Los bericht bekijken
Oud 28 februari 2005, 17:40   #1
Janne
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 6 februari 2004
Berichten: 102
Dan maar zonder haar

Op je zestiende sta je voor de spiegel kritisch ieder plekje van je gezicht te bestuderen. Je constateert dat je neus te grot is en dat er alweer een puistje in aantocht is. Bovendien vind je jezelf dom, je haar is niet blond en die jongen bij engels heeft je nog steeds niet opgemerkt.

Zulke problemen had Alison nooit gekend. Twee jaar geleden was zij een mooie,populaire en intelligente meid uit de vierde klas van de middelbare school, om nog maar te zwijgen van het feit dat ze de keeper was in het schoolteam en bij de reddingsbrigade op het strand werkte.Met haar lange slanke lichaam en diepblauwe ogen en dikke blonde haren leek ze eerder een fotomodel voor badpakken dan een middelbare scholiere. Maar die zomer gebeurde er iets.

na een dag bij de reddingsbrigade haastte Alison zich naar huis om het zeewater uit haar haren te spoelen en de klitten uit te kammen.ze gooide haar zongebleekte haar naar voren. 'Ali!' riep haar moeder.'Wat heb je nu gedaan'? Zij had een stukje kale huid boven op de schedel van haar dochter ontdekt.'Heb je het geschoren? Kan iemand anders het hebben gedaan terwijl je lag te slapen?'. Ze vonden al snel de oplossing van het raadsel-Alison had het elastiekje waarschijnlijk te strak om haar paardenstaart gebonden. Het voorval was snel vergeten.

Drie maanden later ontdekten ze een tweede kale plek en toen nog één.Weldra was Alisons hoofd bezaaid met eigenaardige ronde, kale plekken. Na diagnosen als 'het zal wel stres zijn' en het plaatselijk opbrengen van zalfjes kwam er een specialist aan te pas. Deze diende haar injecties met cortison toe, 50 op iedere plek om precies te zijn, en dat om de twee weken. Om haar schedel te maskeren, die bloederig was van de injecties, kreeg Alison toestemming om op school een honkbalpet te dragen, iets wat volstrekt tegen de strenge uniformcode was. Kleine lokjes haar staken uit de opening, om na een of week twee ook uit te vallen. Ze leed aan een vorm van haaruitval waar geen kruid tegen gewassen was.

Alisons zonnige karakter en de steun van haar vrienden hielden haar op de been, maar ze had het soms erg moeilijk. Bijvoorbeeld die keer toen haar jongere zusje met en handdoek om haar hoofd haar slaapkamer binnenkwam om haar haren te laten kammen. Toen haar moeder de handdoek los maakte en Alison de verwarde haardos van haar zusje op haar schouders zag vallen, pakte ze alles wat er van haar eigen haar was overgebleven tussen twee vingers en barstte in tranen uit. Het was de eerste keer dat ze huilde sinds deze toestand was begonnen.

Na verloop van tijd verbing een flinke sjaal de honkbalpet die haar kalende schedel niet langer verhulde. Nu ze nog maar een paar dunne plukjes overhad, werd het tijd om een pruik te kopen. In plaats van een poging haar eigen lange, blonde haren terug te laten keren alsof ze die nooit kwijt was geweest, koos ze voor een kastanje bruine, schouderlange pruik. Waarom ook niet? Mensen laten voortdurend hun haar knippen en in een andere kleur verven. Door haar nieuwe uiterlijk werd het zelfvertrouwen van Alison gesterkt. Zelfs toen de pruik een keer afwoei doordat het raampje van de auto van haar vriendin open stond, konden ze er allemaal hartelijk om lachen.

Naarmate de zomer dichterbij kwam begon Alison zich zorgen te maken.Hoe kon ze nou nog bij de reddingsbrigade als ze in het water geen pruik kon dragen? 'Zeg, ben je het zwemmen verleerd?' vroeg haar vader. Die boodschap kwam aan.
Na één dag een ongemakkelijke badmuts te hebben gedragen, verzamelde ze de moed om met een kaal hoofd rond te lopen. Ondanks het gestaar en de af en toe grove opmerkingen die de badgasten maakten-'waarom scheren die idiote punks hun haren af'- paste Alison zich aan haar nieuwe uiterlijk aan.

Die herfst kwam ze op school terug zonder haar, wenkbrauwen en wimpers en haar pruik lag ergens in een hoek van de kast opgeborgen. Zoals ze altijd al van plan was geweest, stelde ze zich kandidaat voor het schoolvoorzittersschap-met slechts een paar lichte wijzigingen in haar verkiezingstoespraak. Alison bracht de leraren en leerlingen aan het rollen van het lach met een dia voorstelling over beroemde kale mensen, van Ghandi tot Kojak.

Tijdens haar eerste toespraak als voorzitter stelde Alison haar aandoening aan de orde en gaf rustig antwoord op alle vragen. Ze wees op haar t-shirt met de opdruk 'als je haar maar goed zit' en zei:' als jullie s'ochtens wakker worden en niet tevreden zijn over jullie uiterlijk, doen jullie dit t-shirt aan.' Ze trok een ander t-shirt aan over het vorige en vervolgde: 'Dit doe ík aan als ik s'morgens wakker word.' Op en t-shirt stond: 'Mijn haar zit vandaag echt niet..' Iedereen juichte en klapte. En Alison, mooi, populair en intelligent, keeper van het schoolteam, lid van de reddingsbrigade en inmiddels ook schoolvoorzitter, keek met haar diepblauwe ogen glimlachend van het podium de zaal in.

©Alison Lambert en Jennifer Rosenfeld
Uit: Balsem voor de vrouwziel 2000

Ik vind het zo'n mooi verhaal
Janne is offline   Met citaat reageren