|
Heel erg bedankt voor de reacties..
Ik zal me inderdaad eens serieus met mijn psyche moeten bezighouden. Er is toch ergens iets dat niet juist zit. Ik heb al wel vaker gemerkt dat ik een nogal bijzondere persoonlijkheid heb. Ik functioneer goed in het dagelijks leven, maar heb een gigantische interne wereld, waar ik me bijgevolg dus ook veel mee moet bezighouden om me goed te voelen. Piekeren en dromen dus..
De ene dag voel ik me super, de volgende rottig. Zolang ik met iets (liefst sociaal) bezig ben, voel ik me goed. Vooral de laatste tijd voel ik een constante rusteloosheid over alles wat ik nog wil doen, allerhande plannen. Een sluier van ontevredenheid lijkt constant over me te rusten.
Ik denk dat het prutsen voor mij deels een manier is om tot rust te komen en me tijd te gunnen om na te denken, tijd waarin ik anders vast weer met iets anders bezig geweest was.
Dit alles is misschien wel een overblijfsel van een niet zo vlotte jeugd en veel ervaring met pech, valsheid en onmacht. Het uitgelachen en gepest worden door een jongen die tegen me hoonde dat ik meer haren op mijn benen had dan hij in de lagere school is ook verdacht goed in mijn hoofd blijven hangen.
Moest ik van mezelf uit niet relatief sterk zijn, ik zou een heel laag zelfbeeld hebben. Ik geloof ondertussen wel in mezelf, soms meer dan anders, maar daar kan ik uit putten.
Deze heel summiere ik vertel ik aangezien ik me afvraag of lotgenoten zich hier enigsinds in herkennen. Voor de rest kan ik inderdaad beter ooit eens naar een therapeut, die zal ik veel uitleg kunnen verschaffen aangezien ik al vaker nagedacht heb over wie ik ben en van waar ik kom :-) Maar die stap is wel groot voor mij, ik ga al met moeite naar een normale dokter.
Sterreke02, wel grappig wat je zegt van die doornen, dat was ooit exact mijn eerste excuus toen iemand me iets vroeg erover. Inderdaad een doorzichtige uitleg, maarja, tzijn ronde wondjes, dus kan je ter plekke even op niets anders komen :-) Een half jaar later val je door de mand natuurlijk, tenzij je doornroosje bent. Tegenwoordig heb ik het over uitslag of gewoon een zwak velleke dat nergens tegen kan en moeilijk geneest.
Wel straffe kost dat je je sterk genoeg voelde om de haren op een bepaald moment gewoon te laten staan.. Hoe oud was je toen? Zelf zie ik dat momenteel helemaal niet zitten aangezien het echt een enorme bos zou zijn (echt niet meer schappelijk) en zo'n bos je niet bepaald voorthelpt in het dagelijks leven of het vinden van een lief.
Een groot verschil met de haren elders op je lichaam uittrekken is wel dat ze wel degelijk ongewenst zijn, dit maakt het nog makkelijker of zelfs noodzakelijk om ermee te beginnen en zodoende weer te ver te gaan.
Over het verzorgen, daar ben ik ook veel mee bezig, ontsmetten, helende zalfjes, nagels toch zo net mogelijk afwerken met schaartje en breekmes of preventief knippen.. Middeltjes tegen puistjes, normale epilatie, enz.
Al bij al kruipt er heel veel tijd in mijn huid.
Dit typende heb ik genagelbijt, gekrabt, gepitst, korstje gegeten, benen in detail bekeken, in m'n neus gezeten.. Klinkt enorm vies, maar ik denk er niet bij na, het gebeurt en ik ben eraan gewend. Aan wie zal ik dit ooit kunnen toegeven? Ik heb al bijna schrik dat de mensen op dit forum het te vies vinden.
|