een lotgenoot; mijn verhaal &vragen...

[sky]

ik ben nu 21 jaar oud en trek al sinds ik 16 of 17 ben aan mijn haar. voor zover ik weet is het een zenuwtrek die ik aan mijn jeugd heb overgehouden. het is begonnen tegelijkertijd met eetproblemen, die tot mijn 19e hebben geduurd. het harentrekken is echter gebleven tot op de dag van vandaag. ik doe het elke dag, constant. als ik achter de computer zit, als ik een boek lees, als ik tv kijk. ook als ik met vrienden ben. ik doe het niet in sociale gelegenheden, met vreemden, of als ik gewoon te druk bezig ben om met mijn ene hand mijn haren eruit te trekken. toen ik heel jong was deed ik het soms ook al, maar niet zo obsessief als vanaf mijn 16e. toen sliep ik in een hoogslaper en was ik van mening dat er kleine wezentjes leefden in mijn tapijt, maar dat ik elke dag wanneer ik in mijn kamer rondliep hun hele stad kapottrapte. dus savonds als ik in bed lag gooide ik soms haren en nagels en stukjes vel of wat dan ook naar beneden zodat zij hun stad weer konden opbouwen...
natuurlijk vragen mensen mij soms waarom ik het doe, waarom ik constant aan mijn haar trek. voor mij gaat het proces zo ongeveer zo; ik voel aan mijn haren of er een haar tussenzit die gek voelt, gewoon een gekke structuur die mij opvalt. uiteindelijk voelt elke haar natuurlijk wel gek maar goed. die trek ik er dan uit. het trekken doet mij geen pijn, ik voel het helemaal niet. als ik een haar met haarzakje en al eruit trek dan haal ik het haarzakje er met mijn nagels af en eet ik deze op... ugh, om het zo letterlijk onder woorden te brengen klinkt het echt afschuwelijk... maargoed, die eet ik dan op. de rest van de haar trek ik tussen mijn nagels of mijn tanden zodat er een krul ontstaat, een soort van spiraal. deze gooi ik dan op de grond. en op naar de volgende. twee jaar terug had ik deze theorie bedacht; ik trok mijn haren eruit en gooide ze neer om kleine stukjes van mijzelf overal achter te laten... het krullen van de haren was een soort van energie meter, om te zien of de energie of sfeer goed was of niet...
dit slaat natuurlijk nergens op maar dat doet het harentrekken zowiezo niet. soms raak ik er zo gefrustreerd door, zeker omdat ik overal op mijn hoofd kale plekken krijg en andere plekken waar hele korte haren zitten en mijn haar dun wordt en mijn hoofdhuid trekt en jeukt en vaak krab ik het helemaal open tot bloedens toe... vorige week ben ik naar mijn huisarts geweest en heb ik haar dit voorgelegd, ze heeft mij doorverwezen naar een psycholoog met wie ik maandan contact op ga nemen. ik vind dit aan de ene kant best naar, om hier echt hulp voor te moeten zoeken... ik vind mijzelf over het algemeen een heel sterk wezen. ik heb zoveel obstakels in mijn leven overwonnen, maar waarom is deze belachelijke handeling dan nog steeds deel van mij?
hier nog wat dingen die ik mij afvraag;
ten eerste; als je een haar met haarzakje en al eruit trekt, groeit de haar dan nog wel terug? of is de schade die je dan hebt aangericht blijvend?
ten tweede, misschien een beetje bizar; ik heb een kat van wie ik ontzettend veel hou en met wie ik heel close ben. hij is ontzettend lief en wijs en slaapt bij mij op bed. nu is zijn buikje sinds een half jaar langzaam kaal, of in ieder geval dun behaard aan het worden. het is nu best erg aan het worden en loopt al omhoog naar zijn borst. ik heb ergens gelezen dat katten de dingen van hun baasjes over kunnen nemen. zowiezo kwa stemmingen weet ik uit ervaring dat dit zo is. zou het ook mogenlijk zijn dat hij deze tik van mij overneemt?