Met de handen in het haar

[bolleke]

Dat is waar Lies, gelijk heb je, ik hoèf helemaal de kar niet te trekken...

Maar ttm heeft in mijn leven zo'n grote impact gehad (en nog steeds), dat ik telkens weer bij mijn 'missie' uitkom, wat ik ook doe, hoe en welke mensen ik ook help... (als hulpverleenster, als begeleidster van mentaal gehandicapten, als opvoedster, als kinderbegeleidster...)
Telkens opnieuw word ik geconfronteerd met dezelfde problemen van onmacht, gebrek aan zelfvertrouwen, onzekerheid, angsten, verdriet enz...
En telkens opnieuw gaat mijn hart dan uit naar (jonge) mensen met ttm, omdat dààr mijn 'bron' van verdriet ligt, omdat diè mensen niet gehoord worden, omdat voor hen (voor ons) niet genoeg aandacht en al zeker niet de juiste begeleiding is.

Een voorbeeld. Een goede vriendin van mij heeft borstkanker. Ze heeft alles nu net achter de rug, een jaar van pijn, verdriet, chemotherapie, haaruitval, borstamputatie, bestralingen enz... Ze heeft het heel moedig doorstaan en ze kon rekenen op steun, bemoediging, talrijke woorden van troost, aandacht. Niemand heeft haar ooit kaal gezien, na de eerste chemobeurt liet ze zichzelf kaal scheren en droeg direct een pruik (weliswaar vergoed door de ziekteverzekering). Toen we samen met onze vriendengroep op weekend gingen werd voor haar een aparte slaapkamer gereserveerd (omwille van de privacy). Nu, na een jaar komen de haren netjes terug, deze zomer zal ze een mooi kort koppie hebben.
Ik zeg niet dat kanker niet erg is, maar met haar ziekte was ze nooit alleen. Steeds was er aandacht, bezorgdheid, steun, financieel, moreel...

Wie heeft in dat afgelopen jaar gevraagd hoe ik me voelde? Wie vraagt hoe moeilijk het is om aan de trekdrang te weerstaan? Wie troost me na een terugval? Alleen therapeuten die ik dan nog moet betalen en waarvoor ik geen euro terugkrijg...
Maar ja, we doen het onszelf aan, dus hebben wij dan recht van klagen???

Natuurlijk hebben we dat. Daarom dus, wil ik er zijn...

Onlangs bij het opruimen vond ik een foto van mezelf, ongeveer 15 à 16 jaar, mèt pruik. Op de achterkant stond geschreven:
"Ik hoop dat wat met mij gebeurt tenminste tot iets zal leiden, ook al heeft het de schijn van een nederlaag".
Ik hoop dat ik voor een aantal mensen 'het verschil' kan maken...
Ik verwacht jullie op 2 augustus!

[HEIDIKEN]

Hier word ik echt wel stil van,ondanks ik geen ttm heb!
STERKTE ALLEMAAL....
Heidiken

[_rainbow_]

Bolleke,

Allereerst bedankt voor het verzenden van jou leesexemplaar...ik heb het binnen en zal het gaan kopieeren...ik vind het ontzettend lief van je!!!!

Ten tweede wil ik jou zeggen dat jij een ontzettend bijzonder mens bent...door jou lieve en hartverwarmende reacties kom ik dagelijks op de site...je bent een soort moedertje van haarweb...
Jij bent een groot voorbeeld voor mij en alle andere denk ik....je doet het goed..je stimuleerd, motiveerd, en stelt ons gerust....terwijl jij precies in het zelfde situatie zit....

Dank je wel bolleke voor alles....en veel sterkte....!!!!

Liefs Rainbow!

[Lila]

Oorspronkelijk geplaatst door bolleke

Een voorbeeld. Een goede vriendin van mij heeft borstkanker. Ze heeft alles nu net achter de rug, een jaar van pijn, verdriet, chemotherapie, haaruitval, borstamputatie, bestralingen enz... Ze heeft het heel moedig doorstaan en ze kon rekenen op steun, bemoediging, talrijke woorden van troost, aandacht. Niemand heeft haar ooit kaal gezien, na de eerste chemobeurt liet ze zichzelf kaal scheren en droeg direct een pruik (weliswaar vergoed door de ziekteverzekering). Toen we samen met onze vriendengroep op weekend gingen werd voor haar een aparte slaapkamer gereserveerd (omwille van de privacy). Nu, na een jaar komen de haren netjes terug, deze zomer zal ze een mooi kort koppie hebben.
Ik zeg niet dat kanker niet erg is, maar met haar ziekte was ze nooit alleen. Steeds was er aandacht, bezorgdheid, steun, financieel, moreel...

Ik ben blij dat je dit hebt opgeschreven Bolleke, want ik vergelijk TTM stiekem ook vaak met kanker, maar dat durf ik nooit uit te spreken.

(Mijn vader heeft kanker, dus ik weet echt wel wat het is.)

[jolien]

Bolleke

Dankjewel. Stabiel ben ik helaas niet, ben weer nogal aan het plukken geslagen. Mede daardoor ook dat ik hier terug ben. Door de combinatie van o.a. stage lopen, een eindwerk moeten maken, een examen (door verandering van school moet ik nog een vak van het vorige jaar bijvolgen) en stageverdediging voorbereiden, het huishouden doen, elk weekend iets te doen te hebben (logees, huwelijks- en andere feesten,...) krijg ik die verdomde TTMduivel de kop niet ingedrukt. En met mijn eeuwige uitstelgedrag maak ik het mezelf nog moeilijker. Ach ja, beter stoppen met klagen (ook al heb ik er toch recht op) .

Hoe gaat het nu met jou? Weer in evenwicht na je laatste terugval? Nog steeds bezig met anderen zo goed te steunen, zie ik. Ik ben het overigs volledig eens met wat Rainbow zegt.

Ik ben ook blij dat ik eindelijk medeTTMers ga ontmoeten, toch wel een grote stap en waarschijnlijk idd ook een deugddoende. Kijk er echt naar uit hoor.

Groetjes

[bolleke]

Jolien,
Nog steeds een bezig bijtje hé! Ik herken mezelf zo'n beetje in jou (op die leeftijd! ); Druk, druk, druk, volop genieten met af en toe een flinke ttm-kater... Dan werd het weer eens tijd om stil te staan bij mezelf. Ach ja, probeer het gewoon af en toe eens rustigaan te doen. Denk eraan dat alles wat je nu be-leeft, ook ver-werkt moet worden. Je onderbewustzijn reagèèrt op al die stressbelevingen, en niet altijd op de manier die wij willen of verwachten. Dus, af en toe HALT: "Ben ik goe bezig??"
Ben heel blij dat je komt op 2 augustus!

Ja Lila, ik weet dat mijn vergelijking niet altijd op medeleven kan rekenen. Maar eenieder heeft zijn verhaal en wat voor mij pijnlijk is, is voor iemand anders helemaal niet zo. Dus vind ik ook dat iedereen recht heeft op zijn eigen mening en gevoelens, mèt respect voor een ander.
'Pain of mind is worse than pain of body'. Publius Syrus.

Rainbow, bedankt voor je lieve woorden, ze doen me goed. Lees het boek maar rustig uit, kan af en toe nogal confronterend zijn en pijnlijk...

Verder moet ik hier misschien mijn vorig berichtje een beetje nuanceren, in die zin dat ik wel degelijk op steun van goede vrienden en partner kan rekenen op momenten dat ik diep zit. Maar ik had het -met de vergelijking met kanker- over steun in het algemeen èn over de dagelijkse verborgen strijd die wij voeren... Enfin, jullie snappen me wel.

Heidiken, bedankt voor je steun. Niet-ttm'ers die zich willen openstellen voor de problemen van een ttm-er, dàt is wat we (ook) moeten bereiken!

[_rainbow_]

Bolleke!!!

Ik heb je boek uit gelezen...vanaf dag één dat ik het boek in mijn handen had...kon ik maar niet stoppen met lezen....heel ingrijpend vond ik het....maar ook heerlijk om te lezen...iemand zoals mij, de belevenis van ttm op papier...en vooral alle nuttige informatie die jij er in hebt verwerkt...geweldig...!!!

Ik ben zo blij dat ik het boek gelezen heeft...en dat boek is meer dan therapie....ik ga nu het boek van Louise Hay lezen....

Dank je wel bolleke...voor alles!!!

Liefs Rainbow.

Ps: ik stuur jou boek deze week terug op de post.

[bolleke]

Hoi Rainbow,
Fijn dat je d'er zo veel aan gehad hebt! Ben echt blij voor jou...

Een vraagje, kan jij het boek misschien doorsturen naar Poema? Zij had er ook om gevraagd... (portkosten en envelop komen voor mij telkens op 6,60 euro, vandaar...). Misschien zijn er nog mensen die het willen lezen, op die manier kunnen we elkaar helpen.

[_rainbow_]

Bolleke,

Dat is geen enkel probleem, als Poema mij haar adres via een privé bericht door geeft zal ik het boek zsm naar haar toezenden.

Gr. Rainbow

[_rainbow_]

Bolleke,

Heb nog niks van Poema vernomen? Ik wacht het nog even af totdat ik haar adres krijg om het boek naar haar toe op te sturen...

Gr. Rainbow...

[bolleke]

Oké, ik heb vorige week een privé bericht naar Poema gestuurd, nog even geduld... meer kunnen we niet doen hé...
Groetjes X

[lionel85]

Ik zal er ook aanwezig zijn!