|
Ik heb ook net een tekst gelezen die me heel hard aanspreekt. Hij komt uit een boek van Isabel Allende 'Paula'.
Tijdens de lange uren van stilte word ik overspoeld door herinneringen, alles is me op hetzelfde ogenblik overkomen, alsof mijn hele leven één onbegrijpelijk beeld is. Het kind en het meisje dat ik was, de vrouw die ik nu ben, de bejaarde die ik straks zal worden, al die levensfasen zijn water uit dezelfde bruisende bron.
Mijn geheugen is als een Mexicaanse muurschildering, waarop alles tegelijkertijd gebeurt: de schepen van de conquistadores in een hoek terwijl in een andere de inquisitie bezig is indianen te martelen, de vrijheidsstrijders galopperen met bebloede vaandels, en de Gevederde Slang tegenover een lijdende Christus tussen rokende schoorstenen uit het industriële tijdperk.
Zo ziet mijn leven eruit, een veelvoudig en veranderlijk fresco, dat alleen ik kan ontcijferen en dat me als een geheim toebehoort. De geest selecteert, overdrijft, pleegt verraad, gebeurtenissen vervagen, personen worden vergeten en uiteindelijk blijft alleen het traject van de ziel over, die schaarse momenten van geestelijke openbaring. Niet wat me is overkomen telt, maar de littekens die me kenmerken en me onderscheiden.
Mijn verleden is weinig richtingvast, ik kan er geen orde, duidelijke doelen of wegen in ontdekken, slechts een reis op de bonnefooi, geleid door het instinct en de onbeheersbare gebeurtenissen die de koers van mijn lot hebben omgebogen. Er was geen sprake van berekening, alleen van goede bedoelingen en het vage vermoeden dat er een hoger plan bestaat dat mijn stappen bepaalt. Tot op heden heb ik mijn verleden nog met niemand gedeeld, het is mijn laatste tuin, een plek waar zelfs mijn meest intieme minnaar geen voet heeft gezet.undefined
|