update...

[Jente]

hallo iedereen... ik heb me hier al heel lang niet meer gemeld... geen tijd, geen behoefte eraan - ik weet het niet echt. ik wou dat ik hier nu na al die tijd kon komen vertellen dat het goed met mijn ttm gaat, maar helaas is dat niet het geval. het gaat al maanden heel erg slecht. ik heb grote kale plekken op mijn hoofd en tussen mijn wimpers. ik heb geprobeerd een door mijn huisarts aangeraden therapeut aan de telefoon te krijgen voor een afspraak, maar ze neemt niet op, misschien moet ik naar een ander zoeken. maar ik wil toch liefst weer naar een vrouw gaan. het zou ook niet meevallen, om hier naar therapie te gaan en alles in een andere taal te moeten uitleggen. misschien moet ik weer medicijnen gaan nemen, ik weet het niet - ik ben eigenlijk vrij radeloos over de hele zaak. ik ben het gewend dat ttm met ups en downs gaat, maar nu zit ik toch echt weer in een extreem dieptepunt en het gaat maar niet voorbij. ik vind de kale plekken vreselijk, maar tegelijk sta ik er ook zo apathisch tegenover, en vecht ik niet. ik weet niet of ik mijn ttm moet accepteren, of dat ik er juist tegenin moet gaan. overal in mijn appartement liggen haren, ik loop ze steeds te verzamelen. ik bekijk de schade in de spiegel, en dan ben ik opnieuw vertrokken.
de rest van mijn leven zit eigenlijk goed in elkaar, ik geniet van veel heel toffe vriendschappen, ik onderneem vanalles en ik kom niets te kort.
het enige dat scheef zit zijn de volgende twee dingen. enerzijds mijn eeuwige frustratie dat het in de liefde maar niet wil lukken. ik heb een tijdje geleden een toffe man leren kennen waarmee het na korte tijd goed klikte, maar hij heeft een vriendin en eigenlijk wist ik ook wel dat hij geen goede man voor mij zou zijn. maar het was toch weer een slag in mijn gezicht dat het ook deze keer hopeloos was.
het andere struikelblok is - opnieuw - mijn werk. dit is mijn derde job, in dezelfde richting, en ik ervaar weer dat de druk te hoog is. maar ik wil zo graag promoveren, ik wil zo graag iets bereiken (om iets te bewijzen aan mezelf?). tegelijk voel ik me vaak zo waardeloos, intellectueel niet op het niveau van mijn collega's. en ik ben ook boos op mezelf omdat ik zo lui ben. ik heb op een of andere manier geen zin om meer energie in mijn werk te steken dan strikt noodzakelijk. terwijl er zoveel te doen is, zoveel te lezen valt. ik wil alles weten, maar kan het niet opbrengen om er moeite voor te doen.
en zo vergaan er vele, vele uren waarbij ik voor de computer zit, naar het scherm staar, emails verstuur, massa's haar uittrek - en me aan het eind van de dag slecht voel omdat ik weer eens niets gedaan heb. 's avonds in bed lig ik dan wakker: waarom heb ik weer zo weinig gewerkt, waarom heb ik weer zoveel geplukt, morgen moet het beter gaan.
als je mij vraagt: wat is het belangrijkste in je leven? dan zijn dat mijn ouders en mijn vrienden. en op dat vlak gaat alles fantastisch. maar daar steek ik dan ook het grootste deel van mijn tijd in. maar zo gaat het niet in het leven... er moet ook gewerkt worden, en dat besef ik maar al te goed. ik heb een goeie promotor die mij steunt en in mij gelooft, maar waardoor ik mij toch weer onder druk gezet voel, en waarbij ik toch weer het idee heb, dat ik niet aan zijn verwachtingen voldoe. ook al mag iedereen dan zeggen dat dat niet waar is, ik weet zelf, dat ik tekortschiet, is het niet intellectueel dan is het wel op het gebied van passie. passie voor mijn werk heb ik slechts bij momenten, maar het blijft nooit duren.
er moet iets veranderen, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen, en ik weet niet of ik het in mijn eentje wel kan. mijn ouders willen me graag helpen, maar ze weten ook niet hoe. stoppen met mijn werk wil ik ook niet, want de sfeer is er zo goed, ik woon graag in deze stad, en ik zou niet weten wat ik anders moest gaan doen...
diegenen onder jullie die mijn mailverslagjes over mijn belevenissen ontvangen, zullen nu raar opkijken: die verslagjes zijn positief en vrolijk, terwijl ik hier op HW de keerzijde van de medaille laat zien. deze donkere kant, mijn kleine zorgjes, wil ik niet zomaar voor alle emailcontacten te grabbel gooien.
ik weet niet of hier iemand op gaat reageren - misschien moest ik dit gewoon voor mezelf even kwijt, het lucht in ieder geval wel op.
ik zou zo graag een keer een positief verhaal willen neerzetten. de ttm verhindert mij om volmaakt gelukkig te zijn. maar ik ben er nog steeds niet uit, of hij oorzaak of gevolg is van de andere zorgjes die ik heb.
ik zeg bewust 'zorgjes', want ik besef dat dit allemaal niets voorstelt in vergelijking met de echt erge dingen van het leven - zulke pijn ken ik niet eens, en ik ben eigenlijk een grote geluksvogel.

goede moed voor iedereen
welkom, nieuwkomers
en kus aan de oudgedienden...
J

[AThone]

hoi Jente,

hier een reactie van een ex ttm er (hoop ik)

Wat een ontzettend herkenbaar verhaal schrijf jij !!!!!

Sucses in de strijd!!!

liefs en groeten van Angela

[Kristel]

Hoi Jente,

Ik stuur je een PM.

[bolleke]

Hoi Jente,

Ik heb je verhaal al een paar keren gelezen, maar weet niet goed hoe ik er op moet reageren (nou, 'moet' is natuurlijk niet het juiste woord... ). Toch wil ik iets schrijven, een hart onder de riem steken, zeggen dat het herkenbaar is, een beetje moed geven...
We zijn allemaal een stukje natuur, met eb en vloed, goede en slechte dagen, maar als mens zitten we iets ingewikkelder in elkaar. Toch blijft de essentie: "Iedereen wil gezien (erkend) worden" en "Iedereen wil graag gezien worden." Met deze essentie in je achterhoofd, kom je jezelf vaak tegen in minder aangename situaties, ervaringen waarbij je zelfbeeld in vraag wordt gesteld, toestanden die onbewust aan je knagen...
Misschien heb je de ttm op dit moment echt nodig, althans dit is wat een deel van jou je probeert wijs te maken. Maar het is een excuus, een bitter excuus dat je alleen maar ongelukkig maakt. Het kan écht anders...
In de kern van jezelf ben je oké, maar daar neem jij duidelijk geen vrede mee. Steeds opnieuw wil je jezelf bewijzen (iets wat voor iedereen onmogelijk is!) en daarom is ttm je uitweg, je slecht gevoel ebt eventjes weg om plaats te maken voor... een nog slechter gevoel.
Doorbreek de cirkel! En denk eraan: ttm is geen akkefietje, het is geen klein zorgje, het maakt je behoorlijk ongelukkig, het vreet aan je energie.
Ik leef met je mee. Sterkte!!

[Jente]

Hallooo...
Bedankt voor jullie reacties.
Ik wou nu toch even meedelen, dat ik me ondertussen heel wat beter voel. De druk om hard te werken is erg toegenomen en ik heb gelukkig de energie gevonden om me er nu eens echt aan te zetten. Hopelijk houd ik het vol.
Ik heb ook nog wat leuke dingen gedaan en fijne contacten gehad waaruit ik weer kracht heb geput.
Getrokken heb ik nog, elke dag, maar het heeft me de laatste tijd niet depressief gemaakt. Het scheelt ook heel veel dat ik op het werk ook effectief met werken bezig was en niet met trekken en me daar slecht over voelen. Je raakt dan in zo'n cirkel en dat is echt zo erg. We gaan van bureau verhuizen en ik kom in een gerenoveerde kamer met licht tapijt. Ik ga ook een groot deel van de tijd een kamergenoot krijgen, dus meer sociale controle. Ik hoop dat deze elementen het trekken op het werk alvast kunnen tegenhouden.
Ik ben nu in de eerste plaats blij dat ik me beter voél, en ik moet nu nog zorgen dat ik het trekken in de avonduren kan verminderen.
Ik heb veel bewondering voor diegenen onder jullie die erin slagen om het trekken onder controle te krijgen. Het kost zoveel energie.
Sterkte voor iedereen en groeten,
jente