gesluierd?

[Jente]

Sommigen denken dat wij kanker hebben. Anderen denken dan weer dat wij een politieke statement willen brengen... Wat is dit toch verdomd moeilijk!
Mijn favoriete collega vroeg me net of ik 'bewust dat hoofddoekje droeg'. Ik draag de laatste tijd namelijk weer dagelijks een zwart haarkapje om de plekken te verbergen. Hij dacht dat ik een statement wilde brengen i.v.m. het dragen van hoofddoeken!
Ik heb dan maar uitgelegd wat de echte reden was. De typische vraag volgde: 'doet dat dan geen pijn'. Verder nam hij het luchtig op. Wellicht omdat ik er zo luchtig over deed. Ik vergeleek het met nagelbijten.
Soms weet ik niet of ik er nu juist luchtig over moet doen, of gewichtig. Tegenover anderen, maar evengoed tegenover mezelf. Ik heb namelijk de indruk dat hoe sterker ik voor mezelf toegeef dat ik een probleem heb, hoe meer ik dat wil bevestigen door haar te trekken.
Dat heb ik ook een beetje met de ontdekking van dit forum: enerzijds ben ik euforisch omdat ik zoveel steun vind van lotgenoten, en anderzijds voel ik me pijnlijk bevestigd in het feit dat ik een probleem heb. Een serieus probleem, waar ik iedere keer mee geconfronteerd word.

Dat moest ik dus even kwijt...

[Oilily]

HI Janika

Ik begrijp perfect wat je bedoelt. Bij mij komt de uitleg er altijd anders uit, naargelang wie ik voor me heb. Soms luchtig, soms heel gewichtig. Als ik me in het nauw gedreven voel, vaak heel gewichtig. Soms verschilt het ook heel hard hoe snel ik het tegen iemand kan vertellen. Ik heb bijvoorbeeld tegen iemand nieuw (een vriendin) het direct verteld en tegen een andere vriendin die ik al superlang kende, kreeg ik het niet over mijn lippen.

De opmerkingen die je krijgt in het uitgaansleven of in het algemeen zijn altijd heel verschillend en raar: ben je joods? is dat voor een religie? slaap jij ook met een haarbandje? Kim vindt dat zoiets in de mode is want jij bent altijd in de mode. Je lijkt op een zon. Heb je kanker? Is dit een 'zorgenplekje'? Allez, de reacties zijn onneindig! En telkens moet je inventief genoeg zijn om er ne goeien uitleg aan te geven of het gewoon zeggen natuurlijk maar ik verzeker je, in het uitgaansleven is dat niet altijd zo evident als je in een openbaar café zit en de mensen hebben al een pint teveel uit... Het is een vervelende zaak.

[Bieke]

Wat is dit herkenbaar! Enerzijds de euforie van te kunnen delen en niet alleen te zijn met dit probleem. Dat maakt het plots veel "luchtiger" en dat is vaak wat ik het meest nodig heb. Het maakt het minder zwaar en brengt zo iets in beweging. Anderszijds het besef dat ik ergens ook alleen ben en dagdagelijks niemand tegenkom die hierin lijkt op mij. Dan VOEL ik me anders en voel ook de blikken van de anderen. Zoals deze week toen ik voor het eerst naar buiten ging met een petje op(?) -dat ik toevallig thuis had liggen- omdat ik die dag maar 1x buitenkwam en voor het eerst eens GEEN zin had om ALWEER mijn kale plekken bij te schminken. Het was een hele stap.

Toch probeer ik dan bewust voor de 1e houding te kiezen en het positiever te bekijken. "Waarom eens niet mét een pet? Maakt een pet mij zo "anders"? Als je het gevoel hebt dat iedereen naar je kijkt dan kijken ze vaak ook. Denk je "ik mag er zijn zoals ik ben" dan krijg je die gedachte ook terug in de reacties van mensen. Nu alleen nog wat oefenen...

Hoe bevrijdend voelt het ook als onze kinderen zich afvragen waarom ik toch steeds bezig ben mijn plekken te verstoppen?
Inderdaad steek ik daar enorm veel energie in! Voor hen hoeft het niet want zo ben ik EVEN goed.

Dan bedenk ik dat de dag dat ik ongeschminkt durf buitengaan, mezelf tonen zoals ik werkelijk ben en me daar goed bij te voelen de misschien wel beste van mijn leven zal zijn!? Dat eeuwige "verstoppertje" spelen heb ik plots geen zin meer in...

Make-A-Wish is gemakkelijker te vervullen! DIT kan je alleen zélf doen. Dus wens ik jou en mij en iedereen die dit leest moed en kracht om hier zijn weg in te vinden en er als een beter en sterker mens uit te komen...

[Oilily]

Bieke

Als je ons wil ontmoeten, kom dan ook op zondag 21 maart langs mij? IK woon in Hoboken (zie thread)

[Jente]

Nog even wat vertellen op mijn eigen 'thread'... Het gaat nog steeds helemaal niet goed. Ik blijf tamelijk maniakaal trekken en bovenop mijn hoofd is er nog maar heel weinig haar. Elke dag draag ik een sjaaltje. Volgende week ga ik vriendinnen bezoeken in het buitenland. Ik kijk ernaar uit, maar de TTM maakt het bezoek weer zo beladen. Ik blijf bij hen logeren en dat schept weer een angst dat ze mij 's nachts gaan zien met die kale plekken. Eén van de twee weet van mijn probleem. De laatste keer dat ze me zag was afgelopen zomer, toen mijn lange haar pas was afgeknipt en het goed ging: ik had leuk, kort haar en hoefde niets te verbergen. Ze was toen zo enthousiast, want ze kende mij als het meisje met het sjaaltje of de speldjes. En nu... nu ben ik weer teruggekeerd naar die fase van voorheen... maar dan met lelijk kort haar en meer kaalheid dan ooit tevoren. De andere vriendin weet niet van het probleem, maar weet wel dat ik mijn haar had laten knippen, en ze was toen heel benieuwd hoe dat mij zal staan. Wel, ze zal het niet kunnen zien, want alles zit weer onder die verdomde sjaal.
Ik had mezelf een maand geleden voorgenomen om niet meer te trekken en echt op te letten, zodat ik me zonder sjaal zou durven te vertonen aan die vriendinnen, en ze trots op me zouden zijn, en ik trots op mezelf zou kunnen zijn. Maar het leek wel of dat voornemen de druk alleen maar vergrootte en de stress deed toenemen. Ik heb zoveel getrokken! Waarom kan ik niet zorgeloos zijn? Waarom verpest ik zo'n leuk weerzien met 2 schatten van meiden voor mijzelf?

[Oilily]

Wat kan ik daarop antwoorden?
Ik begrijp perfect wat je bedoelt.
Pas je doekje afdoen als het donker is, als eerste opstaan. Badkamerdeur dicht...
Eén hoop: meestal valt het allemaal beter mee dan dat we ons inbeelden.

Hopelijk laat je die ttm niet teveel je verlof beïnvloeden. Het is het niet waard.

Groetjes

[bolleke]

Dag Janika,
Tja, klaag en zucht... allemaal zo herkenbaar hé. En toch, voor mij een tijd geleden. Niet dat ik er altijd zo 'normaal' bij loop, ik heb ook nog mijn 'terugvallen'. Maar het GEVOEL is anders, sinds ik mezelf aanvaard heb en sinds ik mezelf geen schuld- noch schaamtegevoelens meer aanpraat.
Weet je, het beste (en misschien wel het moeilijkste) zou zijn dat je 'gewoon' aan je twee goede vriendinnen vertelt hoe je jezelf nu voelt (zoals je aan ons geschreven hebt). Het zou voor jou een bevrijding zijn, een verademing. En voor hen een groot teken van vertrouwen van jouw kant. Praten over je gevoelens slaat bruggen tussen mensen, zeker tussen vrienden. Probeer het eens... waarom zou je jezelf schamen? Toch niet voor je vrienden?
Succes en sterkte!
Daniëla (Bolleke)

[Jente]

Bedankt voor jullie begrip.
Ja, ik ga het hen zeker zeggen; daar heb ik eigenlijk niet eens zo'n moeite mee. Bovendien is het in een andere taal, en dan gaat dat zelfs iets makkelijker dan in mijn eigen taal.
De grootste moeite heb ik dus met het "gezien worden", he... Want ook al zouden ze zeggen dat ze me begrijpen, dan nog... ofwel verstop ik mezelf, wat pijnlijk is voor ons drie, ofwel stel ik mezelf bloot, wat nog pijnlijker is voor mij, maar voor hun vooral heel raar.
Ach, laat ik maar zien hoe het verloopt. Soms lost het zich vanzelf op en heeft vooraf piekeren geen zin.

[Jente]

Zo, ik ben terug. Het was heel fijn om er even uit te zijn, en met de TTM verliep het goed. Ik heb die 4 dagen dat ik weg was gewoonweg helemaal niet getrokken, en dat was heel lang geleden. Het gaf me een goed gevoel en nu weet ik ook weer dat ik eraf kan blijven!
Helaas heb ik het weer verpest zodra ik thuiskwam en de deur achter me dichttrok. Alsof ik alle trekdrang had opgespaard tot het moment waarop ik weer alleen zou zijn. Maar: ik was ook heel moe. En als ik moe ben, raak ik al gauw in een trektrance. Dus ik hoop, dat als ik uitgeslapen ben, ik de positieve energie van mijn vakantie terugkrijg. En van daaruit met goeie moed weer aan de strijd tegen TTM kan beginnen.
Ik heb met de vriendinnen waar ik logeerde gepraat over mijn haarprobleem. Ze hebben geluisterd, vragen gesteld, en het luchtte op. Maar ik heb hen niets laten zien... ik had altijd mijn hoofddoekje op... behalve tijdens de nachten, maar dan sliep ik alleen in een kamer dus hoefde niemand het te zien.
Er is zoveel te lezen op dit forum! Ik ben blij dat er nu weer zoveel berichten zijn, want het is een tijdje erg stil geweest.

[Jente]

(afkomstig van de thread van Fara)

Het gebeurde gisteren weer: ik kwam een schooljuf van vroeger tegen, en ze zei dat ze me niet had herkend, want "ik had vroeger lang haar". Is het dat waaraan de mensen mij vroeger herkenden, mijn lange haar!
Nu herkennen ze mij aan mijn sjaaltje, oftewel het gebrek aan haar!
Haar speelt zo'n grote rol in onze maatschappij...
Onlangs weer op tv: "Is die jongen je type?" en het meisje antwoordt: "néé, hij is blond, bah!" Als alleen de haarkleur al zo vreselijk belangrijk is om iemand leuk te vinden...
En ik word echt ziek van al die reclame over alle mogelijke shampoo's, haarverzorgingsproducten, etc. Ze stellen het zo voor alsof je er niet bijhoort als je haar niet blinkt. Alsof je niet sexy bent als je haar maar weinig volume heeft.
Het is zo beladen. Lang haar als teken van vrouwelijkheid... Ik volgde Arabische dans, en daar bestaat zelfs een zogenaamde haardans. In de les hebben wij ook een stukje gedanst waarbij je met je hoofd moet schudden zodat je lokken heel mooi wapperen. En ik maar bang zijn dat mijn sjaaltje van mijn kop zou vallen. En wapperen, ho maar!
Is er een link tussen ons haar en onze seksualiteit?
De een trekt zijn haar uit als gevolg van seksueel misbruik in het verleden. De ander misschien omdat hij gewoon bang is voor seksualiteit? Seksualiteit, die ons in deze maatschappij ook op schandelijke wijze wordt opgedrongen? Het MOET, maar HOE moet het? En vooral, hoe moet het verder.

[Jente]

Ik heb gisteren heel erg veel getrokken. Honderden haren. En ik kon niet genoeg krijgen van die lichte tinteling, die prikkeling op mijn hoofdhuid. Het gaf me weer een kick om de kleinste, nieuwste, donkerste haartjes eruit te trekken. Ondertussen probeerde ik na te denken, naar aanleiding van de thread van Nijntje: zal ik me hierbij neerleggen? Accepteer ik van mezelf dat die drang in me zit, en dat het een deel van mijn leven is? Als ik in zo'n trance zit, is het antwoord ja, en kan het mij allemaal niet schelen. Het is toch al verpest, denk ik dan, en morgen zet ik wel weer een hoofddoekje op.
Maar als ik uit de trance ben, en de haren samenveeg... en de schade zie... en een dag later mijn hoofdhuid voel jeuken onder het sjaaltje... en andere vrouwen met een prachtig kapsel tegenkom... dan wil ik het niet accepteren. Dan wil ik weten waarom ik dit doe. En dan wil ik die kick, dat genot ergens anders in proberen te zoeken; in iets wat me geen schade toebrengt, in iets wat mijn levenskwaliteit niet vermindert. En dan wil ik de hoop koesteren dat ik er ooit mee afreken, met die drang. Ja, de schade is erg, maar de drang is nog erger: het feit dat er iets in me zit dat ik totaal niet kan controleren.

[Oilily]

Dag Janika

Ik begrijp perfect wat je bedoelt in je mail en het gevoel van radeloosheid is mij ook heel goed bekend. Ik vind echter niet dat je volledig je ttm-gedrag moet accepteren en daardoor er niets meer aan moet doen. Als het je voor de rest geen schade zou berokkenen, zou ik zeggen: laat het voor wat het is maar wij beiden weten dat het ons enorm veel verdriet oplevert als we weer zo'n stomme trekdrang hebben gehad. Daarom moet je blijven zoeken en wroeten naar oplossingen die bij jou passen en ondertussen jezelf niet te hard op de kop geven als je weer eens niet hebt kunnen weerstaan aan dat lelijke trekmonster. Probeer jezelf terug moed in te spreken en het nog eens te proberen.

Veel geluk.
Kim

[Jente]

Dank voor je steun...
Het lijkt inderdaad alsof er voor ons allen echt geen eenduidige pasklare oplossing is, maar ieder zijn eigen evenwicht moet zoeken: 'een' oplossing die bij jou als individu past. Gelukkig bestaat dit forum om daarover met lotgenoten van gedachten te wisselen. Ik wens jou ook veel sterkte bij jouw strijd. Ga je nog bij Loes Gabriëls?

[Oilily]

Ja, ik ga nog bij Loes, ga er vanmiddag naartoe. Ik had me vorige keer bij haar zelf een limiet van 15 haren per dag opgelegd. De eerste 8 dagen is me dat goed gelukt en dan was er een avond waar ik echt heel moe was en lap, over de 40 haren. Naderhand had ik het dus 'verbrod' en ben ik niet meer gaan tellen. Ik dacht, na mijn verlof start ik opnieuw... Ik ben op verlof geweest, geen haartje getrokken, zalig verlof gehad. Ik kom terug... Natuurlijk niets meer genoteerd omdat ik precies weer mijn verloren tijd moest 'inhalen'.. Je kent het wel... En nu is het weer wat geminderd want ik heb er met een koppel, vrienden van mijn ouders, over gepraat die me heel veel rust brengen. Als ik vanavond naar Loes ga, ga ik dus dit verhaal doen en verwacht ik dat ze weer eventjes de touwtjes aantrekt en ik terug met een schone lei kan beginnen (lees: een nieuw leeg turfblad). En zo kabbelen we maar verder he