terug naar af

[Anouk8]

Ey bolleke!
Thnx voor je support en de rest ook hoor! Ondanks de stress van examen en de behoefte aan vakantie gaat het eigenlijk super dus laat de moed absoluut niet zakken. Iedere dag dat het beter gaat dan een week geleden kan ik alleen maar meer trots zijn op mezelf. Het is vooral belangrijk dat ik goed slaap dan blijf ik namelijk alert. Heb ik hier op het forum ook al voorbij zien komen dat voldoende slaap ook erg helpt bij de strijd. Ga nu lekker slapie doen en kan morgen heerlijk uitslapen..mmmm heerlijk! Enne Bolleke goed van je trouwens dat je ondanks je verwachtingen toch een goede dag hebt gehad, dat biedt perspectief!

We kunnen het allemaal meiden!

Liefs Anouk en slaaplekker en tot morgen!

[ilseke]

hoi allemaal,

ik heb gisterenmiddag het trekken kunnen stopzetten, jippie. Na die 3 haren en het afschrijven op dit forum ben ik kunnen stoppen. s' Avonds echter heb ik mijn schade ingehaald, een stuk of 20. Maar ik probeer positief te blijven. Toch 2 van de 3 blokken bijna trekvrij.
Vandaag heb ik nog niet 1 haar uitgetrokken, maar nu komt het gevaarlijkste moment. Hannes (mijn zoontje) ligt in bed en ik kan nu dus in de zetel liggen. Dan begint mijn hand in mijn haar te dwalen en dan moet ik opletten. Ik heb mijn peignoir aan en deze heeft een kap. Ik durf deze dan op te zetten, dat helpt soms.
Mijn man lacht dan wel met mij en ik noem mezelf dan 'pink vader' (allusie op darth vader, snap je hem)

@ Anouk8, meid, succes met je examens. Dit is idd een heel moeilijke periode om trekvrij te zijn, dus wees niet TE streng voor jezelf. Je doet het echt goed met de voorbije dagen een gemiddelde van 5. Die ene terugval is echt niet onoverkomelijk.
Misschien moet je je vriend toch eens inlichten. In een goede relatie kan dit echt hoor. Tja, dat je familie niet zo'n supporters zijn ken ik. Dat is heel jammer, maar helaas, je kan hen niet overtuigen het te begrijpen. Mijn familie weet dit, maar ze praten er nooit over met mij. Nu, ik denk dat ik zelf ook vrij gesloten overkom naar hen toe, dus ik mag hen geen echte verwijten maken.
Ik had het er onlangs nog over met mijn psychologe. Ik ga er veel te veel van uit dat mensen moeten weten wat ik wil. Ik ben dan ook elke keer ontgoocheld als ik niet de juiste respons van hen krijg. Ik moet zelf meer moeite doen om bijv. toenadering te zoeken volgens haar. En ik ben van plan hier werk van te maken (bijv eens te bbq als het hopelijk ooit terug mooi weer wordt Ach, ik dwaal af. Ik zou het heel lastig vinden als mijn partner het niet zou weten. Mijn man praat er ook niet dikwijls met mij over, maar als ik de behoefte heb dan kan het wel. Hij doet er niet 'raar' over. Het zou toch een extra steun voor je zijn denk ik.

@ bolleke, ja, ik begrijp wel wat je bedoelt met dat ik moet stoppen met dat MOETEN Maar ik ben soms zo kwaad op mezelf, ik voel me zo mislukt.
Ik heb alles om gelukkig te zijn en toch blijf ik piekeren en mezelf neerhalen. Ik wil dit niet ! Stom dat haar zo'n betekenis kan hebben, maar het is natuurlijk veel meer dan dat. We hebben het er vroeger nog wel over gehad, maar ik denk dat die haren uittrekken mezelf neerhalen is. Een vorm van zelfdestructie? Wat denk jij? Jij hebt er al zoveel meer over gelezen en over gepraat. Het WAAROM?

Weet je, ik ben begonnen met trekken toen mijn ouders scheidden en het escaleerde toen mijn vader mij aan de kant schoof voor een andere vrouw. Ik ben daar nog steeds niet over. Ondertussen heb ik al 10j geen contact meer met hem, hij heeft het ouderlijke huis zonder mijn weten verkocht en is verhuisd zonder boe of bah. Ik heb vorig jaar mijn moed samengeraapt en de nieuwe bewoners gevraagd of ik nog eens afscheid mocht nemen van mijn vroegere 'thuis'. Dat deed heel erg raar. Alsof ik in een vreemd huis kwam. Het was al veel veranderd, enkel de keuken en badkamer waren nog hetzelfde en dat was alsof ik een mokerslag kreeg. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik dit schrijf. Ik kan me niet losmaken van mijn verleden. Het is alsof ik van een gelukkige tijd bruusk terechtkwam in de hel. Alles wat met vroeger te maken heeft is zo belangrijk voor me (zelfs mijn ex-vriendje blijft in mijn hoofd spoken, niet dat ik hem terug wil, maar ik denk soms dat ik bij hem had moeten blijven om die gelukkige tijd te blijven behouden. Nonsens natuurlijk)
Mijn vader weet dat ik een zoon heb, maar hij geeft geen reactie. Ik weet niet wat ik in de toekomst tegen mijn zoon moet zeggen. Ik ga niet zeggen dat hij dood is, dat zou hij me later heel erg kwalijk nemen. Ik denk dat ik het lef zou hebben mijn vader op te bellen en hem te zeggen dat hij een kleinzoon heeft die hem wil leren kennen (als mijn zoon daar zelf om vraagt). Hij krijgt dan de kans en grijpt hij die niet, dan moet hij daar maar zelf mee in het reine komen. Ik ben mijn vader kwijt (mijn grote god die ik altijd op handen heb gedragen), ik wil mijn zoon wel nog de kans geven om hem te leren kennen.

Tja, ik blijf maar aanmodderen met mijn emoties. Ik kan ze niet goed plaatsen. Ik hou me meestal stoer, maar binnenin huil ik.

Meiden, ik hou het voor vandaag voor bekeken, sorry voor mijn klaagzang. Het moest er even uit.
dikke kus,
Ilse

[bolleke]

Lieve Ilse,
Ik heb een trekvrije dag gehad, tot ik jouw bericht las. Ik weet niet wat me overkwam, maar je woorden hebben me geraakt en ongewild - maar wel zeer dwingend - kwam de trekdrang terug... Ik heb getrokken, weet niet hoeveel. Ik ben vrij snel (eigen tip indachtig) naar een andere ruimte gegaan. Maar de onrust bleef.
Nu zit ik hier terug, heb terug jouw bericht gelezen en de trekdrang komt opnieuw opzetten. Ik maak dus dat ik zo snel mogelijk in mijn bed zit (trekvrije plaats ) en laat alle woorden bezinken..
Morgen kom ik er wel achter wat me zo raakt, maar ik heb zo'n stil vermoeden dat het met opgekropt verdriet te maken heeft... vooral die laatste zin: "Ik hou me meestal stoer, maar binnenin huil ik."
Slaapzacht xx

[miejefke]

Hallo Ilse en Bolleke,

Ik heb ook al ondervonden dat trekdrang vooral opkomt bij "onmacht", en die onmacht vind ik terug in de verhalen op deze deze tread. Op wat in het verleden is gebeurd ( met ouders enz) kan je geen vat meer krijgen, men kan de klok niet terugdraaien en assertief reageren, dat is nu eenmaal zo, maar helaas brengt die onmacht ttm met zich mee.
Misschien kunnen wij eens samen zoeken hoe we dan op zulke momenten onze gekneusde ziel (oei moeilijk te vatten) terug kunnen helen, zodat we ttm niet meer nodig hebben.

Samen sterk !

Miejefke

[ilseke]

oh neen, nu zet ik jullie al aan tot trekken!!!! Dat is niet de bedoeling hé!
Laat je niet te veel meesleuren in mijn geklaag. Ik schrijf dit hier van mij af omdat ik weet dat dit hier kan. Als er iemand is weet hoe het voelt TTM te hebben zijn jullie het wel, dus ik schaam me langs geen kanten om open en bloot mijn gevoelens hier neer te pennen. Maar op een goede dag blijf je hier misschien beter weg Tijdens mijn trekvrije periode kon ik het ook niet meer opbrengen om hier dikwijls te komen lezen. Ik had schrik te hervallen als ik andermans verdriet of gevoelens ivm ttm las. Dat is zelfbescherming en echt niets mis mee. Misschien vinden sommigen dit egoïstisch, maar een mens moet daar een bepaalde dosis van bezitten anders ga je ten onder.

Dus meiden, heb je een goede dag, schrijf dit hier maar in koeien van letters neer, maar laat je niet te veel meeslepen in een negatieve spiraal. Bescherm jezelf a.u.b! Vooral 's avonds lijkt het me heel gevaarlijk om nog te lezen. Je bent moe, je valt stil en dan is het haarvoelen niet ver weg.
Kijk, ik heb gisterenavond dus ook weer 15 haartjes getrokken en opgegeten.

Ik weet wat me kan doen stoppen. Nl. de haren niet meer opeten. Dat is voor mij een beloning. Klinkt vies, ik weet het. Ik moet dus de kracht hebben om mijn haartje weg te gooien, dan kan ik het echt afbouwen. Ik ga daar vandaag eens extra op letten.

Meiden, begrijp bovenstaande niet verkeerd. Jullie hebben geen idee hoeveel het voor me betekent dat jullie hier neerpennen, maar ik heb echt zoveel respect voor jullie dat ik jullie niet wil meetrekken in een neerwaartse spiraal!
Wees goed voor jezelf! (zal ik zelf ook proberen)

Liefs,
Ilse

[ilseke]

@ miejefke.
Oh, wat zou ik graag weten hoe je het verleden kunt laten rusten en er vooral vrede mee kan vinden. Ik ga nu al enige jaren bij mijn psychologe en ik blijf er mee zitten. Ik heb al een brief geschreven naar mijn vader waarin ik rustig vertel wat de gebeurtenissen met me hebben gedaan. Mijn gevoelens staan daar in. Het is geen brief met verwijten en ik heb dan ook afgesloten met 'jij zal altijd een plaatsje in mijn hart blijven hebben' Deze brief is zo'n 8j gelden verstuurd en nooit heb ik er reactie op gekregen.
Ik dacht dat ik er over was en zo laat ik het uitschijnen naar de meeste mensen (ik durf er niet meer over beginnen), maar binnenin knaagt het. Ik ben eigenlijk nog wel heel boos en dat wil ik niet meer. Dus hoe kan ik het best er voor zorgen dat ik die boosheid weg krijg? Iemand tips? Frontale confrontatie durf ik niet. Dan heb ik geen haar meer.
Ik ben zeker dat -mocht ik hier mee in het reine komen- ik een stap dichter bij TTM-vrij zou zitten. Of is dat misschien een droom?

[ilseke]

bah, l zeker 10 haren uitgetrokken waarvan 8 opgegeten.
Niet goed bezig vandaag!

[bolleke]

Ilseke,
Jij schrijft zoveel tegelijk, kan er wel in 'boek'vorm op antwoorden! ..
Eerst en vooral, voel je niet schuldig omdat IK een trekaanval kreeg. Jouw woorden zijn zeker jouw goed recht, aan mij om er mee om te gaan, om er iets mee te doen. Via dit forum krijgen we daar eindelijk de kans toe. Dat jouw woorden bij mij zo'n impact hadden, dat wil iets zeggen en dààr ga ik dan verder mee (heb morgen een afspraak bij de psy. ... wees maar zeker dat dit ter sprake komt).
Ook wat Miejefke zegt is zeker waar; we kunnen de klok niet meer terugdraaien. Dat wil niet zeggen dat het verleden ons niets meer doet. Dat betekent wel dat we de dingen NU anders moeten aanpakken. Zomaar 'loslaten' kan niemand. Ik betrap mezelf erop dat ik - bij momenten - nog steeds ontzettend kwaad ben, boos, jaloers, in de steek gelaten... één woord van mijn moeder kan mijn gemoed helemaal draaien. Ook al bedoelt zij het niet zo, ik ben wel diegene die die woorden een betekenis geeft.
Een voorbeeldje:
Vorige week werd mijn moeder geopereerd aan haar oog. Na de operatie gingen we samen naar de auto en ik ondersteunde haar, want ze wankelde een beetje. En toen zei ze: "Zie ons hier nu lopen, de manke en de kale!"
Ik wist absoluut niet hoe ik hierop moest reageren. Misschien bedoelde ze het grappig. Maar ik heb nooit ervaren dat ze mijn uiterlijke 'grappig' vond, ik dacht altijd en dat denk ik nog steeds dat ze zich schaamt om mij. Door dat gevoel voel ik me ook niet goed bij haar, snap je? Door dat 'niet goed voelen' kan ik niet écht zijn wie ik ben en dat resulteert dan weer in trekdrang, vluchten... Oké, dat is zo'n beetje mijn mening hé..
Ik vind dit een boeiend thema, wil er zeker verder op ingaan.
Met deze nodig ik ook anderen uit om over hun échte gevoelens te praten, we kunnen van elkaar leren.
Ik moet weg, kom hier zeker nog terug. En Ilseke, geen schuldgevoelens hé, ik ga er weer trekvrij tegenaan... jij ook!!!
Liefs

[Anouk8]

Ey meiden,

heb jullie posts nog niet gelezen ga ik morgen even doen, maar wilde even zeggen dat ik mijn examen gehaald heb. Gister had ik ff kleine terugval zeg maar, maar heb het heel goed in kunnen houden dus dat is super. Wel hebben vandaag de hele dag mensen naar mijn haren gekeken in plaats van in mijn ogen, dat is zooo irritant en vernederend.. Maar goe ik ga nu ff lekker relaxen en zal morgen alles lezen en terug posten, ben nu beetje te moe!

Heel veel succes lieve meiden! Echt fijn dat ik hier lekker mijn verhaal kwijt kan, thanks!

Liefs Anouk

[ilseke]

@anouk8, goed zo meid! Dat heb je goed gedaan.
@ bolleke, je hebt gelijk en wat is het toch eigenaardig dat we net van die personen die het dichtst bij ons liggen we geen verdere uitleg ivm ttm durven vragen of geven. Ik kan er ook met iedereen over praten, maar niet met mijn moeder. Ik weet helemaal niet hoe zij hier tegenover staat. Net bij jou, jij krijgt die opmerking maar weet niet wat er mee te doen. Bij iemand anders had je waarschijnlijk al lang gevraagd wat dit nu te betekenen had, maar bij haar durf je niet. Waarom? Ik denk uit schrik voor een mogelijk antwoord. Schrik dat ze het niet begrijpt en wat is erger dan als je eigen moeder je niet begrijpt? Zo ervaar ik het toch.

Bah, vandaag niet zo'n goede dag gehad. We zullen morgen beter proberen doen. Het is dan mijn vrije dag en dan lukt het meestal beter. Meiden, samen kunnen we dit!

Liefs,
Ilse

P.S. ik moet naar beneden, Hannes brult heel de buurt bijeen

[bolleke]

Tja Ilse, zo is het inderdaad. Tegenover andere mensen hebben we niets te verliezen, we zijn wel bang voor mogelijke rare reacties, maar uiteindelijk kunnen we die wel plaatsen. Moeders daarentegen... dat ligt gevoelig hé (of voor sommigen vaders). Ik denk dat het vooral te maken heeft met de angst om elkaar te kwetsen (of om gekwetst te worden).
Die brief aan je vader, heel moedig vind ik dat! Maar natuurlijk bijzonder vervelend dat je daar nooit een antwoord hebt op gekregen. Nu, dat kan verschillende redenen hebben. Zolang jij niet weet welke reden, kan je alleen maar raden en ondertussen je gedachtenstroom niet tegenhouden. Ook al geef je de indruk tegenover derden dat je 'komaf' gemaakt hebt met je verleden, ik denk dat je onbewuste nog steeds op zoek is naar een antwoord op je vragen. Misschien wil je wel heel diep vanbinnen een hartelijke, vaderlijke knuffel... zo één die zonder woorden zegt: "Ik hou van jou, heb altijd van je gehouden en zal het altijd blijven doen; Vergeef me mijn daden, je bent voor mij de liefste dochter!" Wat denk je? Weet je, terwijl ik dit neerschrijf bedenk ik dat ik zelf deze woorden heel graag zou horen van mijn moeder èn... dat ik ze waarschijnlijk zelf nooit zal uitspreken tegenover mijn eigen dochters... begrijpe wie begrijpen kan.

Hé Miejefke, onze 'gekneusde zielen helen'... mooie woorden, stof tot nadenken...

Morgen rij ik naar Brugge, morgenavond kan ik een stop maken in Gent. Iemand van jullie zin in een babbel, face-to-face??

Anouk, hou de moed erin hé meid!
Ilse, vandaag was mijn dagje ook niet trekvrij, morgen proberen we opnieuw.
Sterkte aan iedereen!

[ilseke]

hallo iedereen,

vandaag heb ik mezelf getrakteerd op een kappersbeurt. Ik vind het zelf heel mooi, maar het is lang geleden dat ik het zo kort had (van de periode toen het heel slecht ging met trekken) Wel zijn er nu geen zichtbare kale plekken, dus dat is nog een verschil. Als ik naar de kapper ben geweest lukt het me meestal aardig een tijdje trekvrij te blijven, ik wil het dan niet onmiddellijk verknoeien. Maar eens het kapsel er wat uitgroeit dan wordt het terug gevaarlijk. Eigenlijk ging ik pas over een paar weken naar de kapper. Ik had dit voor mezelfd als doelstelling als ik een paar weken nagenoeg trekvrij zou zijn, maar dat lukt me niet omdat mijn kapsel op niets meer geleek.
Het is ook mijn vrije dag vandaag, dus dan lukt het stoppen iets makkelijker, ik ben dan nl. vooral bezig met leuke dingen.

Bolleke, sorry, maar 's avonds heb ik momenteel de fut niet om nog met iemand af te spreken. Vroeger ging ik geregeld zwemmen, maar dat lukt me ook niet meer. Ik wil niets meer hoeven en zelfs telefoneren 's avonds lukt me niet. Ik heb weinig energie over 's avonds. Misschien later eens?

Vandaag dus tot nu toe een goede dag, maar de dag is nog niet om.
Meiden, ik laat jullie nu maar.
Bolleke, hoe was het bij de psycholoog?

Tot later,
Ilse

[bolleke]

Hoi hoi!
Goed idee Ilse om naar de kapper te gaan! Jezelf laten verwennen en dan het zalige gevoel een tijdje meedragen... En het is waar dat je makkelijker van je haren kan afblijven als ze netjes geknipt zijn. Daar hadden we 't vandaag bij de psy ook nog over, over het feit dat ik niet meer rechtstreeks naar mijn haren kijk als ik in de spiegel kijk, maar dat ik nu ook aandacht heb voor mijn ogen en de rest van mijn uiterlijk. Sinds vorig jaar heb ik ook gaatjes in mijn oren laten schieten en sindsdien kan ik niet meer zonder oorbellen. Het gaat allemaal heel langzaam en gestaag, maar ik blijf geloven in het harde werken aan mezelf...
Ilse, je hoeft geen sorry te zeggen hoor, ik ken dat gevoel... als de dingen niet meer lukken, als het allemaal wat te veel wordt. Luister naar je lichaam en vecht er niet tegen, de ttm vraagt al genoeg energie van ons.
Ik kom nog genoeg naar Gent...
Slaapzacht..

[ilseke]

Bolleke, dat is toch al een hele vooruitgang. Als ik in de spiegel kijk zie ik toch eerst en vooral al mijn minpunten. Ik merk het ook als ik ga winkelen. Ik neem kleren uit de rekken die niet overeenkomen met mijn eigenlijke maat. Ik doe dit niet bewust of omdat mensen zouden zeggen dat ik toch vrij slank ben, neen, ik zie mezelf echt zo. Niet dat ik naar een maat 56 grijp, maar ik heb blijkbaar maar 40 en ik grijp dus elke keer naar een 42. Ik denk dat dit komt omdat ik voor mijn zwangerschap wel aanleunde naar 42. Ik weeg nu terug evenveel, maar blijbaar zit het gewicht nu anders verdeeld?

oeps klanten, tot later

[ilseke]

ok, nog vlug ff voor de kinderen van mijn baas thuiskomen.

Meiden, gisteren dus een volledige dag trekvrij !!!! Vandaag probeer ik er nog een dagje aan te breien, we zien wel!

Hoe gaat het met jullie? Miejefke, ik hoop je niet tegen het hoofd te hebben gestoten met wat ik neergeschreven heb? Het is hier nl zo stil rond jou? Ik had helemaal niet de bedoeling om je te kwetsen hé? Als ik het mis heb, mag je me dat gerust zeggen.

@ Anouk8, einde van het academiejaar? En geslaagd? Hopelijk ga je een trekvrije of tenminste trekarme vakantie te gemoet!

Liefs,
Ilse