Nieuw op Haarweb? Lees dit en stel jezelf voor!

[Dipje_28]

Oorspronkelijk geplaatst door CarlaBosman

Effie, ik zeg het nog maar eens: geen zorg, ze zien niks. Ik draag er van rond de 100 euro, dat zijn dus redelijk goede synthetische haarwerken. Sommige zijn wat duurder geweest, die heb ik dan tweedehands gekocht. Laten die dan nieuw eens 200 euro geweest zijn. Mensen die me kennen en het weten zeggen stuk voor stuk dat ze niet kunnen geloven hoe natuurlijk het staat. Anderen zeggen niks, en niemand kijkt raar. Behalve als ik zonder naar buiten ga, maar dat weet ik dan ook van te voren. Kan ook zijn charme hebben als ik in de stemming ben Maar met een haarwerk op zijn die blikken verdwenen als sneeuw voor de zon. Alsjeblieft, maak geen problemen waar ze eigenlijk niet zijn, het leven is al moeilijk genoeg

Oh nee, zo bedoelde ik het absoluut niet. Het is meer dat ik zo op mijn hoede ben en denk dat iedereen wat ziet. Ik wil niemand onzeker maken.

[Dipje_28]

Oorspronkelijk geplaatst door Effie

Hoi Dipje,

bedankt voor je reactie terug. Je schreef dat je de haarwerken en pruiken eruit haalt. Zijn dit dan de haarwerken van mindere kwaliteit denk je? Ik ben toch wat huiverig dat het altijd te zien is. Ik heb net als jij dat het een goed haarwerk moet zijn, daarom spaar ik nog even flink door. Hopelijk valt het dan niet op dat het een haarwerk is.

Probeer je niet zo schuldig te voelen hoor. Je kunt er niets aan doen, en het is een proces, een rouwproces zelfs. Het wordt vanzelf wel beter in de zin van dat de harde punten zullen slijten, maar dat zal tijd nodig hebben. In de tussentijd is het beste wat je voor je kunt doen goed voor jezelf zorgen, en bij dit laatste hoort ook dat je je niet meer schuldig voelt. Ik hoop dat het je gaat lukken, denk dat er een ballast van je schouders valt als je nog wat liever voor jezelf gaat zijn.

Omdat ik er dag en nacht mee bezig ben, bewust en onbewust, weet ik bijna altijd wanneer iemand een haarwerk draagt. Maar mensen die hier totaal niet mee bezig zijn lopen ze zo voorbij. Dus maak je geen zorgen hoor.

En inderdaad het is een rouwproces, ik krijg nu therapie die daarop is gebaseerd, ik hoop dat het mij gaat helpen. Verder probeer ik echt wat liever te zijn voor mezelf maar dat vind ik echt heel moeilijk. Maar goed, je bent nooit te oud om iets te leren zeggen ze wel eens

[Dipje_28]

Oorspronkelijk geplaatst door CarlaBosman

Graag gedaan hoor, ik hoop dat je er iets aan hebt.



*slaat virtuele arm om Dipje*



Dat weet ik wel zeker, dat dat daardoor komt. Zo'n prachtig duur haarwerk als jij hebt, dat kan alleen iemand herkennen die zelf ervaring heeft. Tenzij je het achterstevoren opzet natuurlijk Ik stond een keer in een winkel in Spanje met mijn vriend en we werden geholpen door een oudere vrouw met een pruik op. Dat ding was versleten, je keek er dwars doorheen, het zat scheef, onnatuurlijke kleur, echt vreselijk. Vraag ik later aan mijn vriend: zag je dat, wat een afschuwelijke pruik ze op had? Zegt hij: Pruik? Niks gezien. Ik lette er niet op. Terwijl hij altijd goed naar alles kijkt hoor, hij is echt geen blinde kip.

Klopt, heel herkenbaar. Als ik iets zie wat voor mij erg opvalt, ziet mijn vriend het 9 van de 10 keer ook niet. Terwijl hij ook behoorlijk kritisch is.
Misschien zien wij de dingen toch wat sneller omdat we er zo mee bezig zijn.

Maar dan nog nog. Stel je voor, je loopt op straat, iemand kijkt naar jou en denkt: die vrouw heeft een pruik op. En dan natuurlijk meteen een mening erover, zo zijn we dan ook wel weer. Dus: mooi, lelijk, zielig, leuk, stom, gaaf, wat dan ook. Intussen ben jij al weer lang doorgelopen, je weet van niks en ziet die persoon nooit meer terug. Wat is dan je probleem?

Je hebt helemaal gelijk, en ik zou willen dat ik zo kon denken. Maar ik vind het vreselijk dat ik een pruik moet dragen, mijn uiterlijk is altijd heel erg belangrijk geweest voor me, en dat ben ik voor mijn gevoel nu aan het verliezen. Hopelijk komt dit ooit weer terug..


Dat is jouw probleem. Een rotprobleem ook, dat je leven verziekt. Ik zou je aanraden hier hulp mee te zoeken, en snel ook, des te sneller ben je er vanaf. Dit is toch geen leven zo?

Nee, dit is zeker geen leven zo. Voel me ook doodongelukkig. Maar ik heb hulp gezocht dus ik hoop dat dit me gaat helpen.


Precies, het zit er diep in en zonder hulp kom je daar niet makkelijk vanaf.



Vreselijk meid. En je hebt zo hard gewerkt en zo je best gedaan. Echt, je verdient beter. En als je je zelf beter gaat voelen, niet meer schuldig en beschaamd, zal je merken dat dat haarwerk helemaal niet zo'n drama meer is. Het is vast prachtig.

Lieve woorden, dankjewel. Krijg ook niks anders dan complimentjes, en dan nog zo onzeker en rot in je vel zitten. Stom eigenlijk he... Maar een vriendin zei ooit tegen me; het maakt niet uit hoe groot of hoe klein je probleem is, als jouw probleem erg is voor jezelf dan is dat zo.


Is het ook, en ik ben echt blij voor je dat je zo'n fijne relatie met hem hebt. Nu nog met je zelf! Omdat je het waard bent! Veel sterkte meid.

Ze zeggen dat je iemand anders niet gelukkig kan maken als je jezelf niet gelukkig kan maken. Maar toch is hij al bijna 12 jaar bij me, dus dat wil gelukkig veel zeggen

[Dipje_28]

Oorspronkelijk geplaatst door Effie

Ik dacht aan de volgende Quote:

“You can be the ripest, juiciest peach in the world, but there will always be someone who hates peaches.”

Hoe verschrikkelijk het proces ook is, ik merk bij dit toch ook weer dat ik sterker aan het worden ben. Misschien wel sterker dan dat ik zou zijn zonder dat ik dit proces zou doormaken. Ondanks dat ik nog veel met mijn haaruitval bezig ben, heb ik wel het idee dat ik meer dan hiervoor naar de echt belangrijke dingen kijk. Misschien is dit in beginsel begonnen als troost in de zin van 'het is niet wat het belangrijkste is'. Maar nu wordt die gedachte steeds natuurlijker.

Een mooie quote Effie, en zo waar! Nu heb ik ook weer even een dag van Fuck it, ik heb het nu eenmaal, so what? Maar morgen kan ik weer in tranen uitbarsten als ik mezelf aankijk in de spiegel. Maar er komt heus wel een tijd in mijn leven dat ik elke dag zo positief kan denken.

[Effie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dipje_28

Een mooie quote Effie, en zo waar! Nu heb ik ook weer even een dag van Fuck it, ik heb het nu eenmaal, so what? Maar morgen kan ik weer in tranen uitbarsten als ik mezelf aankijk in de spiegel. Maar er komt heus wel een tijd in mijn leven dat ik elke dag zo positief kan denken.

Wat fijn om te lezen! Ik herken het proces van de goede dagen die afgewisseld worden door slechte dagen, en juist dit proces zal jou gaan helen! Ik geloof namelijk echt dat dit een stap verder is in het rouwproces. Eerst voel je alleen maar dikke ellende en ga je twijfelen aan jezelf, en dan breekt er een periode in het rouw of helingsproces aan dat je sterker wordt, mede omdat je verder wilt gaan. De ellendige dagen worden in dit stadium afgewisseld met goede dagen, en ik geloof echt dat deze goede dagen mettertijd meer worden totdat je het volledig hebt geaccepteerd, en je er nog maar af en toe heel negatief over denkt. Dus dat je morgen bijvoorbeeld weer een rotdag hebt is normaal in dit stadium, en voel je je er niet schuldig over, maar probeer je er aan vast te houden dat je je de volgende dag maar ook zo weer beter kunt voelen. Als je dit vertrouwen in jezelf krijgt, worden de mindere dagen denk ik ook al weer iets minder scherp.

Ik merk het (helings-)proces bij mezelf ook, want voorheen was kaal worden en haar verliezen een vreselijke nachtmerrie, maar gisteren zei ik tegen mijn dermatoloog dat als het over een half jaar nog niet is verbeterd (ook wetende dat ik dan hopelijk ook het bedrag voor een haarwerk bij elkaar gespaard heb) ik het er liever afscheer zodat ik het proces niet langer hoef te aanschouwen).
Ook kijk ik veel naar youtube filmpjes met fantastische vrouwen die een haarwerk dragen. En als ik mezelf dat afvraag ´zou ik die vrouwen toffer vinden als het haar geen haarwerk zou zijn maar hun eigen haar´ is het antwoord nee! Het valt of staat dus echt met persoonlijkheid. En zoals Carla al zei, als een ander er wel iets van zou vinden, laat ze maar lekker denken, je hebt niets maar dan ook helemaal niets met die mensen van doen.

Wat mij ook troost is de gedachte dat elk nadeel toch ook echt een voordeel heeft. Ik denk, geloof, echt dat ook dit proces een mens sterker maakt. Het maakt mij sterker in elk geval. Ik ben veel meer gaan kijken naar de echt belangrijke dingen, relativeer het uiterlijk meer (en dat je er tegenwoordig ook leuk uit kan zien met een haarwerk omdat die dingen niet zo lelijk meer zijn als vroeger helpt natuurlijk ook), en merk dat ik als gevolg hiervan juist meer zelfvertrouwen begin te krijgen. Natuurlijk heb ik ook mijn mindere dagen, en hoop ik nog steeds vurig dat het haarverlies (en vooral ook de jeuk) stoppen, maar ik weet nu ook dat als dit niet gebeurt, het leven gewoon verder gaat met ook al zijn mooie facetten.

[xManon.]

Aangenaam, Manon.

Ik ben 22 jaar en kamp sinds 2 jaar met alopecia areata. Helaas zit het bij mij in de familie (oma ruim 25 jaar compleet kaal geweest, rond haar 60e uit zichzelf terug gekomen gelukkig! En mijn broer van 24 heeft de welbekende grote kale plek op zijn hoofd).

Mijn eerste plekje werd zo’n 2 jaar geleden opgemerkt door mijn moeder. Daarna gaan dokteren om eventuele andere problemen uit te sluiten. Ik bleek verder -gelukkig- kern gezond, wat betekende dat ik AA had. Helaas breidde het kleine plekje zich razendsnel uit. Ik ben door school per direct op non-actief gesteld (stage) om eventuele stressfactoren uit te sluiten. Helaas bleek dit niet de oplossing te zijn. Op de ledendag van de alopecia vereniging hoorde ik dat zink in sommige gevallen een oplossing kan zijn. Ik ben toen per direct zinktabletten gaan gebruiken, en na een aantal weken kwamen er gelukkig weer haartjes! Dit alles heeft ongeveer jaar geduurd. Tot aan de dag van vandaag heb ik geen (opvallende!) kale plekken meer gehad, maar verlies over mijn hele hoofd on-wijs veel haar. Ik haal er makkelijk 5 volle borstels per dag uit, mijn kleding zit steeds onder, en als ik bij iemand in de auto heb gezeten, moet ik altijd de stoel controleren dat er niet opeens een bontvachtje op zit! Ook heb ik (sinds een paar weken voordat ik mijn kale plek kreeg) continu jeuk en pijn aan mijn hoofd. ‘Haarpijn’ heb ik hier gelezen? Ik hoop op dit forum tips en lotgenoten te vinden, in de hoop dat we elkaar kunnen helpen!

Ik ben allang gezegend dat ik mijn eigen haar nog heb, maar begin mij toch steeds meer zorgen te maken over het algemene overmatige haarverlies op mijn hoofd. Ook merk ik dat mijn beenhaar sinds een maand of 2 langzaam verdwijnt. Ik ben erg benieuwd -en bang- hoe dit zich zal gaan ontwikkelen..

[CarlaBosman]

Manon, welkom op Haarweb. Dapper dat je zo open durft te zijn over je angst, maar je klinkt er ook redelijk nuchter over (misschien doordat je AA uit je familie al kende?). Lid van de Vereniging, slim van je. Hier op Haarweb kan je je hart luchten onder lotgenoten of een vraag stellen, ook al komt er niet altijd meteen antwoord We hebben nog meer te doen dan alleen met ons (gebrek aan) haar bezig te zijn, nietwaar. Voor nu: sterkte in dit moeilijke proces. Laat je niet gek maken, er zijn (NOG ) belangrijkere dingen in het leven dan haar.

Groetjes, Carla (Haar? Helemaal geen last meer van! )

[nicolaasdk]

Oorspronkelijk geplaatst door xManon.

Aangenaam, Manon.

Ik ben 22 jaar en kamp sinds 2 jaar met alopecia areata. Helaas zit het bij mij in de familie (oma ruim 25 jaar compleet kaal geweest, rond haar 60e uit zichzelf terug gekomen gelukkig! En mijn broer van 24 heeft de welbekende grote kale plek op zijn hoofd).

Mijn eerste plekje werd zo’n 2 jaar geleden opgemerkt door mijn moeder. Daarna gaan dokteren om eventuele andere problemen uit te sluiten. Ik bleek verder -gelukkig- kern gezond, wat betekende dat ik AA had. Helaas breidde het kleine plekje zich razendsnel uit. Ik ben door school per direct op non-actief gesteld (stage) om eventuele stressfactoren uit te sluiten. Helaas bleek dit niet de oplossing te zijn. Op de ledendag van de alopecia vereniging hoorde ik dat zink in sommige gevallen een oplossing kan zijn. Ik ben toen per direct zinktabletten gaan gebruiken, en na een aantal weken kwamen er gelukkig weer haartjes! Dit alles heeft ongeveer jaar geduurd. Tot aan de dag van vandaag heb ik geen (opvallende!) kale plekken meer gehad, maar verlies over mijn hele hoofd on-wijs veel haar. Ik haal er makkelijk 5 volle borstels per dag uit, mijn kleding zit steeds onder, en als ik bij iemand in de auto heb gezeten, moet ik altijd de stoel controleren dat er niet opeens een bontvachtje op zit! Ook heb ik (sinds een paar weken voordat ik mijn kale plek kreeg) continu jeuk en pijn aan mijn hoofd. ‘Haarpijn’ heb ik hier gelezen? Ik hoop op dit forum tips en lotgenoten te vinden, in de hoop dat we elkaar kunnen helpen!

Ik ben allang gezegend dat ik mijn eigen haar nog heb, maar begin mij toch steeds meer zorgen te maken over het algemene overmatige haarverlies op mijn hoofd. Ook merk ik dat mijn beenhaar sinds een maand of 2 langzaam verdwijnt. Ik ben erg benieuwd -en bang- hoe dit zich zal gaan ontwikkelen..

Heb je locale corticosteroïden injecties weleens geprobeerd? Dat kan heel goed helpen

Gr Nicolaas

[Marcus81]

Dag allen,

Marcus hier, sinds een jaar of 4 last van Alopecia Areata.
Op zoek naar de heilige graal...

Grtz!

[CarlaBosman]

Hoi Marcus, welkom! Wat mij betreft is de Heilige Graal (op dit moment): acceptatie. Dan kan je verder met je leven, en je AA-probleem gewoon 'maar' haar. Het kan echt. Succes!

Groet, Carla

Oorspronkelijk geplaatst door Marcus81

Dag allen,

Marcus hier, sinds een jaar of 4 last van Alopecia Areata.
Op zoek naar de heilige graal...

Grtz!

[Deminestor]

Hallo, ik ben Demi Raatjes 20 jaar oud.

Tot mijn schrik ontdekte ik gister 2 kale plekken op mijn hoofd. Zaterdag zaten deze er nog niet en dat weet ik zeker. AA zit bij ons in de familie.. nu vraag ik me af : kan een dermatoloog vaststellen of het erger word of dat het haar terug komt? Ik kan dinsdag pas bij de huisarts terecht dus ik ben behoorlijk gespannen. Daarbij komt ook nog dat ik kapster ben. De plekken vallen nu nog niet op maar ik ben bang dat dat niet lang meer zal duren.

Groetjes Demi 😘

[Haartje12]

hoi allemaal, ik ben 12 jaar en wist al een tijdje dat ik AA had. sinds mijn 6e namelijk. toen was het maar 1 kaal plekje en vond ik het niet zo erg. na een jaartje is het ook terug gegroeid maar nog een jaartje later is het weer begonnen. het was maar een klein kaal plekje dat steeds groter en groter werd. die kon ik altijd nog wel verbergen door zelf wat creatiefs met mijn haar te doen maar begin groep 8 wist ik het echt niet meer.

het ging allemaal zó snel! binnen 1 week lag mijn hele achterhoofd kaal. en mijn scheiding bovenop mijn hoofd is ook erg breed geworden. ik besloot een mutsje te dragen.
Het lastigstse was dat het begon uit te vallen in de vakantie en erg bang was om naar school te gaan. ik kreeg veel vragen en er werd ook gezegd, "je mag geen mutsjes dragen op school"
Maar ik vertelde het mijn leraar die het oké vond. uitendelijk na 2 dagen werd ik al ontdekt, ik maakte een koprol op het duikelrek en je raad het al. mijn muts viel af. er werd veel over me gepraat als "MUTS"

die volgende dag kreeg ik een haarwerkje en vertelde ik het aan de klas. verder zeiden de pestkoppen niet veel het rest van het jaar maar nu is mijn leven wel erg verandert.
er zijn zó veel dingen die ik niet meer kan doen. zwemmen kan ik wel. met een badmuts op. ik zit op wedstrijd zwemmen en daarbij is een badmuts verplicht. bijna de helft van mijn team weet dat ik AA heb. ik heb het ze verteld en dat is wel een opluchting.

verder werd er niet meer veel gezegd in de klas zoals ik al zei maar nu ik na de zomervakantie naar de middelbare school ga ben ik nog best wanhopig en onzeker.

thuis draag ik mijn muts of haar werkje niet. hopelijk durf ik dat ooit nog wel eens over straat.

PS.
(trouwens nog een aanrading. gebruik niet zomaar zalfjes, injecties enzovoort want niets helpt 100% en er zijn altijd bijwerkingen!!)

________________________________________________
X haartje, veel sterkte iedereen

[sabrinavh]

hallo,

Vijf jaar geleden is het ongeveer allemaal begonnen bij mij. Na een serieus stressvolle relatiebreuk zijn mijn haren beginnen uitvallen. In oktober mijn eerste plekje gevonden, in maart alles kwijt; alsook alle lichaamsharen. Direct dermatoloog gecontacteerd; zij nam mijn situatie zeer ernstig aangezien het zo fel en snel uitviel allemaal. Direct een opname in het ziekenhuis met cortisonebaxters; tevergeefs! Niets hielp, het was gedoemd om allemaal uit te vallen denk ik dan. In vijf maanden was ik al mijn haren kwijt en mezelf ook! Het zijn maar haren zeggen de mensen, maar heeft toch een serieuze impact gehad op mij. Ik was 27, sloot mij op, vele nachtjes liggen huilen en hopen dat ik zelfs niet meer wakker moest worden. En dan kwam het moment dat ik mijn eerste haarwerk ging halen, al die complimentjes deden deugd! Heb mezelf aangeleerd om oogmake-up aan te brengen met valse wimpers, wenkbrauwen laten tatoeëren! Ik zie er nu beter uit als vroeger raar maar waar! Ik begon weer te stralen! Het is een moeilijk proces maar beetje bij beetje ging ik het wel accepteren; nog niet volledig want ik word nog altijd nerveus als ik nog maar denk dat het zou opvallen 'mijn ziekte' maar het heeft me wel een sterker persoon gemaakt! Nu sinds een half jaar beginnen mijn haren terug te groeien ! Weer een afspraak bij de dermatoloog gemaakt natuurlijk; het is uitzonderlijk zei ze maar het kan ??? Heeft me een zalf en lotion voorgeschreven maar ik ben ze nooit gaan halen op het einde van elke maand trek ik een foto en het is gewoon verbazingwekkend hoe fel het groeit. Na 4 jaar me niet moeten scheren moet ik er nu terug attentie op beginnen te doen ik wou de lotion en de zalf niet gebruiken omdat ik soms een beetje denk als het zo moet zijn dan zal het zo wel zijn en zoals het nu loopt gaat het eigenlijk wel de goeie kant op ! Heeft iemand dit ook meegemaakt?

[Rockyz]

Oorspronkelijk geplaatst door sabrinavh

hallo,

Vijf jaar geleden is het ongeveer allemaal begonnen bij mij. Na een serieus stressvolle relatiebreuk zijn mijn haren beginnen uitvallen. In oktober mijn eerste plekje gevonden, in maart alles kwijt; alsook alle lichaamsharen. Direct dermatoloog gecontacteerd; zij nam mijn situatie zeer ernstig aangezien het zo fel en snel uitviel allemaal. Direct een opname in het ziekenhuis met cortisonebaxters; tevergeefs! Niets hielp, het was gedoemd om allemaal uit te vallen denk ik dan. In vijf maanden was ik al mijn haren kwijt en mezelf ook! Het zijn maar haren zeggen de mensen, maar heeft toch een serieuze impact gehad op mij. Ik was 27, sloot mij op, vele nachtjes liggen huilen en hopen dat ik zelfs niet meer wakker moest worden. En dan kwam het moment dat ik mijn eerste haarwerk ging halen, al die complimentjes deden deugd! Heb mezelf aangeleerd om oogmake-up aan te brengen met valse wimpers, wenkbrauwen laten tatoeëren! Ik zie er nu beter uit als vroeger raar maar waar! Ik begon weer te stralen! Het is een moeilijk proces maar beetje bij beetje ging ik het wel accepteren; nog niet volledig want ik word nog altijd nerveus als ik nog maar denk dat het zou opvallen 'mijn ziekte' maar het heeft me wel een sterker persoon gemaakt! Nu sinds een half jaar beginnen mijn haren terug te groeien ! Weer een afspraak bij de dermatoloog gemaakt natuurlijk; het is uitzonderlijk zei ze maar het kan ??? Heeft me een zalf en lotion voorgeschreven maar ik ben ze nooit gaan halen op het einde van elke maand trek ik een foto en het is gewoon verbazingwekkend hoe fel het groeit. Na 4 jaar me niet moeten scheren moet ik er nu terug attentie op beginnen te doen ik wou de lotion en de zalf niet gebruiken omdat ik soms een beetje denk als het zo moet zijn dan zal het zo wel zijn en zoals het nu loopt gaat het eigenlijk wel de goeie kant op ! Heeft iemand dit ook meegemaakt?

wow mooi verhaal, ik ben blij voor je.. ik ken niemand die zoiets heeft meegemaakt. ik hoop dat je al je haren terugkrijgt

[Alopecia1978]

Oeps, was me vergeten voor te stellen.
Een vrouw van 41, in november mijn eerste kleine kale plek ontdekt. We gaven eerst de kapper de schuld dat ze het verknipt had :-)

Maar een week later al meteen het vermoeden van AA....het ging in rap tempo. Nu precies 2 mnd later een grote kale plek van 10x8 wat ook nog verder uitwaaiert en gister een 2de plek ontdekt ter grote van nu een 50 cent munt. En ook nog een twijfel plekje.

De afgelopen 2 mnd kon ik het op het werk camoufleren met een brede haarband omdat het op mijn achterhoofd zit en er toch nog wel wat haar over valt. Ik heb van mezelf geen dik haar, maar wel veel haar. Het plan was (heb nu een kort kapsel) om een boblijn te laten groeien. Maar met de snelheid dat het nu uitvalt lijkt dat geen reële optie meer om te camoufleren.

Via de dermatoloog eind november al de diagnose AA gekregen. Gestart met corticosteroiden lotion, echter na 4 weken pijnlijke plekken die zeer vervelende puisten werden. Na overleg gestopt met de lotion en zelf besloten af te wachten. Het gaat zoals het gaat en ik zal ermee moeten dealen.

Aankomende woensdag heb ik een afspraak voor een haarwerk. Deze dame vertelde me dat een passtuk ook een optie is. Ze koopt dan als het ware een lap haar en deze wordt aangemeten, zo vertelde ze het. Maar ik heb me ook ingelezen op een volledig haarwerk. Heb namelijk geen zin nu het nog steeds actief is steeds een nieuw passtuk te laten maken.

Overigens zal ik het haarwerk voorlopig alleen dragen op het werk denk ik, ik werk 3 dgn pw als verpleegkundige.