|
even een update sinds gisteren.....ik heb inmiddels wat gelezen en ik blijk absoluut niet alleen te zijn in dat wat ik doe. nou wist ik dat al maar langzaam is het aan het bezinken.
het besef dat er wetenschappers zijn die van mijn 'gewoontje' onderzoeken gemaakt hebben, die er een naam voor bedacht hebben en die er de term dwangneurose aan gegeven hebben....het doet meer met me dan ik in eerste instantie had kunnen denken.
ik dacht altijd dat het een gewoonte was vergelijkbaar met nagelbijten ofzo...iets kleins, iets simpels waar ik wel weer overheen zou groeien uiteindelijk. maar nu het een naam heeft lijkt het ineens zo serieus, zo heftig, zo ernstig.
ik wilde er nooit iets dramatisch van maken en dat wil ik nog steeds niet maar heel langzaam lijkt het besef te komen dat de oorzaak van dit gedrag wel degelijk heel heftig is. ergens kan ik toch niet helemaal op een 'normale' manier met stress en verdriet en innerlijke pijn omgaan want dan had ik deze 'gewoonte', niet nodig. ik doe dit mezelf aan en voor mij is het blijkbaar een vorm van therapie....iets wat ik nodig heb om met zware emoties om te kunnen gaan of beter te kunnen functioneren.
en ik heb er nooit zo diep over nagedacht.
ik ben blij hoor dat ik nu weet dat het een naam heeft want dat bevestigd voor iedereen in mijn omgeving die altijd riep 'zit nou eens niet te pulken..stop daar nou eens gewoon mee' dat dat dus niet gaat. eindelijk kan ik zeggen dat ik een 'aandoening' heb....een 'dwangneuroso' en als ze dat niet meer serieus nemen weet ik het niet meer.
maar aan de andere kant voelt het nu alsof ik betrapt ben...ik heb al meerdere malen gelezen dat trichotillomanie voelt als een vriend voor velen. zo voelt dit ook voor mij en het is nu alsof ik die vriend niet meer voor mij alleen heb...
kortom.....diep van binnen is er iets losgemaakt wat ik altijd angstvallig gewoon heb laten rusten. er is onrust nu in iets wat er altijd was maar wat ik zo goed mogelijk rustig hield.
kus
|