verleden

[ingevdb]

lieve mensen,
ik zit nu een kleine week op dit forum, en al jullie verhalen lezen heeft me ongelofelijk veel deugd gedaan, dus dank voor het delen! vannacht amper geslapen, veel nagedacht en beslist dat ik toch maar 's wat meer over mezelf ga vertellen, misschien zijn er mensen die er wat aan hebben of zichzelf erin herkennen... het is niet evident om dit neer te schrijven, maar als ik jullie verhalen lees denk ik: moedig zijn inge!
ik ben nu bijna 27. als kind, van mijn 5de tot +- mijn 9de, ben ik misbruikt. alles is toen veranderd voor mij, hoewel het pas later écht invloed heeft gehad. rond mijn 13de kwamen die smerige zaken steeds meer op de voorgrond in mijn hoofd, en ik werd er gek van. niemand wist het. en net toen is de TTM ook begonnen. ik geloof echt dat stress het heeft uitgelokt. ik begon zwijgzamer te worden en zat urenlang mijn haren te bestuderen en uit te trekken. rond mijn 15de werden mijn problemen steeds groter: kreeg een eetstoornis en een afhankelijkheidsprobleem, waarmee ik jaren in mn uppie geknoeid heb, tot het een hoogtepunt bereikte rond mijn 19de en ik op spoed werd opgenomen. nadien jaren gevochten: opnames, medicatie, ambulante therapie, dagtherapie,... noem maar op! de TTM is altijd gebleven, en werd heel geleidelijk aan ook erger: meer en grotere kale plekken.
3 jaar geleden ben ik eindelijk uit mijn zwarte dal geklommen. zonder therapie of medicatie, maar met de onvoorwaardelijke steun van mijn man, Koos, de eerste persoon die me niet verplichtte tot "beter worden", maar die gewoon luisterde, zonder meer. Zonder hem... ach... 9 maanden geleden dan is ons eerste prachtige dochtertje Lotje geboren. mijn leven staat eindelijk op de rails! het blijft opletten voor herval, en ik ben nog steeds niet in het reine met mijn verleden, maar in grote lijnen gaat het goed. maar.... de TTM. die blijft. nooit geminderd, laat staan weggeweest.
zijn er mensen die zich herkennen? hangt TTM in sommige gevallen dan toch samen met een traumatisch verleden, en/of met andere problematiek? (ik ben ervan overtuigd dat dit lang niet altijd zo is natuurlijk.)

hopelijk heb ik jullie niet verveeld en is er niemand die mijn verhaal niet geschikt vindt voor dit forum ofzo...

alleszins veel sterkte voor iedereen en een lieve groet,

Inge

[bolleke]

Bedankt om je verhaal te schrijven, ik weet dat het moed kost...
maar dit is een grote stap op weg naar je persoonlijke bevrijding.
Jij hebt niets verkeerd gedaan, jij hebt geen schuld. Jij hebt recht op leven, een vol-waardig leven en niemand maar dan ook niemand heeft het recht om dat van je af te nemen!
Hou nu van jezelf, lààt van je houden door mensen die het hart op de juiste plaats hebben, en je zal zien, alles komt goed... maar het is een lange weg, ik sta aan de zijlijn, supporter voor je...

[Hippie]

Hoi Inge,

Je verhaal verveelt absoluut niet! Ik ben zelf nog niet zo lang lid van dit forum en heb me ook weleens afgevraagd of het 'begin' van ttm altijd samenhangt met een trauma of problemen. Bij mij was dat wel het geval, het begon toen ik een jaar of 10 was en te maken kreeg met enorme eenzaamheid en spanningen thuis. Op de momenten waarop ik m'n ouders erg nodig had, waren ze er niet voor me. Als ik terugkijk op mijn jeugd, ligt daar ook de diepste pijn.

Het valt mij op dat veel mensen die aan ttm lijden, zijn begonnen in de overgangsfase van kind naar tiener. Volgens mij is dit een belangrijke fase in je leven, waarin ook veel fout kan gaan. Met name als je niet voldoende steun en begeleiding van je ouders of andere volwassenen krijgt. Maar goed, ik ben geen expert...

Veel sterkte he! Goed dat je je verhaal wilde delen,

Groetjes Ellen

[Poema]

Hee Inge,


Wat onwijs knap en moedig van je om je verhaal hier zo neer te zetten!
En neeee...je verveelt ons niet...maffie !!
IK vind het juist heel goed van je dat je het hier neerzet.

Ik kan alleen maar van geluk spreken dat ik nooit zoiets heb meegemaakt en de ttm bij mij echt vanuit het niets is gekomen en gelukkig niet door dergelijke traumatische ervaringen.

Nogmaals heel knap van je dat je dit met ons deelt, ik wens je alle sterkte toe Inge!!!

Groetjes Inge (poema)

[musse]

Hoi,


Goed dat je je verhaal hebt verteld dat kan ontzettend goed, ik heb ook ontzettend veel zitten piekeren. Neen je verveeld ons niet met je verhaal, hoe meer zielen hoe meer vreugde als er iemand nieuwe ideekes heeft dan is dat altijd plezant om dat eens uit te testen daarmee.

Maar allee, ik heb met veel plezier je reactie gelezen zo heb ik een gedacht wat er mij te wachten staat in het ziekenhuis de bevalling is voorzien binnen 2 weken normaal 25ste mei maarja we zullen wel zien zeker. Mijn haren zijn nu terug kort geknipt ik moest want er zou niet veel meer opstaan denk ik binnen een paar weken. Veel slapeloze nachten en ja wat doet ge als ge niet kunt slapen aan uw haren trekken dan ben ik tegen mijn eigen bezig gezijt niet goed bezig maarja, ne keer dat ge vertrokken zijt kunde niet meer stoppen.
Mijn huisdokter zegd van trek het u niet aan, na de bevalling gaan we er werk van maken. Ik ben eens benieuwd.
Van mijn ma heb ik veel steun, spijtig ik kan er met mijn vriend moeilijk over praten ik weet het niet hoe dat het komt, we zijn alle twee geen babbelaars.
Ik weet wel dat het niet goed is dat ge er met uw partner niet kunt over praten ik mis dat wel.

Bij mij in de familie weten ze het allemaal, ze stellen ook wel vragen van wat scheeld er infeite met uw haren t'is beter dat ge van eerste keer de waarheid zegd, eerlijkheid duurd het langst. Ze maken daar geen spel van.

Veel liefs An, Musse en ne Rammsteinfan

[sannetje]

Hallo Inge,
Ben ervan overtuigd (ook in mijn geval) dat het door de jarenlange stress , spanning en eenzaamheid kwam thuis vroeger. De familie kwam niet meer vanaf zo mijn 10e, moeder met Schizofrenie, vader psychische problemen , enigkind en daar zit je dan zielig alleeen thuis, ruzie en spanning thuis, geen aandacht voor mij, alleen maar met zichzelf bezig (nu nog steeds)staat zelfs in mijn verslagen die ik recent mocht lezen: ernstige emotionele verwaarlozing., Dat ik de kracht heb om te zijn waar ik nu ben en dat geldt ook voor jou (kindje , man) is voor mij een wonder maar ook een domper, namelijk de psychische klachten die ik er aan heb overgehouden.
Maar ben daar niet de enige in, alhoewel dat wel zo voelt als ik in mn omgeving naar de mensen kijk die zo stabiel en sterk ogen.

Groet Sannetje en hou vol om de TTM de kop in te drukken en dat geldt voor een ieder die dit leest. Het blijft een strijd en zo zonde van je kostbare tijd..

[emily]

Ciao Inge,

Ook in mijn jeugdjaren is er zo van alles wat gebeurd . Mijn ouders zijn op jonge leeftijd gescheiden , ik de oudste , heb ze vaak horen ruzie maken. Ik ben toen gaan nagel bijten ,was toen een jaar of 6 . Rond mijn 13 de ben ik dan aan het haartrekken begonnen .
Bij de psychologen dat ik al geweest ben geven de (schuld aan de scheiding van mijn ouders ) ik zelf heb daar al jaren vrede mee genomen , maar het probleem is er nog .
Ik ben dan ook niet getrouwd maar ben wel gelukkig samen met de vader van mijn 2 kinderen.
Zoveel zul je er niet aan hebben , maar gewoon voor de duidelijkheid dat er velen van ons zijn met een niet al te mooie jeugd

groetjes Julie

[Limburgse]

Hallo Inge,

Ontzettend knap en moedig van je dat je hier je verhaal hebt geschreven. Je ziet aan de reacties dat je ons niet kunt vervelen! Het is triest wat je hebt meegemaakt, maar fantastisch om te lezen hoe je schrijft over je man en je kindje.
Natuurlijk is het een hele opgave om in je hoofd en hart alles een plekje te geven. Maar probeer ook te genieten van NU en van alle goeds wat komen gaat. En wat die haren betreft, je zult eerst de rust in je hoofd en lijf moeten krijgen...
Ik hoop dat je bij ons veel steun en herkenning zult vinden. Alle stapjes zijn een stapje vooruit, ook al zijn ze maar klein.....

De Limburgse