Bijna 5 maanden trekvrij maar het wordt elke dag moeilijker
 

Hey iedereen...

Op 27/03 heb ik nogmaals de stap kunnen zetten om niet meer te trekken en de haartjes op te eten... Mijn haar is ondertussen al voor een mooi deel teruggegroeid, ik kan al leuk experimenteren met ponystaarten en dergelijke... Alleen verwacht je dat het na 5 maanden gemakkelijker wordt en dat is het helemaal niet... Het voelen stopt niet en ik heb sinds de laatste dagen zo'n drang om terug te beginnen: dus wat doe ik: ik bijt stukjes van mijn bestaande haar af, of ik trek een haartje kapot (ik trek het niet uit maar trek/breek er een stukje vanaf), natuurlijk allemaal stukjes die anders aanvoelen dan de gewone haren. En in het begin was dat 1x tot ik mezelf betrapt op terug scannen om dan een stukje af te breken... Het is nu dag 2 waarop ik ook hiermee terug stop maar het is niet simpel... Ik hoop ook steeds om nieuwe posts hier te zien, om me daaraan vast te klampen maar er is hier niet zoveel beweging :) Heb het eergisteren tegen mijn man gezegd, dat ik stukjes begin af te breken en dergelijke en daardoor heb ik de kracht even terugggevonden om dit ook te stoppen maar ik voel toch dat de confrontatie echt nodig is... Als je er niet over praat dan herval je precies veel vlugger...

Terugval ligt steeds om de hoek hé.. en de angst wanneer je de terugval voelt aankomen maakt het alleen maar erger. Erover praten met lotgenoten of voor jezelf uitzoeken wat de terugval veroorzaakt en daar iets mee doen, het kan helpen. Rusten of iets totaal anders gaan doen, helpt soms ook. In elk geval niet piekeren of jezelf op je kop geven, dat helpt niet. ;-)

Inderdaad, het ligt te loeren om je terug te nemen op onbewuste momenten :) Wat zo'n terugval veroorzaakt weet ik niet echt, ik denk soms gewoon de gewoonte... zoals iemand die stopt met roken, die zal de drang ook nooit echt kwijt geraken. En ik weet dat als ik stop, ik ook volledig moet stoppen en me zelf niet mag toelaten om bv stukjes af te breken ipv trekken want dan ben ik in no time terug begonnen... Het heeft me nu wel geholpen om het 'op te biechten' aan mijn man, en de dag erna voelde ik me alweer veel sterker om er terug tegenaan te gaan... Het gevoel om er niet alleen voor te staan doet veel.

PPPFFFFF en nog eens PPFFFF... dag 2 dat ik terug aan het trekken ben, bijna 6 maanden niks gedaan en nu kan ik me plots niet meer beheersen... Ik word hier zo moe van :( Ik ben bijna op het punt dat ik veel kan doen met mijn haar, ben zelfs al 2 x naar de kapper geweest om het wat te laten bijknippen en verzorgen... Ik heb enkele jaren geleden ook na +- 6 maand mijn terugval gehad en ik weet dus niet waarom? Waarom kan ik het 5 maanden supergeod en dan plots niet meer? Waarom kan ik tijdens die vorige maanden, ookal heb ik er tijdens het scannen toch nog eens eentje mee, het met gemak weggooien en nu niet meer... Elk haartje dat ik vast heb is zo dik, zo lekker om op te knabbelen... En ik weet niet hoe ik dit terug moet tegenhouden... Heeft er iemand ervaring mee, tips? Ik weet dat ik het me zo niet mag aantrekken en dat een kleine terugval zeker geen ramp is, als je je daarna terug kan herpakken... maar dat laatste heb ik op zo'n moment nooit gekunnen... Dan was het eerder van 'foert', ziede wel dat het proberen gewoon hopeloos is, ik kom hier nooit vanaf... Als je online gaat zoeken dan kom je ook terugvalpercentages tegen van 66%, wil dus zeggen dat ik zeker niet alleen kamp met dat probleem maar dit wil dan ook zeggen dat weinig mensen effectief winnen tegen de ziekte? Please help :(

Misschien helpt het om te denken aan je mooie, volle bos. Dat je als je weer zoiets voelt aankomen je even voor de spiegel gaat staan of even met je handen aan je haar voelt hoe vol en dik het is en dat je dat niet meer kwijt wilt. Misschien helpt dat?

En als het een keertje met een haar misgaat je het jezelf niet kwalijk neemt, maar dan wel bedenkt van nu stop ik en ik hou het weer zes maanden vol.

Hey, thx voor je reply! Ja misschien moet ik me inderdaad op het positieve richten... De drang is momenteel echt enorm... heb de hele ochtend getrokken en na mijn berichtje niet meer maar zit aan mijn nagels te bijten (allé niet echt afbijten want dat ben ik jaren geleden afgeleerd, maar zit er toch met mijn tanden aan te prullen), druiven te eten, te krabben, aan (en ja ook in) mijn neus te peuteren ... Voel me soms echt een neuroot lol :) Mijn hoofdhuid jeukt, alsof het me roept om te gaan scannen...

Heb gelukkig geen trichotillomanie, maar zou mij verschrikkelijk moeilijk lijken. Als je een drang voelt en het moet weerstaan.

Maar inderdaad, denk aan je mooie, volle bos vanaf nu. Ik zat ook zo te bedenken.. als je nu ook eens denkt van.. he bah wat vies! Zodra je de drang voelt. Misschien doorbreekt het de drang. Ik weet het natuurlijk niet..Maar misschien helpt het? Dat van dat he bah wat vies is niet lelijk bedoelt hoor, maar misschien doorbreekt het de drang.

Ik probeer maar een beetje mee te denken.

Het gaat je zeker weten lukken. Zeker als het met je nagelbijten ook gelukt is!

Karen, ik las je berichtje. Ben op vakantie geweest en nog niet lang terug. Misschien nog net op tijd om iets af te spreken?? Ik weet dat het belangrijk is om die knop weer op 'nul' te zetten... Ik kan eventueel zondagavond afspreken, of in de vooravond, ook goed... Je hebt mn telefoonnummer, bellen!! Doen!
;-)

@ Helmgirlie: ik moet eerlijk zeggen dat dat inderdaad wel kan helpen... Ik beet vroger altijd op mijn nagels. Ik heb een tijdje en aan mijn nagels gebeten en aan mijn haar getrokken en op een bepaald moment ben ik kunnen stoppen met het nagelbijten. Natuurlijk was ik toen liever gestopt met het haartrekken maar ja :) Maar als ik nu aan mijn nagel prul dan vind ik het wel een vies idee om ze af te bijten...
Ondertussen heb ik me sinds mijn berichtjes hier kunnen herpakken en gaan we er weer volledig voor. Ik heb nu vooral ontdekt dat ik niet sterk genoeg ben om continue te voelen en scannen, zonder de onperfecte haren eruit te trekken... Niet voelen of scannen is dus de boodschap :) Ik wou dat het een gemakkelijkere was maar ja hier moeten we het nu eenmaal mee doen hé!

@ bolleke: we gaan zeker eens afspreken! Ik moet ook heel eerlijk bekennen dat het me ergens wel schrik aanjaagt, om hierover met iemand te praten die ook ttm heeft... ik weet niet waarom? Dus sorry als ik hier niet direct op spring, maar met een beetje tijd overwin ik dat wel!

Karentje, neem gerust al de tijd die je nodig hebt! ;-)

En weer ben ik aan het trekken... tis toch om onnozel van te worden he :) Waarom, waarom, waarom kan ik er niet afblijven... Iemand nog tips? Ben zo dicht tegen mijn doel, eens met mijn haren los durven lopen, mijn teruggegroeide haartjes zijn nu in grote getalle op oor en neklengte, maar toch stimuleert me dit niet om vol te houden...

Hou vol Karentje, echt het is het zó waard. Ik zelf ben vanaf half november 2013, 5 maanden trekvrij geweest. Mijn haar ging met sprongen vooruit en ik voelde me echt stabieler. Helaas ging het in april mis (doordat ik zo stom was om te voelen naar een 'lekkere' haar, en jaa van voelen komt trekken :-( ). In mei ben ik vervolgens ruim een week erg ziek geweest en ik voelde me zo slecht dat ik onwijs veel getrokken heb. Vanaf toen is het met ups en downs gegaan, maar vooral met downs. Ik heb me al duizend keer voorgenomen om te stoppen en vaak lukt het dan een dag, een paar dagen of een paar weken als het meezit. Maar ik val altijd weer terug, het is zo SHIT. Vandaag ook een erg slechte dag gehad, mijn hoofdhuid doet pijn van het trekken en heb net een 'bos' haren van de vloer gehaald.
Anyway, moraal van dit verhaal is, hou vol, pak het weer op. Ik wilde dat ik het had volgehouden, nu kan ik weer van voor af aan beginnen, met kale/dunne plekken op mijn hoofd waarvan het nog maar de vraag is of het ooit weer helemaal aangroeit. Als je nu weer begint, zijn die 5 maanden eigenlijk voor niks geweest.. de haren die aan hebben kunnen groeien zullen weer opnieuw sneuvelen... Sterkte!!

Ik weet dat het het waard is en toch is de drang te groot... alle haren die nu zijn teruggegroeid zijn elk stuk voor stuk lekker, dik, met structuur,... pfff Het si inderdaad ook begonnen met voelen en dan stukjes afbreken en die opeten en dan ja voelen en per ongeluk een volledig haar uittrekken ipv een stukje afbreken en en... Het is alsof de hele tijd mijn handen naar mijn haar getrokken worden... Dat computerwerk helpt er natuurlijk ook niet bij, want als je met je pcmuis bezig bent doet er 1 hand niks... tenzij bij mij dan :( Tijdens het autorijden (zit toch gemiddeld anderhalf uur per dag op de baan) kan ik mijn ene hand nog onder mijn poep steken of mijn stuur met 2 handen vasthouden maar zo achter mijn pc, dat is moeilijk... En ik ben er me van bewust dat ik alles terug teniet aan het doen ben en toch ben ik precies mijn sterkte verloren om er tegen te vechten... Zelfs nu, terwijl ik dit schrijf is er een plekje op mijn hoodje dat aan het roepen is: het jeukt niet echt, het gloeit eerder en het is zo moeilijk om daar niet even te gaan voelen, wrijven...

Lotgenotencontact, leuk... herkenning en erkenning. Heb er echt van genoten en raar maar waar, de trekdrang gisterenavond en deze morgen op de achtergrond... hèhè... ;-)

Het was inderdaad heel gezellig, en ookal denken we vaak dat we er alleen voor staan... het doet deugd om eens te horen dat er andere mensen zijn die met juist hetzelfde worstelen :) Blij dat je drang verminderd is!!! Bij mij is het terug maandag, achter de pc dus het is oppassen geblazen, heb alweer getrokken :( kzou zo ne job moeten zoeken waarbij ik constant moet typen (en dus mijn beide handen gebruiken), ipv met de muis te klikken want bij dat laatste heeft mijn ene hand altijd vrijspel lol

Op 1 januari mij weer herpakt en sindsdien ben ik terug trekvrij... ik had het in 2014 5 maanden volgehouden en ik hoop dat ik dit jaar toch zeker aan 6 maanden geraak :-) Nu bijna 2 maanden en het voelt wel goed. Ik vind het alleen raar dat die eerste weken precies altijd gemakkelijker gaan. Die eerste weken nadat ik me sterk genoeg voel om niet te trekken dan betrap ik me erop dat ik er soms uren niet aan denk... Maar na enkele weken betrap ik mezelf dan er plots weer op dat ik weer zit te prutsen, ik breek dan stukjes haar af ipv ze volledig uit te trekken... Dit heb ik nu ook een halt toegeroepen want van het één komt het ander :) Wat ik soms het meest frustrerende vind, is dat je resultaat zo lang op zich laat wachten... Je stopt met haartrekken en je verlangt naar het moment dat alles terug normaal gaat zijn, dat ik eens met mijn haar los kan lopen of een nonchalant opgestoken kapsel kan doen zonder me zorgen te maken over of het al dan niet gaat opvallen, zijn mijn kale plekken wel bedekt,... Maar dat duurt gewoon maaaaaaaanden en tegen dan ben ik meestal al weer hervallen :) Ik heb zo wel stukjes haar met een clips zodat je haar onmiddelijk wat dikker lijkt, maar ik ontzie me het gedoe soms smorgens :) en ben ook bang dat de mensen dit dan ook weer gaan zien...

Dit jaar word ik 30 en heb al sinds mijn twaalfde. In 2007 leerde ik mijn toenmalige vriend kennen en was ik maanden trekvrij. Ik had weer een bos haar, wimpers en wenkbrauwen. Maar de afgelopen vier jaar ben ik single. Weliswaar naar alle tevredenheid, maar er is geen controle. Ik zit s Avonds alleen op de bank en er is niemand die zegt dat ik moet stoppen. Momenteel is het zo erg dat ik geen wimpers meer heb, maar een beetje wenkbrauwen en mijn hoofd bovenop helemaal kaal is. Ik durf niet meer te zwemmen, te douchen aldaar en dus maar lid geworden van de sportschool om in beweging te blijven en de stress weg te sporten. Vanaf 1 maart, morgen, ga ik weer mijn uiterste best doen om te stoppen. Ik heb vanaf dan een nieuwe baan, een mooi moment om een nieuwe weg in te slaan. Wish me luck!

Ik wens je heel veel succes toe! Ik ben er nu 32 en heb al sinds mijn 15e TTM (dat ik me herinner :)). Toen ik mijn huidige man heb leren kennen, ondertussen al 10 jaar geleden, ben ik ook eens een hele tijd gestopt, alles was terug, mijn haar in een korte coupe laten knippen... Fier dat ik was... Maar zelfs die stabiliteit heeft er niet voor gezorgd dat ik blijvend kon stoppen... En inderdaad die avonden alleen, die zijn voor mij ook de boeman! Donderdagavond gaat mijn man naar de avondschool, en ik geniet ervan om onderuit in de zetel alle series/films te kijken die hij liever niet ziet, maar op die momenten is het nog het moeilijkste om eraf te blijven... Nu zit ik zo'n fase dat ik weer stukken van mijn haar trek en die fase is heel gevaarlijk, de stap naar het weer volledig uittrekken ligt er maar een milimetertje naast...
Ik hoop dat de nieuwe wending in je leven je genoeg kracht geven om NEEN te zeggen!

Gisteren was het D-day: afspraak bij de kapper om een kort coupeke te knippen. Tot heden had ik lang haar (weliswaar met heel veel lengetverschillen door het uittrekken en teruggroeien). Maar na 2 maanden niet trekken kwam de drang steeds harder terug en ik denk dat ik heb gevonden waardoor (of toch onder andere waardoor): als ik op dieet ga, dan zie ik na de eerste week al resultaat: er zijn grammen of kilo's af en dit geeft je moed om door te gaan. Ik ben nu al aan mijn 8ste maand bezig qua op mijn gewicht letten en er is al 8 kilo af, en zelfs nu dat ik mijn eerste maand heb dat ik bijna geen resultaat heb, heb ik toch de kracht om door te zetten. Ik zit aan een maatje minder dus ik kon eens een nieuwe kleinere broek kopen, complimentjes,... Maar als ik stop met mijn haar uit te trekken is er niet direct een positieve stimulans. Akkoord: mijn haar groeit terug, het wordt dikker, mijn zelfvertrouwen stijgt,... maar ik kon het nog niet los laten hangen, als ik het in een staart deed dan zag je echt dat dat heel dun was,... Dus: schaar erin! Ik heb geen kale plekken meer en de kapster heeft haar best gedaan om alle ongelijke stukken gelijk te zetten en ik voel me zo positief terug! Ik heb zelfs nog niet zitten voelen, laat staan stukjes afbreken, of uittrekken!

Goeie stap Karen!!! ;-)

En toch begin ik opnieuw te trekken hé... krijg supergoeie reacties op mijn kortere haar, er zit sinds lange tijd weer volume in maar het is zo moeilijk om eraf te blijven :(

Herkenbaar...

Hoi Karentje,

Goed dat je zo lang gelukt is om niet meer haar eruit te trekken. Complimenten!

Ben wel erg benieuwd hoe het nu met je gaat?
Lukt het nog?

Ik hoop ook dat het me gaat lukken niet meer aan mijn haar te trekken. enz.

Maar soms lijkt het wel onmogelijk.

Ik probeer hier ook even steun te vinden en erover te praten om het geheim want ik aan niemand in mijn omgeving durft te vertellen. Mijn man weet natuurlijk wel dat ik mijn haar eruit trek.
Maar ja ik schaam me ook zo erg dat ik het niet meer durft te zeggen.
Hoop dat het me ooit gaat lukken trek vrij te zijn.

Hopelijk gaat het nog steeds goed met je.
Wel hoopgevend dat het kan gaan lukken.

Groetjes,
meisjettm

Mijn dochter trekt sinds een half har haar uit haar hoofd. Ze is al meer dan de helft van haar haar kwijt. Ze heeft een psycholoog sinds 4 maanden maar dat helpt haar niet. Ze is nu begonnen met hypnotherapie en dit heeft het wat verminderd. Ik hoor graag wat jullie helpt om het te minderen of te stoppen? Ze heeft wel een alstublieft armbandje om waar ze aan kan trekken als ze aan haar haar wilt trekken en topjes om haar vingers als ze op haar kamer is. Weglopen van de situatie als ze de behoefte krijgt. Maar het werkt niet voldoende