Na 15 jaar succes – end of the line (?)

[jongen25]

Dit is een succesverhaal en een somber verhaal in een.

Om met het eerste te beginnen. Ik kan me goed voorstellen dat mensen zich afvragen waar al die lange termijn finagebruikers toch zijn.. Welnu, hier is er eentje! In 2004 begon ik met finasteride, nu – 15 jaar later – heb ik nog steeds een redelijk vol hoofd met haar. Ik zeg bewust ‘ redelijk’, want het was een jaar geleden met recht nog een vol hoofd met haar. En zo gaat het met mensen met succes op het anti-kaalheidsfront, die keren niet vaak terug. Zo ook ik. Heb in 2012 nog een update geplaatst, that was it.

In 2003/ 2004 – op mijn 24e, 25e – bespeurde mijn toenmalige vriendin dat het haar bovenop, op de vertex, diffuus begon uit te dunnen. Inhammen had ik amper, eigenlijk niet. ‘Ik geef je nog 5, 10 jaar’, zei ze.
Ik raakte in paniek, want een volle bos golvend haar was voor mij altijd een vanzelfsprekendheid geweest. Met kaal worden had ik in de verste verte geen rekening gehouden. Ik ging naar de kliniek van dr. Plinck (op menselijk vlak geen aanrader..) en die bevestigde (aan de hand van een haarworteltest) onomwonden: foute boel.
Ik begon met fina – 1mg propecia, daarna bestelde ik proscar dat ik in 4/ 5 stukjes sneed. Na enkele onzekere maanden begon ik succes te bespeuren: hoewel er zich aan de linkerkant een voorzichtige inham ontwikkelde, groeide het haar bovenop dikker terug. Jaren later, in de tijd dat menigeen in mijn omgeving serieus begon te kalen, zeiden sommige mensen soms tegen me: met zo’n dos word jij nooit kaal.
Sinds die jaren ben ik slechts incidenteel met haren bezig geweest, ik betwijfelde eigenlijk dat ik destijds serieuze haarproblemen had. Ik heb vele jaren geleefd, met de gebruikelijke ups en downs, maar ik heb hoe dan ook zorgeloos plezier gehad van een volle bos haar.
Dat succes heb ik behaald met fina en aanvankelijk ook met veel ondersteunende dingen, zoals groene thee, Rooscure, pompoenpitten en enkele jaren spiro. De laatste jaren gebruikte ik eigenlijk alleen nog maar fina. Bijwerkingen waren er alleen in de eerste paar maanden en ze waren minimaal: een wat gezwollen gevoel bij de tepels, wat steken in de balzak en het (kortstondige) gevoel meer testosteron dan gebruikelijk te hebben.

Deze zomer bespeurde mijn vrouw (en ik zelf ook) veel uitval – op het hoofdkussen, onder de douche. Mijn eerste gedachte: seizoensgebonden uitval. Mijn tweede gedachte: reactie op de stresssituatie die we enkele maanden daarvoor hadden (telogeen efflivium), namelijk stress rondom de zwangerschap van mijn vrouw en zorgen om de gezondheid van ons ongeboren zoontje. Mijn haar wordt ook in snel tempo grijzer, alsof het ouder worden ineens een enorme sprong voorwaarts maakt.

Hoe dan ook, gerust was ik er niet op, ook omdat de spiegels op de wc op mijn werk genadeloos lieten zien dat de middenscheiding niet alleen bovenop, maar nu al vrij snel achter de haarlijn zeer, zeer breed begon te worden. Als ik links een scheiding maakte: hetzelfde verhaal. Verder voelde ik overal bovenop mijn hoofd hoofdhuid en zag ik vooral links een snel oprukkende inham, met achter die inham vele centimeters doorschijnend haar. Eigenlijk voelde mijn haar over de hele vertex, met een duidelijk accent in het midden en aan de linkerkant, ineens dunner aan dan ooit. Een bezoekje aan de kapper enkele weken geleden opende echt mijn ogen – ik ben diffuus in vrij korte tijd zeer veel haar kwijtgeraakt. Eigenlijk is de achteruitgang, in retrospectief, al een jaar geleden ingezet, maar het moment van realisatie komt toch altijd als een shock.
Wat nu? Ik zou me graag willen vasthouden aan de wens dat dit heftige seizoensgebonden uitval betrof, of anders telogeen efflivium. Of dat ik de afgelopen anderhalf jaar nogal lankmoedig met de proscar ben geweest (van Merck noodgedwongen overgestapt op een generieke, soms kleinere stukjes, af en toe overslaan in de periode dat we een kind wilden verwekken) en dat ik nauwelijks meer natuurlijke DHT-onderdrukkers heb aangeraakt. Of dat ik ben overgestapt naar een agressieve anti-roosshampoo, in plaats van een ketoconazole bevattende shampoo.
Die laatste twee zaken – voeding en shampoo - heb ik/ ben ik inmiddels aan het corrigeren. Daarnaast overweeg ik de finadosis op te voeren, weer spiro aan te schaffen en wellicht (? – als het allemaal snel voort blijft schrijden) minox . Duta vind ik een brug te ver.

Als ik eerlijk ben, betwijfel ik of het allemaal veel effect gaat opleveren. Waar ik enigszins hoop uit put, is de vreemde diffuse uitdunning die ik over een groot deel van mijn hoofd (deels ook DHT-ongevoelige delen) voel. Dat zou dan wel weer op telogeen efflivium kunnen duiden – en daar is herstel in ieder geval mogelijk. Maar het is verstandig om rekening te houden met het worst case scenario: vermoedelijk bereik ik ‘the end of the line’. De haren die aan het begin van de uitvalperiode uitvielen waren dik en lang, nu (enkele maanden later) zijn ze vaak dun en uitgewoond.
Zoals ook elders wordt benadrukt: de werking van fina neemt niet af, maar de effectiviteit vaak wel – waarschijnlijk omdat na een x aantal jaar de DHT-gevoeligheid onherroepelijk toeneemt. Als je jong begint met kalen, dan is het gewoon niet erg waarschijnlijk dat je met een volle bos haar de 45 haalt.
Ik ga het de komende tijd zien. Ik zal er niet om liegen: ik vind de snelle achteruitgang klote en zit er echt mee, bijna net zo erg als 15 jaar geleden. Ook al weet ik dat je niet te snel moet wanhopen.
Ik gooi het bijltje er zeker niet bij neer. Volgens mijn vrouw heb ik nog steeds veel haar voor mijn leeftijd. Maar ja, ze heeft denk ik niet echt een idee hoe snel het kan gaan. Langzamerhand probeer ik rekening te houden met een geleidelijke capitulatie. Wie weet of een HT of haarklonen in de toekomst soelaas biedt.
Ik schat dat, als het proces zich in dit tempo voortzet, ik nog een jaartje of twee, drie met een omgekeerde ‘comb over’ (haar naar achteren) wegkom. Daarna moet het er maar af - hoewel ik het betreur dat ik geen echt volle baard of vierkante kop heb.

Hoe dan ook, speciaal ook voor iedereen die net is begonnen met kalen: ik ben blij dat ik 15 extra jaren heb kunnen ‘ kopen’. Kaal worden is uitermate vervelend, maar nog een stuk vervelender als je halverwege de 20 bent. Daarom bestempel ik dit als een tijdelijk succesverhaal - eentje met een bijna onvermijdelijk, maar nog niet definitief rouwrandje. Ook in sprookjes leven ze meestal nog vrij lang en vrij gelukkig, maar ook daar komt er een keer een einde aan. En dan komt uiteindelijk acceptatie om de hoek kijken.

Maar het liefst nu nog even niet.