Depressief en neerslachtig door zeer jong kaal worden.

[Muilie]

Hallo mede haarweb bezoekers,

Alvorens ik mijn verhaal kwijt wil zal ik mij kort voorstellen. Ik ben momenteel sinds een maand 22 en kamp de laatste 2/3 jaar met ernstige vormen van erfelijke kaalheid. Voornamelijk de laatste twee jaar is het enorm bergafwaarts gegaan. Van een volle bos halflang haar kreeg ik allereerst last van een doorschijnende kruin. Sinds een jaar ook steeds diepere inhammen. Als het op deze manier zich doorzet dan schat ik dat ik over 2 jaar geen enkele haar meer boven op mijn hoofd heb staan.

Ik ben altijd al iemand geweest die onzeker en zeer intravert van zichzelf is. Sinds mijn laatste tienerjaren (tussen 17 en 20) heb ik echter op sociaal vlak enorme sprongen gemaakt. Echt enkele topjaren van mijn jonge leven. Totdat ik twee jaar geleden steeds vaker te horen kreeg dat ik kaal begon te worden. Het begon onschuldig met mijn ouders die het opmerkte waarna het ook in de vriendengroep werd opgemerkt. Steeds meer kreeg ik signalen dat het wel echt erg begon te worden. En dat heeft een enorme invloed op mijn zelfvertrouwen. De zekere persoonlijke groei die ik gemaakt heb lijkt daarmee in één klap verdwenen.

Destijds gestart met minoxidil, maar dit heb ik niet langer als een jaar volgehouden. Finasteride durf ik vanwege de bijwerkingen niet in te nemen. Dus was er voor mij maar één weg; Accepteren. Een woord wat je makkelijk kan uitspreken maar wat mij gevoelsmatig gewoon (nog) niet lukt. Ik kan het maar niet accepteren dat ik op zo'n jonge leeftijd al moet kampen met zo'n ingrijpende impact op je leven. Ik durf bijna niet meer uit te gaan of overdag zonder pet rond te lopen.

Ik probeer mijn zelfvertrouwen het laatste halfjaar weer op te krikken. Ga sindsdien, naast mijn oorspronkelijke teamsport, 2 dagen naar de sportschool om een gespierder bovenlichaam te krijgen. Sinds een maandje heb ik dan ook de stap durven zetten om mijn haren te millimeteren op stand 6 en 9. Enkele positieve en negatieve reacties over ontvangen. Enkele familieleden en collega's van een oudere generatie vonden het goed staan, echter mijn leeftijdsgenoten en vrienden vinden het maar niks en gaven mij een 'waarom / what the f*ck' reactie. Ik heb zelfs gehoord dat een meid voorheen een crush op mij had maar mijn nieuw kapsel maar niks vond. Ik hecht vanuit mijn persoonlijkheid veel meer naar de negatieve reacties. Het is allemaal enorm pijnlijk en frustrerend, zeker omdat ik nog single ben en tot noch toe geen succes heb gehad bij de vrouwen.

Ik had gehoopt betere reacties te krijgen op het millimeteren, maar integendeel voel ik me er alleen maar slechter door. Sindskort dus maar weer wat langer proberen te laten en bovenop verf ik het wat donkerder aangezien de haren daar lichter zijn dan aan de zijkanten.

Al met al probeer ik het te accepteren, ik probeer aan mezelf te werken maar ik kom al snel tot de conclusie dat ik het gewoonweg niet KAN accepteren. Niet op deze leeftijd. In beide gevallen (kaalscheren/millimeteren of langer laten) voel ik me er niet gelukkig bij. Ik kan concluderen dat deze 'klote' aandoening mijzelf na een aantal geweldige jaren terug sleurt in een zekere depressie. Ik ben momenteel hopeloos en ben kortweg aan het overwegen om contact op te gaan nemen met een psycholoog. Een andere oplossing is een HT (en toch finastride), maar ik ben van mening dat dat mijn persoonlijk probleem/zelfvertrouwen niet gaat helpen.

Hebben jullie nog enige tips of opmerkingen hoe ik nu verder moet, wat ik kan doen en enkele ervaringen vanuit jullie kant.

In ieder geval bedankt