[Kliniek]Laser Aesthetic

[joh]

al iemand een behandeling laten doen door dr feriduni te hasselt??

[Limbo]

Kijk eens op deze link. Deze dokter werkt ook in Veldhoven.

http://www.haarweb.nl/forum/showthread.php?t=8877

[jandelar]

Ik werd kaal, aan de inhammen. Ik ging een gesprek aan met Laser Aesthetic te Groningen. ik sprak met peter van Ispelen. Die vertelde me dat mijn haar mooi zou kunnen worden door zijn praktijk. Verder geen info. Hij vertelde dat wanneer ik snel besliste er een grote korting zou kunnen worden gegeven. Ik zou wel 1500 grafts nodig zijn en dat kostte normaal 11.500,00 euro. Maar als ik dezelfde maand nog behandeld wilde worden dan kon ik dat voor 8.500,00 krijgen.
beetje heen enw eer gesproken over de prijs en deze bleek tot € 8000,00 te kunne verlaagd. verder geen info gehad.

Om 7.30 uur ‘s morgens moest ik al aanwezig zijn in de kliniek te Haarlem. En dat was ik. De lichten van het gebouw waren nog niet aan. De man met wie ik de afspraak had (peter van Ispelen) kwam even later aanrijden en we gingen naar binnen.

In zijn kantoortje tekende hij de lijn op mijn voorhoofd en vroeg of ik het er mee eens was. Die lijn werd nog een paar maal veranderd en toen werd er een foto gemaakt. Vervolgens kreeg ik twee papieren te lezen, met het verzoek die te ondertekenen. Er stond in dat ik voorgelicht was over een aantal zaken, zoals dat de behandeling niet betekende dat ik mijn volledige haardos terugkreeg. Er stonden nog meer dingen in, maar die ben ik vergeten. Ik las ze door, maar de man zei dat hij dit allemaal al met mij besproken had en dat het gewoon iets formeels was. Ik wilde de papieren toch eerst doornemen, en zag dat hij toch niet alles wat er in stond met me had besproken. Later besefte ik dat ik kopieën had moeten vragen, maar dat was ik op dat moment vergeten. Ik zal er om denken bij de volgende afspraak.

Vervolgens werd ik naar een kamertje gebracht, waarin kastjes waren die op slot konden. Daar kon ik mijn kleding en verdere spullen in opbergen. Ik werd namelijk verzocht om een soort ziekenhuis kleding aan te doen. Een losse, lichtblauwe broek en een dito trui die ik over mijn hoofd moest aantrekken. Vervolgens kreeg ik witte plastieken schoeisel en mocht ik wachten tot ik gehaald werd. Ondertussen kreeg ik een kop koffie. Ik vond het raar dat ik geen broodjes aangeboden kreeg, maar dacht dat ik misschien wel “nuchter” moest zijn. Ik had die morgen overigens wel snel 2 plakjes brood gegeten, dus helemaal “nuchter” was ik niet.

Na een tijdje wachten (ik zat te lezen in een boek die ik had meegenomen, omdat ik wel had verwacht veel te moeten wachten) werd ik gehaald door een dame, in het zelfde lichtblauw als ikzelf, met haar haar ook onder een stukje plastic en een mondkapje voor. Zij ging mijn haar wassen in een ander kamertje. Ik moest in een stoel gaan zitten en mijn hoofd achterover doen in een soort wasbak met een uitsparing voor mijn hoofd. Deze werd gewassen met een antiseptische shampoo en daarna werd mijn haar door haar drooggemaakt met een handdoek. Zij sprak Duits, merkte ik toen ze me vroeg om mijn bril af te doen. Later merkte ik dat de meeste personeelsleden Duits spraken. Dat was wel lastig voor mij.

Na de wasbeurt werd ik meegenomen naar de operatiekamer. Daar moest ik in een soort tandartsstoel gaan zitten en kreeg ik een kussentje rond mijn hals. Toen weer wachten. Ondertussen was de tv aan, maar daar had ik helemaal geen behoefte aan.

Na een tijdje wachten kwam er een andere man binnen, en twee vrouwen. Zij spraken allen Duits, op 1 vrouw na. Maar onderling praatten ze wel Duits. Dat vond ik direct vervelend, want zij voerden hele gesprekken waar ik geen touw aan vast kon knopen. Stelde me niet echt gerust.

Ik kreeg eerst een aantal spuitjes in mijn achterhoofd om mijn achterhoofd te verdoven. Venijnige prikjes waren dat. Het duurde niet lang of ik voelde de werking van het spul. Het was vrij sterke spul, want ik voelde het tot in mijn maag. Ik kreeg er een draaiden gevoel van in mijn hoofd en kon nog net zeggen dat ik me niet goed voelde en vervolgens wist ik niets meer. Toen ik later mijn ogen opendeed zag ik mezelf liggen met mijn benen omhoog en alle personeelsleden naar mij kijken, sommigen lachend. Peter was er ook en hij vertelde dat het wel vaker voorkwam dat mensen flauwvielen na de injectie. Dan was het bloedsuikerspiegel te laag. Daarom hielden ze me mijn benen omhoog, zodat het bloed weer naar mijn hoofd ging stromen. Nou, je snapt het al, toen dacht ik al, “waar ben ik aan begonnen”.

Ik kreeg een bekertje cola, om mijn bloedsuiker weer wat aan te vullen en toen vroegen ze of ik het weer aan kon. Ik had ook geen zin aan vertraging, en het ging inderdaad ook wel weer. Maar de cola kon ik niet helemaal opdrinken. Ik voelde me een beetje misselijk worden. Ik kreeg daarom een kartonnen bakje, voor het geval ik moest overgeven. Ik vertelde dat het leek alsof ik heel erg stoned was. De Nederlandse vrouw (Joice) ging me daar vervolgens over doorvragen. Waarschijnlijk was dat om te zorgen dat ik me door te praten beter begon te voelen. Het hielp inderdaad. Zo vertelde ik dat ik eens stoned was geweest tijdens een festival. Wat voor festival dan. Nou, tijdens een 5 mei festival in Groningen. Het feest van bevrijding. Oeps, ik had er niet echt bij stil gestaan dat ik omringd was door Duitsers….

Joice legde in het Duits ook nog eens uit wat 5 mei voor ons betekend. Begon daarop maar te vertellen over de bands die ik daar gezien had.

Ondertussen werd er een reepje huid uit mijn achterhoofd gehaald. Toen dat gebeurd was, ging de man (de doctor) bezig met de wond te hechten en 1 van de verpleegsters ging vast bezig de haartjes uit het stukje huid halen (dat zag ik overigens niet, maar dat werd me verteld. Daar aan denkende werd ik promt weer misselijk en duwde ik het kartonnen kapje onder mijn kin. Er kwam echter niets, en ik bleef me misselijk en draaierig voelen. Echt een klotengevoel!

Tijdens het hechten klaar werd ik meerdere keren besproeid met alcohol en/of betadine. Het was klaar en ik mocht weer in “mijn” kamertje wachten tot ik gehaald werd voor de volgende sessie. Ook daar hing een tv. Ik kwam er later achter dat in ieder vertrek een tv-toestel stond, en dat ze allen aan staan. En standaard op RTL4. Verder hingen er veel reclameposters van bekende Nederlanders die ook een haarbehandeling hebben gehad, of een andere behandeling. Zo hingen er ook hele grote posters van vrouwen met borstvergroting, zowel voor als na de behandeling, en van mensen die onthaard waren bv op de rug. Veel bekende Nederlanders, dus een hoog PR-gehalte. In die sfeer voelde ik me bepaald niet thuis.

Het deed me ook erg denken aan de c1000 reclame van dit moment. Dezelfde personen op die reclame stonden daar ook op posters of foto’s die genomen waren tijdens een feestje of iets dergelijks.

In “mijn” kamertje heb ik RTL4 snel veranderd door een muziekkanaal, maar dat was ook niet veel soeps. Er hing een echte ziekenhuislucht en ik probeerde de schuifdeur naar buiten open te doen, maar die zat op slot. Ik voelde me in het kamertje dus niet prettig en had ook dorst. Dus even naar voren gelopen, en de receptioniste verontschuldigde zich dat ze nog niet langs was geweest met koffie en broodjes en vroeg wat ik wilde. Even later kwam zij met koffie, glas sinaasappelsap, twee lekkere broodjes en een croissantje.

Ik kan dat maar met moeite op, maar dwong mezelf er toe, want ik wilde niet weer flauwvallen wegens een te laag bloedsuikerspiegel. De misselijkheid was wel over, maar ik voelde nog wel een raar gevoel in mijn buik, ook was ik wat draaierig. Zeer zeker geen fijn gevoel. Deed zelfs suiker in de koffie, wat ik anders echt vies vind, kun je nagaan!

Toen ik het eten uiteindelijk op had ging ik verder met mijn boek. Vond het niet echt een boek die me enorm boeide, maar had geen andere bij me. Na ongeveer zo’n 1,5 uur te hebben gewacht, werd ik gehaald door een Duitse dame en mocht ik weer in de operatiestoel gaan liggen. Zij vroeg of ik soms een film wilde gaan zien, tijdens de operatie, en hield me een aantal dvd’s zien. Allemaal Amerikaanse films, dus ik had geen interesse. Ik vroeg haar of ik mijn bril dan op mocht houden tijden de operatie. Dat wist ze niet, en ging ze even vragen. Toen ze terugkwam vertelde ze dat dat wel mocht. Ik gaf aan dat ik wel naar MTV zou kijken in plaats van een film (we spraken overigens in het Engels).

Zij vertrok weer, mij achterlatend met een soort headset in mijn oren. Hiermee kon ik de tv horen, zonder snoer eraan. Zo lag ik daar een tijdje in de stoel, en begon het al aardig in mijn rug te krijgen. De stoel lag niet erg comfortabel. Ben maar weer overeind gaan zittten en heb mijn boek maar gepakt, want de tv hoefde ik ondertussen al niet meer te zien. Toen kwam herr doctor en die zorgde ervoor dat ik goed kwam te liggen in de stoel. Dus het leek erop dat het nu wel snel zou gaan beginnen. Maar doctor ging weer weg en ik wachtte weer een poos. Ging maar weer verder lezen. Vervolgens kwam het team weer. Ik kreeg een grote oude bril opgezet, waar ik nauwelijks wat mee kon zien. Dat was tegen de laserstraling, aldus herr doctor. Ik kreeg een aantal injecties in mijn voorhoofd, en heel mijn lichaam leek zich daar ondertussen tegen te verzetten, de vorige injecties nog vers in het geheugen. Ik voelde dat mijn hoofdhuid wat dikker worden en later gevoelloos.

De laser werd aangezet, en die maakte best nog een hoop lawaai. En de doctor begon met het apparaat op mijn voorhoofd te werken. Ik voelde steeds hele kleine trekjes, alsof er sneetjes gemaakt werden in mijn huid. En dat bleef nog een hele poos duren. Ik deed mijn ogen de hele tijd dicht en luisterde vooral naar de muziek op MTV. Ik was het muziek ondertussen al goed zat, maar alles beter dan steeds het geluid te moeten horen in mijn hoofd. Ieder sneetje maakte een soort knarsend geluid, alsof het huid met tegenzin van elkaar ging. Niet echt lekker om naar te luisteren. Herr docter was alleen en ik had hem nog nauwelijks een woord horen zeggen. Tijdens het laseren sprak hij helemaal geen woord meer. Ook keek hij niet echt blij uit zijn ogen. Ik had graag gehad dat de Nederlandse verpleegster er was, maar die heb ik niet weer gezien. Na ongeveer 1 uur (voor mijn gevoel, want ik had geen horloge) was het laseren klaar. De laser ging met doctor de kamer uit. Ik dacht dat het nu klaar was. En voelde me enorm opgelucht. Er kwam een verpleegster die me die oude bril afzette en ik vroeg of de behandeling nu klaar was. “Nein”, zei ze en nog wat in het Duits, wat ik niet begreep. Ik had ineens een grote behoefte om te weten wat er nu nog ging gebeuren, en ging maar weer over in het Engels. Zij begreep me eerst niet, zucht! Ik begreep dat de haartjes nog geplaatst moeten worden en ze vertrok weer. Ik pakte mijn boek maar weer.

De 2 Duitse verpleegsters kwamen binnen. Zij hadden beiden een soort tangetje, waarmee ze me aan beide kanten in mijn hoofd gingen prikken. Volgens mij gingen ze zo de haartjes in de sneetjes op mijn hoofd planten, maar inmiddels was ik al zover heen dat het me nauwelijks meer kon schelen wat ze deden, als het maar snel klaar was en ik uit de operatiekamer weg kon. Nou, helaas, dat duurde nog een hele poos! Ondertussen waren de vrouwen flink met elkaar aan het roddelen. Hoewel ik Duits niet goed kan verstaan, begreep ik echter wel dat het over iemand ging die zijn werk niet meer echt leuk vond. Ik dacht aan herr doctor, maar heb me niet met het gesprek bemoeid. Ik vond het ook niet leuk dat ze zo veel Duits aan het kleppen waren, terwijl ze notabene met mijn haar bezig waren! Dacht dat de behandeling wel snel over zou zijn, maar het duurde nog best lang.

Toen het uiteindelijk klaar was, mocht ik weer naar mijn kamertje. Ik wilde mijn kleren weer aan doen, maar ik mocht de ziekenhuistrui nog niet uit doen. Als ik die over mijn hoofd uittrok, bestond het risico dat er haartjes meegingen. De volgende dag moest ik terugkomen voor controle en dan werd die trui uitgedaan.

Ik werd alleen gelaten en trok opgelucht mijn eigen broek weer aan en schoenen, en deed mijn blauwe vest over de ziekenhuistrui. Hoewel ik me niet echt lekker voelde, deed het me goed mijn eigen kleren weer aan te hebben.

De mevrouw die me eerder de broodjes had gegeven, kwam nu met een papieren zakje naar me toe. In het zakje zaten 4 pillen, die ik om de 3 a 4 uur kon innemen, zo vertelde ze me. Het was paracetamol, met toevoeging van codeïne. Verder had ze een opblaasbaar kussentje voor me, die ik overigens niet zelf moest opblazen, omdat hierdoor druk naar mijn hoofd zou komen, wat niet goed zou zijn voor de haartjes. Het kussentje moest ik omdoen voor ik ging slapen, zodat mijn hoofd het kussen niet helemaal raakte. Ook vertelde ze dat ik meerdere kussens op elkaar moest hebben, zodat ik als het ware half zittende moest gaan slapen. Omdat de eerste nacht meestal niet prettig was, zat er ook een slaappil in het zakje.

Ze gaf aan dat ik vanaf nu zeer voorzichtig met mijn hoofd moest zijn, omdat de haartjes nog maar net geplaatst waren en dus nog niet vast zitten. Wind, regen en wrijving etc. moest ik vermijden. Vanwege de medicijnen die waren toegediend mocht ik ook niet zelf autorijden.

Toen kwam het gesprek op het verblijf. Ik kon niet in de kliniek blijven slapen, maar ze hadden een hotel waarmee ze veelal zaken deden. De Courtyard hotel te Hoofddorp, vlakbij schiphol. Volgens de folder een ongelofelijk groot en luxe hotel. Hun klanten werden er met taxi naartoe gereden. Aangezien ik voor gereduceerd tarief werd behandeld, kwamen de kosten voor mijn eigen rekening.

Ik bedacht dat ik goedkoper kon en belde Marijke op. Hilversum ligt namelijk ook niet zo ver van Haarlem. Aangezien ik ook niet mocht autorijden, vroeg ik haar mij op te halen. Dat was goed. Ik had ook echt geen zin om een avond in mijn ééntje door te moeten brengen in een groot hotel. Ik was blij dat Marijke tijd had en mij wilde halen.

De vrouw vertrok om een kop soep en een broodje te halen. Peter kwam nog even gedag zeggen en vertelde dat hij me de volgende dag weer terug zou zien voor de controle en de wasbeurt. Ongeveer half 8. Ik vertelde dat ik absoluut niet nogmaals om half 8 kon komen, dat ze echt iets anders moesten bedenken.

Uiteindelijk was het goed dat ik smorgens kwam, voor 12 uur, maar dan moest ik wel rekening houden dat ik een poosje moest wachten. Geen probleem.

Ik belde Mijn moeder met de telefoon die in de wachtkamer stond om te vertellen hoe het was geweest. Ik voelde me opgelucht hun stemmen te horen, op de één of andere manier was ik nogal emotioneel. Denk dat het een uitwerking was van de medicijnen, of wellicht het geheel van die dag.

Wachtend op Marijke werd het al donker buiten. Ik wilde een shagje roken buiten, maar dat wilden ze me niet toestaan. Ik zou namelijk wel eens flauw kunnen vallen. De herinnering aan die morgen, toen ik echt flauw was gevallen, stond me nog helder voor ogen en ik drong ook niet aan. Maar had wel erg behoefte aan frisse lucht. Die geur daar in het pand, samen met de tv’s op iedere kamer en de foto’s en posters begon me behoorlijk tegen te staan. Ik wilde weg. Toen belde Marijke dat ze het niet kon vinden, en dat het langer zou duren. Vertelde haar dat het niets gaf, dat ik rustig zou wachten.

Al met al duurde het nog even. De receptioniste en een schoonmaakster waren ondertussen de enigen die ik in het pand aantrof. Dat waren overigens hele vriendelijke dames, die ook echt Nederlands spraken! Zij wilden m'n ex-vriendin wel even bellen, met de plattegrond op internet erbij zodat ze haar konden helpen. Maar ze had de telefoon uit staan. Later belde ze op, en vroeg of ik niet met de taxi naar haar toe kon komen, want ze kon het echt niet vinden. Er waren zoveel omleidingen en heel Haarlem leek één grote file.

De receptioniste vertelde dat zij op rekening wel een taxi zou bestellen. Zij gaf me nog een broodje en nog voor ik die op had, was de taxi er al. Die bracht me in no-time naar de straat waar ze stond met de auto. We reden nog even zoekende door Haarlem, (de omleidingen waren niet goed aangegeven) en uiteindelijk naar Hilversum. Daar mijn eerste shagje gerookt. Ik viel niet flauw maar kreeg een vertrouwd gevoel in mijn lichaam en een bekende smaak.

Gegeten, gekletst en nog even op internet gekeken naar de treinverbindingen. Marijke moest de volgende dag naar een bespreking en kon mij niet terugbrengen naar Haarlem. Tot mijn verbazing zag ik dat er een treinstation vlak bij de kliniek was. Raar dat die lui dat niet hadden verteld. Die nacht heb ik nauwelijks kunnen slapen. Kon mijn hoofd niet goed op een ontspannen manier op de kussens leggen. Volgende morgen met de trein naar Heemstede-Aerdenhout, 10 minuten lopen naar de kliniek.Daar kreeg ik koffie, en toen ik dat op had werd ik al geroepen voor de wasbeurt.Vervolgens wilde Peter me nog spreken over wat ik de komende tijd moest doen en niet, en kon ik hem nog een paar vragen stellen. Vervolgens kon ik eindelijk naar Huis!
Inmiddels is het 2 maanden geleden, en heb ik nog last van mijn hoofd en lidteken. Het lijkt of mijn zenuwbanen zijn doorgeknipt. Ik kan nauwelijks aan maijn hoofd zitten, bijvoorbeeld om gel in mijn haar te stoppen, of het voelt zeer onaangenaam.
Wie heeft er dergelijke ervaringen? je kunt me mailen onder jandelar@hotmail.com

Mijn inhammen beginnen nu echt serieus te worden.
Na een paar maandjes, voornamelijk online, oriënteren is me duidelijk geworden dat er eigenlijk geen enkele ideale oplossing is. Maarrrr ondanks deze inmiddels opgedane kennis, vindt ik niet optimale oplossingen nog altijd beter dan kaal worden. Ik wil het niet en ik accepteer het niet, punt uit.
Daarom zit ik nu toch echt te denken aan een haartransplantatie bij Laser Aesthetic. Nu zal deze vraag al wel vaker gesteld zijn, maar ik hoop toch reacties te krijgen:
- Wie heeft ervaring met Laser Aesthetic?
- Wie heeft ervaringen met concurrerende organisaties?
- Wat zijn de voor en nadelen van laser t.o.v. snijden?
- Ik zou graag mensen willen ontmoeten die een transpl. hebben laten uitvoeren om een keer 'live' het resultaat te zien. Ik denk namelijk dat veel van die voor/na foto's op sites van aanbieders worden bewerkt om de haardossen voller te laten lijken.

Alvast bedankt voor jullie reacties.
Groeten,
Milo

[AnthonieH]

Oorspronkelijk geplaatst door jandelar

Mijn inhammen beginnen nu echt serieus te worden.
Na een paar maandjes, voornamelijk online, oriënteren is me duidelijk geworden dat er eigenlijk geen enkele ideale oplossing is. Maarrrr ondanks deze inmiddels opgedane kennis, vindt ik niet optimale oplossingen nog altijd beter dan kaal worden. Ik wil het niet en ik accepteer het niet, punt uit.
Daarom zit ik nu toch echt te denken aan een haartransplantatie bij Laser Aesthetic. Nu zal deze vraag al wel vaker gesteld zijn, maar ik hoop toch reacties te krijgen:
- Wie heeft ervaring met Laser Aesthetic?
- Wie heeft ervaringen met concurrerende organisaties?
- Wat zijn de voor en nadelen van laser t.o.v. snijden?
- Ik zou graag mensen willen ontmoeten die een transpl. hebben laten uitvoeren om een keer 'live' het resultaat te zien. Ik denk namelijk dat veel van die voor/na foto's op sites van aanbieders worden bewerkt om de haardossen voller te laten lijken.

Als ik het goed begrijp heb je dat hele lange verhaal ergens gevonden (hier op het forum?), maar heb je het zelf dus niet ondergaan.

Je moet niet de fout maken van de persoon in het verhaal. Die wist om te beginnen al nauwelijks waar ie aan begon. Wat hem vervolgens overkwam is natuurlijk onvoorstelbaar.

Je praat over inhammen, waardoor ik het beeld krijg dat je misschien geen heel erg vergevorderde haaruitval hebt. Heb je al geprobeerd om die haaruitval tot staan te brengen met medicatie (bv. finasteride en minoxidil)? Zo nee, dan moet je dat misschien eerst overwegen. Een goede kliniek (lees: eentje die er niet op aanstuurt dat je steeds voor vervolgbehandelingen terug moet komen) zal je altijd aanraden om dat ook te doen.

Heb je al een beeld van wat je wil laten doen, hoeveel grafts daarvoor nodig zouden zijn en wat je dan als resultaat kan verwachten bij de verschillende behandelmethoden?

Ik heb ervaring met een andere kliniek, maar dus ook met een andere methode dan in het verhaal beschreven (geen FUT maar FUE en geen laser maar slits). Wel was de omvang van de ingreep vrijwel hetzelfde (1500 tegen 1400 grafts).

Mijn ervaring is oneindig veel positiever, de methode in mijn ogen veel beter en zelfs de prijs was een behoorlijk eind lager. Dat vind ik overigens raar in het verhaal, de methode die beschreven is hoort toch de goedkopere methode te zijn. En ook de snellere, terwijl er in dit geval 2 behandeldagen nodig waren; bij mij paste het precies in 1 dag.

Je moet inderdaad wel kritisch blijven op foto's van klinieken. Toch denk ik niet dat alle klinieken hun foto's manipuleren. Mensen die het ondergaan hebben zien kan een beter beeld geven, maar je moet wel toevallig mensen treffen die een soortgelijke ingreep hebben ondergaan als die jij wenst.

Ik ben misschien zo iemand, maar voor mij is de ingreep nog zeer recent (minder dan 2 maanden geleden) en het eindresultaat is nog lang niet in zicht.

edit: deze reactie is niet echt relevant meer (zie volgende post), maar ik laat het maar zo, ter lering ende vermaak

[AnthonieH]

Oorspronkelijk geplaatst door AnthonieH

Als ik het goed begrijp heb je dat hele lange verhaal ergens gevonden (hier op het forum?), maar heb je het zelf dus niet ondergaan.

Ik begreep het verkeerd, het gaat dus juist wel om het lange verhaal (het laatste stukje waar ik op antwoordde is een oude post in deze thread van Milo).

Het is een heus horrorverhaal, Jandelar, ik hoop maar dat deze nare ervaring wel zoveel haargroei oplevert dat je er uiteindelijk toch vrede mee kunt hebben.

[Limbo]

Henk, een nieuwe thread waard?

Nee, staat in de goede thread, sorry!

[Limbo]

Hoe dan ook, een bizar verhaal.


Op de eerste plaats vind ik het duur, zo'n 20% duurder dan mijn behandeling bij TH een jaar geleden.
Verder lijkt er sprake te zijn van miscommunicatie. Je had toch moeten weten dat je niet mocht autorijden na de ingreep?
Tot slot, bij een FUT moet de pijn aan het litteken na zo'n 2 maanden wegebben. Het verdoofde gevoel aan je hoofd schijnt standaard te zijn, moet na zo'n 6-8 maanden over zijn.

Hoop idd dat je wel een resultaat krijgt waar je tevreden mee bent. Even door de zure appel heenbijten!!

[Morehair]

Ik weet niet wanneer deze persoon behandeld is bij LA,
maar ik deel deze ervaringen totaal niet.

Mij lijkt het ook meer een verhaaltje om LA zwart te maken.

[Limbo]

Oorspronkelijk geplaatst door jeroen23

Ik weet niet wanneer deze persoon behandeld is bij LA,
maar ik deel deze ervaringen totaal niet.

Mij lijkt het ook meer een verhaaltje om LA zwart te maken.

Kan me ook niet voorstellen dat hij in elk geval zo slecht voorgeinformeerd is. Aan de andere kant, echt verbazen zou het me ook niet...

[Morehair]

Oorspronkelijk geplaatst door Limbo

Kan me ook niet voorstellen dat hij in elk geval zo slecht voorgeinformeerd is. Aan de andere kant, echt verbazen zou het me ook niet...

Mij verbaast het wel.

En zelf ben je ook niet echt snugger bezig als je na de behandeling nog een hotel moet zoeken.

Erger nog, heb je de hele dag afgezien, ga je nog bezuinigen op een hotel, omdat een ander hotel misschien 50 euro goedkoper is.
En dat na een behandelig van 8500 euro.

Dit geloof je toch zelf niet!

Gewoon een broodje aap.

[Henk]

Ik heb het laatste gedeelte aangepast. Even een [Quote] er bij ingezet.
Ik snapte het verhaal ook al niet. Maar het laatste stukje is dus een Quote.
Toen ik het stukje vanmorgen las stond het drie keer gepost in twee verschillende threads. Die twee threads heb ik samengevoegd tot één.
Ik vind het ook een verbazingwekkend verhaal. Ook wel heel erg gedetailleerd verteld. Ik (met mijn geheugen) zou amper aan nog kunnen vertellen of de dokter een man of een vrouw was.
Ik weet niet of het een broodje aap verhaal is.
Hij zou niet de eerste zijn die last van zijn litteken houd.

[Limbo]

Kijken of hij nog eens reageert; als het klopt is hij wel heel erg slecht voorgelicht!

[Limbo]

Ik begin inmiddels ook wel te twijfelen aan de waarheid van het verhaal van jandelar gelet op het feit dat hij nergens meer op reageert!!

[transplantaatje]

Oorspronkelijk geplaatst door Limbo

Ik begin inmiddels ook wel te twijfelen aan de waarheid van het verhaal van jandelar gelet op het feit dat hij nergens meer op reageert!!

Dan is het wel sonde van zijn tijd om hier zoveel aandacht aan te besteden.

[Limbo]

Oorspronkelijk geplaatst door transplantaatje

Dan is het wel sonde van zijn tijd om hier zoveel aandacht aan te besteden.

Ja, maar (a) we weten het niet zeker en (b) als je alles van tevoren weet dan had ik nu op de Bahama's gezeten!!