|
Hoi Leen
het kan helemaal kloppen hoor, dat je er kriegel en chagrijnig van wordt als je niet kunt trekken. Het is een onweerstaanbare drang en hoewel je je doodschaamt dat je het niet kan laten (echt, je voelt je de stomste mens op aarde, wie doet nu zoiets??) kan je er echt niet vanaf blijven. Het is een vreemd mechanisme maar te vergelijken met alle andere tics waaarbij mensen op hun nagels bijten, aan korstjes peuteren, velletjes pulken en bedek er nog maar meer. Ook die mensen kunnen niet zomaar stoppen maar (helaas) dat zoort tics zijn meer geaccepteerd.Het is voor een TTM er erg moeilijk om over te praten maar meestal komt de stap naar acceptatie en dus praten op den duur vanzelf. Je kan het niet forceren, alleen er zijn zodat zij weet dat ze erover mag praten, over haar gevoel en frustratie. Zolang je maar nooit tegen haar zegt (en dat doe je niet voor zover ik het begrijp): je moet er GEWOON van afblijven. Want zoals je al begrepen hebt: dat is voor ons niet even gewoon. Dat is retemoeilijk. Dat is minstens zo moeilijk als het van een verslaving afkomen. Stoppen met trekken is een groeiproces en dat heeft veel tijd nodig. Dat gaat gepaard met heel veel frustraties en moedeloosheid als je pecht hebt. Met de gevoelens dat je er NOOIT meer vanaf komt, dat je het toch niet kan. Dat dat niet waar hoeft te zijn kan je lezen op deze site, maar het blijft altijd helaas een strijd.
Ik wens jullie beide heel veel sterkte, fijn dat je haar in elk geval probeert te begrijpen!!
Liefs
Karin
|