verdriet

[pucca]

Ik heb al sinds de geboorte van mn zoon in 2001 last van haarproblemen. Ik had veel en stevig haar van jongs af aan. Sinds 2001 tot 2007 heb ik ervaren dat het heel langzaam minder werd. In 2006 een huidbiopt gedaan bij dr munte in rotterdam. Daaruit kwam een milde vorm van alopecia androgenetica. Ik vond de haaruitval heel moeilijk en rot maar ik kon er mee omgaan omdat het op mn hoofd voor mij nog voldoende was. Ben minoxidil gaan gebruiken in sept 2007 om de uitval te verminderen. Dat hielp. Zomer 2008 bemerkte ik dat mn haar steeds slechter van kwaliteit werd heel droog en het brak af ik weet dat aan het verven en regelmatig de stijltang(om mn haar er beter uit te laten zien) gebruiken. Tot begin dit jaar mn haar ook ging kroezen. Het was verschrikkelijk. Half lang haar wat er ongezond en lelijk uitzag. Normaal herstelt je haar van een lichte beschadiging ik vond het al zo raar dat het maar niet gebeurde. Na inspectie van de hoofdhuid door de arts zag je dat de haren zo uit het haarzakje groeide. Mn arts adviseerde te stoppen met de minoxidil. Hij vermoedde dat de haren zo groeide door het lange gebruik van de alcohol in de minox. Ik moest dus kiezen tussen stoppen of doorgaan maar vreselijk haar hebben. Ik was bang om te stoppen voor de uitval en hoe het er dan uit zou zien. Hij zei je hebt een mooi haar dat zal wel meevallen. Ik ben dus gestopt. Nu inmiddels ongeveer 3 maanden. Ja mn haar is niet meer zo droog de kronkelharen zijn minder maar het valt niet mee mn haar is veeeeel dunner geworden. Lijkt ook alsof veel gezonde haren mee zijn uitgevallen. Die bv vorig jaar uit hadden moeten vallen maar langer in de groeifase zijn gehouden. Dus dubbel uitvalt. Voordat ik met minox begon was mn haarstatus dubbel zo goed als nu en daarvoor had ik niet zon achteruitgang om te zien ook niet in andere 2 jaren. Het erge is dat ik altijd al moeilijk mee hebt gehad. Maar nu ben ik ingestort. Depressief, wil niks meer doen, wil niet meer overstraat, durf niet meer naar de kapper, in de spiegel te kijken. Elke ochtend als ik wakker word baal ik dat het dag is. Ik voel me vreselijk en huil alleen maar. Ik probeerde er wat aan te doen en het heeft het erger gemaakt. Hoe moet ik nu verder vraag ik me af. Hoe kan ik hier ooit mee omgaan. Het voelt als amputatie. Heb inmiddels een afspraak voor hulp gemaakt. Ik moest even van me afschrijven op een plek waar mensen de angst en het verdriet aanvoelen. groetjes, pucca

[granny]

Lieve Pucca iedereen op het haarweb dus ook ik, weten wat je doormaakt.
Hopelijk is er een arts die je kan helpen, misschien is de Diane-pil een oplossing. Mij heeft 't altijd geholpen, maar ik moest stoppen vanwege mijn leeftijd (risico borstkanker). Ik neem aan dat jij nog jong genoeg bent voor de Diane.
De Minoxidil is mij ook slecht bevallen, daar moest ik mee stoppen vanwege een allergie, alle nieuwe haren raakte ik weer kwijt, echt afschuwelijk!
Ondanks dat ik ook bang ben de straat op te gaan, spiegels vermijd en me nog steeds ongelukkig voel, probeer ik door te zetten. Sinds kort heb ik gekozen voor een haarwerk, maar dat heeft heel wat moeite gekost omdat ik moeilijk kan accepteren. In de spiegel kijken kost nog moeite.

Ik wens je heel veel sterkte, en blijf hulp zoeken!

Groetjes van Granny.

[Hanna]

Volgens mij slikt Pucca al de Diane.

Oorspronkelijk geplaatst door pucca

Tot begin dit jaar mn haar ook ging kroezen. Het was verschrikkelijk. Half lang haar wat er ongezond en lelijk uitzag.

Een bos ongezond en lelijk kroezend haar... is altijd nog beter dan kaal, want je had kunnen overschakelen op Rogaine Foam, waar géén uitdrogende alcoholsoorten in zitten en als het haar dan toch nog gaat kroezen, kun je een straightener/steiltang gebruiken.
Ook kun je je hoofdhuid daarnaast b.v. 1 keer per week verwennen door in te smeren met amandelolie en zo lang mogelijk laten intrekken voordat je het uitspoelt met milde shampoo; dat is erg goed voor de hoofdhuid en ook de haren.

[agatha]

Ach Pucca, Kl.t. is het hé! Goed dat je hier even je hart lucht want de meesten jojo-en hier wat af met dat haar. Iets wat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn en zo de vreugde kan bederven. Zit nu ook weer in zo'n periode waar niets meer lijkt te helpen en elke keer denk ik dat ik het niets meer laat bederven maar ben er dan toch weer mee bezig. Het goede nieuws is dat je dus nog een alternatief hebt en dat is de foam en misschien zelfs nog de Diane. Hoop doet leven zullen we maar zeggen en als je van frustratie de laatste bosjes uit je hoofd wil trekken gewoon weer lekker hier alles eruit knallen.

[Korthaar]

Meid ik weet precies wat je meemaakt, heb net een lange huilbui gehad. Meestal probeer ik niet aan mijn haarprobleem te denken maar ik keek in de spiegel (had ik niet moeten doen) en toen werd het me weer even te veel.
Ik raak er ook depri van, liep ook bij een maatschappelijk werkster maar ja die kan het ook niet voor me oplossen. Loop nu ook bij een derma maar ja ik vrees straks het zinnetje te horen 'sorry mevrouw we kunnen niets voor u doen, leert u er maar mee leven.'

Goed dat je je hart lucht hier, ook al is het 'maar haar' het is gewoon klote en niet altijd is een pruik of whatever een (goede) oplossing het blijft gewoon knagen en pijn doen. Soms wordt dat hier niet altijd ingezien of gebaggetaliseerd. Doe maar dit of dat en voila je probleem is weg. Nee zo werkt het niet. Ook met een pruik is het probleem er nog steeds alleen gecamoufleerd.

De maatsch.werkster zei: je bent in een rouwproces, je bent iets kwijt.
Het is dat ik nog een hobby heb waar ik veel plezier aan beleef anders zou het voor mij niet meer hoeven. Een pruik wil ik niet.

Mijn haar is ook lelijk en ongezond met een vreemde structuur. En nee dat is niet beter dan kaal, voor sommigen bijna minstens zo erg. Je haar is er nog wel maar eigenlijk ook niet. Het is ander haar dan wat je gewend was. Dus ook zeker haarverlies! Semi-kaal noem ik dit. Er is nog haar, maar eigenlijk niet. Maar ja, als je zelf met een ander soort haarverliesprobleem kampt begrijp je dat niet altijd.
Ben blij dat ik nog wat heb, maar aan de andere kant heb ik zo de pest aan wat ik nog heb dat ik net zo goed kaal kan zijn, dan weet ik in ieder geval dat ik een vergoeding voor een pruik krijg.
Want die krijg ik niet. Terwijl ik geen reet met mijn haar kan. Niet vlechten, geen extensions niets, het is veel te kort en te zwak. En hoe en waar dit proces eindigt is een groot knagend mysterie.

Hou vol Pucca, zoek afleiding, doe leuke dingen en verwen jezelf!!! Hou je taai! Je mag me altijd een privebericht sturen als je wilt. Ik weet hoe je je voelt.

[Hanna]

Iedere vrouw met haarverlies, diffuse uitdunning, kale plekken of kronkelharen of wat dan ook, moet door een rouwproces heen als allerlei medicatie niet aanslaat.
Je maakt jezelf kapot door jarenlang te blijven jammeren en zult voor je omgeving daardoor ook geen prettig gezelschap zijn. Menigeen heeft het verlies door de aanschaf van een haarwerk versneld kunnen accepteren en loopt nu weer vrolijk en zelfverzekerd over straat.

[madelieve]

Ohhh, het is allemaal zo herkenbaar. Ik heb me ook enorm rot gevoeld en echt van alles geprobeerd (oa Duta, 9 maanden antibiotica, vitamines, smeersels, malaria pillen ) om weer een aanvaardbare kop met haar te krijgen. Maar........niets hielp, ik voelde me alleen maar beroerder. Ik ging me langzaam aan focussen op haarwerken en kreeg er zelfs lol in om ze te verzamelen. Ook las ik het boek van het meisje met de 9 pruiken.
Ik ben begonnen om petjes, hoedjes etc te gaan dragen en heb aan iedereen verteld dat ik geen uv meer op mijn hoofd mag hebben en daarna was de stap snel gezet om een ander soort hoofdbedekking op te zetten, een pruik dus en nu snap ik niet dat ik het niet eerder gedaan heb....IK ZIE ER NU FANTASTISCH UIT EN VOEL ME MOOI!

Groetjes,

[Myllie]

In mijn geval heb ik mijn haar afgeschoren en voor een volledig haarwerk gekozen, puur omdat ik niet meer kon aanzien dat er overal haren lagen in huis..
Inmiddels loop ik in huis altijd rond zonder haarwerk, doe het alleen op als ik de deur uit moet. Gewoon omdat ik het fijner vind voelen, zeker met dit weer...
Wel is het vaak zo dat als ik even naar het toilet ga ik het licht uitlaat, zodat ik mezelf niet zie in de spiegel.. Heb daar gewoon niet altijd zin in.
Als ik bezoek krijg van familie of vrienden heb ik tegenwoordig ook geen haarwerk op, maar meestal een Bufje om de overgang niet te groot voor ze te maken. Slaat eigenlijk nergens op maar goed, want die overgang is ook waanzinnig groot. Daarna laat ik ook vaak het Buffje af. Iedereen gaat dan aan mijn nog overgebleven stekels voelen.. En ach daar zit ik eigenlijk niet mee. Het ene moment boeit het me weinig terwijl ik het andere moment, zoals nu ik dit schrijf, me er enorm rot over voel. Geen idee of het ooit echt zal wennen..

Sterkte meiden!

[Hanna]

Als je het niet dagelijks draagt, zal het nooit gaan wennen.
Ik beschouw het als kleding en make-up: ik loop nooit "naakt" door het huis.

[Myllie]

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

Als je het niet dagelijks draagt, zal het nooit gaan wennen.
Ik beschouw het als kleding en make-up: ik loop nooit "naakt" door het huis.

God dan ben ik af en toe meer dan dubbel naakt

[agatha]

Kan me best voorstellen dat mensen effe aan je koppie moeten voelen.Mijn man heeft ook een kort koppie en dat voelt altijd zo lekker. Maar ja bij hem en niet bij mij. Blijft dubbel, ik zit nu ook in zo'n dubio ding. Ik wil het me niet meer aantrekken maar als je een dag niet lekker in je vel zit denk ik ook nog wel: En dan verlies ik ook nog mijn haar Bweeeeeeehhhhh, en dan toch weer effe sniffen hé