ttm een ander dwanggedrag...vergelijking: triggerend!!
 

ik wil mijn ervaring hier delen...en eens kijken hoe jullie hierover denken...of jullie het terecht vinden dat ik zoveel gelijkenis zie.
het is voor sommigen misschien wel heel heftig om te lezen..confronterend misschien dus daar waarschuw ik gelijk voor. als je dit leest, wees voorbereid op de hardheid en eerlijkheid waarmee ik schrijf.

als kind ben ik seksueel misbruikt....een hele heftige ervaring die ik enkele jaren lang grondig heb weggestopt.
vanaf de dag dat het mis ging ontstond er een gedrag bij mij wat nogal lijkt op het plukken van haren.
ik pluk geen haren....ik pluk vellen!
ik trek mijn vingers kaal.....met name mijn duimen en deel van mijn handpalm....en soms ook wijsvingers kaal.
het is zeer luguber als ik het zo vertel misschien maar ik haal het vel weg zolang het niet bloed....ik weet precies tot welke huidlaag ik kan gaan voordat ik te ver ga. regelmatig ga ik echter toch te ver en bloed ik.
ook de binnenkant van mijn wangen en mijn lippen moeten het ontzien...ook zij worden vaak tot bloedens toe van vel ontdaan.

toen ik dit begon te doen dacht ik dat het tijdelijk was....een soort van nagelbijten maar dan anders en ik vergelijk het daar nog steeds mee hoor alleen gaat het een stuk verder dan nagelbijten.
ik vermink mezelf letterlijk en als ik lees over ttm confronteerd het mij ook met mijn eigen gedrag ook al gaat het bij mij niet om haren.
ook ik voel het als een verslaving waar ik niet vanaf lijk te kunnen komen.
ik trek voornamelijk als ik nerveus ben of als ik even niets te doen heb. ik moet heel veel moeite doen om het te laten genezen en het duurt weken voordat het geheel genezen is, maar ik trek vaak de vellen er weer af als er net weer 1 of 2 laagjes huid op gegroeid is. ik voel me dan zo fout en schuldig...ik heb mezelf opnieuw verminkt, het doet pijn en ik ben zwak.
langzaam accepteer ik het dan en hervind de kracht om even niet te trekken...totdat ik een zwak moment heb en het weer mis gaat.
ik heb in al die jaren maar 1 periode gehad dat het echt goed ging met het trekken maar dat was van korte duur en de terugval die volgde was zeer heftig en is eigenlijk nog steeds bezig...alweer drie jaar ofzo.
op het moment dat ik heel erg aan het trekken ben voelt het lekker...als een opluchting, net zoals wanneer je haren plukt.
ik ben niet te stoppen en het MOET egaal worden...eerder heb ik geen innerlijke rust. echt egaal wordt de huid echter niet totdat het weer echt goed geneest en echt innerlijke rust heb ik dus ook niet.
ik schaam me voor wat ik doe en ik doe mijn best om mijn handen te verbergen voor anderen. ik ben bang dat mensen schrikken van mijn handen als ze het zien, bang dat mensen vragen gaan stellen over wat ik aan mijn handen heb.

toch is er ook een wezenlijk verschil met ttm....
als ik kijk naar de dingen die ik lees voelt het alsof ik beter kan accepteren dat ik dit doe. ik schaam me er wel diep voor en verberg het ook zoveel mogelijk maar ik ben er niet de hele dag mee bezig, het verpest nooit mijn dag en het geeft me geen extra zorgen.
ik heb niet de behoefte om hulp te zoeken voor mijn gedrag...ik vind mijn gedrag daar niet ernstig genoeg voor.
als ik morgen zou ontdekken dat het een naam heeft zou ik wel even opkijken en verbaasd zijn, maar ik heb niet heel sterk de behoefte aan lotgenoten....mijn gedrag heeft dus duidelijk minder impact op mijn leven en emotie.
het lijkt alsof ik me er sneller overheen kan zetten. ik kan mijn hele vingers tot bloedens toe kaaltrekken en een uur later heb ik daar vrede mee. ik zit er wel even flink mee en voel me heel slecht als ik stop, maar ik raap mezelf wel weer heel snel bij elkaar. het beheerst mijn leven niet zo erg als ttm bij veel mensen doet. tenminste zo lijkt het.
een ander verschil. ik lees hier veel over dat het plukken van haren een gevoel van controle geeft.
mijn gedrag geeft niet dat effect. ik krijg absoluut geen controlegevoel bij wat ik doe...eerder het tegenovergestelde.
en het grootste verschil misschien wel....ik ken veel meer mensen die datgene doen wat ik doe. vaak in vele mindere mate hoor. ik ben een extreem geval, dat wel maar er zijn veel mensen die de velletjes naast hun nagels wegkrabbelen of trekken en ik ken ook wel mensen die vellen van hun vingers trekken maar ik ken maar 1 persoon die het zo heftig doet als ik....mijn oom.

door hier te lezen en veel te leren over ttm leer ik dus ook een boel over mezelf. dit had ik vooraf nooit kunnen bedenken!! maar ik ervaar het wel zo. ik pluk mijn handen kaal en de binnenkant van mijn mond maar als ik dat niet gedaan had, had ik misschien nu ook haren getrokken want ondanks dat ik het misschien genetisch niet in me heb kan ik me inmiddels wel zodanig inleven dat ik het mezelf zonder al teveel moeite zou kunnen zien doen hoor.

ik vraag me dan ook af, hoe zien jullie de vergelijken van ttm met ander drang/dwanggedrag.
ik weet nu dat er een verschil is tussen ttm en bv. datgene wat ik doe, maar er zijn ook vele overeenkomsten.
ergens denk ik dat iedereen die bv. hardnekkig nagelsbijt of ander zenuwachtig gedrag vertoont zich enigsinds beter kan inleven in ttm.
het zijn allemaal uitingen van spanning, van innerlijke onrust en gebrek aan verwerking van emoties. alleen denk ik dat nagelbijters misschien genoeg hebben aan kleine onrust en ttm kent zover ik begrepen heb een diepgaande traumatische ervaring als oorzaak.

en hoe zien jullie de vergelijking met dwangneurosen als bv. straatvrees, smetvrees, zware fobieen....
is het panisch zijn voor haren vergelijkbaar met het moeten uittrekken van haren?
is het moeten schoonmaken vergelijkbaar met het moeten plukken?
ik vraag het me gewoon af in een poging om meer te leren over de manier waarop mensen met stress en trauma's omgaan.

kus
karin

Eerst even dit: niet iedereen die TTM heeft, heeft een trauma of iets ergs meegemaakt. Ik in ieder geval niet. Wat dan wel de oorzaak zou kunnen zijn, is me niet bekend.
Ik zie zeker een link met andere dwang- en angstgedachten. Heb er zelf nog een paar, al is er geen enkele zo erg als het haartrekken. Bv. soms ga ik maniakaal opruimen en dan moet alles op een bepaalde manier staan/liggen/hangen, zo en niet anders. Perfectionisme. Angst voor ziekte, vooral kan ik absoluut niet tegen overgeven of mensen die overgeven. Als kind al. Ook heel erg bang voor spinnen. Dat is pas later gekomen. En er zijn zeker weten nog dingen, dus er moet ergens toch een samenhang zijn. Dat hoor ik van anderen ook.
Een vriendin van me bijt nagels, en is heel obsessief als het op hygiëne aankomt. Ze spreekt altijd maar over de was doen en poetsen e.d., dus ook daar weer een verband.
Wat jij doet met je handen, dat doet een vriend van mij ook. We hebben er ook over gepraat en probeerden elkaar te helpen, maar dat is nu allang geleden en ik weet niet of hij het nog steeds doet.
Mijn tante trok altijd vellen van haar voetzolen, soms zo erg dat het zeer deed wanneer ze liep. Nu doet ze dat niet meer, maar ze heeft wel altijd gerookt.
Tsja, het blijft een mysterie, waar nu precies het verband ligt tussen al die rare neigingen... En weet je, iedereen heeft wel iets, maar niet iedereen ligt er evenveel van wakker... En bij sommigen komen een aantal van die onhebbelijkheden samen...

Ik heb ook helamaal geen trauma meegemaakt of iets ergs. Ik weet ook niet waar je dat vandaan hebt eigenlijk :confused:

Liefs Mariska

Hallo Karin,

Ik heb ook geen trauma's meegemaakt in de zin van misbruik of verwaarlozing of zoiets.

Liesbeth

thanx voor jullie antwoorden!!! mijn excuses voor de uitspraak dat er een trauma ten grondslag ligt aan ttm. ik weet zelf ook niet hoe ik eraan kom hihi. waarschijnlijk heb ik ergens gewoon bepaalde informatie verkeerd begrepen of geinterpreteerd. bij deze heb ik weer iets geleerd over ttm.....soms is de oorzaak een compleet raadsel dus!!!

ikzelf denk ook idd dat er een verband ligt tussen allerlei fobieen, dwangneurosen en paniekaanvallen. ikzelf heb idd ook een vrij serieuze spinnenfobie. ik heb ook altijd een vreselijke angst voor overgeven gehad en nog steeds (ik ben ook ontzettend blij dat ik zelden of nooit griep heb!!). vanuit die angst heb ik een tijd lang een hele sterke afkeer voor dronken mensen gehad.
ik ben sinds een aantal jaren ook nogal bang voor ergnstige ziekten...met name kanker is een van de dingen waar ik regelmatig bang voor ben!! geen idee waar het vandaan komt.
dus ook ik heb meerdere angsten en fobieen en dwangmatigheden die allemaal een uiting van innerlijke onrust lijken te zijn.....een bepaald soort onvermogen en bepaalde zorgen te verwerken en bij mij dus wel trauma's.

kus
karin

p.s....even voor liesbeth....met trauma's bedoel ik niet alleen dat soort ernstige zaken hoor. gepest worden in de kleuterklas kan ook een trauma zijn voor een kind. als kind een zware operatie ondergaan kan traumatisch zijn. ouders die gaan scheiden op jonge leeftijd. iemand verliezen die zeer dierbaar is voor je kan traumatisch zijn.
er zijn zoveel dingen die levenslange littekens kunnen achterlaten in een mensenleven.
maar idd....zeker als je bv. ttm hebt ga je ongetwijfeld zelf al nadenken over de mogelijke oorzaken en als je dan niet iets in je leven tegenkomt wat zoveel impact had dat je het zelf als oorzaak bedenkt...is de oorzaak waarschijnlijk dus geen traumatische ervaring....tenzij je het heel hardnekkig hebt weggestopt natuurlijk maar da's weer een ander verhaal.

kus

Hee, wat grappig Kada. Bij mij is het precies hetzelfde: angst voor overgeven die samenhangt met afkeer tegenover dronken mensen. De beelden dat klasgenootjes moesten overgeven, of familieleden ziek waren omdat ze een glaastje teveel op hadden, zitten voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Nu probeer ik het te relativeren maar vind het nog steeds eng.
En ja, kanker... mijn tante blijkt longkanker te hebben, en ik ben ook heel bang voor de aftakeling. En opnieuw, bang voor de rochelhoest, bang dat er slijm of bloed meekomt als ze hoest...
Maar voor een ziekte als kanker is iedereen volgens mij wel bang.

Hoi Karin.

Ik heb ttm sinds mijn 6e, vanaf het moment dat ik werd gepest op school. Ik heb het redelijk kunnen verbergen. Het is bij mij uit de hand gaan lopen nadat ik in 1989 beide ouders heb verloren. Het is bij mij dus wel na traumatische ervaringen erger geworden. Momenteel ben ik stabiel, ik scheer mijn haar iedere 14 dagen af. Dat is momenteel mijn hulpmiddel.

Over het plukken en pulken aan je huid heb ik wat gelezen op een Amerikaanse website over ttm. Het schijnt dus ook wel op elkaar te lijken. Ik zelf pulk en krab erg veel. Als ik ergens jeuk heb kan ik er donder op zeggen dat ik na 1 minuut bloed en het duurt maanden voordat het wondje genezen is omdat het steeds weer open 'moet'. Ik doe dit met volle bewustzijn, ik weet dat er een litteken komt maar toch kan ik het niet laten. Er is zelfs een forum aan gewijd. Ben al op zoek geweest maar kan het zo snel niet vinden. Ik blijf nog even zoeken en als ik het vind zal ik het hier plaatsen.

Groetjes Dian

tillomanie?
 

Hoi,

Noemen ze dat krabben, pulken enz. geen tillomanie? En inderdaad is dat een broertje of zusje van trichotillomanie.

groetjes,

liesbeth

p.s Dian ben je weer helemaal opgeknapt?

wow er gaat een wereld voor mij open......ik ben op dit moment het boek aan het lezen over ttm en ik herken niet alles hoor maar ik kom behoorlijk wat dingen tegen waarin ik ook mezelf herken. het is niet alleen heel leerzaam maar ook wat confronterend.

maar dat het dus idd misschien wel een broertje van ttm zou kunnen zijn, dat mijn gevoel daarin gewoon nog zo sterk klopt ook had ik dus niet bedacht. dat er een speciaal forum voor bestaat al helemaal niet!!! dus mocht je idd die site nog ergens vinden dan hoor ik het graag.
het is niet iets wat heel erg veel impact heeft op mijn leven hoor, wat ik doe....maar het is wel iets wat gewoon vervelend is en het kan behoorlijk wat schaamte oproepen inderdaad als mensen me betrappen terwijl ik aan het friemelen ben of als mensen mijn handen per ongeluk goed genoeg zien om te schrikken.
het lijkt me best bijzonder om te lezen dat anderen het ook zo heftig doen of misschien nog wel veel erger dan mij.

nog even voor janika.....grappig idd dat jij ook zo'n afkeer hebt/had voor dronken mensen.
ik had het tijdens mijn uitgaansperiode heel erg. mensen mochten wel met mij meerijden maar ik was letterlijk panisch als ik merkte dat ze ook maar 1 glas teveel op hadden. ik waarschuwde mensen tien keer op een avond dat ze niet met me mee mochten rijden als ze dronken werden en als ze moesten spugen onderweg zou ik hen op straat gooien.
die angst kon ik de hele avond vasthouden en ik kon er vreselijk in blijven hangen.
inmiddels heb ik een relatie met iemand die ook wel graag een biertje lust en ik ben zelf ook weer af en toe gewoon gaan genieten van een drankje....en soms ook wel een drankje teveel (maar ik MOET mezelf onder controle houden hoor, ik stop zodra ik voel dat ik iets teveel ga draaien of zodra ik het gevoel heb de controle te verliezen).
ik ben wat flexibeler en losser geworden daarin.
mijn angst voor alcoholmisbruik komt misschien ook voort uit het feit dat mijn vader een weekendalcoholist was hoor.....maar volgens mij staat de angst voor overgeven daar weer los van want mijn vader deed dat zelden.

en idd....de angst voor enge ziekten zoals kanker heeft misschien iedereen wel in een bepaalde mate. ikzelf heb het gelukkig niet zodanig dat het een probleem vormt voor mijn geluk en innerlijke rust.

kus
karin

Hoi Karin,

Ik ben net wezen googelen( wat een woord) en het heet inderdaad tillomanie.
Misschien dat je dan ook het forum kan vinden?
Er is toch wel wat over te vinden. Ik heb niet erg lang gezocht en mijn duits en engels is niet zo denderend, maar misschien kan jij het wel vinden.

Groetjes Liesbeth

wow.....op de valreep voordat ik ga slapen dacht ik....eens even zoeken op internet of ik iets over tillomanie kan vinden....zonder tricho ervoor dus.
niets....
maar ik ben een doorzetter dus ik zoek verder en uiteindelijk ben ik in een engelse zoekmachine beland en type ik in 'skin picking'......en heb dus nu ontdekt dat ik inderdaad ook een dwangneurose heb genaamd 'dermatillomanie'. het dwangmatig verwijderen van huid.
ik heb me er nog niet echt in verdiept....het is daar nu even te laat voor maar mijn lijst favorieten is wel uitgebreid vanavond en ik ga zo snel mogelijk eens even lezen daar.
helaas zijn het allemaal engelse sites, er zijn geen nederlanders nog die er een speciale site voor bedacht hebben blijkbaar.
ik weet nu hoe vreemd het is om te ontdekken dat je 'vreemde' gedrag een naam heeft!!

thanx!!!

kus

Ik ga ook slapen. mijn wekkertje gaat morgen weer vroeg.
Maar ik hoop dat je er wat mee kan. En ja ik kan me best voorstellen dat dat een rare gewaardording moet zijn. Dat je ook "wat"heb.
Ik wens je strekte in elk geval.
Enne weltrusten.

Hai Karin!

Dank je wel voor je openhartige verhaal! Ik weet dat ik het al heel vaak gezegd heb hier op het forum, maar lees het boek 'de vrouw die haar meubels met suiker bestrooide' eens. Daarin komen allemaal verhalen van mensen met 'abnormale' gedragingen voor. Ik kan het me niet herinneren, maar wie weet staat jouw probleem daar ook bij? Heel veel succes in ieder geval!!

Liefs,

Ellen

even een update sinds gisteren.....ik heb inmiddels wat gelezen en ik blijk absoluut niet alleen te zijn in dat wat ik doe. nou wist ik dat al maar langzaam is het aan het bezinken.
het besef dat er wetenschappers zijn die van mijn 'gewoontje' onderzoeken gemaakt hebben, die er een naam voor bedacht hebben en die er de term dwangneurose aan gegeven hebben....het doet meer met me dan ik in eerste instantie had kunnen denken.
ik dacht altijd dat het een gewoonte was vergelijkbaar met nagelbijten ofzo...iets kleins, iets simpels waar ik wel weer overheen zou groeien uiteindelijk. maar nu het een naam heeft lijkt het ineens zo serieus, zo heftig, zo ernstig.
ik wilde er nooit iets dramatisch van maken en dat wil ik nog steeds niet maar heel langzaam lijkt het besef te komen dat de oorzaak van dit gedrag wel degelijk heel heftig is. ergens kan ik toch niet helemaal op een 'normale' manier met stress en verdriet en innerlijke pijn omgaan want dan had ik deze 'gewoonte', niet nodig. ik doe dit mezelf aan en voor mij is het blijkbaar een vorm van therapie....iets wat ik nodig heb om met zware emoties om te kunnen gaan of beter te kunnen functioneren.
en ik heb er nooit zo diep over nagedacht.
ik ben blij hoor dat ik nu weet dat het een naam heeft want dat bevestigd voor iedereen in mijn omgeving die altijd riep 'zit nou eens niet te pulken..stop daar nou eens gewoon mee' dat dat dus niet gaat. eindelijk kan ik zeggen dat ik een 'aandoening' heb....een 'dwangneuroso' en als ze dat niet meer serieus nemen weet ik het niet meer.
maar aan de andere kant voelt het nu alsof ik betrapt ben...ik heb al meerdere malen gelezen dat trichotillomanie voelt als een vriend voor velen. zo voelt dit ook voor mij en het is nu alsof ik die vriend niet meer voor mij alleen heb...

kortom.....diep van binnen is er iets losgemaakt wat ik altijd angstvallig gewoon heb laten rusten. er is onrust nu in iets wat er altijd was maar wat ik zo goed mogelijk rustig hield.

kus