Haarweb Forum  
Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier

Ga terug   Haarweb Forum > Trichotillomanie > TTM - Algemeen

Reageren
 
Discussietools Discussie waarderen Weergave
Oud 5 mei 2007, 22:32   #1
Ingepinge
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 5 mei 2007
Berichten: 9
Prutser zoekt hulp

Dit is de eerste keer dat ik geconfronteerd word met het feit dat ik misschien werkelijk met een intrinsiek probleem zit. Doet wel even vies aan..
Ik heb altijd al vol overgave op mijn nagels gebeten. Een soort van perfectionisme, steeds opnieuw ben ik ervan overtuigd dat ze er beter zullen uitzien als ik dat ene velletje er af bijt, maar dat ontaardt dan steeds weer in een millimeter eraf, een lelijk zicht en een van de pijn onbruikbare vinger. Enorm dom van me, maar ik kan het niet laten.
Toen ik in de puberteit wat last ben beginnen krijgen van acné stortte ik me op het puistjes uitknijpen, weer met het valse idee van snellere genezing (en echt wetend dat het niet zo is) en liever het uitzicht van een wonde dan van een etterballetje. Ik ben nu 20 en heb er nog steeds last van en spendeer vaak heel wat tijd met pitsen voor de spiegel. Het logische resultaat zijn heel wat littekentjes en vermenigvuldiging van de puistjes, maar daar valt nog wel mee te leven.
Als laatste ben ik nu een paar jaar bezig met het allerdomste: de haartjes op mijn benen uittrekken. Het gaat dan niet om gewoon epileren, maar ze werkelijk uitgraven met een pincet.. Ik heb heel veel zwarte haren op mijn benen, vaak wel 3 die uit hetzelfde haarzakje lijken te komen. Ik zet me op mijn gemak op mijn bed, onder de lamp en begin te zoeken naar alles wat me stoort. Half uitkomende haartjes gaan er eerder aan dan haartjes die er al staan. Of een zwart onderhuids puntje verraadt dat er eentje op komst is. Buiten het grote tijdsverlies op zich allemaal niet zo erg, maar mijn benen zien er echt niet uit. Mijn huid is er 1 groot litteken en staat constant propvol wondjes. Als het wat koud is zie je allemaal paarse vlekken van waar ik ooit te diep gegraven heb, en als er veel bloed in mijn benen zit zie je de ene rode stip of ontsteking naast de andere. En door het dunne littekenweefsel krijg ik nog veel meer ingegroeide haartjes. Helemaal niet vertoonbaar. Enorm vervelend aangezien ik heel erg graag rokken draag en koop. Binnenkort is het weer zomer.. En reken maar dat je commentaar krijgt.
Ook korstjes afkrabben kan ik niet laten, op mijn hoofd, van puistjes of op mijn benen, wat het allemaal nog wat erger maakt naar littekens en duur van de wond toe.
Van sommige succesvolle prutskes kan ik me achteraf nog verheugen. Een lang ingegroeid haar dat ik met een naaldje vanonder mijn huid gehaald heb vind ik een waar succes. Of een pas ontdekte volgroeide puist die met een klein pitske al opgelost is. Een haarwortel met talg en al eruit is kicken. Een dubieus gevoel, want ik weet dat het fout is en me lelijker maakt. Algemeen voel ik me er rotslecht over, een kleine blik op mijn benen kan me zo razend op mezelf maken.

Waarom doe ik dit alles toch?
Zal ik dit mijn hele leven blijven doen en me zo totaal verminken?

Ik ben zelf een nogal rusteloos persoon, constant aan het piekeren of zenuwachtig als ik niet met iets nuttig of sociaal bezig ben. Piekeren lukt goed tijdens het pulken. Perfectionistisch ben ik ook in bepaalde mate.

Ik ken niemand die dit haar benen aandoet en vind het ongelofelijk dom van mezelf, aangezien ik eigenlijk intelligent ben.

Hoe moet het toch verder met mij en mijn gepruts.. ik zou zo graag de tijd terugkeren en er nooit aan beginnen, ondertussen zijn mijn benen echt al om zeep. Maar beter nu stoppen dan nooit, ik hoop de schade alsnog te beperken. Maar het lukt me niet.. echt niet.
Ik zou eens willen proberen om te stoppen als ik me hier wat laat opvolgen. Te beginnen van nu hoop ik af en toe het trotse bericht achter te laten mijn pincet links te hebben laten liggen. Het pitsen en knabbelen zal ik nog maar laten voor wat het is, dat zou te veel ineens zijn. Heeft iemand geen leuk substituut?
Als het na deze serieuze pogingen nog niet lukt zal ik maar professionele hulp zoeken. Ook denk ik aan een laserontharing, minder haartjes betekent minder verleiding en de kans op 1 keer genezen benen te hebben, maar ik vrees dat dat met mijn huid niet mogelijk zal zijn.. En dat is toch wat extreem. Het uitkomen van de haartjes op zich veroorzaakt ondertss ook al wondjes, zonder dat ik er aan pruts.
Helpen jullie me wat?
Ik ben zeker op zoek naar tips die me kunnen helpen of een verplichtend woordje..
Met mensen uit mijn omgeving kan ik er nog niet over praten, ik schaam me ervoor en wie heeft voor zoiets doms nu begrip? Enkel mensen die weten hoe het voelt..
Amai ik heb veel getypt.. hopelijk volgen hier goede dingen uit. Nu staat ook echt voor mijn neus hoe belachelijk ik bezig ben.
Ik wens in ieder geval iedereen met dit probleem veel sterkte toe en weet dat je mijn begrip hebt
xx

Laatst gewijzigd door Ingepinge; 6 mei 2007 om 18:06
Ingepinge is offline   Met citaat reageren
Oud 6 mei 2007, 01:05   #2
bolleke
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 3 december 2001
Locatie: Antwerpen
Berichten: 1.670
Eerst en vooral beste 'prutser': zo'n 'prutser' ben je niet, want je hebt het schitterend verwoord! Er zit dus echt wel een brokje intelligentie in jou, waardevolle vrouw... op de rest van je verhaal, ga ik morgen verder in, ben nu te moe, en heb nood aan mijn bed...
Welterusten, pieker niet te veel, het helpt je niet vooruit...
Groetjes en tot morgen!
__________________
Bolleke (Daniëla)
"Dromen worden waar als wij ze waar maken"
bolleke is offline   Met citaat reageren
Oud 6 mei 2007, 18:56   #3
Ingepinge
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 5 mei 2007
Berichten: 9
Gisterenavond eraf gebleven, vandaag haartjes getrokken met mate, niet al te veel schade berokkend geloof ik. Puistjes, nagels en korstjes hebben het wel moeten ontgelden, maar daar ga ik me even niet op focussen.

Na het lezen van vele topics gisterenavond en vandaag op dit forum ben ik er ondertussen van overtuigd dat ik ttm heb. Alle verhalen zijn veel te herkenbaar, tot het korstjes eten toe. (hoe kom je erbij?) Ik had nooit kunnen vermoeden dat er een naam voor mijn prutsen bestond en nu begin ik te begrijpen waarom ik er nooit in geslaagd ben ermee te stoppen. Ik vraag me af wanneer ik het mijn ouders of vrienden zal vertellen. Welke stappen zal ik ondernemen?
Ergens zal deze wetenschap me wel helpen alsnog een rokje te dragen, het is wat minder m'n eigen schuld nu. Ik hoop maar dat ik met al dat lezen over haren trekken niet aan mijn hoofdhaar, wimpers of wenkbrauwen begin. Het klinkt immers bijna aanlokkelijk.
Ik maak me veel zorgen omtrent het ontbreken van succesverhalen over stoppen met pulken, trekken, krabben, bijten..
Ik wil hier echt niet levenslang mee opgescheept zitten.

Momenteel ben ik een nieuwe lief aan het leren kennen, die zal ook wel schrikken van mijn 'details', mijn afwerking. Licht uit graag, dan telt enkel de vorm nog.
Bij mensen die me al kennen durf ik mijn benen wel tonen, tenminste in de minder erge periodes, maar als eerste indruk kan het wel problemen geven.
Het beperkt je leven toch wel..

Wie onder jullie doet net hetzelfde als ik allemaal doe?
Misschien wel interessant om in te zien waar de typische problemen liggen en gelijkenissen in ervaringen of verleden.

Oh jee toch!
xx
Ingepinge is offline   Met citaat reageren
Oud 6 mei 2007, 22:12   #4
bolleke
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 3 december 2001
Locatie: Antwerpen
Berichten: 1.670
Dag Ingepinge en anderen...

Zoals beloofd dus...
Eerst en vooral welkom, enjoy the club! Want we zijn met velen, echt waar...
Toen ik mijn boek uitbracht, hebben heel veel mensen mij in vertrouwen genomen. Je kan je amper voorstellen wat mensen zoal met hun eigen lichaam doen
In de 'wetenschap' heeft men het over drie gradaties: ten eerste spreekt men over zelfbeschadiging, ten tweede heeft men het over zelfverwonding en als laatste komt de zelfverminking aan bod.
Als je weet dat 'het niet innemen van medicijnen, drinken, roken, te laat gaan slapen, te vet eten, te veel suiker en junkfood eten enz.' ... dat dit allemaal behoort tot 'zelfbeschadiging', tja... dan ken ik geen mens die zichzelf niet beschadigt.
Zelfverwonding slaat dan op haren uittrekken, bultjes en wondjes openkrabben, pulken aan de lippen, velletjes van vingers bijten en/of trekken, nagelbijten, krassen in armen... dus: direct fysiek letsel aanbrengen aan eigen lichaam, zowel aan de oppervlakte van het lichaam, maar ook inwendig (vb. naald inslikken)
Als laatste, de zelfverminking, bedoelen medici dus mensen die hun eigen lichaam letterlijk verminken: vb: amputatie van ledematen.

Tot daar een korte wetenschappelijke inleiding (Bron: Prof. Laurence Claes, KUL Leuven)

Goed, dat hebben we gehad, we hebben ons etiket gekregen...
Maar de vraag is nu, wat doen we daarmee?

Ik denk dat alles afhankelijk is van de mate waarin je zelf je geluk afweegt tegenover je aandoening. Sommige mensen bijten nagels en pulken aan hun vingers maar vinden dit gewoon een zenuwachtige tic van zichzelf. Tot daar en niets meer. Zij hebben er ook geen behoefte aan om te veranderen.
Anderen (waaronder veel ttm'ers) vinden zichzelf wel een beetje (of goed?) gek en halen hun zelfbeeld naar beneden door zichzelf constant de put in te duwen. Ze hebben geen ttm, ze zijn ttm! Ze doen alle verwoede pogingen om te stoppen, maar behalve een enorm gevoel van falen en het daarbijhorende uitputtingsgevoel (oververmoeid), komen ze geen stap verder. Ze schamen zich enorm, leggen alle schuld bij zichzelf en maken op die manier de cirkel rond.

Ttm is een stoornis van de impulscontrole (heb je voor een deel dus niet in de hand) én het is bovendien een moeilijk te behandelen verslaving.
Het is dus in de eerste plaats NIET onze eigen schuld. Dus, de eerste opdracht is aanvaarden dat je ttm hebt én dat je hier niet zelf om gekozen hebt. Weg dus schuld en schaamte... dat dit niet zomaar 'vanzelf' gaat, heb ook ik zelf met schade en schande moeten ervaren...

Ten tweede is deze verslaving er niet 'zomaar' gekomen. Het dient je ergens toe, anders had je het niet nodig en bleef je het ook niet hardnekkig volhouden. Op zoek gaan naar de oorzaak van je gedrag is een lange weg. Meestal is de hulp van een goede therapeut nodig. Wees daar niet te beroerd om, met hoofdpijn ga je ook naar de dokter. Inzicht in jezelf, in je manier van handelen, in je omgaan met emoties, je verwerken van problemen, je relaties, ben je een vermijder of pak jij de zaken aan? Hoe voel jij je daarbij? Enz...

Het vraagt allemaal zeer veel tijd en energie, maar wie echt van zichzelf houdt, stelt zichzelf in vraag. Het is de enige manier om de kwaliteit van je leven te verbeteren...

Ergens, lang geleden, hebben we allemaal een negatief beeld van onszelf gecreëerd. We hebben dit niet bewust gedaan, het is er langzaam ingeslopen... door onze opvoeding, onze levensomstandigheden...
Door dit negatieve zelfbeeld zijn we bepaalde gedragingen beginnen ontwikkelen die ons tijdelijk en op een valse manier het gevoel geven dat we ons goed voelen, het is een vlucht, een illusie... roken, drinken, drugs, haren trekken, medicijnen, ... (wèlke vlucht we genomen hebben is dan weer voor een stuk genetisch bepaald (ttm) of door ons milieu (vb. rokende en/of drinkende ouders))
Doordat we ons, na deze handeling, opnieuw heel slecht voelen, (net omwille van de handeling) zullen we opnieuw grijpen naar dit gedrag (en zo is de cirkel rond)
Het komt er dus op aan om tot dit inzicht te komen en om dan het verslavingsgevrag te kunnen loslaten (makkelijk gezegd, I know)

De kunst is dus eigenlijk om onszelf op de eerste plaats te zetten.
"Ben ik het waard om me goed te voelen?"
Indien het antwoord 'JA' is, dan moet je daar ook aan werken!

Maar nogmaals: dit is een werk van lange adem, een proces dat jaren kan duren... een kant-en-klare oplossing bestaat er niet!!!
Belangrijk om ondertussen ook nog te lèven en te genieten want geloof me, je bent meer dan alleen je haren op je hoofd (of je korstjes op je benen). Het zou zonde zijn om jezelf met je uitwendigheden te vereenzelvigen.


Succes!
__________________
Bolleke (Daniëla)
"Dromen worden waar als wij ze waar maken"
bolleke is offline   Met citaat reageren
Oud 6 mei 2007, 23:25   #5
sterreke02
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 6 mei 2007
Berichten: 2
Hoi Ingepinge,

Ik lees regelmatig het forum, maar ik heb eigenlijk nog nooit gereageerd. Toch sprak jouw post me erg aan, dus heb ik toch besloten om te reageren. Ik ben ook lange tijd heel erg obsessief bezig geweest met haren "uitgraven", "plukken",... op mijn benen. Het was bij mij ook zo erg dat er littekens waren. Ooit vroeg er zelfs iemand wat ik aan mijn benen had. Ik heb toen gezegd dat ik met mijn fiets in de doornen was gevallen Hmm heel geloofwaardig dus...

Maar ik ben er nu al een paar jaar vanaf. Daarom wou ik je laten weten hoe ik dat gedaan heb. Wel, ik heb mezelf verplicht om zeker zes maanden mijn benen niet meer te scheren. En dat was een ENORME opgave voor iemand als ik die helemaal geobsedeerd is door epileren etc. Doordat die haren na zes maand vreselijk lang stonden, heb ik een klik in mijn hoofd moeten maken waardoor ik die haren niet meer als ontzettend vies zag. En dit is helemaal niet zo eenvoudig want ik zag elk zwart piekhaartje als een vies beest dat ik onmiddellijk moest verwijderen. Maar ik heb intussen geleerd die beenharen als normaal te beschouwen, als een stuk van mezelf. Ik heb moeten leren die haren graag te zien en dus mezelf graag te zien.

Ik hoop dat ik je er enigszins mee help om dit te posten. Volgens mij moeten we gewoon leren om met andere ogen naar onszelf te kijken. En met die andere ogen bedoel ik: met liefdevollere ogen. Bekijk die haren niet als vieze dingen die er uit moeten, maar accepteer ze als een deel van je lichaam. Smeer je benen in met bodylotion en verzorg ze, in plaats van je pincet boven te halen.

Klinkt natuurlijk allemaal gemakkelijker dan het is. Dat weet ik meer dan wie dan ook... Maar voor mij was het echt de oplossing voor mijn benen. Voor mijn hoofdhaar heb ik helaas nog steeds geen klik kunnen maken...

vele groetjes
sterreke
sterreke02 is offline   Met citaat reageren
Oud 6 mei 2007, 23:31   #6
Bobby25
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 23 maart 2007
Locatie: 's-Hertogenbosch
Berichten: 4
Hallo allemaal
Ik moest toch ook even reageren. Vooral om jouw reactie, Bolleke, de tranen liepen ineens over mijn wangen.
Waarom, het is allemaal zo herkenbaar, en ik voel me zo machteloos. Je kunt er (waarvan is dan eigenlijk niet eens belangrijk) bijna niet vanaf blijven, het is zo moeilijk. Ik weet hoe jullie je voelen. Ik kan geen troost geven of advies alleen maar dat ik begrijp hoe jullie je voelen.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en heel veel liefs (dat kunnen we af en toe toch wel gebruiken he?)
Groetjes, Mireille
Bobby25 is offline   Met citaat reageren
Oud 7 mei 2007, 02:51   #7
Ingepinge
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 5 mei 2007
Berichten: 9
Heel erg bedankt voor de reacties..
Ik zal me inderdaad eens serieus met mijn psyche moeten bezighouden. Er is toch ergens iets dat niet juist zit. Ik heb al wel vaker gemerkt dat ik een nogal bijzondere persoonlijkheid heb. Ik functioneer goed in het dagelijks leven, maar heb een gigantische interne wereld, waar ik me bijgevolg dus ook veel mee moet bezighouden om me goed te voelen. Piekeren en dromen dus..
De ene dag voel ik me super, de volgende rottig. Zolang ik met iets (liefst sociaal) bezig ben, voel ik me goed. Vooral de laatste tijd voel ik een constante rusteloosheid over alles wat ik nog wil doen, allerhande plannen. Een sluier van ontevredenheid lijkt constant over me te rusten.
Ik denk dat het prutsen voor mij deels een manier is om tot rust te komen en me tijd te gunnen om na te denken, tijd waarin ik anders vast weer met iets anders bezig geweest was.
Dit alles is misschien wel een overblijfsel van een niet zo vlotte jeugd en veel ervaring met pech, valsheid en onmacht. Het uitgelachen en gepest worden door een jongen die tegen me hoonde dat ik meer haren op mijn benen had dan hij in de lagere school is ook verdacht goed in mijn hoofd blijven hangen.
Moest ik van mezelf uit niet relatief sterk zijn, ik zou een heel laag zelfbeeld hebben. Ik geloof ondertussen wel in mezelf, soms meer dan anders, maar daar kan ik uit putten.
Deze heel summiere ik vertel ik aangezien ik me afvraag of lotgenoten zich hier enigsinds in herkennen. Voor de rest kan ik inderdaad beter ooit eens naar een therapeut, die zal ik veel uitleg kunnen verschaffen aangezien ik al vaker nagedacht heb over wie ik ben en van waar ik kom :-) Maar die stap is wel groot voor mij, ik ga al met moeite naar een normale dokter.

Sterreke02, wel grappig wat je zegt van die doornen, dat was ooit exact mijn eerste excuus toen iemand me iets vroeg erover. Inderdaad een doorzichtige uitleg, maarja, tzijn ronde wondjes, dus kan je ter plekke even op niets anders komen :-) Een half jaar later val je door de mand natuurlijk, tenzij je doornroosje bent. Tegenwoordig heb ik het over uitslag of gewoon een zwak velleke dat nergens tegen kan en moeilijk geneest.

Wel straffe kost dat je je sterk genoeg voelde om de haren op een bepaald moment gewoon te laten staan.. Hoe oud was je toen? Zelf zie ik dat momenteel helemaal niet zitten aangezien het echt een enorme bos zou zijn (echt niet meer schappelijk) en zo'n bos je niet bepaald voorthelpt in het dagelijks leven of het vinden van een lief.

Een groot verschil met de haren elders op je lichaam uittrekken is wel dat ze wel degelijk ongewenst zijn, dit maakt het nog makkelijker of zelfs noodzakelijk om ermee te beginnen en zodoende weer te ver te gaan.

Over het verzorgen, daar ben ik ook veel mee bezig, ontsmetten, helende zalfjes, nagels toch zo net mogelijk afwerken met schaartje en breekmes of preventief knippen.. Middeltjes tegen puistjes, normale epilatie, enz.
Al bij al kruipt er heel veel tijd in mijn huid.

Dit typende heb ik genagelbijt, gekrabt, gepitst, korstje gegeten, benen in detail bekeken, in m'n neus gezeten.. Klinkt enorm vies, maar ik denk er niet bij na, het gebeurt en ik ben eraan gewend. Aan wie zal ik dit ooit kunnen toegeven? Ik heb al bijna schrik dat de mensen op dit forum het te vies vinden.
Ingepinge is offline   Met citaat reageren
Oud 7 mei 2007, 14:07   #8
sterreke02
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 6 mei 2007
Berichten: 2
Hoi hoi!

Ik wou efkes zeggen dat ik na die zes maand mijn benen wel weer ben beginnen scheren hoor! Maar nu op een normale manier, zoals elke vrouw het doet. 't Is zeker niet zo dat ik er voor pleit om het haar op je benen te laten staan. Maar doordat ik zes maand gestopt ben met scheren heb ik mijn obsessie kunnen laten varen. En dat is het belangrijkste denk ik... afraken van die obsessie...

Ik weet natuurlijk wel dat het voor iedereen anders ligt. Elk persoon en elke situatie is anders. Maar ik wou gewoon ook eens een positief verhaal laten horen. Hopelijk kan jij of iemand anders er kracht uithalen. Of toch tenminste een lichtpuntje zien...

warme groet
sterreke
sterreke02 is offline   Met citaat reageren
Oud 7 mei 2007, 19:41   #9
Nor@h
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 4 december 2006
Berichten: 22
Hoi Ingepinge,

Wat is dat vreemd zeg. Ik heb je berichtje wel driemaal gelezen en me afgevraagd of ik dit zelf niet in een slaapwandelende toestand of zo geschreven had. Het lijkt mijn eigen verhaal wel! Zelf heb ik ook wel een perfectionistisch trekje en ik ben eigenlijk ook best wel intelligent . Zelf krab ik ook al jaren aan mijn benen, armen en gezicht. Verder trek ik aan mijn hoofdhaar.
Jouw beschrijving van het "benenwerk"... ik kan het niet beter omschrijven. Ik blijf er van versteld staan hoe we zo'n eigenaardig (want dat is het toch) gedrag kunnen stellen als ttm'ers los van elkaar en dit zoooo gelijkend doen. Ook jouw omschrijving van wanneer de littekens het meest zichtbaar zijn en zo. ZO herkenbaar. Ik merk trouwens bij mezelf vaak op, dat als ik lang geslapen heb (en mijn benen dus lang horizontaal gelegen hebben) ze er stukken beter uitzien. Helaas is na een kwartiertje de idylle alweer voorbij en zijn de littekens er weer met zijn allen bij.
Spijtig genoeg ben ik ook een grote liefhebber van rokken. Momenteel ben ik echter heel blij dat het terug regent en ik mijn benen kan verstoppen, want het is erg momenteel. Monsterlijk eigenlijk. Ook mijn gezicht en armen zijn momenteel niet om aan te zien. Meestal probeer ik me wat te behelpen met een camouflagestick, maar zelfs dat helpt niet meer als het zo erg is.
De laatste weken heb ik heel wat om over te piekeren. De ene eet zijn zorgen af, de andere rookt zich te pletter, en nog anderen gebruiken ttm als stress-afleider. Godzijdank heb ik het niet in mij om te gaan nagelbijten en heb ik nog geen sigaret aangeraakt in mijn leven. Als ik daarmee begin, dan heb ik er een nieuwe verslaving bij, daar ben ik zeker van.

Wat Sterretje schrijft, over het vies vinden van de haren, dat heb ik eigenlijk niet. Integendeel, ze intrigeren me juist heel erg. Ik hou er juist van, want als ze er niet zijn, kan ik ze niet uittrekken en dan raak ik mijn spanning niet kwijt.

Ingepinge, je bent niet alleen. Ik weet dat dit enerzijds geen troost is, omdat de prognose daardoor ook niet zo rooskleurig is, maar anderzijds vind ik dit zelf een gedachte die mij toch kan troosten... weten dat ik niet alleen ben die dit gedrag stelt en dit verdriet meemaakt daardoor.
En bij deze ga ik nu stante pede mijn nagels kort gaan knippen, dan ben ik toch weer voor eventjes 'veilig'.
__________________

Nor@h is offline   Met citaat reageren
Oud 7 mei 2007, 20:17   #10
Ingepinge
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 5 mei 2007
Berichten: 9
Waauw, Norah, ik ben dus echt niet alleen meer nu.. Inderdaad, benen zien er stukken beter uit na het slapen. Je moet eens een tijdje met je benen omhoog in de lucht liggen, je zou bijna denken dat het allemaal wel meevalt (tot je weer enkele minuutjes gestapt hebt). Dat maakt het soms ook wel gevaarlijk, aangezien ik dan denk dat beetje extra prutsen dan vast geen kwaad kan. (juist ja, speelt dan in mijn achterhoofd)
Momenteel draag ik een rok! Heerlijk, het weer is immers koud genoeg om er opaak zwarte collants onder te dragen zonder dat iemand er zich vragen bij stelt. En niet zo koud dat een rok te fris is. Verder een souspull met rolkraag, want kben er in geslaagd om mijn hele decolleté en hals (pfft al die franse benamingen) open te krabben. Gelukkig valt mijn gezicht heel goed mee en trek ik niet aan mijn hoofdhaar.
Bij mij is het momenteel ook erg gesteld, nog niet veel erger geweest denk ik.. Komaan beentjes genezen voor de zomer, ik beloof eraf te blijven! (hmm)
Ook ik vind de haren niet echt zo afgrijselijk, buiten het feit dat het er veel te veel zijn. Vroeger was dat misschien zo, maar steeds meer intrigeren ze mij ook. Ik weet nog toen ik ermee begon, een van de domste handelingen in mijn leven denk ik.
Camouflagesticks en fond de teint bedekt wel enigsinds, maar je benen zien er ziekelijk uit en is ook maar goed voor op 5 meter afstand..
Sigaretten is mijn ding ook niet, gelukkig maar.

Ook ik ben de laatste weken enooooooorm veel aan het piekeren geweest en dat zie je er ook aan.. In de examens binnenkort zal het er ook niet beter op worden.
Daarna wel 2 weken op reis, dan ben je zo leuk en druk bezig en in constant gezelschap dat je er wel moet afblijven, tenzij enkele private toilet momentjes misschien. Zou ik zo sterk zijn dat pincet thuis te laten?

Dat van die nagels kort knippen heeft bij mij geen invloed, ik bijt en knip ze altijd enorm kort maar dat heeft als enige effect dat het gekrab een nog grotere knoeiboel veroorzaakt.

Hoe lang ben jij al bezig met je benen? Bij mij zal dit zo'n 4 jaar en half zijn (en al zulke knoeiboel). Vandaar is het van uiterste belang dat ik er nu mee ophoud en hoop op miraculeus vervagen van de littekens over de jaren heen..

Wat een revelatie de voorbije dagen..
xx
Ingepinge is offline   Met citaat reageren
Oud 7 mei 2007, 22:18   #11
Nor@h
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 4 december 2006
Berichten: 22
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ingepinge Bekijk bericht
Je moet eens een tijdje met je benen omhoog in de lucht liggen, je zou bijna denken dat het allemaal wel meevalt (tot je weer enkele minuutjes gestapt hebt).
Ook dat fenomeen is mij bekend .

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ingepinge Bekijk bericht
Momenteel draag ik een rok! Heerlijk, het weer is immers koud genoeg om er opaak zwarte collants onder te dragen zonder dat iemand er zich vragen bij stelt.
Dat vind ik zo heerlijk aan de winter (da's dan ook het enige). Met dikke kousen ben je ineens helemaal "normaal" he, niemand die raar opkijkt en je voelt je zelf helemaal op je gemak.
Aan mijn hals en decolleté heb ik nog nooit gekrabd, daar is ook niets om te krabben. Bij mij zijn de triggers haartjes, ingegroeide haartjes, puistjes, bultjes, ... In mijn halsstreek heb ik er geen last van. Op mijn armen des te meer. Weet je wat ik dan wel al ondervonden heb? Het is een logische reflex om de littekens zo goed mogelijk te verstoppen, maar ik vind dat het altijd rapper geneest als ze bloot gelaten worden. Dus thuis, wanneer ik alleen ben, probeer ik dat dan wel zoveel mogelijk.

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Ingepinge Bekijk bericht
Ik weet nog toen ik ermee begon, een van de domste handelingen in mijn leven denk ik.
Van het haren trekken op mijn benen weet ik het ook nog exact, ik weet nog precies waar en wanneer het begonnen is, intussen helaas al 7 jaar geleden. Daarvoor had ik wel al de gewoonte om aan bultjes te pulken. Aan mijn gezicht ben ik ermee begonnen in het zesde leerjaar, bij het verschijnen van de eerste puistjes. Kort daarna ook begonnen met pulken aan mijn armen en benen. Het haartjes trekken is (logisch) maar later begonnen dus, vanuit een idioot idee dat ik mijzelf eens mooie gladde benen ging bezorgen en alle haartjes er ging uittrekken...

De examens zijn inderdaad een hele zware tijd voor ttm'ers. Eerst en vooral het gevolg (uiterlijk), maar ook dat je er zoveel tijd door verliest he. En meestal: hoe minder tijd, hoe meer ttm , dus nóg minder tijd enz...

Op reis heb ik er ook altijd weinig last van. Je bent dan gewoon de hele tijd met leuke dingen bezig en dan heb je weinig behoefte aan pulken of trekken he. Ik neem wel altijd een pincet mee, want ik weet dat er toch altijd momenten kunnen zijn waar ineens de behoefte toch opduikt. En dan heb ik liever dat éne haartje toch uit te trekken, dan dat ik uit pure frustratie mijn hele benen openhaal.

Groetjes.
__________________

Nor@h is offline   Met citaat reageren
Oud 7 mei 2007, 23:38   #12
bolleke
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 3 december 2001
Locatie: Antwerpen
Berichten: 1.670
Sterkte aan iedereen, ook voor jou Bobby25... ben je al een beetje terug oké? Huilen mag hoor, erkenning en herkenning kunnen nogal wat emoties teweeg brengen hé...
Nou, in elk geval, heel veel liefs en sterkte! En vergeet niet, nooit de moed opgeven!
(Vandaag toevallig een mooie uitspraak gehoord, was wel in een andere context, maar dat doet er niet toe...
"De schuld ligt niet in jouw handen, wèl de oplossing!"
__________________
Bolleke (Daniëla)
"Dromen worden waar als wij ze waar maken"
bolleke is offline   Met citaat reageren
Oud 10 mei 2007, 18:35   #13
Ingepinge
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 5 mei 2007
Berichten: 9
Hoi allen,
sinds de ontdekking van de naam die erop plakt, ben ik goed bezig! Buiten 1 keer de eerste dag verder mooi van de beentjes afgebleven! Helaas komt plukken steeds in periodes en vrees ik voor de dag dat ik de controle verlies.. De andere prutskes hebben er wel iets harder onder geleden denk ik, maar alles op zijn tijd..
Elke avond een vinkje zetten in een reeks van 14 vierkantjes is het voorlopige doel..
Ook verplicht ik mezelf om ze wel te bekijken, die ingegroeide haartjes, maar er verder mooi af te blijven.
xx

Laatst gewijzigd door Ingepinge; 10 mei 2007 om 18:42
Ingepinge is offline   Met citaat reageren
Oud 24 mei 2007, 01:10   #14
Ingepinge
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 5 mei 2007
Berichten: 9
Nog steeds vrij goed bezig! Er zijn nu enkel nog genezende wondjes en wat korstjes. Nu volhouden..
Het doet me steeds goed de voorbije reacties nog eens te lezen. Ook bvb de inzet van Bolleke voor lotgenoten..
En natuurlijk ook andere threads, die vele overeenkomsten tussen de mensen die hier zitten lezen en schrijven zijn treffend. Een mens zit toch bizar in elkaar..

Hoe gaat het met jouw benen Norah?
Veel sterkte nog aan iedereen!
Ingepinge is offline   Met citaat reageren
Oud 21 juni 2014, 16:50   #15
Tine-deman
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 21 juni 2014
Berichten: 3
Geslacht:
Toen ik dit las, was ik zo opgelucht. Ik ben dus niet de enige met dit probleem. Sinds een jaar pruts ik enorm aan de haren op mijn benen. Ik vind het vreselijk, maar kan niet stoppen...

Hoe konden jullie uiteindelijk stoppen met prutsen?
Tine-deman is offline   Met citaat reageren
Reageren

Discussietools
Weergave Geef een waardering voor deze discussie
Geef een waardering voor deze discussie:

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Forumnavigatie

Soortgelijke discussies
Discussie Auteur Forum Reacties Laatste bericht
[Oproep] : Hulp gevraagd aan TTM-lotgenoten voor onze TTM-rubriek! monique3 TTM - Algemeen 38 4 september 2015 12:32
Kale succesvolle boeren in "Boer zoekt vrouw" Haarmannetje AGA - Algemeen 19 10 februari 2005 13:01
Ouders om hulp vragen Nerakje TTM bij kinderen 2 2 december 2004 18:54
Enquête (beetje hulp van jullie aub) Salvamia Haarwerken 4 21 oktober 2004 16:03
heb jullie hulp eve nodig! eline TTM - Algemeen 4 15 november 2003 13:48


Alle tijden zijn GMT +2. Het is nu 12:01.


Forumsoftware: vBulletin®, versie 3.8.11
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Produced by Limelight Studios. Copyright © 2001-2024 Stichting HaarWeb.