En dit is het vervolg van bovenvermeld artikel...
"Trichotillomanie : zelf haren uittrekken en er kaal door worden
Er werd een afwijking ontdekt op een gen bij personen met trichotillomanie, een psychologische stoornis die ertoe leidt dat iemand zijn haren of wimpers regelmatig uittrekt. Deze obsessief-compulsieve stoornis, waarvan de oorzaak nog onbekend is, heeft dus een genetische oorzaak.
Trichotillomanie : een obsessief-compulsieve stoornis
Trichotillomanie is een gedragsstoornis waardoor iemand zijn eigen haren
uittrekt, maar ook zijn wenkbrauwen, wimpers of andere haren.
Deze ziekte behoort tot de obsessief-compulsieve stoornissen (OCS).
Ze komt meestal voor bij kinderen en adolescenten, vooral tijdens stressperioden. Het is
op dat moment gewoon een tic. Maar deze ziekte van psychologische oorsprong kan
ook tijdens de volwassen leeftijd blijven duren.
Naargelang de intensiteit van de aandoening kan de persoon bang worden om kaal te
worden. En soms is er een soort schaamte die ertoe leidt dat de persoon sociale
activiteiten gaat mijden.
En hoewel stress dit gedrag uitlokt, zorgen de gevolgen op hun beurt voor veel stress en
angst…
In de Verenigde Staten zouden 2 miljoen mensen last hebben van
trichotillomanie.
Hoewel deze stoornis vaak afzonderlijk optreedt, gaat ze soms ook gepaard met andere
obsessief-compulsieve stoornissen, zoals depressie, concentratiestoornissen,
eetstoornissen enz.
De behandeling berust op de inname van kalmeermiddelen en angstremmers, maar hun
efficiëntie is beperkt. De totale aanpak bestaat daarom vaak uit gedragstherapie.
Jammer genoeg blijft deze stoornis moeilijk te behandelen.
Maar dat is zonder rekening te houden met wetenschappelijke ontdekkingen. Een
onderzoeksteam heeft onlangs namelijk een mutatie op een gen geïdentificeerd bij
personen met trichotillomanie.
Ditzelfde gen speelde al een rol bij het syndroom van Gilles de la Tourette, een
neurologische aandoening die ook tot de klasse van de obsessief-compulsieve
stoornissen (verbale, sonore en motorische tics) behoort. Dit was de aanleiding voor
allerlei onderzoeken op dit gen."
07/11/2006
Isabelle Eustache
Zückner S. et al., Molecular Psychiatry, 11 : 888-91, 2006
Het is niet omdat ik dit artikel aanhaal, dat ik daarom akkoord ga met alles wat er geschreven staat. Mijn ervaring met Internet is dat er nogal wat geschreven maar vooral gecopiëerd wordt, en dat dè waarheid dikwijls onbekend, zeg maar (nog steeds) onbestaande is. Men is er nog steeds niet achter wat nu expliciet ttm zou veroorzaken, evenmin wat het in stand houdt. Voor mij persoonlijk blijft het nog steeds een samenspel van verschillende factoren (bio-neurologisch, genetisch, hormonaal, met eventuele uitlokkingsfactoren als stress, trauma, oververmoeidheid, spanning enz....). Bij de ene persoon heeft de biologische factor de bovenhand, bij de andere persoon zal stress de grote boosdoener zijn, maar geen enkele factor mag los gezien worden van een andere.
Laten we vooral voor ogen houden dat dit een aandoening is die we niet zelf gewild hebben, dat ttm wel degelijk genetische en biologische achtergronden heeft en dat we zodoende onszelf niets moeten, mogen of kunnen verwijten.
We zijn met andere woorden niet verantwoordelijk voor het feit dat we ttm hèbben, we zijn wèl verantwoordelijk voor ons leven en voor de manier waarop we met onszelf èn met onze ttm omgaan.
Op de juiste manier en gesteund door hulpmiddelen zoals lotgenotencontact, therapie, eventueel medicatie en zeker zelfzorg, kunnen we de kwaliteit van ons leven mèt ttm aanzienlijk verbeteren ...
Voilà, 't moest er neg eens efkes uit!
Miejefke, met mij gaat het heel goed nu, ben met ziekverlof en dat doet goed... rust, rust en nog eens (zonne)-rust
