hulp bij ttm

[jazzaholic]

Hoi Leen,

Ik ben Ellen en ik heb me sinds gisteren aangemeld bij het haarweb forum. Ik ben nu 18 en het verhaal van je dochter, maar ook van jou komt me heel bekend voor. Mijn moeder en ik hebben ook keihard tegen TTM gevochten en we doen dat nog steeds. Ik vind zelf dat TTM mij sneller volwassen heeft gemaakt dan veel leeftijdsgenoten. Op school was ik ook vaak degene die serieuzer en dieper nadacht over het leven dan veel anderen. Dat zet je inderdaad soms op een eiland. Toen ik 16 was had ik het daar heel moeilijk mee. Aan de ene kant wilde ik een gewone scholier zijn, aan de andere kant voelde ik gewoon dat ik daar al doorheen was. Dat voor mij de verhalen van anderen vaak niet interessant waren en dat anderen mijn verhalen niet snapten. Ik woon nu op mezelf in Ierland en ik moet zeggen dat ik ondanks alle pijn en verdriet blij ben met de persoon die ik, ook mede door TTM, ben geworden. Ik vind het moeilijk om dat gevoel in woorden uit te drukken, maar ik was niet dezelfde persoon geweest zonder TTM.
Ik had een vraagje aan je. Voel jij je net zo ongelukkig als je dochter als het weer 'mis' gaat, zeker na een goede periode? Voor mij was dat altijd het allerergste. Het verdriet van mijn vader en moeder zien als ze erachter kwamen dat het weer mis was. Hoe vreselijk goed mijn ouders ook zijn, misschien had ik soms liever een reactie gehad van 'joh, we proberen het gewoon weer opnieuw', dan steeds maar weer die gigantische teleurstelling op hun gezichten te zien. Door TTM word je heel gevoelig voor de reacties van anderen. Als je met iemand praat weet je gewoon wanneer hij iets opmerkt. Je kijkt naar zijn ogen en ziet dat ze omhoog gaan naar je hoofd. Dat is heel frustrerend. Heb je het daar wel eens over gehad met je dochter? Hoe ervaart zij dat? Nou, ik hoop dat je steun vindt en dat ik je misschien kan helpen als je vragen hebt. Aan de andere kant vind ik het fijn om met jou te praten, en wie weet misschien een keer met je dochter.

Heel veel liefs, Ellen

[bolleke]

Hoi Ellen,

Zo herkenbaar wat jij schrijft! Ik moet je bewonderen. Met je 19 lentes sta je stukken vooruit op jouw leeftijd. Ik heb het pas een paar jaren door dat ik 'dankbaar' ben omwille van mijn ttm. Ik was steeds kwaad, razend dat mij zoiets overkwam. Maar ook die gevoelens heb ik jàren verdrongen. Als puber was ik rebels en ook later ging ik soms nogal impulsief tekeer. Hing ervan af wie en hoe men mij benaderde. Alsof ik mezelf steeds moest verdedigen...
Nu ben ik oud en wijs en de laatste jaren heb ik mezelf én mijn ttm aanvaard. Ook ik ben een ander mens geworden door ttm, diepzinniger, gevoeliger, filosofiser...
Ik hou nu van mezelf om wie ik ben en ik heb geleerd dat ik met empathie, een glimlach naar de mensen en betrokkenheid veel meer deuren open dan met of door een weelderige haardos!
Toen ik op mijn 15e mijn eerste pruik ging dragen was dit direct de aanleiding om anders met mensen (zeg maar jongens) om te gaan. De relatie moest eerst goed zitten vanbinnen, er moest wederzijds respect en vertrouwen zijn, en dan pas de rest...
En ja, wat je over je ouders vertelt... dat was juist de reden waarom ik het nooit aan mijn ouders heb verteld. Ik wist dat ik ze ongelukkig zou maken. En dat verdriet wou ik hen niet aandoen. Dus zweeg ik maar.
Ouders begrijpen maar niet dat een reactie als "Komaan, ik vind het erg voor jou wat er gebeurd is, maar ik zie je even graag, morgen gaan we d'er weer tegenaan..." veel beter is dan: "Wat heb je nu weer gedaan? Waarom doe je dat? Stop er toch gewoon mee?..." of nog erger: "Wat doe jij me aan? Je maakt me verdrietig..."
Zelfs nu, na meer dan dertig jaar zegt mijn moeder nog: "Begin er niet meer mee hé." Alsof ik het zó makkelijk onder controle heb... alsof ik het echt met opzet doe... Pfff...
Succes meisje, daar in Ierland!

Daniëla (Bolleke)

[jazzaholic]

Lieve Daniela,

Dank je wel voor je geweldige post, het doet me vreselijk goed om te horen dat ik niet de enige ben die zo over TTM denkt. Ondank dat ik weet wat er in me broeit ben ik soms onzeker en vraag ik me af of ik het allemaal wel op de juiste manier benader. Ik heb me aangemeld sinds het begin van deze maand en nu al voel ik me zoveel beter omdat ik jullie 'heb'! ik had nooit kunnen vermoeden dat het zo vreselijk goed kan zijn om je verhalen echt te kunnen delen, dat anderen echt weten waar je het over hebt. En nogmaals, mailtjes zoals die van jou maken dat mijn dag een extra glans krijgt, en ook maakt het me sterk. Sinds ik me aangemeld heb ben ik weer 'plukvrij'! Ik hoop dat ik het vol kan houden! Hoe gaat het nu met jou? Zit je goed in je vel? Ik zou graag meer met je delen!

Heel veel liefs,

Ellen

[Leen3]

Lieve Ellen,
Wat jij schrijft herken ik ook. Als moeder is het inderdaad ook zeeeer moeilijk om te gaan met ttm. Heb veel gehuild want weet je, als je kind lijdt, lijdt de moeder ook. Het is ook zo dat ik in het begin er gewoon niks van snapte en meermaals opmerkingen maakte. Mijn dochter las ooit in Joepie van een meisje die schreef over haar 'probleem'. "Ma, die doet zoals ik" en toen ben ik op zoek gegaan: boek 'met de handen in het haar' gelezen (geweldig trouwens), veel op internet en....zo hier terecht gekomen. Gelukkig, want weet je, mijn dochter kan het nog niet aan om hier te komen, maar voor mij is het een enorme opluchting en op die manier probeer ik voor haar een steun te zijn. Ik begrijp haar vééél beter en benader haar ook anders. Wat ik wel altijd al gedaan heb, is laten blijken dat ik haar enorm graag zie: berichtje sturen, kaartje op haar bureau,.... Zelf praat ze weinig over ttm, alleen als ik het aankaart. 'k Voel wel dat ze mij (en mijn schouder) nodig heeft.
Ik brush ook elke morgen haar haar en dat verdraagt ze. Er is een periode geweest dat ze zich verstopte achter linten en sjaaltjes.
Het is een tijdje beter geweest ( bijna trekvrij) maar nu is 't weer zeer lastig: vanaf morgen examens en ze moet er enorm hard voor werken.
Ik hoop je nog regelmatig hier te ontmoeten, want weet je, sinds ik jullie heb gevonden, heb ik al veel tijd doorgebracht aan de pc en zijn er al veel traantjes gevloeid, van verdriet maar ook van geluk: eindelijk te weten dat we er niet alleen voor staan !
Veel liefs en tot gauw, XXX Leen

[jazzaholic]

Lieve Leen,

Wat geweldig dat je er op deze manier mee om kunt gaan! Ik weet zeker dat mijn moeder mij eerder beter begrepen had als ze ook zulke stappen had ondernomen. Ik weet precies wat je bedoelt, en ik denk dat iedereen dat wel begrijpt. Tenminste, iedereen die zijn familie heeft betrokken bij TTM. Als moeder moet het verschrikkelijk zijn om je dochter zo te zien lijden om iets waar ze zelf geen hand in heeft. (Als dochter is het ook vreselijk om je ouders te zien lijden) Ik heb jarenlang niet willen aanvaarden dat TTM iets is dat sterker is dan mij, en dat ik echt mag zeggen dat het mij overkomt. Ik nam het mezelf elke keer weer kwalijk als het mis ging. Ik deed het toch immers zelf? Daarom is het voor sommige mensen moeilijk te begrijpen en te aanvaarden. Je dochter kan zo verschrikkelijk blij zijn met zo'n moeder als jij! Ze zal je hulp hard nodig hebben, zeker nu rond de examens. Ik heb zelf dit jaar in mei examen gedaan op de middelbare school en de druk die daaraan vast zit staat nog vers in mijn geheugen gegrift. TTM heeft ons als familie uiteindelijk heel sterk gemaakt. Samen door moeilijke tijden gaan schept een vreselijk sterke band. Ik weet nog dat mijn moeder mij voor het eerst mij een artikel liet lezen over TTM in de Viva. Daarin werd Monique Dupont geinterviewd. Ik was toen ook ongeveer 16, net zo oud als jouw dochter nu, en hevig in verzet om TTM te onderkennen en te accepteren als een deel van mij. Het verhaal boeide me enorm en ik werd er dieper door geraakt dan ooit; er was herkenning! Maar toch wilde ik er niet mee naar buiten treden. Ik wilde niet dat iemand het wist en ik schaamde me ervoor. Ik zag niet in dat juist dat naar buiten treden zoveel opluchting kan geven. Mijn ouders hebben mij daar nooit in gepusht. Bij alles kon ik zelf het tempo bepalen. Dat was heel erg belangrijk voor mij, en daarom doet het mij ook vreselijk goed om te lezen dat ook jij daar heel discreet mee omgaat. Dat je accepteert dat het moeilijk is voor je dochter. Laatst heb ik geschreven dat ik zelfs dankbaar ben voor mijn TTM. Ik weet dat dat heel erg gek klinkt en ik wil absoluut niet zeggen dat ik niet nog heel vaak verdrietig erom ben, maar zonder TTM was ik niet de persoon geweest die ik nu ben en had ik niet de mensen om me heen gehad waarvan ik nu al weet dat dat vriendschappen voor het leven zijn. 'In slechte tijden leert men zijn echte vrienden kennen', nou, dat klopt wat mij betreft helemaal en ik weet zeker dat ik veel oppervlakkiger en ongevoeliger was geweest als ik dit alles niet had doorstaan. Ik wens jou en je dochter heel erg veel succes in deze hectische periode, toi toi toi!

Heel erg veel liefs en tot gauw!

Ellen

[Kellietje]

Hey,

Ik vind dit erg moeilijk om te schrijven, ik ben nu 17 en ben al vanaf mijn 13de bezig met Trich. Qua 'schade' valt het allemaal wel mee. Ik probeer er ook steeds af te blijven maar dat lukt niet. Heb het een jaar (!!!!!) niet meer gedaan, maar nu doe ik het weer ontzettend veel. Wat kan ik doen..ben totaal nieuw hier op dit forum en weet nog niet goed hoe alles werkt.

[Leen3]

Lief Kellietje, eerst en vooral vind ik het knap van jou dat je al zo ver bent om hier te komen. Ik ben moeder van een ttm-er en hoop dat mijn dochter ( 16j)ook eens alle moed bijeen gaat rapen om hier te komen 'ontstressen'. Ik kom hier ook nog niet zolang , maar geloof mij, het is een serieuze verademing sinds ik iedereen hier ken. Mijn dochter weet wel dat ik hier dagelijks lees en praat en soms komt ze ook eens kijken. Dus de deur staat al op een kier. Ik probeer het niet te forceren want dat heeft een averechts effect. Wat ik je wou vragen? Hoe staat je mama ertegenover? Kan jij er met je vrienden en vriendinnen over praten of blijft het , net als hier, nog binnenskamers?
Kom maar veel hier op het forum, meisje, je zal merken dat het enorm oplucht en vooral ook zal je verstelt staan hoeveel al deze mensen om je geven !
Ze zitten allen in 't zelfde schuitje en zijn gewoonweg FANTASTISCH !!
Tot gauw, dikke knuffel, xxx Leen

[Kellietje]

Heey Leen,

Heel erg lief berichtje van je..! Mijn moeder praat er met mij over en ze vind het natuurlijk erg moeilijk. Net zoals mijn vader. Ik ben bij de huisarts geweest hiermee en deze heeft me doorgestuurd naar een psycholoog. Hier ben ik 1 keer geweest, omdat ik vond dat het bij mij persoonlijk niet paste. Een vraagje: Wat hebben jullie hier allemaal geprobeerd? Ik heb het met vrienden erover gehad, en ze begrijpen me ook. mijn beste vriend, steunt me hier erg in en elke keer als ik aan mijn haren zit zegt hij dat ik het niet moet doen. Echter zijn er twee andere vrienden waar beter ik het niet had kunnen zeggen, hiermee heb ik nu ruzie en ze zien mijn 'tic' als iets wat ze tegen me kunnen gebruiken. Hierover zijn ze hartstikke gemeen, en ook dit doet weer heel veel pijn. Zo zeggen ze dat ik me moest onderzoeken, omdat er iets in mijn hoofd mis zou zijn, aangezien ik haren uittrek.
Het is inderdaad fijn op zulke forums te zien dat er mee mensen zijn die dit 'gekke' doen. Ik heb andere posts van je gelezen, en daarin vroeg je of je dochter haren zou kunnen eten. Nu herken ik ontzettend veel in het gedrag van je dochter, ik trek mijn haren ook 1 voor 1 uit, en streel hier ook mee over mijn lippen of in mijn mond. Alleen eet ik de haren niet op. Ook ben ik best veel bezig met spirituele dingen enzo..vind het ook heel interessant. Het is een jaar heel goed gegaan, en nu gaat het weer slecht. Ik weet soms ook niet waarom ik niet kan stoppen omdat de wil er wel degelijk is. Sorry voor dit lange verhaal maar misschien moest dit er ook even uit..Nogmaals bedankt voor je lieve berichtje..
P.sMisschien vind je dochter het leuk om dit verhaal te lezen, want ik voel me waarschijnlijk toch een beetje zoals haar.

[Leen3]

Hoi Kellietje, ben blij dit te lezen.Dat je ouders het er moeilijk mee hebben, is zeer begrijpelijk. Ik heb er ook al veel van wakker gelegen, veel over opgezocht en...ook al veel tranen voor gelaten. Mijn dochter heeft het momenteel weer wat moeilijk: examenperiode (grr), schoolkameraad heeft zich vorige week van 't leven benomen,...Maar we proberen positief te denken en te praten. Vorige week heb ik haar een drumstel kado gedaan en dat is een enorme aanwinst: ze kan er eens goed op rammen en dat ontstresst haar wel. Tijdens het studeren en dikwijls 's nachts (in lastige periodes) draagt ze wel handschoenen.
Kwestie van het opeten: dat is momenteel gebeterd. Ze gooit ze nu op de grond. Haar vrienden en vriendinnen weten niet van haar 'probleem', alhoewel ik wel vermoed dat ze zich soms vragen zullen stellen. Het 'iets beter gaan' wijd ik aan : veel liefde geven, enorm veel geduld opbrengen en veel praten. Ik praat ook altijd in de wij-vorm: wij gaan er samen tegenaan, wij hebben het weer moeilijk,...). Iemand hier op het forum noemde mij eens een super-mama. Ja, ik probeer dat, maar 't is soms toch zoooo moeilijk.
Mijn dochter neemt al een tijdje Omega 3 en ik heb de indruk dat het opeten sindsdien gebeterd is. Ze neemt ook Bio-Fe ( dat is ijzer) niet specifiek voor haar 'probleem' maar 't kan er misschien ook toe bijdragen. Slechter is ze er zeker niet van geworden.
Ik hoop jou nog veel te ontmoeten hier en stuur je een dikke zoen, Leen