Beste lotgenoten,
Met toestemming van Monique3 hierbij de publicatie van het artikel 'Haren uittrekken als ziekte' wat recentelijk is verschenen in het Brabants Dagblad van dinsdag 20 augustus jl.
----------------------------------
Haren uittrekken als ziekte
Door Petra Dircks
Dinsdag 20 augustus 2002 - Haren uit je hoofd trekken totdat je vrijwel kaal bent. Het is een ziekte en aan deze ziekte lijdt Monique. Omdat het zo onbekend is, wil ze haar verhaal doen.
Welke vrouw praat er niet over haar haar? Het zit zelden goed, de kleur kan best anders of een permanentje misschien? Niets alledaagser dan dat. Behalve voor Monique (33) uit Den Bosch. Al vijftien jaar draagt zij een pruik. Om de vele kale plekken op haar hoofd te bedekken. Niet dat ze last heeft van een ziekte die haren doet uitvallen. Nee, Monique trekt zelf haar haren uit haar hoofd.
Monique durft nu af en toe zelfs haar pruik af te zetten in het bijzijn van anderen. (c) Foto Sandra Peerenboom
Al vanaf dat ze kind was en ze kon er niet mee stoppen. Ook niet toen ze permanent aan de pruik moest omdat er bijna geen haren meer op haar hoofd stonden. Ook niet toen ze zich zo schaamde dat ze niet meer uit wilde, niet wilde zwemmen. Zelfs niet toen tijdens een storm haar pruik afwaaide. Monique bleef dwangmatig haar haren uit haar hoofd trekken. Tot ruim een jaar geleden. Toen kwam de kentering en nu is ze, denkt en hoopt ze, aan de beterende hand. Daarom ook wil ze nu haar verhaal vertellen, maar liever alleen met haar voornaam. Want de schaamte is ze nog niet helemaal voorbij en lang niet iedereen in haar omgeving weet ervan. Dat heeft allemaal tijd nodig.
"Niemand weet hoe erg het is. Zelf dacht ik lange tijd dat ik de enige op de wereld was die dit deed. Maar het heeft een naam. Trichotillomanie heet de ziekte. Goddank is het een ziekte, met een naam en meer mensen die eraan lijden. Nu weet ik dat ik niet alleen ben, dat ik me niet hoef te schamen omdat ik iets heb waar ik niet mee overweg kon. En nu wil ik ook anderen helpen", vertelt ze thuis op de bank.
NAGELBIJTEN
Waarom trekt iemand in 's hemelsnaam haar haar uit? Monique weet het ook niet, maar zegt dat het te vergelijken is met nagelbijten. "Waarom doet iemand dat? Om bepaalde spanning kwijt te raken, uit gewoonte, om verlegenheid te camoufleren? Noem maar op. Dat geldt voor mij ook. Het begon als kind met een lokje haar dat ik rond mijn vinger wond. Niets vreemds aan, maar ik trok de haren eruit. Het is net alsof het in trance gebeurt. De meeste kinderen stoppen ermee, maar ik niet. Ik bleef het doen."
De huisarts, kinderarts, kinderpsycholoog, het RIAGG, iedereen kwam eraan te pas om Monique te helpen. Maar het werd van kwaad tot erger. Rond 1994-1995 was ze vrijwel kaal. Niet dat iemand dat zag, want Monique droeg al sinds haar achttiende een pruik. Zelfs haar vriend had haar nog nooit zonder pruik gezien. Rond die periode ook ging Monique zes maanden intern in een kliniek voor gedragstherapie. Daar hoorde ze ook dat er een naam voor was. Dat er zelfs eerder iemand voor in behandeling was geweest. Maar ze mocht er niet mee in contact komen, want de kliniek hanteert een stricte geheimhoudingsplicht. Dat half jaar therapie hielp enorm. Monique leerde er haar pruik afzetten in het bijzijn van onder anderen haar vriend. Een jaar lang kon ze van haar eigen haar afblijven. Een topjaar 1996 zegt ze nu.
Maar het ging mis. "Misschien was ik te nonchalant geworden na dat jaar. Ik moet me goed realiseren dat ik er altijd mee bezig moet zijn om te zorgen dat ik niet pluk. Net als een alcoholist bijvoorbeeld, die toch altijd alert moet zijn. Hoe dan ook, ik plukte weer als een bezetene en had enorm kale plekken. Maar door die pruik wist vrijwel niemand het. Je wilt niet weten hoe inventief je wordt om iets te verbergen voor een ander. Ik leidde een dubbelleven. En dat kost vreselijk veel engergie. En daar komt spanning van. En dan ga je plukken. En dan zit je in die zo beruchte vicieuze cirkel."
Bij het RIAGG vond Monique een goede therapeut waar ze nog steeds naar toe gaat. En ze ontdekte internet. Op goed geluk tikte ze eens trichotillomanie in. "Ik wist niet wat ik zag. Vele reacties op dat trefwoord. Websites over het onderwerp, vooral in Amerika. Maar ook in Nederland vond ik mensen die ermee bezig waren en ook die eraan lijden. Een wereld ging voor me open."
LOTGENOTEN
Monique is inmiddels druk bezig een stichting op te richten voor lotgenoten. En sindsdien melden zich steeds meer mensen bij haar die hetzelfde hebben. Via internet, want dit medium is Moniques redding zoals ze zelf zegt. Deze openbaring gaf zo'n kick, dat Monique niet anders kon dan alles lezen wat erover te vinden is en alles en iedereen aanschrijven die maar benaderbaar was.
De voordelen van internet, - anoniem thuis werken en schrijven - passen in haar straatje. Het leverde een stroom aan reacties op. Onlangs nodigde ze zelfs een groepje vrouwen bij haar thuis uit. "Samen erover praten is al zo bevrijdend. Het blijkt dat velen dat willen." De goedlopende therapie en de almaar groter wordende groep lotgenoten gaven Monique alle kracht die ze nodig had. Ze plukt al veertien maanden niet meer. Langer dan ooit in haar leven.
Mensen die meer over trichotillomanie willen weten of met Monique in contact willen komen, kunnen haar eigen website op internet bezoeken. Het adres is: http://www.tricho.suripages.com
Trichotillomanie: De Feiten.
- Trichotillomanie (TTM) is een impuls controle stoornis, een drang die zich uit door herhaaldelijk haren uit het lichaam te trekken.
- TTM komt uit het Grieks: thrix is haar, tillein betekent eruit trekken.
- De meeste TTM-patiënten trekken haren uit hun hoofd, maar er zijn ook mensen die wimpers, haren van wenkbrauwen, armen of benen, maar ook schaamharen, neus- en snor/baardharen uit hun huid trekken.
- De Franse dermatoloog Hallepeau benoemde de ziekte in 1889 al en noemde haar trichotillomanie.
- De oorzaak van TTM is niet bekend maar er zijn diverse theorieën. Een ervan luidt dat het om een nerveuze gewoonte gaat. Maar ook dat er geen goede balans is van bepaalde chemische stoffen in de hersenen.
- Iedereen kan TTM krijgen, ook kinderen. Zeventig tot negentig procent van de haartrekkers is vrouw. Één procent van de bevolking zou er aan lijden.
- Behandelingen voor TTM-patiënten omvatten onder meer medicijnen, bijvoorbeeld prozac en hypnose- en gedragstherapie. Alleen met die laatste zijn gunstige effecten bereikt.
- Het Ambulatorium ACSW van de Katholieke Universiteit Nijmegen heeft veel ervaring met TTM'ers. In het najaar gaan zij door met wetenschappelijk onderzoek naar TTM. Mensen die hieraan willen meedoen of zij die informatie willen, kunnen contact opnemen. tel: 024 - 3615922 (kantooruren); e-mail: ambulatorium@ACSW.kun.nl
Bron: Brabants Dagblad.
Auteur: Petra Dircks
Weblink: http://www.brabantsdagblad.nl/CDA/re...hiefID=1192462
Copyright © 2002 Brabants Dagblad - alle rechten voorbehouden
----------------------------------