Hallo allemaal!
Na 13 jaar knokken tegen DPA (Diffuse Haaruitval) heb ik uiteindelijk de handdoek in de ring gegooid en de stap genomen. Het is een lang en emotioneel gevecht geweest. Ik heb gerotzooid met finasteride (werkte goed, maar ik was toch bang voor die bijwerkingen), minoxidil (jeukt en de haartjes zijn nauwelijks noemenswaardig) en nizoral (zinloos, doet niks in mijn geval) en heb behoorlijk in de put gezeten.
Afgelopen donderdag stond ik voor de spiegel. En ik zag dit:
En besloot dat het eigenlijk zo niet langer kon. ineens, na zoveel jaren, klikte er iets in me. Het moest eraf, en wel nu.
Ik stormde de kapper binnen en zei "I want it gone, all of it" (ik woon in Australië). Het antwoord was "are you sure?". Ik kom er inmiddels al een tijdje iedere twee weken en ze zijn bekend met mijn haaruitval. Iedere keer voorzichtig de zijkanten eraf en de bovenkant iets langer laten om het maar te verbergen.
"No ifs or buts. #0.5, all of it"
Ik zat te zweten op de stoel; "this is it..."
En nu zie ik er zo uit:
En ik ben er eigenlijk dik tevreden mee!! Ik krijg niets dan complimenten van mijn vrienden en kennissen en vraag me af waarom ik dit niet 10 jaar geleden heb gedaan.
Ik voel me bevrijd! Mijn zorgen zijn verdwenen.
Bericht aan iedereen die al lang bezig is en toch langzaam maar zeker terrein aan het verliezen is: geef op. Haal die tondeuse erover. Je kunt je niet voorstellen hoe goed het voelt om er eindelijk mee klaar te zijn.