|
Hoi Biebop,
Ik ben Yollie, 38 jaar, heb al jaren ttm, ben dochter en moeder. Ik vind het hartstikke goed van je dat je advies wilt vragen en jezelf informeert over de aandoening waar je dochter aan lijdt. Zo kan ze best wat steun van je krijgen denk ik. Deden maar meer ouders dit! Het lijkt me heel rot voor je dat je weet dat je dochter ttm heeft (en voor haar ook natuurlijk), maar nogmaals, door jou interesse heeft ze in ieder geval haar moeder achter zich staan. Mijn ouders weten ook dat ik ttm heb, nou niet zozeer die term, maar jaren geleden tijdens 1 van mijn therapien kwam het haar trekken naar voren. Ze hebben er goed op gereageerd, vonden het heel erg, maar wisten ook niet wat ze konden doen om te helpen. Ik denk dat het voor mij al een hele opluchting was, dat ze het te weten kwamen. We spreken er tegenwoordig eigenlijk niet over, maar dat vind ik niet erg. Ik krijg in ieder geval geen commentaar op mijn kale plekken. En als ik er zelf over begin (meer in de trend van: wat zit mijn haar weer lelijk), dan krijg ik altijd te horen dat het wel meevalt en dat ik een lieve meid ben. Daar moet ik dan wel weer om janken, maar dat is meer omdat ik het fijn vind dat ze me altijd proberen te steunen.
Ja, ik ben nu zelf ook moeder van een zoontje van bijna 2 jaar en soms heb ik de angst dat hij het haartrekken zal overnemen, zeker omdat hij nu in de imiteer fase zit. Ik probeer het dus zo min mogelijk te doen waar hij bij is. Mag ik nog vragen hoe oud je dochter is en hoe zij er op reageerde toen ze je het vertelde, of toen je erachter kwam?
Groetjes, Yollie
|