verdrietig

[prinses]

Hallo allemaal, ik ben een nieuwkomer hier en heb een tijdje jullie verhalen zitten lezen. De tranen lopen over mijn wangen, omdat ik weet dat het zo ontzettend moeilijk is. Ik zal mij even voorstellen. Ik ben een vrouw van 45 en heb heel lang aan mijn haren getrokken. Vanaf mijn 13de jaar tot mijn 33. In hele ernstige mate. Het hele arsenaal van artsen en psychologen heb ik doorlopen vanaf mijn 13de tot mijn 24 ste. Nooit durfde ik te vertellen dat ik zelf mijn haren eruit trok. Ik schaamde me zo intens hiervoor. Na mijn 24ste heb ik geen hulp meer gezocht en heb geaccepteerd (zover dat kan) dat dit bij mij hoort. In die jaren ben ik steeds meer aan mijzelf gaan werken. Aan mijn diepgewortelde schaamte,onzekerheid,minderwaardigheidsgevoel, het gevoel niet goed genoeg zijn, diepe angst voor mijn eigen innerlijke wereld. Allemaal zaken waar ik heel hard aan heb moeten werken. En naarmate de jaren verder gingen werd ik steeds meer zelfbewuster, steeds sterker, en overwon ik mijn angsten. Daaruit voortvloeiend kwam er een dag dat ik heel simpel ben gestopt met het trekken van mijn haren. Het was genoeg, ik hoefde niet meer. En nu 12 jaar verder realiseer ik mij wat voor een werk ik verzet heb en hoe sterk het mij gemaakt heeft. Ik hoef niet alert te zijn, ik heb geen enkele dwang meer. Inmiddels ben ik zelf bezig met een beroepsopleiding als tekentherapeute. En ik stelde mijzelf de vraag hoe zou ik als therapeute er mee omgaan en als ervaringsdeskundige? En na de verhalen van jullie hier gelezen te hebben, bedenk ik mij eigenlijk dat al die trucjes die je leert met b.v. de dobbelsteen, (het onderbreken van je dwang) voor vele een super zware opdracht is en je niet het gewenste resultaat opleveren. Telkens weer als je de "fout" in gaat voel je je diep ellendig en slecht. Daar word ik dus zo verdrietig van. Er zullen zeker mensen zijn die er baat bij hebben, hoor. En natuurlijk is het goed om inzicht te krijgen in je gedrag door het op te schrijven. Maar ik ben van mening dat het veel beter is te leren accepteren dat je het doet, en vervolgens een andere weg in slaat om aan jezelf te werken. Door dat de doen zul je sterk worden en groeien en in staat zijn om het haartrekken te laten. Ga op zoek naar jezelf. Er zijn vele wegen te bewandelen, allerlei therapieen die je dichter bij jezelf brengen en niet zo gefocused zijn op het onder controle krijgen van je dwangmatig handelen. Wees trots op jezelf bij iedere stap die je zet om dichter bij jezelf te komen.

Zoals je hier leest kun je er zeker vanaf komen, en wel definitief. Ik hoop jullie met dit verhaal een beetje moed te geven en wens jullie alle kracht toe om een juiste weg voor jezelf te vinden

Lieve warme groet Prinses

[bolleke]

Beste Prinses,

Je hebt me aan het huilen gebracht... Ik weet niet wat me overkomt, maar alle gevoelens zitten nu door elkaar op me in te spelen, vreselijk... oké, tussen de tranen dan maar door...
Ik ben 48, heb ttm sinds mijn veertiende, dus lang, veel te lang...
Ik ben therapeutische hulp beginnen zoeken vanaf mijn 26e, voor die tijd schaamde ik me dood. Met tussenpauzen heb ik er dus al meer dan 20 jaar therapie opzitten (een opname inbegrepen)... Ik heb zelden de neiging gehad om de moed op te geven, maar nu wel...
Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij voor jou dat jij er vanaf bent. Ik zou blij moeten zijn te weten dat het dus kan... maar nog geen halfuur geleden heb ik dus alweer slecht nieuws geschreven, want ik heb mijn zoveelste terugval. Daarenboven ben ik ook heel bang dat mijn haar op grote plaatsen niet meer terugkomt want ik was al een tijdje, paar maanden, goed bezig en toch blijven de kale plekken...
Dat alles maakt me triest, intriest. Ik schrijf zelden negatieve berichten op dit forum, ben meestal heel optimistisch. Maar nu voel ik me intriest. Denk niet dat het aan jou ligt, ik ben blij voor jou maar ik ween om mezelf, ben het zo beu, zo kotsbeu...

[Shumeur]

Er niet mogen zijn. Dat is het thema. Jezelf niet waardig voelen. De buitenwereld door je optimisme en vrolijkheid laten zien hoe goed je met alles omgaat. Niks aan de hand buiten je 'probleempje'. Bovendien blijft dit grotendeels een geheim.
Het is goed dat er op deze site over gesproken wordt. Dat het een naam heeft en dat je er last van hebt. De rest van de wereld kent het niet. Misschien is de totale openheid wel een gehele verademing. Ik ben het gaan vertellen en weet je ik pluk minder en mijn partner wijst me erop (op subtiele manier). Ik weet dat het niet alles weg neemt maar wel een stuk. En ja, ik heb mezelf ook blijvend beschadigd. Is erg teleurstellend en ik hoop dat er ooit nog gras in de woestijn groeit.
En Bolleke, als man krijg je nog een stuk minder feedback dan als je vrouw bent. Als man ben je helemaal geschift als je jezelf mutileerd op een dergelijke manier.
Maar de tranen snap ik. Heb mezelf ook vaak vervloekt.
Gelukkig houden er veel mensen van me. Ook zoals ik ben. Dat geeft hoop.....en af en toe een duw als ik weer zit te 'pulken'.

Sterkte.

[miejefke]

Verdriet hebben.. eventjes uithuilen, allemaal heel menselijke reacties.
Prinses je bent van de ttm afgeraakt, waarvoor ik je feliciteer, wij niet.. moeilijk dus, het idee dat je er nooit kunt vanaf geraken is als een soort steun, een troost laat me maar zeggen. Vandaar het verdriet.. waarom kunnen wij het niet !
Bolleke huil maar eens goed uit, je hebt het heel druk met de examens, maar het zal je wel lukken ! dat heb je al bewezen. Hopelijk is het vandaag een betere dag.
Shumeur, ook als man mag je eens uithuilen, maar het moet inderdaad nog moeilijker zijn.. een man doet zo iets niet. ( ttm en huilen ) Gelukkig kun je hier je verhaal kwijt.

Miejefke,
ttm vanaf de lagere school en nu 54 jaar.. komt er toch eens een einde aan ttm? Prinses kun je enkele tips geven?

[Jente]

Soms ben ik ook verdrietig, kwaad en voel ik me machteloos: "die TTM zit potverdorie zo diep, ik zal er eeuwig mee rondlopen"...
Maar een getuigenis als die van Prinses geeft me toch weer een sprankje hoop. Ook heb ik recent nog eens contact gehad met een lotgenote die een paar jaar geleden op het forum kwam, maar de laatste tijd niet meer; ook zij is de TTM zo goed als 'kwijt', ze is zelfs in een film aan het acteren. Zulke verhalen geven echt moed: het kàn, het kan echt.

[bolleke]

Bedankt voor jullie medeleven. Het gekke is dat ik wel perfect weet welke obstakels ik nog moet overwinnen om geheel in mijn eigen kracht te staan. Maar die weg is zó moeilijk, het lijkt wel alsof ik het niet wil
Soms brengt tijd raad, maar als dingen op uitstellen lijken, dan is tijd geen goede raadgever... I know...

[fashiongirl]

Voor mij was het mooi om , al was het maar "even", trek-vrij te zijn...maar hoe stom en zorgelijk het ook klinkt, vind ik het af en toe héél "fijn" om me te wentelen in het slachtoffer gevoel; slachtoffer van mijn jeugd en mijn kwaal/aandoening...tegelijkertijd doet het me heel veel pijn, dat ik mezelf lelijk maak, dat ik dit zelf doe. Het zit allemaal zo complex en tegenstrijdig in elkaar.
Toch, ik vind het wél geweldig van jou Prinses, dat je hebt kunnen breken met de ttm. Zoals je al aanhaalde was dit proces niet geheel gericht op de ttm, maar voornamelijk op het "dicht bij jezelf komen". Ja, daar geloof ik ook in! Klinkt alsof je bepaalde ketens hebt weten te verbreken en nu vrij bent...geniet van je vrijheid!
Liefs Lo

[Grover]

Oorspronkelijk geplaatst door prinses

Hallo allemaal, ik ben een nieuwkomer hier en heb een tijdje jullie verhalen zitten lezen. De tranen lopen over mijn wangen, omdat ik weet dat het zo ontzettend moeilijk is. Ik zal mij even voorstellen. Ik ben een vrouw van 45 en heb heel lang aan mijn haren getrokken. Vanaf mijn 13de jaar tot mijn 33. In hele ernstige mate. Het hele arsenaal van artsen en psychologen heb ik doorlopen vanaf mijn 13de tot mijn 24 ste. Nooit durfde ik te vertellen dat ik zelf mijn haren eruit trok. Ik schaamde me zo intens hiervoor. Na mijn 24ste heb ik geen hulp meer gezocht en heb geaccepteerd (zover dat kan) dat dit bij mij hoort. In die jaren ben ik steeds meer aan mijzelf gaan werken. Aan mijn diepgewortelde schaamte,onzekerheid,minderwaardigheidsgevoel, het gevoel niet goed genoeg zijn, diepe angst voor mijn eigen innerlijke wereld. Allemaal zaken waar ik heel hard aan heb moeten werken. En naarmate de jaren verder gingen werd ik steeds meer zelfbewuster, steeds sterker, en overwon ik mijn angsten. Daaruit voortvloeiend kwam er een dag dat ik heel simpel ben gestopt met het trekken van mijn haren. Het was genoeg, ik hoefde niet meer. En nu 12 jaar verder realiseer ik mij wat voor een werk ik verzet heb en hoe sterk het mij gemaakt heeft. Ik hoef niet alert te zijn, ik heb geen enkele dwang meer. Inmiddels ben ik zelf bezig met een beroepsopleiding als tekentherapeute. En ik stelde mijzelf de vraag hoe zou ik als therapeute er mee omgaan en als ervaringsdeskundige? En na de verhalen van jullie hier gelezen te hebben, bedenk ik mij eigenlijk dat al die trucjes die je leert met b.v. de dobbelsteen, (het onderbreken van je dwang) voor vele een super zware opdracht is en je niet het gewenste resultaat opleveren. Telkens weer als je de "fout" in gaat voel je je diep ellendig en slecht. Daar word ik dus zo verdrietig van. Er zullen zeker mensen zijn die er baat bij hebben, hoor. En natuurlijk is het goed om inzicht te krijgen in je gedrag door het op te schrijven. Maar ik ben van mening dat het veel beter is te leren accepteren dat je het doet, en vervolgens een andere weg in slaat om aan jezelf te werken. Door dat de doen zul je sterk worden en groeien en in staat zijn om het haartrekken te laten. Ga op zoek naar jezelf. Er zijn vele wegen te bewandelen, allerlei therapieen die je dichter bij jezelf brengen en niet zo gefocused zijn op het onder controle krijgen van je dwangmatig handelen. Wees trots op jezelf bij iedere stap die je zet om dichter bij jezelf te komen.

Zoals je hier leest kun je er zeker vanaf komen, en wel definitief. Ik hoop jullie met dit verhaal een beetje moed te geven en wens jullie alle kracht toe om een juiste weg voor jezelf te vinden

Lieve warme groet Prinses

Lieve Prinses,

EINDELIJK EINDELIJK EINDELIJK!!!

Eindelijk staat er iemand op die de boodschap verkondigt die ik hier al sinds jaren probeer uit te dragen. Als je mijn postings doorneemt dan zul je ontdekken dat ik daarin steevast wijs op het belang van het kijken naar jeZelf. De meeste ziektenbeelden hebben te maken met je innerlijke zelf, hoewel ze een uiterlijke of gedragsmatige uittingsvorm hebben.

Mijn visie is (ook te vinden in het prachtige boek van Daniëla van Lancker c.q. 'Bolleke' over haar leven met TTM) dat TTM staat voor het Ontkrachten van Jezelf. Mijn postings leveren af en toe bij sommige mensen de nodige weerstand op en dat is geheel begrijpelijk. Ik vind het dan ook fijn dat jij bevestigd wat ik altijd al wist. Je schrijft:

Oorspronkelijk geplaatst door prinses

In die jaren ben ik steeds meer aan mijzelf gaan werken. Aan mijn diepgewortelde schaamte,onzekerheid,minderwaardigheidsgevoel, het gevoel niet goed genoeg zijn, diepe angst voor mijn eigen innerlijke wereld

Allemaal ont-krachtingen van Jezelf. Je uiterlijk(lichaam)/gedrag weerspiegelt je innerlijk. Je bent zo dapper geweest om aan je innerlijk te gaan werken en je schrijft zo treffend : je werd steeds sterker. Sterker = Krachtiger, m.a.w: je ont-kracht jezelf niet meer. En ziedaar wat er gebeurt met je drang en dwang. Prachtig!

Ik heb het vaker geschreven, maar ik moet vaak even diep ademhalen als ik hier op HaarWeb al die verhalen lees van TTM lotgenoten die vertellen over hun pogingen om hun gedrag 'onder controle' te willen houden. Natuurlijk is het geheel en al logisch en begrijpelijk dat je je verwoestende gedrag onder controle wilt houden! Met gedrags-therapie is ook niets mis, aangezien je gedrag zo schadelijk is voor jezelf en je hier vanaf wilt. Maar steevast stel ik de vraag : biedt gedragstherapie een werkelijke genezing? Het antwoord (voor mij en in mijn visie althans) is : nee.

Ik zie TTM als een symptoom (zoals de meeste ziektes dit zijn). TTM is een signaal wat aan jou wordt gegeven dat er 'iets' intern aan de hand is. Maar wat gebeurt er in veel therapieën (zoals gedragstherapie)? Men gaat zich focussen op het symptoom. Men probeert in alle macht het symptoom onder controle te houden. Daarmee kun je ver komen, overigens. Maar kom je daarmee tot de kern waar het werkelijk om draait?

De kern ben JeZelf!

Echt, alles wat jij in je posting uitdraagt is zo waar.

Naast het onderwerp 'controleren van het gedrag' heb ik ook dezelfde moeite met het feit dat het overgrote deel van TTM-lotgenoten er blijkbaar van overtuigd is dat TTM bij hun hoort, de rest van hun leven. Je bent al enorm ver als je in staat bent te accepteren dat TTM op dit moment in je leven bij je hoort. Ikzelf ben nog geeneens zover dat ik accepteer dat mijn ziekte op dit moment bij mij hoort, dus ik weet hoe moeilijk dat is (vorige week had ik zelfs weer een terugval sinds lange tijd). Maarrr... ik ben al wél zover dat ik altijd heb geweten dat volledige genezing van een ziekte mogelijk is (ik weet zeker dat ik daar kom waar jij nu bent!). Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat je kunt genezen van TTM. En de allergrootste kans hierop zul je bereiken als je bereid bent om diep naar binnen, diep naar JeZelf te kijken.

Veel ziektes zijn simpelweg een persoonlijke uittingsvorm van volksvijand nummero 1 : gebrek aan LIEFDE voor JeZelf.

Ik vind het fantastisch voor je dat je zo ontzettend ver gekomen bent en laat zien dat hetgeen ikzelf altijd al wist klopt en ook een werkelijkheid kan worden! Echt gewoon zoooo mooi om te lezen!

Bedankt!

[fashiongirl]

Nog ff over gedragstherapie: Ja, Grover daar ben ik het wel met je eens. Voor mij althans, is gebleken dat als ik het ene "afleer" het "symptoom" zich verplaatst naar iets anders. Omdat het probleem van binnen zit en datgene wat ik doe bv de ttm van buiten. Gedragstherapie concentreerd zich op dat deel wat buiten jezelf ligt (nou hoop ik dat ik geen wartaal uitkraam ).
Na 2,5 jaar dagbehandeling ben ik dan ook tot de conclusie gekomen, dat ik van buiten heel veel heb kunnen veranderen, maar dat voor, "van binnen veranderen" meer tijd nodig is. Wat dat betreft ben ik op de rails (wéér die trein) gezet en zal ik voortaan zelf verder moeten rijden. Oei en dat is moeilijk...
Toch geloof ik niet dat de ttm bij mij hoort, het is wél mijn beste vriend; ik geloof niet dat het bij me hoort, omdat ik er nooit echt voor gekozen had/heb. Het was noodzaak, een symptoom van andere zaken die mij pijn deden en waar ik me geen raad mee wist

[erna]

Hallo Prinses en alle anderen!

pfff wat een verhalen allemaal weer! maar dit soort verhalen en onderwerpen doen me goed! en helemaal het idee dat je er dus echt wel vanaf kunt komen! ik heb het altijd al wel gedacht, maar nu is er dus echt bewijs! super tof!

zojuist heb ik nog ergens geschreven dat je het eerst moet accepteren dat je hebt, het dan verwerken en dan moet je ermee aan de gang gaan! je moet je bewust worden waarom je het doet! en dat bewijs jij nu! het komt van binnen, we zijn niet in balans met onszelf en daar moeten we aan werken. al die trucjes van harentrekken maken ons bewust van het trekken, maar lossen niet het echte probleem op! we moeten ons probleem bij de (haar)wortel aanpakken! en dat is best moeilijk! en daarom denk ik ook dat sommige van ons (bolleke) in tranen zijn! het is zo'n moeilijke en lange weg! we zijn al zolang aan het vechten met onszelf en misschien twijfel we nu aan onszelf dat we niet genoeg ons best doen om aan onszelf te werken, omdat wij er nog steeds meeworstelen en prinses al "geslaagd" is? of niet...
maar iedereen: we staan niet alleen! we kunnen elkaar helpen en we moeten hulp vragen aan de mensen om ons heen en aan eventuele professionele hulp! wij mensen zijn niet voor niets kudde dieren, we hebben elkaar nodig en dus moeten we daar ook gebruik van maken!

voor mezelf is het me dus alwel duidelijk dat ik aan mezelf moet werken. ik heb me sinds mijn pubertijd zo onzeker gevoeld en dat heeft enorme invloed gehad op mijn zelfvertrouwen nu! ik weet dat daar mijn probleem ligt! ik weet denk ik ook wel hoe mijn probleem is ontstaan, alleen durf ik er nog niet wat aan te doen...durf geen oude koeien uit de sloot te halen... maar iig is het besef er, nu moet ik op naar de volgdende stap!

iedereen ik hoop echt dat we uit dit verhaal positieve energie halen! het kan gewoon! ttm verslaan, begint bij jezelf, je innerlijk!

prinses super bedankt dat je jouw verhaal hier hebt vertelt! ik denk dat dit vele van ons (uiteindelijk) goed zal doen!

grt erna

[Jente]

Ik ga toch niet helemaal mee in die ont-kracht-theorie.
Natuurlijk, ik moet ook aan mezelf werken, heb ook vaak een gebrek aan zelfvertrouwen, ben piekerziek etc etc. Maar na al die jaren kan ik niet geloven dat mijn TTM daar een SYMPTOOM van zou zijn. Ik heb daar al zoveel over nagedacht. Ik heb er ook al veel over gespeculeerd samen met mijn ouders. En in de therapie die ik gehad heb, is er ook overal naar gegraven zonder dat we iets konden vinden dat nu écht die TTM veroorzaakt, en waaraan ik kan werken zodat de TTM zou verdwijnen. Ik heb heel lang gehoopt dat ik zoiets zou vinden, maar zo werkt het bij mij niet. Kortom, er is wel een samenhang (bv. als ik me niet goed in mijn vel voel pluk ik meer), maar geen oorzakelijk verband: ik kan er na al die jaren niet meer bij dat de TTM zou verdwijnen als ik al mijn onzekerheden e.d. aan heb gepakt. (Eerder andersom!!)
Ik denk dat het voor een héél groot stuk een gewoonte is die ik mezelf heb eigengemaakt, waar ik afhankelijk van ben geworden, waar ik naar grijp als ik overprikkeld ben. En in die zin denk ik toch dat, in mijn geval, het GEDRAG aanpakken de basis is.

[Oilily]

Dag Prinses

Heel hartverwarmend verhaal en ik ben echt een blij om te horen dat er mensen zijn die er daadwerkelijk volledig vanaf geraken. Mijn psychiater zei vroeger altijd als ik weer eens zeurde dat ik er nooit vanaf zou komen omdat er precies niemand vanaf geraakt: 'Diegene die het maar even hebben gehad of er vanaf zijn, ga je op zo'n forum niet zien...'. Het kan eigenlijk ook niet anders, niet iedereen met een eetprobleem bv. blijft er heel zijn leven mee zitten, sommige wel maar zeker niet allemaal. Als je dat dan doortrekt naar ttm, zal er misschien voor de meesten onder ons een 'punt' komen, waar het niet meer hoeft of het geen zwaar issue meer is...

Dank voor je verhaal!

[Grover]

Oorspronkelijk geplaatst door Jente

Ik ga toch niet helemaal mee in die ont-kracht-theorie.
Natuurlijk, ik moet ook aan mezelf werken, heb ook vaak een gebrek aan zelfvertrouwen, ben piekerziek etc etc. Maar na al die jaren kan ik niet geloven dat mijn TTM daar een SYMPTOOM van zou zijn. Ik heb daar al zoveel over nagedacht. Ik heb er ook al veel over gespeculeerd samen met mijn ouders. En in de therapie die ik gehad heb, is er ook overal naar gegraven zonder dat we iets konden vinden dat nu écht die TTM veroorzaakt, en waaraan ik kan werken zodat de TTM zou verdwijnen. Ik heb heel lang gehoopt dat ik zoiets zou vinden, maar zo werkt het bij mij niet. Kortom, er is wel een samenhang (bv. als ik me niet goed in mijn vel voel pluk ik meer), maar geen oorzakelijk verband: ik kan er na al die jaren niet meer bij dat de TTM zou verdwijnen als ik al mijn onzekerheden e.d. aan heb gepakt. (Eerder andersom!!)
Ik denk dat het voor een héél groot stuk een gewoonte is die ik mezelf heb eigengemaakt, waar ik afhankelijk van ben geworden, waar ik naar grijp als ik overprikkeld ben. En in die zin denk ik toch dat, in mijn geval, het GEDRAG aanpakken de basis is.

Hi Jente,

Ik begrijp wat je bedoeld. Het is ook niet zo zwart-wit dat alles op te lossen door puur en alleen naar jezelf, naar je innerlijk te kijken. Net zo min als dat alles op te lossen is als mensen zich alleen richten op het uiterlijke gedrag. Het is een wissel-werking. Voor de één zal het innerlijk zwaarder wegen, terwijl voor de ander de uiterlijke gedragingen zwaarder wegen. Iedereen is uniek (dûh...). Zodoende zal voor een ieder de weg naar genezing dus ook een uniek, individueel proces zijn.

Om een versimpeld voorbeeld te geven : als ik bijv. kijk naar mijn vader en moeder : zij vertoonden allebei ongezond gedrag. De ziekte was: roken!
Mijn vader is van de één op de andere dag gestopt, jaren geleden. (dus gedrag aanpassen was ook voor hem de basis, zoals jij schrijft). Mijn moeder kan zich er niet toe zetten te stoppen. En waarom? Omdat er bij mijn moeder andere oorzakelijke verbanden zijn dan bij mijn vader. Mijn vader rookte omdat het vroeger 'gewoon' was...hij het gewoon 'fijn' vond...een prettige gewoonte dus, net zoals een glaasje bier dat voor hem is. Mijn moeder daarintegen... rookte omdat ze het nodig had. Een gewoontje waar ze enorm afhankelijk van geworden was. Zij kan de rust niet in haar zelf vinden, zij zet zichzelf continue onder zware geestelijke stress, maakt zich continue zorgen, zorgen en nog eens zorgen. De sigaret geeft haar de rust die zij zichzelf niet kan geven. Zal zij dan haar gedrag (roken) simpelweg kunnen aanpassen zoals mijn vader dat deed? Nee, want de oorzaken liggen bij haar veel dieper. Mijn moeder is nu wel gestopt sinds kort (heel moedig), maar kampt nu met enorme darmproblemen........

Hoewel ik weet dat ik zal genezen, ben ik nog niet zover. De afgelopen jaren heb ik continue gevochten tegen mijn ziekte. Net zoals jij dacht ik... had ik die k*t-ziekte nou maar niet, dan voelde ik me niet zo onzeker!! Dan voelde ik me niet zo onaantrekkelijk, dan zou ik mijzelf helemaal accepteren, want dan ben ik weer goed zoals ik zou moeten zijn, enz, enz, enz...

Ik stelde mijzelf als het ware áchter mijn ziekte. Ik draaide het dus om : ik gaf mijn ziekte de schuld van alles, kortom ik was slachtoffer. Natuurlijk.... deze kant is óók waar! (niets is zwart-wit) Ik bén ook onzekerder geworden door mijn ziekte! Maar ik besef dat ik hierdoor juist werd gedwongen om de zekerheid in mijZelf te zoeken. Mijn lichaam (qua uiterlijk en functioneren) gaf mij geen zekerheid meer. Sterker... ik ben juist ziek geworden omdat ik in de basis al onzeker over mijzelf was. Bijzonder onzeker. Ik dacht hieraan wel te kunnen ontsnappen...er langs te leven...mij te focussen op plezier, mij te richten op alles buiten mijzelf....

Maar nee, zo werkt het dus niet. Door mijn ziekte kon ik geen kant meer op : ik moest wel met mijzelf bezig gaan. Ik ben door intensieve therapieën gericht op mijn innerlijk achter dingen gekomen die nog zo diep zaten, dat ik geeneens besefte wat deze op dagelijkse basis (onbewust) met mij deden. Maar goed, dat geldt voor mij en vele anderen. En dat hoeft niet voor jou te gelden inderdaad, voor iedereen is de weg anders.

Ik heb ooit cognitieve gedragstherapie gevolg in Nijmegen voor mensen met ME/CVS (dat heb ik ook, naast mijn haar-dwang). Er zaten 6 mensen in die groep. 2 daarvan waren na de therapie genezen verklaard. De overige 4 boekten nauwelijks resultaat met deze vorm van therapie (ik was 1 van die 4). Deze ervaring bevestigde eigenlijk alleen maar wat ik altijd al wist (door mijn eigen persoonlijke ervaringen, door veel zieke mensen om mij heen, en de inzichten die ik daardoor gekregen heb)... dat het puur en alleen richten op je gedrag (wat voor veel mensen gewoon een symptoom is) feitelijk symptoom-bestrijding is. Waarom is het zo dat bij veel mensen als ze een bepaald gedrag aanpakken, het probleem zich na verloop van tijd gewoon verplaatst naar een ander deel van hun lichaam of aanverwant gedrag? Omdat de oorzaak niet aangepakt wordt.

Ik heb ooit eens een therapeut ontmoet die zich bezighield met gedragstherapie voor mensen met TTM. Hij vertelde dat volgens sommige psychologen sexualiteit een rol zou spelen in het ontstaan van TTM. Hijzelf vond dat de grootste onzin. Dit is dus de mening/visie van een therapeut die een bekende gedragstherapie aanbiedt in NL voor lotgenoten met TTM.

En ik deel die mening dus niet. Zie o.a. deze post en de links die daarin te vinden zijn. Er wordt hier op het TTM-forum op HaarWeb nauwelijks over gesproken (en dat is zéér begrijpelijk), maar neem van mij aan dat de nodige lotgenoten met TTM in hun jeugd te maken hebben gehad met zowel geestelijk als lichamelijk misbruik. Ik weet er zelf ook over mee te praten....

Maar goed, je kán ook van een gedragstherapie niet meer verwachten dan het is. Het zou hetzelfde zijn als ik van een bakker verwacht dat hij mijn PC repareert. Gedragstherapie behandeld een zeer belangrijk stuk van de TTM-puzzel. Maar de puzzel is voor velen groter dan alleen die (belangrijke) stukken...

[Madelief]

Echt goed van je prinses. Ook goed om dat hier te laten weten, het geeft toch weer moed. Ik geloof en weet ook dat het kan, ben zelf 1.5 jaar trekvrij geweest. Alleen denk ik ook dat de ttm zo diep geworteld zit dat er maar 'iets' hoeft te gebeuren, waar je met de normale emoties niets mee kunt en waar de ttm je wel iets lijkt op te leveren. Het stukje rust, tevredenheid, je echte eigen gedachten mogen en kunnen hebben, bij je diepste gevoelens kunnen komen... Helaas is dat maar van korte duur en blijkt het niets op te leveren, behalve verdriet en nare consequenties.
Het 'accepteren' van je ttm is moeilijk maar belangrijk om verder te komen.

Bolleke, schrik, maar herkenning. Zoals je weet ben ik 2 maanden terug zo terug gevallen. Waarom? Tja, waarom? Ik weet het echt niet, maar ik weet wel dat ik sterk genoeg ben om de draad weer op te pakken. Jij kunt dat ook, je bent een vechter, je weet heel van de ttm en je weet vast stiekum ook dat je de controle weer kunt hervatten. Zeg jezelf dat je het niet nodig hebt, geef niet op. Kom op je bent al zover gekomen.
Je geeft zelf ook al aan, het lijkt wel alsof ik het niet wil. Eerlijk van je, want waarschijnlijk is dat ook zo op dit moment. Tenminste ik herken het helemaal en het heeft me heel wat moeite gekost om toe te geven dat ik, misschien in mijn onderbewuste, soms helemaal niet wil stoppen. Tegelijkertijd is dat onacceptabel voor mezelf, maar het is wel wat er gebeurt.
Hopelijk krijg je snel weer wat controle en daarmee het gevoel dat je er zelf invloed op hebt.
Ik ben na een hele slechte tijd nu weer 11 dagen trekvrij en dat geeft me vertrouwen en de zin om door te gaan. Ik wil van 't zomer zo in het zwembad kunnen duiken zonder steeds met mijn koppie boven water hoeven te dobberen...
Ik houd momenteel een lijst bij, waarop ik dagen dat ik niet getrokken heb aankruis met een fel gekleurde fluoriserende stift....de maand is nu al voor een heel eind fel groen gekleurd en mooi dat dat staat Het laat me zien dat ik trots mag zijn, dat ik het kan.
Heel veel sterkte!

groetjes Madelief

[tinneke]

hey allemaal

ik denk vaak bij mezelf 'waarom heb ik nou TTM?', ik voel me goed, ben zelfzeker, kan goed relativeren, ben geen stresser... ik denk vaak dat ik het gewoon gekregen heb, zomaar, zoals andere mensen eum, astma ofzo krijgen... want ik heb (ook tijdens therapie) echt niets gevonden waardoor ik me slecht voel ofzo... ik ben gewoon gelukkig, heb geen grote faalangst enzo... er is me ook nooit iets ergs gebeurd of zo...

strange huh?
groetjes
10