Los bericht bekijken
Oud 15 mei 2009, 10:47   #16
bolleke
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 3 december 2001
Locatie: Antwerpen
Berichten: 1.670
Dat is waar Lies, gelijk heb je, ik hoèf helemaal de kar niet te trekken...

Maar ttm heeft in mijn leven zo'n grote impact gehad (en nog steeds), dat ik telkens weer bij mijn 'missie' uitkom, wat ik ook doe, hoe en welke mensen ik ook help... (als hulpverleenster, als begeleidster van mentaal gehandicapten, als opvoedster, als kinderbegeleidster...)
Telkens opnieuw word ik geconfronteerd met dezelfde problemen van onmacht, gebrek aan zelfvertrouwen, onzekerheid, angsten, verdriet enz...
En telkens opnieuw gaat mijn hart dan uit naar (jonge) mensen met ttm, omdat dààr mijn 'bron' van verdriet ligt, omdat diè mensen niet gehoord worden, omdat voor hen (voor ons) niet genoeg aandacht en al zeker niet de juiste begeleiding is.

Een voorbeeld. Een goede vriendin van mij heeft borstkanker. Ze heeft alles nu net achter de rug, een jaar van pijn, verdriet, chemotherapie, haaruitval, borstamputatie, bestralingen enz... Ze heeft het heel moedig doorstaan en ze kon rekenen op steun, bemoediging, talrijke woorden van troost, aandacht. Niemand heeft haar ooit kaal gezien, na de eerste chemobeurt liet ze zichzelf kaal scheren en droeg direct een pruik (weliswaar vergoed door de ziekteverzekering). Toen we samen met onze vriendengroep op weekend gingen werd voor haar een aparte slaapkamer gereserveerd (omwille van de privacy). Nu, na een jaar komen de haren netjes terug, deze zomer zal ze een mooi kort koppie hebben.
Ik zeg niet dat kanker niet erg is, maar met haar ziekte was ze nooit alleen. Steeds was er aandacht, bezorgdheid, steun, financieel, moreel...

Wie heeft in dat afgelopen jaar gevraagd hoe ik me voelde? Wie vraagt hoe moeilijk het is om aan de trekdrang te weerstaan? Wie troost me na een terugval? Alleen therapeuten die ik dan nog moet betalen en waarvoor ik geen euro terugkrijg...
Maar ja, we doen het onszelf aan, dus hebben wij dan recht van klagen???

Natuurlijk hebben we dat. Daarom dus, wil ik er zijn...

Onlangs bij het opruimen vond ik een foto van mezelf, ongeveer 15 à 16 jaar, mèt pruik. Op de achterkant stond geschreven:
"Ik hoop dat wat met mij gebeurt tenminste tot iets zal leiden, ook al heeft het de schijn van een nederlaag".
Ik hoop dat ik voor een aantal mensen 'het verschil' kan maken...
Ik verwacht jullie op 2 augustus!
__________________
Bolleke (Daniëla)
"Dromen worden waar als wij ze waar maken"
bolleke is offline   Met citaat reageren