[Webmaster]

Hoi ikkeltje336,

Ik kan niet veel meer toevoegen aan de goede adviezen en steunende woorden van alle behulpzame lotgenoten hierboven, behalve dan dat ik erg goed kan begrijpen hoe je je voelt. Hoe (terecht en) uiteraard goed bedoeld ook: als mensen zeggen dat je dingen moet loslaten en accepteren is dat veel makkelijker gezegd dan gedaan...

Natuurlijk, acceptatie van/liefde voor jezelf is de (hoofd)sleutel tot geluk. Maar doe dat maar eens als je zo geconfronteerd wordt in de spiegel met een uiterlijk wat je geen vrouw (of man) toewenst. Een hoofd met een paar sprietjes... dit is hoe je eruit ziet... maar niet wie je wilt zijn!

Voor de een is dat veel makkelijker te accepteren dan de ander en jij bent niet minder omdat jij zoveel moeite hebt om dit te accepteren! Ik kan me echt levendig voorstellen (omdat het voor mij persoonlijk zeer herkenbaar is) hoe je je moet voelen: je voelt je niet 'IKkeltje', je voelt je niet jezelf met een paar sprietjes op je hoofd EN je voelt je ook niet jezelf met een pruik op je hoofd. Zó herkenbaar en begrijpelijk om dit te lezen.

Dus hoe kun je in vredesnaam gelukkig ZIJN als je in beide situaties niet jezelf BENT, met je haaruitval en met je pruik? Het is vreselijk om dit te voelen, want je kunt geen kant op. En dan begrijp ik heel goed dat je gedachtes kunt hebben om eruit te stappen.

Als deze gevoelens in je (niet kunnen accepteren van zowel je haaruitval als je pruik en het liefst dood willen) zo diep zitten, is er haast niet zelf uit te komen en daarom ben ik het met Astrid26 eens dat hulp van buitenaf je echt kan helpen. Je bent niet zwak/minder omdat je het ingrijpende probleem van haaruitval niet kunt accepteren en ook niet als je hiervoor therapeutische hulp nodig hebt. Het is zo begrijpelijk en herkenbaar je probleem.

(Ik heb ooit een gesprek gehad met een vrouw die haar dochter had verloren omdat die daadwerkelijk zelfmoord had gepleegd, mede omdat ze zoveel problemen ondervond met haar haarwerken. Hoe ongelooflijk moeilijk en hopeloos je situatie ook is.... niet alleen is eruit stappen geen oplossing, maar het intense verdriet waarmee nabestaanden achterblijven wens je ook niemand toe).

Ik spreek uit eigen persoonlijke ervaring (zowel als lotgenoot als therapeut) dat 'therapie' (in welke vorm dan ook die bij jou past) echt helpt. Probeer hierin je weg te vinden, want je bent echt teveel waard om dood te willen gaan.