Nieuw op het forum - voorstellen

[Zonnestraaltje]

Beste allemaal,

Zojuist heb ik dit forum ontdekt. Wat een herkenning !!! Ik heb al ruim 20 jaar last van haartrekken (m.n. wimpers). Met mensen in mijn omgeving heb ik er nog NOOIT over gepraat, omdat ik mij erg schaam. Wel ben ik voor mijn probleem onder behandeling geweest bij het Riagg en de gespecialiseerde afdeling in Nijmegen. Maar ik voelde mij meer 'proefkonijn', dan dat ik werkelijk mensen ontmoette met een hart die mij konden /wilden helpen. Hopelijk vind ik deze wel onder de lotgenoten op dit forum...

Van alles heb ik al geprobeerd: professionele hulp (zie hiervoor), dagboek bijhouden, wimpers bewaren/tellen, mezelf belonen, foto's ophangen van mensen met mooie wimpers, afleiding zoeken (huishouden, sport), lijst maken van alle voordelen met wimpers (mooi zijn, een partner vinden, niet meer uren bezig met make-up, lopen in de regen, zwemmen e.d.) maar de drang op het moment van 'een aanval' is zo overweldigend. Dan denk ik 'ik stop zo', 'als deze pijnlijke haar weg is kan ik er voorgoed mee ophouden', of 'ik heb al wat wimpers dus het valt nu niet op'. Zo gaat het nu al het grootste deel van mijn leven en ik wil van het haartrekken en de eeuwige strijd af .

Ken jij een goede behandelaar? Heb jij (inmiddels betere?) ervaringen met Nijmegen? Gebruik je medicijnen ter ondersteuning? Waarom lukt het jou wel/niet om te stoppen met wimpertrekken?

Alle tips ontvang ik met open armen en graag vorm ik ook een brede schouder voor alle lotgenoten.

Liefs,
Zonnestraaltje (vrouw, 35 jaar, werkend & wonend in de Randstad)

[bolleke]

Dag Zonnestraaltje,

Blij je te mogen verwelkomen! 't Is me nogal wat hé, die verdomde ttm...
En steeds maar blijven zoeken naar 'oplossingen'. Wat zijn we volhouders en doorzetters...
Maar weet je, misschien kunnen we die volharding gebruiken in de omgekeerde richting. Als we dan toch zo veel kracht in ons hebben, waarom die kracht niet aanwenden op het moment dat we onszelf dreigen te ont-krachten?? Nadenkertje hé...
Ook ik heb al jaren therapie achter de rug, ben een krak in het bedenken van trucjes... Toch is er maar één remedie: heel bewust zijn van onszelf, van wat we doen, waarom we op dàt moment zo reageren (en dan heb ik het niet alleen over ttm, maar over ons hele gedrag, ons 'zijn', onze valkuilen enz...) en daar dan op een andere manier leren mee omgaan. Misschien is het nodig om eens dieper in ons verleden te graven, niet om alles terug op te rakelen, maar om te kunnen los-laten...
Je haren loslaten, zoals je verleden loslaten en opnieuw beginnen zonder die verslaving...
De beste therapie is idd een goed en menselijk-warm contact met een hulpverlener, iemand die om je geeft en die je onvoorwaardelijk blijft steunen. Naar zo iemand op zoek gaan is als zoeken naar een speld in een hooiberg, maar wie zoekt, die vindt, uiteindelijk... je mag nooit de moed opgeven.
Anderzijds is het ook zo dat je duidelijk moet uitmaken voor jezelf wat je nu eigenlijk wil. Wil je helemaal trekvrij zijn? Wil je stabiel zijn? (daarmee bedoel ik meestal trekvrij, soms nog de dwang of de drang voelen, af en toe terugvallen, maar meestal met jezelf de afspraak kunnen maken dat je eventjes op het verkeerde spoor zat en dat je snel weer terug kan... geen potten gebroken dus...)
Sommige mensen zeggen wel dat ze er van af willen, maar als ze heel eerlijk zijn met zichzelf kunnen ze het trekduiveltje eigenlijk niet goed missen. Dan is er iets anders... want niemand trekt voor niets.
Pas als je je heel goed in je vel voelt, zal de dwang vanzelf op de achtergrond verdwijnen en dan hoef je ook geen moeite meer te doen. Alle andere strijd is vechten tegen jezelf en dat is zo vermoeiend...

Ik verdwijn voor een week achter de schermen (skiverlof ) maar daarna ben ik hier weer! Als je nog vragen hebt, vuur maar af!

Groetjes, Bolleke (Daniëla)

[Zonnestraaltje]

Beste Bolleke,

Dank je voor je bemoedigende reactie! En weer zo herkenbaar. Ik denk dat ik zelf al een stap in de goede richting gezet heb met dit forum. Alleen al om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt .

Het is inderdaad pittig afscheid te nemen van het trekduiveltje, want het maakt al zoveel jaren deel van mij uit. Inmiddels ben ik er zelf achter gekomen dat het haartrekken voor mij een 'ontspanning' is bij spanningen. Vaak kom ik er na een 'trekbui' achter dat ik ergens over pieker. Mijn streven is nu de volgorde om te draaien: pieker ik? zo ja, waarover? en hoe kan ik dit oplossen (opschrijven, iemand bellen, niet zitten maar afleiding zoeken)?

Ik kan het zo mooi zeggen en beredeneren, maar het is me tot nu toe niet gelukt dit mezelf toe te passen. Steeds is er weer die terugval. Daarna is het allemaal zo duidelijk en dan komen de goede voornemens weer. Tot het verhaal van voorafaan begint. Soms na een paar dagen, soms naar een paar uur. En dat al meer dan 20 jaar. Dat ik hulp nodig heb is overduidelijk.

Met een ontstoken kies moét je naar de tandarts en bij een blindedarmontsteking moét je naar een chirurg. Met ttm moét je naar een therapeut.

Vooral als ik de berichten van de jonge meisjes op het forum lees, dan breekt mijn hart. Ik kan alleen maar zeggen: zoek nu hulp. Wacht er niet mee, want het word alleen maar moeilijker en geloof me - er komt een moment dat je er achterkomt dat je het niet alleen kan. Grijp nu je kans om eraf te komen.

Dat geldt ook voor MIJ. Alleen bij wie durf ik mijn verhaal kwijt? Wie heeft niet alleen de interesse, maar ook de ervaring om mij écht te helpen? Dan kom ik toch uit bij jou, jullie, lotgenoten. Wie weet komt daardoor ook mijn eigen vertrouwen in de professionele hulpverlening terug...

Dit berichtje lucht op. Geweldig dat dit forum er is. Meer dan ooit heb ik het gevoel dat ik op de goede weg ben .

Liefs,
Zonnestraaltje

[fashiongirl]

Hai Zonnestraaltje, Ik trek wel niet mijn wimpers uit maar ik herken het wel mijn wenkbrauwen-regen!! Ergste vijand van de zo mooi opgebrachte make up =)
Ik heb nu al een jaar mijn wenkbrauwen vrij vol, ik trek wel, maar niet meer zoveel, niet meer het gevoel erbij van "alles moet eruit!" Mijn hoofd is wel moeilijker, maar voor mijn gevoel gaat het momenteel beter.
Ik slik nu setraline als ondersteuning bij mijn depressie, ik merk ook dat ik minder "last" heb van mijn ocs, waaronder ook de ttm. Hoewel ik er lichamelijk 1st wel heel erg aan moest wennen hoor...Maar ja goed gekomen dus.