Alvast sorry voor dit bericht ..
Nu zit ik dus echt met een groot probleem. Vandaag ben ik met mijn ouders naar zee geweest, vroeger zat ik altijd te zagen om naar de zee te gaan, ik keek daar heel mijn vakantie naar uit, en de laatste 3 jaar wil ik dus niet meer naar zee of gaan zwemmen, maar ik MOEST van mijn ouders mee. Nu heb ik dus tegen mijn moeder gezegd dat ik gisteren mijn bikini nog eens had gepast omdat ik hem al lang niet meer heb aangehad (ook al heb ik hem helemaal niet gepast) en dat hij véééél te klein was geworden en dat ik hem echt niet meer aan kon doen enzo, maar ik MOEST mee naar zee. Nu ben ik dus mee naar zee geaan, terwijl het vandaag hééééél warm weer was, met een lange broek en een bloesje met mouwen tot aan mijn ellebog en dicht tot aan het bovenste knopje. Ik heb speciaal heel lang getreuzeld in de badkamer zodat er geen tijd meer was om nog iets anders aan te doen als mijn moeder het zou zien, want ik wist dat ze razend zou worden als ik voor de zoveelste keer een lange broek aandeed + iets met lange mouwen + zelfs daaronder nog een ander tshirtje enz. En ja, mijn moeder werd echt (zoals altijd) RAZEND op mij, dat ik mij kleed zoals een bomma, dat ik altijd anders moet doen dan de rest met die kleren waarin ik heel mijn lichaam zit te bedekken enzovoort, maar omdat er geen tijd was mocht ik het aanhouden, terwijl ze er héél de dag over heeft gezaagd en boos voor is geweest. Aan zee heb ik terwijl mijn mama, papa en mijn broer allemaal in het water zaten, héél de tijd dus in mijn lange broek en lange mouwen, heel mijn lichaam bedekt dus, zo heel de tijd op het strand gezeten, 5 uur lang! Mijn moeder heeft me zelfs geslagen. :$
Ze was voor ze zoveelste keer boos geworden. Ze zat te zeggen: Nu heb ik speciaal verlof genomen om leuke dingen te doen met jullie zoals naar zee gaan, ik zie jou al zo weinig tijdens het schooljaar omdat ik moet werken, nu is het eens vakantie, nu zit je heel mijn vakantie te verpesten door mij altijd tegen te werken en nooit eens mee te doen. Hij kun je zijn zoals jou? Dat snap ik niet! IEDEREEN gaat naar zee, en iedereen vindt dat leuk, behalve jij, jij moet weer eens abnormaal kunnen doen, jij bent gewoon abnormaal! Je hebt echt een *** karakter. Je zit speciaal koppig te doen om mij boos te maken.
Ok, dat was ff genant om te vertellen, sorry dat ik dit allemaal op internet zit te zetten...
Zo is ze al de hele dag tegen mij bezig, en dat vind ik dus echt ERG! Voor mezelf, omdat ik daar dus echt nog meer depressief van word, iedereen gaat graag naar zee, dat is zó leuk, dat is wat iedereen doet en voor veel mensen normaal is, MAAR NATUURLIJK NIET VOOR MIJ! En het is VOORAL erg voor mijn moeder, dit wil ik haar helemaal niet aandoen, ze vindt het echt erg & raar dat ik zo abnormaal doe, dat ik deze vakantie nog geen enkele keer met een vriendin ben weggeweest (ik durf het gewoon echt niet meer), dat ik heel de dag door zowat tegen haar moet leigen om dingen zoals mee gaan zwemmen te voorkomen. Ik voel mij ook schuldig tegenover mijn vriendinnen, 1 van hen heeft al 5 keer gebeld of ik mee wil gaan zwemmen, altijd verzin ik uitvluchten zoals dat ik al iets te doen heb, of dat ik ziek ben enzo. Zo kan het toch echt niet meer he! =|
Als ik meisjes zie lopen in een topje met open rug en hun haar in een staartje, dan moet ik mezelf echt inhouden om niet ter plaatse in tranen uit te barsten! Ik KAN gewoon niet aanvaarden, vooral niet met dit warme weer, zoals vandaag aan zee, dat ik nooit zo zal kunnen rondlopen, het was echt zó warm buiten en ik loop daar in een lange broek omdat het haar op mijn benen na een paar uur al terug zijn en ik geen hele dag met blote benen kan ronndlopen (op zo'n jonge leeftijd al niet meer), ik heb ook zo'n dik en zwart haar dat ik die zwarte stooeltjes zelfs nooit helemaal wegkrijg, zoals ook bij het haar omdat mijn oksels. Daarom durf ik mijn armen niet te scheren, omdat ik bang ben dat ik die zwarte puntjes uiteindelijk zelfs niet meer weggaan als ik pas geschoren heb, en dat ik 3 keer op een dag mijn armen moet gaan scheren om op straat te kunnen komen.
Altijd als ik over straat loop let ik op andere mensen, ik heb nog NOOIT iemand gezien die evenveel, even dik, en even donker haar heeft als mij, of zelfs maar in de buurt komt. Ik word hier echt depressief van, het enige waaraan ik kan denken is:
- Wat zij aanheeft is zó mooi maar zal ik zelf nooit kunnen dragen.
- Zo zal ik mijn haar nooit kunnen dragen.
- Ik wou dat ik zo op straat kon komen.
Want NEE, ik durf zelfs niet meer in tshirt op straat komen! Ik ben er 24 uur op 24 mee bezig, dag en nacht.
- In elke spiegel die ik tegenkom kijk ik om te zien hoe hard die haren in mijn gezicht opvalt.
- Ik zit constant mijn tshirt dichter naar mijn nek te trekken.
- Ik let er de hele tijd op of mijn haar wel tot over mijn nek komt.
- Ik zit de hele tijd mijn haar voor mijn gezicht te doen en naar beneden te kijken zodat niemand iets zou zien.
IK WORD ER GEWOON GEK VAN.
Wat heb ik nog aan mijn leven als ik de hele tijd daaraan moet denken. Soms wil ik zelfs liever dood zijn. Echt, ik sluit mezelf op en wordt associaal, ik verlies mijn vrienden, ik maak vooral mijn ouders ongelukkig door zo te doen, ik weet het gewoon allemaal niet meer! Ik kan zelfs mijn gezicht niet meer vertonen!
Als kind zwom ik dus echt héél graag. Ik ging elke week zwemmen, soms zelfs 2 keer per week. Ik deed niets liever. Ik wilde later zelfs een beroep met zwemmen, zo graag deed ik dat. Toen ik in het 5de leerjaar zat ging ik minder en minder zwemmen omdat ik mij schaamde omdat ik zoveel haar op mijn benen had, ik durfde het niet te scheren, maar uitendelijk werd het zo erg dat ik ze wel MOEST scheren, ik kon gewoon niet meer op straat komen met een korte broek. Ik had toen niet echt door dat er iets mis was, ik dacht dat ik gewoon veel vroeger was met alles dan met de rest ofzo, ik had mijn regels al van toen ik net 11 was, en ik dacht dat ik ook gewoon vroeger meost beginnen met scheren. Toen ik was beonnen met mijn benen te scheren, durfde ik weer een jaar te zwemmen, ik wist dat ik veel haar op mijn rug had, een vriendin van mij had er zelfs ooit iets over gezegd, maar ik kon ermee leven, ik dacht, sommige mensen hebben nu eenmaal meer en donkerder haar dan anderen. Maar het wordt dus steeds erger & erger.
JA ik probeer hier realistisch in te blijven. Ik kan gewoon écht niet meer op straat komen. 3 jaar geleden heeft mijn broer mijn rug eens gezien, hij heef ttoen tegen al zijn vrienden verteld dat ik keiveel haar op mijn rug had, en dát was dan 3 jaar geleden! Ik zwéér het, ik zit alles niet te overdramatiseren, ik maak het niet erger dan het is, (maar ik panikeer wel extra hard omdat ik wéét dat het al zó erg is en alles nóg erger wordt, dat maakt me bang) wat ik heb IS gewoon niet normaal meer. Mensen kijken me nu al aan en ze zien alleen maar mijn gezicht en een klein stukje van mijn armen... Ik heb nog NOOIT in mijn leven een vrouw gezien die meer haar heeft dan ik, behalve dan haar op de armen, duser is echt wel serieus iets mis, het is dus niet dat ik maar een beetje meer haar heb dan gemiddeld... Als dat het geval zou zijn zou ik me er gewoon proberen over te zetten en denken, later kan ik hier nog iets aan doen.. Maar in mijn geval kan ik me zlfs NU niet meer vertonen. :s
Ik zou er echt alles voor doen om van dat haar af te raken, en dan denk ik bij mezelf, ALS JE ER SERIEUS ALLES VOOR ZOU DOEN, WAAROM ZEG JE HET DAN NIET TEGEN JE MOEDER OFZO. Ik zit heel de dag door te denken hoe ik het haar kan zeggen, wat haar reactie zal zijn enzovoort. En nu wéét ik gewoon dat ik het nooit van mijn leven tegen haar zou durven zeggen, want ik ken haar, en ik weet hoe ze kan reageren.
- Ofwel als ik het haar zou vertellen, wordt ze voor de zoveelste keer razend en zegt ze dat ik me maar niet zo moet verstoppen, en dat die haren dan lichter worden, en dat alle mensen niet naar mijn lichaam kijken van ze dicht als ik naar mijn eigen lichaam kijk en dat het allemaal wel niet zo ard zal opvallen, en vraagt ze niet eens aan mij om het te laten zien, en zegt ze tegen alles en iedereen dat ik niet meer buiten durf te komen omdat ik denk dat ik te behaard ben.
- Ofwel wordt ze boos maar vraagt ze of ze het mag zien, en schrikt ze zich dood, en wat er daarna gebeurt weet ik ook niet..
Het feit dat ze dan weet dat ik al jaren aan een stuk elke dag met dat probleem zit en het zo lang verzwegen heb en dat ik daarom over zoveel dingen heb gelogen tegen haar + uitvluchten heb verzonnen, dat maakt het voor mij zo moeilijk om het haar te zeggen, ik zou het zelfs minder moeilijk vinden om haar te vertellen dat ik zwanger zou zijn ofzo :$ echt..
JA ik zit hier echt heel erg mee!
Het probleem is dat ik niet stiekem allemaal dingen kan gaan kopen om te ontharen, ik krijg geen zakgeld van mijn ouders (abnormaal, i know), dus ik kan helemaal niets gaan kopen. Niet dat ik dat zou durven... En ook al zou ik iets hebben waarmee ik zou kunnen harsen ofzo, dan zou ik het nog niet helemaal zelf kunnen, zoals bv. mijn boven- en onderrug, dat gaat toch niet... Hoe doen jullie dat? Of laten jullie alles weghalen door een schoonheidsspecialiste?
Best wel eng, eerst durfde ik op internet niet eens iets op te zoeken over overbeharing, en nu zit ik zowat heel mijn genante levensverhaal + persoonlijkste dingen op internet te zeggen. Ik weet niet waarom ik dit vertel, ik schaam mij dood. Ik probeer echt geen medelijden op te wekken maar ik MOET dit gewoon even kwijt.. Maar mijn bericht is wel héél lang geworden.. Gelukkig kennen jullie mij niet, mocht iemand die ik ken ooit dit topic lezen zou ik die persoon nooit meer onder ogen durven komen, voor de rest van mijn leven. :$
Als er mensen zijn die hetzelfde probleem als mij hebben en erover willen praten, of mensen die tips hebben over wat ik het best kan doen of zeker niet mag doen, of mensen die me kunnen helpen hoe ik dit aan mijn moeder kan vertellen, jullie mogen me altijd een persoonlijk bericht sturen!...
OKESORRY! En bedankt, voor het geval dat er iemand op dit forum is die alles heeft gelezen..