Dag iedereen,
Hoi ik ben Soezie (Suzy) 34 jaar regio Diest Vl Brabant België. Ik lijd al ongeveer 25 jaar aan ttm.
Ik ben in de zomer van 2003 ;na jaren van het verbergen van mijn kale plek bovenop mijn hoofd en na jaren van schaamte; eindelijk naar mijn huisdokter toegestapt en heb gezegd " dokter help me want ik trek mijn haar uit". De tranen komen weer in mijn ogen als ik er aan terug denk.
Gisterenavond durfde ik het eindelijk aan om een lotgenote aan te spreken via dit forum nl. Daniëlla (bolleke). Ik heb haar boek al enkele malen gelezen en kan er telkens weer kracht uit putten. Bedankt ook Daniëlla voor de bemoedigende woorden.
Nu vandaag durf ik mijn verhaal aan jullie te vertellen.
Het begon allemaal toen ik een jaar of 10 was. Ik herinner het nog allemaal heel goed. Mijn zus en ik speelden kapstertje en per ongeluk kwamen er bij mijn zus een paar haartjes los met een haarzakje aan. Ik vond dit zo fascinerend dat ik bij mezelf een paar haartjes uittrok. Ik ben nooit meer gestopt.
Ik ben opgegroeid op een agragrisch bedrijf (varkensvetmesterij ) en heb eigenlijk alleen maar ruzies, gestresste ouders en grootouders, miserie en ellende gezien. Als kind van 3 - 4 jaar zag ik al hoe een varken gedood en geslacht wordt.
Je zal denken hoe staat dit nu in relatie met mijn ttm. Wel ttm was iets van mij als er weer eens iets aan de hand was met die stomme varkens of als ik weer eens bang was (na het zien van dingen die een kind niet moet zien) ging ik op mijn kamer aan mijn haar zitten pulken en trekken. Ik durf nu wel te zeggen dat ik daar van genoot . Ik vluchtte zat in een andere dimensie. Het terug in de wereld komen was echter een nachtmerrie. Want meestal werd ik betrapt door mijn moeder.
Mijn moeder heeft me jaren aan een stuk uitgemaakt voor stuk schandaal.
Met zo'n kop kom je niet buiten ed ..........
Wat het natuurlijk allemaal niet beter maakte. Integendeel nog slechter.
Rond mijn 11de bezochten we een psychiater in het UZ Gasthuisberg in Leuven. En daar hebben ze mij wel kunnen helpen. Rond mijn 12de was mijn haar teruggegroeid. Helaas rond mijn 15de ben ik terug hervallen en tot op de dag van heden trek ik mijn haar uit.
Ik trek altijd op dezelfde plaats nl. boven op mijn hoofd, waar ik 1 grote kale plek heb. Ik heb lang haar en draag mijn haar samen in een speldje of steek het op. Mensen die het niet weten zien er ook niks van.
Op die manier verberg ik mijn probleem al jaren. Ook voor mezelf. Tot ik niet meer kon . In de zomer van 2003 begon ik te sukkelen met vreselijke spanningshoofdpijn en spierpijnen. Mijn huisarts vond geen enkele aanwijsbare reden maar bleef me toch steunen. Op een gegeven moment maakt ze een afspraak bij een neurologe. Omdat ik doodsbang was dat zij een onderzoek ging doen met van die topjes die ze op uw hoofd plaatsen en bijgevolg mijn kale plek ging ontdekken, heb ik eindelijk na al die jaren gezegd dat ik mijn haar uittrok.
Zij (mijn huisarts) heeft mij ontzettend goed opgevangen. Zoals ook al mijn vrienden aan wie ik het verteld heb. Zij schrokken wel . Zo van allez daar ziet ge toch niks van.
Maar ze hebben allemaal goed gereageerd.
Met mijn moeder daarentegen kan ik er nog altijd niet over praten. Maar ik heb haar wel binnen in mijzelf vergeven ( na een zeer lange tijd boos te zijn tijdens een periode van depressie) .
Ik ben in die periode ook naar een psychiater gestapt op aanraden van mijn huisdokter. Ik wilde het aan mezelf niet toegeven maar eigenlijk was ik al een hele tijd depressief. Ik ben ongeveer een jaar niet gaan werken. Maar ik heb heel hard gewerkt om dit te boven te komen. En het is me gelukt. Met de hulp van die psych (een hele lieve man - heel veel steun van gehad- hij is van turkse afkomst en heel knap
- dat was mooi meegenomen).
Tegelijkertijd probeerde ik ook van de ttm af te raken. Dus bezocht ik ook nog een gedragstherapeut. Maar die therapie heb ik voorlopig on hold gezet omdat ik mijn energie nodig had om terug op mijn werk te starten.
Maw vandaag trek ik nog steeds als is het heel fel gebeterd. Maar toch die kale plek daar geraak ik niet vanaf want de haartjes groeien natuurlijk niet zo snel en een paar keer trekken is genoeg om zoveel weken van sparen teniet te doen. Maar ja tegen wie zeg ik het.
Zo mijn verhaal in het kort (alhoewel).
Wat een fijn gevoel om dit eens van me af te schrijven.
Ik hoop jullie allemaal een beetje te leren kennen en samen ups en downs te kunnen uitwisselen. Want alleen mensen met ttm kunnen echt voelen wat ik voel.
Heel veel groetjes,
Soezie