sleepless, but not in Seattle...

[vleervlinder]

Lang geleden dat ik hier ben geweest... het is dan ook lang niet 'nodig' geweest. Geen tijd, zin en behoefte, en ook een hele tijd niet of weinig getrokken. Soms een paar haren per dag, soms geen, en eigenlijk ben ik blij dat ik niet helemaal precies kan zeggen hoeveel (of hoe weinig) het er dan waren, omdat dat wil zeggen dat ik er niet echt mee bezig ben geweest.
Ik was wel alert, maar zonder mij er druk over te maken... maar dat is, goh, ondertussen alweer een paar maanden geleden...
Ik raak 's avonds niet goed in slaap en lig heel de tijd te trekken in bed, en daarna mijn hoofd te krabben en te strelen omdat mijn haar zo 'pijn' doet van al dat getrek en ik dat gevoel er uit moet krijgen... tegenwoordig is het al niet meer alleen 's avonds in bed maar om op om het even welke plaats op om het even welk uur van de dag - behalve als ik kook, maar ik kan toch geen hele dag gaan staan koken...?
Waarschijnlijk trek ik nog altijd minder haren dan in mijn 'beginjaren' toen ik plots kale plekjes en stoppels had, maar toch... ik wil terug naar een paar maanden geleden, toen ik niet moest smeken om snel in slaap te kunnen vallen zodat ik niet uit verveling, frustratie en automatisme aan mijn haar zou zitten.
*zucht*

Er lijkt zoveel tegen te zitten de laatste tijd, ik word zo opgejaagd en voel mij schuldig als ik eens iets doe dat ik graag doe, of tijd neem voor dingen die anderen misschien zinloos vinden.
Ik heb enkele maanden interimwerk gedaan in een plantengroothandel... soms ietwat eentonig werk, maar ik deed het graag (zeker na al die bandwerkfabriekjobkes die in heb gehad), de collega's waren fijn, het was niet zo ver, en er stond genoeg op mijn spaarrekening om me geen zorgen te moeten maken bij elke aankoop die ik deed. Als er weinig werk was, werkte ik ook maar 2-3 dagen in de week, wat me dan weer tijd gaf om al mijn knutselideetjes uit te voeren. De baas had mij al verteld dat ik daar vast werk zou kunnen krijgen als het drukker was... ik dacht toen dat dat met moederdag zou zijn, but no.
Ondertussen is het alweer 2 maanden geleden dat ik daar heb gewerkt... 't is rustig, en de jobstudenten gaan met al het werk (dus ook eventuele andere interimjobkes) lopen. Enkele weken geleden ben ik dan ook nog eens opgeroepen door de RVA en is mijn uitkering geschorst... mijn eigen schuld, want ik had een contract dat ik bij hen had getekend niet nageleefd. Een contract van 2 jaar geleden dat mij toen onmogelijk leek, omdat ik net verhuisplannen had maar nog niet precies wist naar waar, en omdat ik toen ook absoluut niet wist welke richting ik, qua werk dan, met mijn leven uit wou.
Dat weet ik ondertussen al beter, maar soit, ik ben 'gestraft' voor wat ik toen niet heb gedaan.
Op een slecht moment, want als ze mij een maand later hadden opgeroepen had ik misschien wél kunnen zeggen dat ik werk had... maar nu heb ik dus een nieuw contract bij de RVA en moet ik onder andere elke week ergens solliciteren.
Dat vorige contract heeft me zoveel slapeloze nachten bezorgd, huilbuien, paniekaanvallen, ik voelde mij in een richting gepushd die ik helemaal niet uitwilde, op een tempo dat helemaal niet het mijne was, ik maakte mij constant zorgen en voelde mij verlammen, zowel bij de dingen die ik dan móést doen als bij de dingen die ik graag deed.
En deze keer had ik me zo voorgenomen om zoiets stoms als een contract bij de RVA mijn leven niet te laten verpesten, dat mijn uitkering intrekken het ergste is wat ze me zouden kunnen aandoen (en dat dat uiteindelijk toch nog niet zo erg is want ik ga er niet van dood, in tegenstelling tot de kindjes in de arme landen en blablabla)... en tot vorige week lukte dat nog redelijk goed, omdat ik mijn contract ook nog redelijk goed kon naleven, maar jobs in de plantensector vallen niet met hopen uit de hemel, en hoewel ik het gewoon zou moeten doen om het gedaan te hebben voor dat contract, zie ik er het nut niet van in te solliciteren voor jobs die ik helemaal niet wil (want stel dat ze mij dan aannemen en ik niks mag weigeren!... voor zover ik in zo'n geval al gemotiveerd zou overkomen... ik zou al moeten liegen).

Ach... zoveel uitleg over werk en geld en ogenschijnlijk niet over TTM, maar dat hangt er wel mee samen. Ik voel me zo'n suffige, doelloze loser... ik heb net ook zoveel leuke dingen te doen; fotoprojectjes op flickr, kleren bewerken, papiermaché beeldjes, scrapbooken... tal van ideetjes, maar ik kan ze allemaal niet uitwerken omdat ik moet besparen en geen materiaal kan kopen, omdat ik mijn tijd moet besteden aan vacatures zoeken in plaats van leuke dingen te doen... moest ik genoeg geld hebben zou ik gewoon foert! zeggen tegen de RVA en wachten tot ik mijn vast contract heb, maar dat is dus niet het geval...
Mijn vriend is nu een enorme steun en is zo lief, en ik lijk uit vanalle richtingen cadeautjes of appreciatie te krijgen, maar ik heb het gevoel dat ik dat allemaal niet verdien (al beslissen die mensen daar natuurlijk zelf over...), al ben ik langs de andere kant dan wel blij dat er godverdomme toch nog íéts goed gaat!

Ik begin me af te vragen waar dit bericht nu eigenlijk over gaat en wie dat nu interesseert.

Uiteindelijk gaat het er gewoon om dat ik zo moe ben... figuurlijk, want ik ben al die zorgen en die schaamte en die schuld en verantwoording zo beu, ik heb geen zin meer om me heel de tijd zorgen te maken... en letterlijk, want door al die zorgen geraak ik niet in slaap en lig ik dus te trekken - nog een zorg erbij.

Ik was na al die jaren aanmodderen, uitproberen en mijn richting zoeken zo dichtbij het op mijn eigen tempo een job vinden die ik graag doe, en één stom papiertje lijkt dat nu verpest te hebben.

En normaal hou ik zo van papier!

Anywayz...
Slaapwel (I hope so...)

Bieke


P.S.: Voor degenen die mij al gezien hebben: mijn haar is geknipt en nog geen klein beetje! Ondertussen al wel bijna een half jaar geleden, dus het is alweer wat gegroeid... maar 't was toen echt wel nodig, mijn haar was zo kapot en ik was dat lang haar zo kotsbeu! Ik heb er toen lang over getwijfeld maar ben blij dat ik de knoop heb doorgehakt, korter haar is mijn nieuwe liefde

[heather]

Veervlinder,

heb je verhaal in één trek doorgelezen en ook vele van je prachtige foto's bewonderd...heel inspirerend en uitnodigend.

Volhouden meid. Je mag alleszins een paar van zo'n lekkere chocoladetaarten bakken voor mij als dat helpt

[bolleke]

Vleervlinder, ik heb gelezen, gekeken en genoten... je hebt talent, je bent een waarde-volle vrouw... de dingen komen in orde... maak je niet te druk... leef met de wind en laat je brengen waar je hoort... je voelt het wel...
Veel goede moed!

[Lila]

Vleervlinder, ik herken je verhaal heel erg. Het lijkt wel of gedoe met instanties ons TTMers meer doet dan de gemiddelde mens. Heel vervelend, want we hebben die instanties ook nodig, omdat we het zo moeilijk hebben met het vinden van geschikt werk en dat ook te houden. Ik denk ook zo vaak: als ik geld had zou het een stuk beter met me gaan. Niet omdat ik dan veel kan kopen, maar omdat ik dan veel minder gedoe heb met bazen, collega's, onbetaalde rekenigen, sollicitatieplicht enz. Dat zijn juist de dingen waar je van gaat trekken.
Voor TTMers is gezondheid voor een deel wél te koop. (Gewaagde uitspraak, maar ik geloof er zo sterk in dat ik 'm wel durf te doen)

Als ik je een advies mag geven: Probeer alles zo veel mogelijk op orde te krijgen en je prioriteit te leggen bij het naleven van alle regels en plichten waar je mee te maken hebt. Dat is erg moeilijk, omdat ze tegen je gevoel in gaan van wat goed voor je is. Maar als je na een tijdje alles op orde hebt en aan alle regeltjes voldoet is dat zo'n opluchting en geeft je dat zo veel positieve energie dat je waarschijnlijk weer beter kunt slapen en je veel beter in je vel komt te zitten. Want schuldgevoel is de grootste handlanger van TTM....

[vleervlinder]

Bedankt voor de lieve reacties

Op momenten als deze, als ik me sterker en hoopvoller voel, heb ik geen zin om mijn hoofd zomaar te laten hangen... helaas zijn dat ook maar momenten...
'k Zal moeten leren leven met de ups en downs, I guess