Vrienden gezocht!

[Lies86]

(voor alle duidelijkheid, ik heb toestemming om deze post te posten!)

Hallo allemaal!
k zal me (nogmaals) eventjes voorstellen voordat ik met de deur in huis val:
Ik ben Annelies Bessels en ik ben 19 jaar oud.
Ik woon in Oud-Beijerland en werk bij een instelling voor verstandelijk gehandicapten.
Maar zoals zoveel mensen doe ik nog meer in het dagelijks leven.
Ik zet me in voor kankerpatiënten.
Er zijn zo ontzettend veel mensen ziek door deze vreselijke ziekte.
Mensen zijn ontzettend ziek door deze ziekte, hebben verdriet en pijn.
Daar moet wat aan gedaan worden vind ik!

Wat doe ik voor de kankerpatiënten?
Ik fiets.......
En ik fiets niet zomaar naar school, of naar mijn werk, maar ik fiets de RoPaRun.
De RoPaRun is een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam.
200 teams van gemiddeld 25 man rijden naar Parijs om vervolgens binnen 40 uur weer terug te gaan naar Rotterdam.
Al lopend leggen de teams de afstand af tussen Parijs en Rotterdam af.
Binnendoor natuurlijk, want je kan moeilijk over de snelweg gaan lopen.
De totale afstand is 570 km.


Hoe werkt de RoParun?
Het team wordt opgedeeld in 2 teams,
In ieder subteam zitten 4 lopers en 2 fietsers. 1 team is op de weg, en het andere team houd rust.
De lopers wisselen elkaar na een kilometer af. De fietsers fietsen 60 kilomter aan 1 stuk door.
Na 60 kilometer wordt er van subteam gewisseld en houd het andere team rust.
Zo begeven de 200 deelnemende teams zich naar Rotterdam.
Dag en nacht gaan we door, lopen, fietsen, kaartlezen, eten, slapen en masseren.
Alles gebeurt op de weg richting Rotterdam.
40 uur zijn we in touw, weinig slaap, veel lol, (spier)pijn, tranen en nog meer zweet.
Eenmaal in Rotterdam is er veel ontlading, Familie en vrienden langs de finish.
Maar eerst langs De Daniël den Hoed kliniek. (een speciaal ziekenhuis voor kankerpatiënten.)
Voor die mensen doen we het immers!
Het hele jaar zijn we hiervoor bezig. Want je wilt natuurlijk zoveel mogelijk geld ophalen voor de stichting RoPaRun.
Oliebollen bakken op 30 december, sponsorlopen, collectes, sponsors aanschrijven lootjes verkopen en vrienden van de RoPaRun zoeken.

Waar het geld blijft wat we ophalen?
Dat gaat naar de Stichting RoPaRun.
En die steken het geld weer in projecten voor kankerpatiënten en hun familie.
Het motto van de RoPaRun is:
Leven toevoegen aan dagen, waar geen dagen meer toe te voegen zijn aan het leven.
Inloophuizen waar patiënten en hun familie en vrienden opgevangen kunnen worden, informatie krijgen en met lotgenoten leuke dingen kunnen doen.
Vakantiehuisjes waar patiënten gratis een lang weekeind of een week kunnen verblijven met hun gezin.
Kinderdagen om kinderen met Kanker even te laten vergeten hoe ziek ze zijn.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Een uitgebreide lijst vind je op www.roparunteamkrimpen.tk
Al het geld dat binnen komt bij ons team gaat rechtstreeks naar de Stichting RoPaRun.
Het overige geld dat we nodig hebben voor bijvoorbeeld eten, postzegels en benzine betalen de deelnemers zelf.
Ik zet me in door te fietsen voor de RoPaRun en sponsors te zoeken.

Jij kunt ons ook helpen!
Hoe?
Door vriend(in) te worden van ons team.
Voor 10 euro sponsor je dit jaar ons team.
Je krijgt dan een certificaat thuisgestuurd, een sleutelhanger van ons team, en de nieuwsbrieven die we om de 2 maanden uitgeven. Ook krijg je een vermelding op onze website als je dat wilt.
(www.roparunteamkrimpen.tk)
Ik heb deze thread natuurlijk opgestart om jullie te vragen om vriend(in) te worden van
RoPaRunteam Krimpen.
Dit doe je door 10 euro (of meer natuurlijk!) over te maken op:
Rekeningnummer: 1130.78.951
t.n.v. RoParun Team Krimpen
Te Krimpen aan den IJssel
Mocht je 10 euro teveel vinden kun je natuurlijk ook altijd een kleiner bedrag overmaken.
Helaas kunnen we je dan niet de bovengenoemde spullen toezenden.

Je moet dan wel even vermelden: Ja ik wordt vriend van jullie team, en je mail adres.
Wij nemen dan contact met je op waar de nieuwsbrieven, een speciale RoPaRunteam Krimpen sleutelhanger en je oorkonde heen moeten worden gestuurd.
Ik zou het echt super tof vinden als jullie vriend(in) van ons team worden, en zo de kankerpatiënten in Nederland een warm hart toe dragen.
Mocht je nog vragen hebben mail me dan!
Want je kunt ons team op vele verschillende manieren steunen.
We hebben een hoop eten voor onderweg nodig, ook zoeken we nog kledingsponsors.
Mocht jij nog een idee hebben of een vraag mail me dan alsjeblieft!
AnneliesBessels@hotmail.com


Bedankt voor het lezen van deze thread en hopelijk zien we je donatie snel tegemoed!
Veel liefs!
Annelies
(p’s, mijn ervaringen met de RoPaRun en een sfeerverslag van vorig jaar vind je op: www.anneliesbessels.nl)

[Georgie]

Annelies,


ik wil de Roparun best sponsoren, maar krijg ik dan automatisch zo'n oorkonde e.d.? Kan het ook zonder, of krijg ik die automatisch. Misschien kan ik iets vermelden o.i.d.
Voor veel mensen zal een aandenken leuk zijn, maar ik heb liever dat mijn hele bijdrage nuttig gebruikt wordt.

[Lies86]

Hey Georgie!

Als jij vermeld dat je de oorkonde niet wilt hebben krijg je die ook niet.
Je gehele bedrag wordt altijd nuttig gebruikt.
Niets maar dan ook helemaal niets van de gesponsorde bedragen worden uitgegeven aan overige dingen.
ALLES gaat rechtstreeks naar de Roparun, en dus ook naar de kankerpatienten.

Postzegels eten, drinken, benzine en dat soort dingen betalen wij deelnemers zelf.
Tenzij we die speciaal gesponsord hebben gekregen.
Zo hebben we een sponsor waar we gratis brieven mogen versturen.
En een bedrijf waar we ongelimiteerd mogen kopieeren.

Maar als je ondanks deze informatie de spullen nog steeds niet wilt hebben moet je dat vermelden.
Ik moet zeggen dat de nieuwsbrief echt erg leuk is om te lezen.
En je wordt dan meteen op de hoogte gehouden hoe het is met ons team en je krijgt een uitgebreid verslag van de loop zelf!

Annelies

Ps, ik zou het echt super tof vinden als je ons zou willen sponsoren.

[Lies86]

Heey Allemaal!

De Roparun is geweest, we zijn allemaal heelhuids weer terug.
En de balans is opgemaakt.
We hebben momenteel 41 vrienden van team krimpen.
De totaal opbrengst van ons team zal iets meer dan 14.000 euro zijn!
Helemaal precies weten we het nog niet omdat we nog van enkele sponsoren geld toegezegd hebben gekregen als we als 1 team over de finish zouden komen. En dat is gelukt!
Vrijdag horen we hoeveel de 202 teams in totaal hebben opgehaald.
Nu gaan we ons weer klaarmaken voor de Run van 2007.


Hier mijn verslag van de RoPaRun:



Roparun 2006, Zaterdag
Het is zaterdag morgen 5:15 pa komt mijn kamer instormen…
Wakker worden, je moet zo weg.
Zucht, het is wel weer heel erg vroeg hoor.
Na een jaar van voorbereidingen, collectes trainen en vergaderingen staan nu toch echt de pinksterdagen voor de deur.
De dagen hiervoor heb ik mijn tassen al gepakt.
Kleding voor warm en droog weer, maar ook op regen ben ik voorbereid.
Snel aankleden, een boterham eten en in de auto naar heienoord.
Daar word ik samen met Maurice en Wilko opgepikt.
Iets later dan gepland komen de busjes.
Fiets achterop, spullen achterin en rijden maar!
Opnaar Frankrijk! Voor de 4e keer ga ik mee doen aan de run.
Waarvan dit mijn 2e jaar is als fietser.
Onderweg stoppen we nog een aantal keer om te plassen, koffie te drinken en te tanken.
Rond 11:00 komen we aan in Rully.
Rully ligt zo’n 50 km voor Parijs, en op een landweggetje staat de grote vrachtwagen al geparkeerd. Het kan gaan beginnen!!
Hier zal ons eerste basiskamp zijn. De vrachtwagen is vrijdag avond al vertrokken om deze plek vrij te houden. Zo weten we zeker dat we deze plek hebben, en kunnen we wat rustiger aan doen.
Als de vrachtwagen open gaat kijken we weer vol bewondering hoe alles erin gestampt is.
5 stapelbedden in de hoek, en voorin een hele keuken en 2 massage tafels. T is weer ongelofelijk! Herman Maurice en Joyce maken snel een flinke pan soep en een paar grote salades. Iedereen kleed zich om, maakt zich klaar en geniet van het mooie weer.
Rond 13 uur vertrekt bus 1 richting Parijs om daar om 17:45 te starten. Iedereen knuffelt elkaar nog even, en na alle succeswensen vertrekken ze.
Dan kan het wachten beginnen.
We slapen nog wat, en fietsen en lopen een beetje warm.
Rond half 10 worden we gebeld, ze zijn er bijna.
Dan kan het ook voor ons gaan beginnen.
Als ik me aankleed merk ik dat de spieren in mijn bovenbenen richting mijn knieën vreemd aanvoelen. Het lijkt wel of ik nu al spierpijn heb! Ik besteed er weinig aandacht aan en ga maar gewoon verder.
Iedereen trekt de juiste kleding aan, maakt zich nog wat zenuwachtig, en kijkt of ze echt alles wel hebben. De bus wordt ingericht, en dan komt bus 1 eraan. We tikken af, praten nog wat en dan is het aan ons de beurt om het stokje over te nemen. Edith mag beginnen.
En we trekken de eerste heuvel over.
Door de schemering de andere heuvels in.
Na een paar kilometer moet het eerste checkpoint getekend worden.
Als ik aan kom fietsen hoor ik opeens een stem zeggen, hey Annelies!
Dat is toch wel heel vreemd. Het is hartstikke donker, ik ken maar weinig mensen hier, en deze persoon kent mijn naam!
Het blijkt een vader van een oud klasgenootje van Maurice (broer) te zijn.
Toch wel grappig, helemaal als je het niet verwacht.
Langzaam wordt het donkerder, de verlichting gaat aan, en het zicht wordt minder.
We zien steeds minder, en als we omkijken zien we alleen lampjes over de heuvels komen.
Echt een heel erg mooi gezicht!
Het gaat allemaal vrij soepel, de lopers hebben er zin in, we zijn nog wakker en de temperatuur is goed.
Maar de laatste 5 kilometer is het toch wel erg zwaar. 5 kilometer lang gaat de berg vals plat omhoog. Dat trek ik een eind. Maar boven kom ik niet.
Ik krijg kramp in mijn rechter kuit. Nu al! We zijn net begonnen en ik moet de berg nu al lopend naar boven. Wilko lost me even af, zodat mijn kuit even tot rust kan komen.
Na 2 kilometer is de kramp over en kan ik de laatste kilometers naar het basiskamp zelf afleggen. We tikken af, en de eer is weer aan bus 1 om de nacht uit te fietsen. Op naar de zondagmorgen.
Bij het basiskamp eten we nog wat en dan springen we in de bus om 55 kilometer verderop te gaan staan. Sommige lopers worden nog wat gemasseerd, de voorraad in de bus wordt aangevuld, broodjes gesmeerd en vooral geslapen.
Na een uurtje slaap worden we hardhandig gewekt door Jan. Het is weer zover we mogen weer!



Zondagmorgen heel vroeg
Langzaam komt iedereen zijn stapelbed uit, kleed zich aan en maakt zich klaar.
We eten nog een broodje, maken de fietsen klaar en tikken weer af.
Wederom de bergen door. Sjonge jonge wat zijn die heuvels hoog!
Ik weet niet wie die heuvels in Frankrijk heeft neergelegd maar ik ben die persoon niet dankbaar!
Na 10 kilometer begonnen mijn knieën erg vreemd aan te voelen.
Dat deden ze al toen we in Rully aankwamen, maar nu gaat het echt zeer doen. Zodra ik een heuvel op moet lopen gaat het weer meer zeer doen.
Ik kan de lopers nog maar met moeite bijhouden, en vooral John gaat me keihard voorbij!
Hij loopt dan ook met 13 a 14 km per uur de berg op!
En dan komt de man met de hamer me keihard inhalen. Het lijkt wel of hij me keihard op mijn knieën slaat. Ik kom niet meer vooruit, kan geen kant meer op. Wilko komt naar me toe, om te vragen of het gaat.
Huilend zeg ik hem dat ik erg veel last van mijn knieën heb,
en dat ik echt niet meer vooruit kan. Ik moet afstappen en hij zal verder fietsen. Ik sta nog wat te tollen op mijn benen en loop dan naar de bus.
Huilend stap ik in, het gaat echt niet meer. Edith verteld me dat het niet erg is, en Jan maakt zich vrijwel direct klaar om te gaan fietsen. Wilko moet immers lopen. Op het moment dat we weg willen rijden geeft Sylvia een flinke klap op de bus.
Annelies moet stoppen het gaat niet meer roept ze, ow je bent er al. Niet huilen het maakt niet uit, tot zo! En ze fietst weer door. Ik baal flink. Waarom lukt het nou niet? Okey ik heb niet onwijs veel getraind,
maar tijdens de spinningtrainingen kwam ik de ‘bergen’ gemakkelijk op. En het waren nu echt mijn knieën, niet eens mijn bovenbenen of kuiten die zeer deden! Jan springt op de fiets, en ik klim voorin om kaart te lezen.
Na een aantal kilometer blijven mijn knieën zeer doen, dus wordt er besloten dat ik de voor mij 2e sessie zal blijven kaartlezen, daarna kijken we wel verder.
Na een aantal uren lopen bereiken we het basiskamp. We tikken af, en gaan weer.
Sandra kijkt even snel naar mijn knieën, als we geslapen hebben zal ze ze masseren, eerst maar eens eten. Joyce staat pannenkoeken te bakken, Maurice maakt een bananenshake, en Herman maakt broodjes.
Dan gaan we de bus weer in en rijden weer 60 km verder.
Danielle masseert mijn knieën en bovenbenen, Jan let erop of ik wel genoeg eet en drink en dan duik ik mijn bed in. Na een uurtje rust nadert bus 1 alweer en maken we ons weer klaar.
Ik wil het graag proberen en we besluiten dat Sandra mee zal gaan op de reserve fiets. Mocht het niet gaan hebben we deze sessie toch continue 2 fietsers.
Fijn dat het zo opgelost kan worden!
Het gaat niet makkelijk, maar ik fiets de sessie uit. Vooral berg op blijf ik regelmatig achter, niet echt een voorbeeldige fietser dus. Met een gemengd gevoel kom ik aan bij het basiskamp.
Ik heb de sessie uitgefietst maar niet zoals ik het bedoeld had.
We wensen bus 1 weer succes en die gaan weer vol goede moed verder.
Al met al gaat het lekker, we lopen ruim een kilometer harder dan gepland. Henk en Peter zijn langsgekomen en hebben de lijsten en tijden van de checkpoints meegenomen. Toch leuk om te zien dat we zo hard van start zijn gegaan!
Intussen blijft de goede moed er aardig in zitten. Wilko laat zien dat hij een prima stand up comedian is, we boeren ondertussen vrolijk door, de mensen van het basiskamp stampen de ene lekkere maaltijd na de andere uit de pannen, en toveren dit keer rijst tevoorschijn.
Jan geeft me een flink bord, en wat bekers cola. Helemaal opeten luid de boodschap, je drinkt en eet veel te weinig, en dat kunnen je spieren nu niet hebben.

Maandag
Als alles op is stappen we weer in de bus en rijden we weer door naar het volgende basiskamp. We lopen inmiddels al in Belgie, en rijden nu naar Antwerpen, vlak voor de tunnel nemen wij het weer over.
En vanaf deze sessie gaat het me gelukkig weer goed af. We gaan niet meer omhoog, mijn knieën doen zeer maar het is te verdragen. Nu wordt t voor mij echt leuk.



Als we de tunnel door zijn en Antwerpen in rijden is het nog donker. De kerk is mooi verlicht, en het industrieterrein zoals altijd donker. De lopers boeren en winden flink wat af, en Sylvia en ik bedenken dat we eigenlijk voor iedere boer of wind een euro moeten vragen.
Dan waren we nu rijk geweest!
Maar ja, wie gaat dat betalen?
Net na de tunnel begint het een klein beetje te regenen. Snel mijn regenkleding aan en weer verder.
Ben je net aangekleed wordt het weer droog. Dat heb ik weer hoor! Maar ja, ook dat schijnt erbij te horen! Rustig lopen we door richting het industrieterrein. Als we halverwege zijn lig ik opeens op de grond!
Wat er is gebeurt weet ik niet, maar ik lig languit op het asfalt. Wel zwart en hard trouwens daar in Antwerpen! Edith en Sylvia rapen me weer op, en we gaan weer door.
Nog een kopje thee op de fiets en trappen maar!
Vlak voor Ossendrecht staat Herman met nog wat andere op ons te wachten. Samen fietsen we door Ossendrecht. Wow wat was dat weer gaaf zeg! Krijg nog kippenvel als ik eraan denk.
Iedereen stond gehuld in indianen en cowboypak langs de kant van de weg. En dat om 05:00 uur s’morgens! Echt te gek! Overal banieren, vuurkorven, muziek en verbouwden huizen.
De fietsers kregen een hoofdtooi, en voor de lopers was er een soort medaille. Met een brok in mijn keel fiets ik langzaam door het dorp, over het erepodium richting bergen op zoom.
Bergen op Zoom is al net zo versierd als Ossendrecht, ballonnen geven de route aan. En ik krijg een t shirt waarop staat, sta op tegen kanker. Dat moest ik meteen aantrekken. Heel het dorp is geel.
Als we onder de erepoort fietsen worden we weer afgelost door bus 1. Hun laatste etappe kan beginnen! Wij moeten er na hen nog 1.
In bergen op zoom duikt iedereen vermoeid onder de douches in het sportcentrum. Ik kan die mensen daar wel zoenen omdat ze open zijn. Echt heerlijk om ff te kunnen douchen voordat je weer verder moet.
Zouden ze meer moeten hebben onderweg!
Na een douche, een massage en een hazenslaapje gaan we weer verder, op naar achthuizen waar we weer afgetikt worden. Eenmaal daar probeer ik samen met Edith nog wat te slapen in het gras. Maar Sylvia komt ons al snel wekken, ze komen er weer aan.
Dus fietsbroek maar weer aan, kaarten voor en gaan met die banaan.
De hoekschewaard is dit jaar leuker als voorgaande jaren, het is vrij druk en mensen klappen en applaudisseren. Helaas mogen de fietsers maar tot heienoord want daarna mag de bus er niet meer bij. Dus samen met Sylvia de bus weer in, op naar de slinge waar we de rest weer zien en dan gezamenlijk over de finish zullen gaan.
Onderweg naar de Slinge belt Desiree me, ze zal ook daarheen komen om me toe te juichen. Desiree is een oud collega van me, en ook zij kent Linda goed. Linda is in december opgenomen met acute leukemie, en wordt momenteel behandeld. Ze heeft de vorige kuren in het Erasmus MC gelegen, maar ligt nu in het Daniel den Hoed ziekenhuis.
Helaas kon ze ons niet zien want ze ligt aan de verkeerde kant. En omdat ze al afgezonderd lag mocht ze ook niet komen kijken. Dat vond ik wel erg jammer. Desiree bedacht zich dat het gaaf zou zijn als we langs zouden gaan. Dus wij samen het Daniel in. Heftig hoor… Je weet waarvoor je het doet en waarvoor je onderweg bent en dan sta je er opeens midden in.
Linda sliep, maar we hebben haar wakker gebeld. We mochten allebei niet naar binnen (ik had 3 dagen niet gedoucht en Desiree was verkouden), maar t was wel tof haar ffies te zien. Toch snel weer weggegaan. Ik vond het erg moeilijk haar zo te zien liggen.
Daar komt nog eens bij dat je 3 dagen niet geslapen hebt dus dat maakt je alleen nog maar emotioneler.
Dees heeft me weer terug gebracht bij de rest van het team waar Lia me nog even oppept voordat we door gaan. Even een flinke knuffel en dan komen de lopers er al weer aan.
Genietend van alle mensen toejuichingen en alle indrukken fietsen en lopen we richting de finish. Net voor de Coolsingel wordt t me allemaal een beetje teveel. Er staan zo onwijs veel mensen, en die zijn gekomen voor ons.
Mijn gedachten gaan langs de afgelopen dagen, het was zo dubbel allemaal. We hebben echt gelachen en gehuild met elkaar. Bloed zweet en tranen.
Bloed van het vallen (al was het maar een heeel klein beetje en een blauwe plek) Zweet van het fietsen, lopen en het warme weer, en tranen van de pijn en het verdriet tijdens de 2e sessie, maar ook om Linda, van geluk en ontroering nu we over de finish komen, maar ook gewoon van moeheid, en alle andere emoties die je kunt voelen.
Er giert van alles door mijn lijf zodra ik de eindstreep bereik. Alle emoties van de afgelopen dagen komen los, en ik kan nu echt alleen nog maar huilen en lachen tegelijkertijd.
Mireille schiet me meteen aan, veegt mijn tranen weg en we beloven elkaar te mailen. Ben al heel de run naar haar op zoek, en nu gewoon geen tijd. Best wel dubbel!
Dan begint het grote feliciteren, we krijgen allemaal een roos, feliciteren elkaar, huilen, lachen en genieten.
We hebben het weer geflikt!!!!
Dit jaar was de run wel heel dubbel voor mij. Helaas niet al te veel kunnen trainen door het afronden van mijn opleiding, Linda die in het ziekenhuis ligt en waardoor alles nu wel heel dichtbij komt.
Het was zwaar, afzien en pijnlijk maar toch ook wel weer heel mooi geweldig en fantastisch!
Volgend jaar weer! Maar dan verschijn ik beter uitgerust, (qua fiets, maar ook qua vermoeidheid) en met zijwielen aan de start!