Mijn 14-jarige dochter

[biebop]

Goedemiddag allemaal,
ik ben voor de eerste keer op dit forum. Ik ben eigenlijk al anderhalf jaar op zoek naar lotgenoten van mijn dochter. Zij begon anderhalf jaar geleden toen ze net 13 was haar haren uit te trekken. Pas na enkele weken 'haaruitval' bekende ze dat ze het uittrok. Het leek of ik een dreun van een hamer kreeg en werd helemaal duizelig. Vanalles heb ik daarbij gevoeld: ongeloof, onbegrip, schaamte, achterdocht, hulpeloosheid, woede, wantrouwen, medelijden.
Wat ik zeer vreemd vind is, dat ik als kind op de bus een vrouw aan haar haren zag trekken en daardoor zo van streek was dat ik het beeld nooit ben vergeten. Nu doet mijn dochter het zelf.
We zijn met de huisdokter gaan praten, die heeft ons doorverwezen naar een psycholoog. Dat draaide op niks uit want mijn dochter heeft geen woord willen zeggen. Het was voor ons de eerste keer dat we de drempel van een hulpverlener over stapten. We zijn zo bij nog een andere psycholoog geweest, waar we ook na enkele weken 'praten' inzagen dat dit geen oplossing was. Dan zijn we bij 2 psychiaters terechtgekomen waar ze antidepressiva kreeg. Dat heeft ze enkele weken ingenomen. Tot ze zich er niet goed meer bij voelde en de pillen in de vuilbak kieperde. Uiteindelijk zijn we eind augustus in het middelheim bij kinder- en jeugdpsychiatrie terechtgekomen bij dr. Faché; een lieve vrouw. Daar gaan we nu 2 à 3-wekelijks naartoe en mijn dochter voelt zich beter, sterker. De dokter zegt dat ze op deze manier gaan verder werken en dat de spanning dan geleidelijkaan zal verminderen en hopelijk daardoor het trekken ook. Zelf denk ik soms nog om deze therapie toch te combineren met een gedragstherapie, maar ik weet het niet. We wachten nog steeds op een andere psychiater die samenwerkt met het team van dr. Faché, die ons-ouders- gaat begeleiden. Maar er is zoals overal tekort aan personeel.
Ik heb intussen geprobeerd om afstand te nemen van het probleem om het voor haar en mij leefbaarder te maken; maar als ze naar school is en ik moet op haar kamer zijn, speur ik rond op zoek naar haren. Ik wil haar graag weer met een mooi kopje, zonder petje of bandana, onbezorgd door het leven zien gaan. Daar wil ik mij voor 100% aan geven.
Van kale plekken verbergen is in haar geval geen sprake want haar hoofd is zo goed als kaal.
Voorlopig laat ik het hierbij; ik ben blij dat ik al wat van me af heb kunnen schrijven.

Zééééééééééééééééééér veel sterkte aan jullie allemaal!

[Dino]

Hallo Biebop,

Mijn naam is Dino, ik ben 33 jaar en heb ttm vanaf mijn 12/13e jaar. Ik weet eigenlijk pas sinds een paar maanden dat er een naam voor is. Het is natuurlijk vreselijk als je als ouder ontdekt dat je dochter ttm heeft en je zo machteloos moet toekijken hoe ze haar haren uit haar hoofd trekt, maar gelukkig weet jij (en je dochter) dat er een naam voor is en dat zij de enige niet is. Jij kunt je dochter ook steunen in haar strijd tegen ttm. Helaas was er bij mij in het verleden alleen onbegrip voor die "rare" tic en mijn ouders dachten dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Ik heb het nu ook aardig onder controle, omdat ik weet waartegen ik moet vechten, maar het was allemaal iets gemakkelijker geweest (zeker als tiener) om het begrip en de steun van je naaste omgeving te hebben. Ik kan me nog zo goed die gevoelens van schaamte en wanhoop voor de geest halen. Ik heb ook kinderen en ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt, maar geef de strijd niet op, blijf je dochter steunen want ze heeft het al zo moeilijk.......

Heel veel sterkte.

Dino

[bolleke]

Hallo Biebop,

Ik ben bolleke, ik ben 44 en heb ttm sinds mijn 14e... Dit is niet om je wanhopig te maken. Ik wil je alleen maar zeggen dat jouw dochter ongelooflijk veel geluk heeft dat ze jou in vertrouwen heeft kunnen nemen en dat ze nu reeds geholpen wordt! Dit kan alleen maar de goede richting uitgaan. Wel wil ik je een paar tips meegeven. Focus je niet blind op die haren. Ga zeker niet in haar kamer op zoek, als zij dit te weten komt zou dat het vertrouwen wel eens een flinke deuk kunnen geven. En dan gaat ze het stiekem doen... Tracht open en eerlijk met haar om te gaan maar vooral AANVAARD haar zoals ze NU is, met of zonder haar... mag voor jou geen voorwaarde zijn om van haar te houden. Natuurlijk hou je van haar, maar op die leeftijd zijn pubers bijzonder gevoelig en zij heeft het rap genoeg door, de manier waarop jij reageert... Vermijd dat ze op een bepaald moment reageert met de woorden... wie of wat is belangrijk, ik of mijn haar?
Probeer de spanning voor haar zoveel mogelijk te reduceren, probeer te helpen en te steunen gewoon door er te zijn op momenten dat ze je nodig heeft... laat de vragen en de therapie aan bevoegden over...

Ik wil haar graag weer met een mooi kopje, zonder petje of bandana, onbezorgd door het leven zien gaan. Daar wil ik mij voor 100% aan geven.

Ik begrijp dat je dat wil, maar het belangrijkste is niet wat jij wil, zij moet het willen en gemotiveerd zijn. En als zij merkt dat haar ttm jouw grootste zorg is dan kan het wel eens een onderbewuste spanning veroorzaken, met alle gevolgen van dien...
Misschien is er nog een tip die ik je kan geven. Zelf ben ik een aantal maanden in behandeling geweest bij een acupuncturist. Ik weet dat hij nog een patiëntje met ttm heeft van 12 jaar. Acupunctuur als vervangmiddel voor medicijnen kan ondersteunend werken. Het laat de spanning naar buiten stromen, in tegenstelling tot medicijnen die de spanning onderdrukken. Je hebt er geen bijwerkingen van en het kan perfect in combinatie met therapie. Als het je interesseert, kan je me mailen, oké?!

Ik wens jou, maar vooral je dochter heel veel sterkte. Laat ze gerust dit forum lezen... daar is ze oud genoeg voor, 14 is geen kind meer, ze heeft recht op informatie.

Beste Biebop, ik wens jullie heel veel sterkte!
Lieve groet, bolleke

[karin_68]

Geachte mevrouw,

Ikzelf ben Karin, Belgische, en ik ben nu 34 en trek ook sinds kort na mijn 13e verjaardag. Ik kan zelfs nog heel goed mijn eerste trekjaren herinneren.
Toen ik uw stukje las, krijg ik het helemaal koud. Langs de andere kant vind ik het wel goed dat u verder raad zoekt voor uzelf. Ik weet wel dat alles wat u doet dat dat eigenlijk is om uw dochter te helpen, … van sommige zaken echter vraag ik me af of u uw dochter daarmee ook daadwerkelijk helpt. Neem het me alstublieft niet kwalijk dat ik het zo stel, maar ik heb dit ook allemaal meegemaakt, nl. dat mijn ouders boos waren op mij over wat ik HUN aandeed met het trekken. Ik trok toch niet hun haren uit, maar de mijne. Ik weet wel, zij voelden met me mee, maar dat is niet de manier. Op deze manier toont u niet aan uw kind dat u van haar houdt zoals ze is, niet voor het hebben van haar of niet. Als persoon is zij meer dan haar haar.
Trouwens, zoals Bolleke schrijft, … het schaadt het vertrouwen door te gaan zoeken naar haren. Bovendien, wat wint u erbij? De haren zijn getrokken en u kan deze er niet terug aanplakken door ze te vinden. Laat dat aub, u voelt zich er niet beter door, en zij ook niet. (en ja, ik spreek uit ervaring. In een andere situatie heb ik iets gelijkaardigs gedaan, en het is een poging om controle te krijgen over een situatie die u niet kan controleren).
Mijn ouders schaamden zich ook voor mij, en dat legde nog een grotere druk bij mij.
Ik wou zelf ook niet trekken, maar ik heb nu eenmaal die ziekte die me een drang geeft waardoor ik nog meer trok. TTM is een ziekte die namelijk veel dieper zit dan het trekken alleen.
Ikzelf zou er de eerste jaren zeker en vast nog niet klaar voor geweest zijn om in therapie te gaan en ook niet voor medicatie. Dit wil niet zeggen dat ik absoluut wou blijven trekken, dat zeker en vast niet. Maar voor mij is het een rijpingsproces geweest. En voor velen is dit. Probeer dus ook aub alles niet te forceren. Kiest zij voor therapie? Alleen als zijzelf ervoor kiest is er een kans dat de therapie ook überhaupt zal kunnen werken.
Het enige dat ik u kan aanraden is (en dat is heel gemakkelijk gezegd, maar veel moeilijker gedaan) laat de ttm in je dochter los. Ik lees ook dat u dat wel probeert, door te proberen er afstand van te nemen. Maar neem dit aub ter harte, … het is ECHT noodzakelijk.

Ikzelf ben nu bijna 5 weken trekvrij, en doordat de mijn ouders er op een zeer onaangename manier op gereageerd hebben heb ik nooit hun in vertrouwen kunnen nemen door wat ik dacht, en in mijn hoofd omgaat. Mijn broers en zusters hebben eigenlijk ahw met hun mee gedaan, en de uiteindelijke reactie was ‘naar Karin moet je niet luisteren, want zij kan niets deftigs vertellen’. Er is mij enorm kwalijk genomen dat ik in hun ogen het karakter niet had om van mijn haar te blijven. Wel, het heeft niets met karakter te maken, het is een ziekte, en door een stom toeval is het knopje waardoor ik ben gaan trekken omgedraaid, en nu is het uiterst moeilijk om het knopje terug juist te zetten bij wijze van spreken. Het zal voor de rest van mijn leven een inspanning vergen, maar langs de andere kant is het toch nog beter dat ik deze ziekte heb, -hoe lastig deze ook is- dan een andere, vb. leukemie, ofzo.

Als u schrijft dat u nog denkt aan gedragstherapie, mag ik u dan aanraden om uw kind te vragen wat zij wil? Wil zij nog meer therapie, of niet?
Houd alstublieft ook in het achterhoofd dat deze ziekte enkel kan gestabiliseerd worden door met kleine stapjes te werken. Stap voor stap is een hele belangrijke slogan voor onze ziekte.

Ik hoop dat ik met dit alles ergens een licht schijnt op hoe ermee omgaan. Ik weet het het is niet gemakkelijk. Maar in elk geval, u hebt al het voordeel dat u al kan horen van andere ttm’ers hoe het voelt, enz.
Hopelijk kom ik met dit stukje ook niet aanvallend over, … indien wel mijn excuses. Ik wou echt enkel mijn gedacht neer schrijven over hoe zulke reacties bij mij zijn over gekomen. En wat ik intussen al heb geleerd over mijn ziekte.

Vr. gr.

[bolleke]

Beste Karin,
Ik sluit me volledig aan bij jouw woorden....

[monique3]

Welkom hier op Haarweb, bij ons ttm-ers.
Wat goed van U dat U op zoek om meer over ttm te weten te komen.
Ik hoop dat U op het forum steun zult vinden.
Ik sluit me aan bij wat Bolleke en Karin68 al gezegd hebben.
Het is heel moeilijk om te moeten toekijken, maar het is uw dochter die het moet doen, van de ttm af komen.
En wanneer dat is weet je niet, tot die tijd moet U haar zogoed mogelijk steunen, en inderdaad vooral haar vertrouwen niet beschamen.
Want ik weet nog heel goed dat ik me heel erg schaamde voor wat ik deed, en vooral als ik na een avond of nacht flink geplukt te hebben, de volgende dag weer naar beneden aan de eettafel moest zitten. En iedereen in het gezin kon dan zien wat ik weer had gedaan.
En vaak dan was het een flinke plek die dan te zien was, slecht te camoufleren.
Daarmee wil ik aangeven , dat uw dochter het zo al moeilijk genoeg heeft.
Dus maak het niet moeilijker dan het al is.
Verder heel veel sterkte voor U en uw dochter.
Monique3.