[fashiongirl]

dit stuk herken ik heel erg...ik zal later de rest lezen 1st ff dit laten bezinken...
mooi verwoord ook van die arts "antenne"" kind, dat was ik ook 1 grote lamgeslagen spons-en nog wel een beetje erg...
Ik kon me er niet tegen verzetten. En dat terwijl ik toch graag mijn ouders gelukkig maakte. Ik herken dat dwangmatige van mij in mijn moeder. Zij beet bijvoorbeeld op haar nagels. En daar kon ze niet mee ophouden. Ook was ze heel erg netjes, alles in huis moest blinken. Maar ook dat had iets dwangmatigs. Ik voelde me er als oudste verantwoordelijk voor dat de dingen zo waren zoals mijn moeder ze graag zag. Dus als ik zag dat er vingerafdrukken op de bank zaten, pakte ik een doekje en poetste de leuning weer blinkend. Mijn zusje was erg rebels, maar ik was een brave meid en richtte me op mijn moeder.

Het harentrekken was niet het enige waar mijn ouders zich ongerust over maakten. Ze vonden dat ik te rustig was, tegen het apathische aan. Ik kan me nog herinneren dat dat kwam omdat er gewoon te veel indrukken op me afkwamen, vooral op school, ik was als het ware lamgeslagen.

Samen met mijn ouders bezocht ik een therapeute. Die vertelde dat ik een zogeheten ’antennekind’ was. Ik ving alles op en kon me niet goed afschermen van de prikkels die vanuit de buitenwereld op me afkwamen. Ik kon me niet goed uiten en daardoor hoopte al die informatie zich vanbinnen op, zodat ik altijd moe was en weinig energie had en veel onrust voelde. Het plukken aan mijn huid en aan mijn haar moest gezien worden als een poging van mij om tot rust te komen. Mijn ouders begrepen nu wat er aan de hand was, maar dat loste het probleem niet op, ik bleef plukke