt belazeren: dat je lekker thuis bij de kinderen wilt blijven met behoud van uitkering. Het enige wat ik wil is zo min mogelijk onzekerheid en onrust, zodat ik mijn accu kan opladen en weer aan het werk kan.

Ik zei al dat ik bepaalde symptomen herken bij Jennifer. Ook zij kan heel moeilijk met prikkels omgaan. Toen ze in groep een en twee zat was het elke dag: ”Ik wil niet naar school, ik wil niet naar school.” In groep drie gaat het nu een stuk beter. Misschien omdat er meer structuur is in de klas of omdat ze meer uitdaging heeft. Want ook verveling, te weinig prikkels, kan voor onrust zorgen. De derde dag na de zomervakantie stond ze tussen de middag te trappelen om weer naar school te gaan. Ik wist niet wat ik zag, maar ik ben daar heel blij mee. Maar de school maakt haar wel moe. Ik heb dat ook: als ik op plekken kom waar veel mensen of kinderen zijn, word ik doodmoe. Ik pik al die gevoelens en emoties van andere mensen op en dat put me uit.

Jennifer is nooit echt vrolijk, ze is snel geprikkeld en teleurgesteld, zoals andere kinderen dat zijn als ze hun middagslaapje overgeslagen hebben of te laat naar bed zijn gegaan. Ik haal haar met de auto van school, omdat ik te moe ben om het hele eind te lopen. Op weg naar huis hou ik haar via de achteruitkijkspiegel in de gaten. Als ik haar aan haar vingers zie zuigen of aan haar huid zie pulken, weet ik dat ze moe is. Ik wil niet dat zij, net als ik, haar hele leven op een halve accu loopt. Ik probeer er dus voor te zorgen dat ze op tijd rust neemt, maar dat is moeilijk. Als ze na school uitgeput op de bank ligt en ze haar rust echt hard nodig heeft, dan floept ze toch weer naar buiten als er vriendinnetjes staan te roepen. En je kunt haar dan ook niet tegenhouden, want dat geeft misschien nog wel meer spanning. Dus ik weet nog niet zo goed hoe ik haar moet beschermen.

Waar ik ook bang voor ben is dat ze mij na-aapt. Dwangstoornissen zijn besmettelijk. Daarom vermijd ik het om te plukken in haar bijzijn. Het lukt niet altijd. Maar dan hoop ik maar dat ze het niet in de gaten heeft.

Ik heb haar aangemeld bij Passage, een instantie die is opgericht om vroegtijdig problemen bij kinderen te onderkennen. Daar wordt haar ontwikkeling in de gaten gehouden. Bovendien komt er een maatschappelijk werkster van school aan huis, waarmee ik tot nu toe drie gesprekken heb gehad. Maar door organisatieproblemen op school loopt dat nog niet echt goed. Ik houd Kelsey ook in de gaten, maar die lijkt nergens last van te hebben.

Jarenlang heb ik verstoppertje gespeeld en gemerkt dat het heel veel energie kost om mijn probleem geheim te houden. Dus dat doe ik niet meer, daarom heb ik mijn verhaal willen vertellen. Ook om anderen een duwtje in de rug te geven. Durf open te zijn over jezelf. Als je het voor anderen wilt verstoppen betekent dat dat je in feite jezelf niet accepteert. Maar dat doe ik wel. Die stap heb ik al wel genomen. Nu de maatschappij nog.



Wil je Monique schrijven? Stuur je brief dan naar: Redactie Mijn Geheim, Postbus 100, 5126 ZJ Gilze. Als je linksboven op de envelop ’0611 Monique’ zet, sturen wij je brief ongeopend door. Mailen onder vermelding van de code kan ook: secretariaat@mijngeheim.audax.nl.



Wat is trichotillomanie?

Het woord trichotillomanie (afgekort als TTM) komt uit het Grieks: thrix = haar, tillein = trekken en mania = gekte.
Hierbij gaat het om het dwangmatig uittrekken van (lichaams)haren of wimpers, zodanig dat er kale plekken ontstaan. TTM openbaart zich meestal voor het eerst in de puberteit, maar soms ook veel eerder. Geschat wordt dat een procent van de Nederlandse bevolking er last van heeft. Het komt vaker voor bij vrouwen (80%) dan bij mannen. TTM werd in 1898 in Frankrijk voor het eerst beschreven en wordt gerekend tot de impulscontrolestoornissen: stoornissen waarbij iemand niet in staat is om impulsen te beheersen of af te remmen. De oorzaken zijn nog onduidelijk. Omgevingsfactoren (stress, trauma), erfelijkheid en biochemische processen in de hersenen kunnen allemaal een rol spelen. TTM gaat vaak gepaard met andere dwangstoornissen, angsten, tics en depressies. Bij de behandeling staat gedragstherapie centraal naast het verminderen van spanning en stress. Zie ook
www.trichotillomanie.com en www.trichotillomanie.nl.
__________________

Kaal of niet, je innerlijk verandert niet!

Laatst gewijzigd door Lies86; 1 november 2006 om 17:59
Lies86 is offline   Met citaat reageren
Oud 1 november 2006, 16:37   #3
Lies86
Be a miracle
 
Lies86's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
Heey Monique,

Wat een ontzettend open en mooi intervieuw zeg!
Petje af! Ik heb het vol bewondering zitten lezen, en denk dat ik jullie nu weer een klein beetje meer begrijp.
Ik hoop echt dat er meer en meer mensen ontdekken wat ze hebben en dat ze niet de enige zijn.
Jou intervieuw draagt hier zeker aan bij!
Top! Echt diep respect voor je, want het zal best moeilijk zijn geweest!

Veel liefs
Lies
__________________

Kaal of niet, je innerlijk verandert niet!
Lies86 is offline   Met citaat reageren
Oud 1 november 2006, 17:58   #4
monique3
HaarWeb lid
 
monique3's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 18 augustus 2001
Locatie: netherlands
Berichten: 642
re; Monique3 in Intiem

Dag Lies86,

Wauw, bedankt voor je compliment!
Ikzelf ben ook heel tevreden over het interview, mijn ttm is nu eens uit een andere hoek verteld.
Het is iid een mooi en open interview geworden, heb het ondertussen al een paar keer gelezen.
Een van de laatst zinnen vind ik heel mooi en zeer van toepassing op het moment:

Durf open te zijn over jezelf. Als je het voor anderen wilt verstoppen betekent dat dat je in feite jezelf niet accepteert. Maar dat doe ik wel. Die stap heb ik al wel genomen. Nu de maatschappij nog.

groetjes, Monique3
__________________
http://trichotillomanie.com
monique3 is offline   Met citaat reageren
Oud 1 november 2006, 18:01   #5
Lies86
Be a miracle
 
Lies86's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
Graag gedaan monique, ik hoop echt dat je er een hoop mensen mee kunt helpen, en dat het voor jezelf ook meerwaarde heeft!
En die laatste regel is zeker mooi!!
__________________

Kaal of niet, je innerlijk verandert niet!
Lies86 is offline   Met citaat reageren
Oud 1 november 2006, 20:45   #6
ringba
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 18 februari 2005
Locatie: België
Berichten: 59
Het doet deugd zoveel herkenbaarheid te voelen.
Ik post hier weinig, maar lees bijna dagelijks dit forum. Hoeveel ik hier ook lees dat de drang om het hoekje blijft luren (en dit ook ervaar), ik blijf hopen dat ze eens stopt op een moment dat ik gelukkig word...

Ik hoop dit ook voor jullie (al lijkt het allemaal utopisch)

Sterk Monique, sterk van jou om zo open te zijn!


Ringba
ringba is offline   Met citaat reageren
Oud 3 november 2006, 13:39   #7
bolleke
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 3 december 2001
Locatie: Antwerpen
Berichten: 1.670
Lieve Moniek,

Je verhaal is aangrijpend maar wie jou vijf jaar terug leerde kennen, weet dat het ook anders kan, dat je ooit anders geweest bent. Die depressie baart me zorgen. Ik vraag me af of wij, als groep lotgenoten, iets kunnen doen, of we iets voor jou kunnen betekenen om die negatieve spiraal weer om te buigen. Je bent een waardevolle vrouw, je hebt ons ooit zo veel te bieden gehad.
Rust is zeker nodig maar passie is brood-nodig... wat zou je nu het liefste doen?
Liefs, Bolleke
__________________
Bolleke (Daniëla)
"Dromen worden waar als wij ze waar maken"
bolleke is offline   Met citaat reageren
Oud 5 november 2006, 00:31   #8
fashiongirl
My hair is important 2 me
 
fashiongirl's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 31 december 2005
Locatie: Zuid Holland
Berichten: 208
dit stuk herken ik heel erg...ik zal later de rest lezen 1st ff dit laten bezinken...
mooi verwoord ook van die arts "antenne"" kind, dat was ik ook 1 grote lamgeslagen spons-en nog wel een beetje erg...
Ik kon me er niet tegen verzetten. En dat terwijl ik toch graag mijn ouders gelukkig maakte. Ik herken dat dwangmatige van mij in mijn moeder. Zij beet bijvoorbeeld op haar nagels. En daar kon ze niet mee ophouden. Ook was ze heel erg netjes, alles in huis moest blinken. Maar ook dat had iets dwangmatigs. Ik voelde me er als oudste verantwoordelijk voor dat de dingen zo waren zoals mijn moeder ze graag zag. Dus als ik zag dat er vingerafdrukken op de bank zaten, pakte ik een doekje en poetste de leuning weer blinkend. Mijn zusje was erg rebels, maar ik was een brave meid en richtte me op mijn moeder.

Het harentrekken was niet het enige waar mijn ouders zich ongerust over maakten. Ze vonden dat ik te rustig was, tegen het apathische aan. Ik kan me nog herinneren dat dat kwam omdat er gewoon te veel indrukken op me afkwamen, vooral op school, ik was als het ware lamgeslagen.

Samen met mijn ouders bezocht ik een therapeute. Die vertelde dat ik een zogeheten ’antennekind’ was. Ik ving alles op en kon me niet goed afschermen van de prikkels die vanuit de buitenwereld op me afkwamen. Ik kon me niet goed uiten en daardoor hoopte al die informatie zich vanbinnen op, zodat ik altijd moe was en weinig energie had en veel onrust voelde. Het plukken aan mijn huid en aan mijn haar moest gezien worden als een poging van mij om tot rust te komen. Mijn ouders begrepen nu wat er aan de hand was, maar dat loste het probleem niet op, ik bleef plukke
__________________
what you see
never is what you get

omdat ik niet kwetsbaar wil zijn voor iedereen
fashiongirl is offline   Met citaat reageren
Oud 16 november 2006, 17:34   #9
Jente
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 10 februari 2004
Berichten: 1.040
Heb het artikel nu pas gelezen - goed gedaan, Monique. Inderdaad heel open van je, en heel interessant dat je TTM in een breder perspectief hebt geplaatst.
Dit is weer een grote stap geweest, moedig van je.
Dat van dat antennekind is voor mij ook heel herkenbaar. Ik ben zelf ook hooggevoelig.
Sterkte, Monique (en ook de anderen)!
Jente is offline   Met citaat reageren
Oud 17 november 2006, 10:43   #10
tessa 1981
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 34
Allereerst...mooi interview! Ik heb het gelezen met een brok in mijn keel. De vraag die meer en meer bij mij rijst is hoe het toch kan dat zoveel verschillende mensen zoveel overeenkomsten hebben in gevoel en emotie. Ook ik ben hoog gevoelig (als mijn arts het woord antenne kind had gekend,had ie het vast gebruikt..). Ook meer rijst de vraag als er zoveel bekend is over gevoel en emotie waarom er geen betere therapie, medicijnen en/of andere hulpmiddelen (ik heb wel ongeveer alles geprobeerd) zijn. Ik denk dat dit forum enorm heeft geholpen in kaart te brengen wat er omgaat in de mensen die lijden onder TTM, en maar al te vaak lees ik dat stoppen helemaal uit jezelf moet komen. Ook dit is bij mij een tijdje gelukt, maar waarom vallen de meesten terug? Ik geloof niet dat dit dan een keuze is. In elk geval heeft het interview me weer even aan het denken gezet, terwijl ik in een periode zit dat ik het eigenlijk allemaal wel even prima vind (therapiemoe enzo)...hoe slecht dit ook voor mezelf is, want dit houd in dat ik vij weinig eigen haar heb momenteel...hoop dat het interview je alleen goeds heeft gebracht en misschien wel hernieuwde motivatie hebt gevonden.

xxx Tessa
tessa 1981 is offline   Met citaat reageren
Oud 20 maart 2008, 21:27   #11
gotchica
HaarWeb lid
 
gotchica's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 26 oktober 2004
Locatie: den helder, noord-holland, nederland
Berichten: 37
Ik pik al die gevoelens en emoties van andere mensen op en dat put me uit.

Dat heb ik ook.
Ik vind dit wel een goed intervieuw. geeft mensen die er niks vanaf weten ook een goed beeld ervan volgens mij
__________________


Sommige 'vrienden' zijn als de schaduw
je ziet ze alleen als de zon verschijnt.
anderen zijn als de zon zelf
ze komen op als het donker is
_______________________________________
gotchica is offline   Met citaat reageren
Oud 15 april 2009, 13:58   #12
inham
!Carpe Diem!
 
inham's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 april 2006
Berichten: 370
Ik weet nauwelijks iets van TTM af, interview gelezen erg interessant dit en ook best wel heavy zeg. Hoe gaat het nu met je Monique?
__________________
Proscar tabletten ontvangen, wacht eerst de resultaten van Minox af.

Minox Foam 5% | Start: 8 april 2009
Rooscure | Start : 24 maart 2009

Status: NW2.

Laatst gewijzigd door inham; 15 april 2009 om 14:01
inham is offline   Met citaat reageren
Oud 15 april 2009, 14:15   #13
Lila
Proefkonijn
 
Lila's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 11 november 2004
Berichten: 310
Monique is hier al bijna een jaar niet meer geweest, dus ik weet niet of je antwoord gaat krijgen...

Wel leuk dat je over TTM aan het lezen bent inham! Dat alleen al is een steun voor ons.
__________________
Weblog: TLC Conference 2009

Bereid je maar vast voor
op de dag dat alles beter is.
Lila is offline   Met citaat reageren
Oud 15 april 2009, 16:14   #14
inham
!Carpe Diem!
 
inham's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 april 2006
Berichten: 370
Mmn oke, nja meestal is het een goed teken als mensen het haarweb niet meer bezoeken dus in die zin hoop ik ook dat het goed met haar gaat. Het lijkt mij overigens ook behoorlijk pijnlijk om je haar eruit te trekken, sommige trekken dan zelfs ook nog de wimpers las ik. Worden de haren er met grote of kleine bosjes uitgetrokken? Waarschijnlijk verschilt dat per persoon denk ik of misschien net erna hoeveel stress je ervaart op een bepaald moment ?
__________________
Proscar tabletten ontvangen, wacht eerst de resultaten van Minox af.

Minox Foam 5% | Start: 8 april 2009
Rooscure | Start : 24 maart 2009

Status: NW2.
inham is offline   Met citaat reageren
Oud 3 juli 2009, 18:38   #15
lisannexxx
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 3 juli 2009
Berichten: 2
Trichotillomanie

Hallo,
Ik ben Lisanne en ik ben een jaar geleden begonnen met het trekken aan wenkbrauwen. Het was toen alleen maar omdat ik mooiere wenkbrauwen wilde, maar nu wordt het steeds erger en merk ik dat ik verslaafd ben. Als ik me verveel, of als ik tv zit te kijken dan begin ik meestal gewoon automatisch aan m'n wenkbrauwen te plukken. Laatst was er een hele pluk wenkbrauw weg en had ik mezelf voorgenomen om niet meer eraan te zitten. Ik begon weer en als ik eenmaal begon, kon ik er gewoon niet afblijven. Dat stuk wenkbrauw is er nu nog uit en nu is er nog meer uit. Ik heb nou eens gegoogled en kwam op allerlei forums met de naam trichotillomanie. Ik heb op wikipedia gezocht en ik herken in alle verhalen wat van mezelf. bijvoorbeeld dit stukje:

Recidiverend uittrekken van de eigen haren, hetgeen leidt tot waarneembaar haarverlies.
Een toenemend gevoel van spanning vlak voor het uittrekken van het haar of bij pogingen dit gedrag te weerstaan.
Lust, bevrediging of opluchting bij het uittrekken van het haar.
De stoornis is niet eerder toe te schrijven aan een andere psychische stoornis en is niet het gevolg van een somatische aandoening (bijvoorbeeld dermatologische ziekte).
De stoornis veroorzaakt in significante mate lijden of beperkingen in het sociaal of beroepsmatig functioneren of het functioneren op andere terreinen.

Stimuli die de drang uitlokken om haren uit te trekken kunnen zowel intern als extern zijn. Met intern bedoelen we dan bijvoorbeeld grijze haren die ongewenst zijn, wenkbrauwen die symmetrisch moeten zijn en ga zo maar verder. Hier herkennen we het perfectionistische karakter dat een persoon die trichotillomanie heeft vaak bezit. Externe stimuli zijn dan bijvoorbeeld plaatsgebonden (auto, bed,…) of objectgebonden (pincet, spiegel,…).

Ik herken dit in mezelf, want als een haartje een klein beetje scheef zit, moet hij eruit getrokken worden van mezelf.

Dit herken ik in mezelf en ik zie dat het heel moeilijk is om eraf te komen. Ik hoop dat iemand me tips kan geven, want ik ben al verslaafd, maar ik ben nog jong dus, kan iemand me helpen?
Ik zou dat erg op prijs stellen, want ik schaam me nu voor de lege plekken van m'n wenkbrauw.

Ik wil hier echt heel graag vanaf, want ik wil niet als ik 20 of 30 ofzo ben, dat ik dit dan nog heb.

Alvast bedankt!!

Lisanne
lisannexxx is offline   Met citaat reageren
Reageren

Discussietools
Weergave Geef een waardering voor deze discussie
Geef een waardering voor deze discussie:

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Forumnavigatie

Soortgelijke discussies
Discussie Auteur Forum Reacties Laatste bericht
Monique3 op SBS6 vaantje TTM - Algemeen 22 3 juli 2009 20:15
Artikel TTM in Intiem monique3 Boeken en artikelen 1 31 oktober 2006 00:13
Speciaal voor Monique3 bolleke TTM - Algemeen 5 19 oktober 2005 23:39
Artikel Monique3 in Brabants Dagblad: 'Haren uittrekken als ziekte'. Webmaster Boeken en artikelen 12 18 september 2002 01:02


Alle tijden zijn GMT +2. Het is nu 12:15.


Forumsoftware: vBulletin®, versie 3.8.11
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Produced by Limelight Studios. Copyright © 2001-2024 Stichting HaarWeb.