Oorspronkelijk geplaatst door iwish
Ik ben Iwish, 13 jaar.
Ik heb trichotillomanie (TTM). Ik denk dat een jaar geleden begonnen is. Ik irriteerde me aan de kleine donshaartjes op de haargrens van mijn voorhoofd. Ik knipte ze af.
Toen ze weer begonnen te groeien werden ze nog vervelender. De haartjes werden langer, harder en groeiden omhoog. Het werden gewone haren in plaats van donshaartjes.
Ik begon ook op een andere plek haren uit mijn lichaam te trekken; boven mijn linkeroor. De haren op die plaats waren heel donker, dun, makkelijk uittrekbaar, pijnloos uittrekbaar en met kleverige haarzakjes. Die moesten er van mezelf uit.
Dit had mijn kapster door, en ze zei dat ik naar een dokter of een huisarts moest gaan omdat het een ziekte kon zijn, ik deed er niets mee. Dit kwam ook omdat ik zelf wist dat ik ze eruit trok, maar dat vertelde ik niet.
De plek boven mijn linkeroor begon onbewust. Gelukkig heb ik dit kunnen beperken tot een kleine kale plek, hij wordt niet steeds groter. De haartjes die er op die plek weer aangroeiden trok ik er weer uit. Dit had verder niemand door, omdat er haar over heen viel. Op de haargrens van mijn voorhoofd zag iedereen het wel, ik kreeg er veel opmerkingen over.
Toen begon het ergste. Eerst pulkte ik alleen mijn mascara eraf, nu was dit nog maar het eerste laagje; de haartjes moesten ook mee. Bij allebei de ogen. In het begin waren mijn ogen steeds rood en opgezwollen als ik er aan had gezeten, maar later wende mijn oog eraan. Ik vond het verschrikkelijk lelijk. Want ik had altijd mooie, lange, donkere wimpers.
Toen de haartjes op mijn oogleden weer aan groeiden liet ik ze op mijn linkeroog groeien, maar mijn rechteroog plukte ik steeds half kaal. Meestal alleen het midden van de bovenste wimpers. Nog een klein tijdje trok ik ook de onderste wimpers eruit, maar die liet ik al snel met rust.
Ik voelde zo’n drang. Dan was ik enorm opgelucht als ik net mijn wimpers eruit getrokken had, maar dat duurde maar heel eventjes. Al snel had ik vreselijk spijt dat het me weer niet gelukt was er af te blijven. Iedereen zag het, sprak me erop aan en vroeg er van alles over. Ik schaamde me vreselijk. Het was ook heel lelijk, en niemand in mijn omgeving had het, behalve ik. Ik vertelde tegen een paar mensen maar de waarheid, tegen de anderen zei ik dat het per ongeluk verschroeid was, of dat het een te lang verhaal is. Een vriendin begreep het niet, besteedde er niet veel aandacht aan, maar zei wel vaak dat ik nu echt moest stoppen, en dat het lelijk was etc. Familie zei meestal dat het eng was. Veel reacties in mijn omgeving waren: ‘Dan stop je daar toch gewoon mee?’. Heel vervelend, want dat is nou juist zo moeilijk.
Vanaf toen droeg ik oogpotlood om het te verbergen. Één keer heb ik het 3 weken volgehouden er van af te blijven, toen waren mijn wimpers echt weer mooi en zag je er niets aan, maar dat duurde ook niet lang.
Integendeel, het werd veel erger. Ook de plek boven mijn rechteroor en mijn wenkbrauwen werden slachtoffer. Het trekken aan mijn wenkbrauwen was na een paar weken al weer over, maar de plek boven mijn rechteroor bleef. Ook begon ik mijn linkerbovenste wimpers te verdunnen; over wat haartjes weg.
Op dit moment is kaal: de plek boven mijn linkeroor, de plek boven mijn rechteroor en de middelste delen van de bovenste wimpers van beide ogen. Wel zitten er al weer overal kleine haartjes bij mijn rechteroog, ik hoop dat ik daar kan af blijven.
Ik ben nooit echt bang geweest dat de haartjes nooit meer aangroeien, er kwamen na een dag of 2 altijd weer kleine haartjes waar ik niet vanaf kon blijven. Soms was ik zo zwak dat ik helemaal een pincet, spiegel en felle lamp erbij ging halen, zodat alles ‘netjes’ kon worden verwijderd.
Ik denk zelf niet dat stress de oorzaak is van het begin van ttm bij de meeste mensen, ik denk dat sommige mensen, zoals ik, gewoon wat gevoeliger zijn voor dwang. Ik had vroeger namelijk ook dwangneuroses, zoals over elke put heen fietsen. Dan fietste ik zelfs helemaal terug als ik er een gemist had. Maar nu is dat (bijna) weg. Ook had ik last van nagelbijten, en allemaal kleine geluidjes maken of snuiven.
Ik wil graag zonder hulp van anderen / medicijnen van mijn ttm afkomen, onder andere om te kijken of mijn wilskracht sterk genoeg is. Want ik wil zo graag mooie wimpers vooral. Ik vind hiermee stoppen stukken moeilijker dan stoppen met roken. Met roken kun je het langzaam afbouwen, met ttm zeker niet. Het word dan alleen maar erger, die afspraken kun je niet met jezelf houden.
Ik hou in ieder geval mijn nagels heel erg kort. Ik hoop dat ik met de spiegel etc. erbij halen en met mijn nagels heel kort hebben, genoeg bedenktijd heb om niet weer te gaan plukken. De pincet gebruik ik alleen voor korte wimpers.
Ik heb ttm niet met schaamhaar, beenhaar en armhaar, en het is bij mij ook niet gebonden met het daarna (deels) opeten van het haar. Ik heb hier ook nog nooit drang naar gevoeld.
Omdat ik vaak pluk als ik in bed lig, gebruik ik ook dunne handschoentjes en een slaapmasker. Dan heb ik dubbel zo veel bescherming. Wel jammer dat de drang vaak sterker is dan mijn wilskracht en ik dus gewoon de handschoentjes uitdoe en het slaapmasker af doe.
Als ik hard met mijn ogen knipper, heb ik soms ook, als ik net veel geplukt heb aan mijn bovenste wimpers, dat de huid onder mijn onderste wimpers dan geïrriteerd aanvoelt.
Mijn wimpers trek ik er het meest uit, met pincet of duim en wijsvinger.
Ik loop nog maar een jaar rond met ttm. Ik vond dit al behoorlijk lang, tot ik ontdekte dat heel veel mensen het hebben, en er soms al 20 jaar mee rondlopen en maar niet kunnen stoppen. Erg schokkend, ik wil snel stoppen en het niet zo ver laten komen! Wees sterk, uiteindelijk lukt het. Ik heb er veel vertrouwen in!
|