Ouders van kinderen met TTM

[biebop]

Ik voel mij niet helemaal op mijn plaats omdat ik zelf geen ttm-er ben, maar wel mijn dochter. Hoe gaan andere ouders ermee om?
Door de berichtjes te lezen kan ik het al wat meer begrijpen maar toch voel ik mij een buitenstaander.

[yollie]

Hoi Biebop,

Ik ben Yollie, 38 jaar, heb al jaren ttm, ben dochter en moeder. Ik vind het hartstikke goed van je dat je advies wilt vragen en jezelf informeert over de aandoening waar je dochter aan lijdt. Zo kan ze best wat steun van je krijgen denk ik. Deden maar meer ouders dit! Het lijkt me heel rot voor je dat je weet dat je dochter ttm heeft (en voor haar ook natuurlijk), maar nogmaals, door jou interesse heeft ze in ieder geval haar moeder achter zich staan. Mijn ouders weten ook dat ik ttm heb, nou niet zozeer die term, maar jaren geleden tijdens 1 van mijn therapien kwam het haar trekken naar voren. Ze hebben er goed op gereageerd, vonden het heel erg, maar wisten ook niet wat ze konden doen om te helpen. Ik denk dat het voor mij al een hele opluchting was, dat ze het te weten kwamen. We spreken er tegenwoordig eigenlijk niet over, maar dat vind ik niet erg. Ik krijg in ieder geval geen commentaar op mijn kale plekken. En als ik er zelf over begin (meer in de trend van: wat zit mijn haar weer lelijk), dan krijg ik altijd te horen dat het wel meevalt en dat ik een lieve meid ben. Daar moet ik dan wel weer om janken, maar dat is meer omdat ik het fijn vind dat ze me altijd proberen te steunen.
Ja, ik ben nu zelf ook moeder van een zoontje van bijna 2 jaar en soms heb ik de angst dat hij het haartrekken zal overnemen, zeker omdat hij nu in de imiteer fase zit. Ik probeer het dus zo min mogelijk te doen waar hij bij is. Mag ik nog vragen hoe oud je dochter is en hoe zij er op reageerde toen ze je het vertelde, of toen je erachter kwam?

Groetjes, Yollie

[monique3]

Ik wilde even zeggen dat ik het heel goed van je vind dat je zoveel mogelijk aan de weet probeert te komen over ttm.
Kennis is macht!!
Ook wil ik even zeggen dat de omgeving heel erg bepalend kan zijn voor de ontwikkeling van ttm en je dochter haar karakter en doen en laten.
Ik merk dat nu bijna dagelijks nog, hoe waar dat dat is.
Mensen kijken naar mensen, en imiteren, en vangen signalen op, bewust en onbewust.
Jullie zijn haar voorbeeld.
En je moet er ook rekening mee houden dat je dochter best weleens hooggevoelig kan zijn, zoals ze dat tegenwoordig noemen. Dat kan betekenen dat je signalen van andere mensen opvangt, als zijnde een soort van antenne. Ik heb daar zelf ook veel last van. Maar waar je voor op moet letten is dat het geen last moet worden, het is een soort van gave, maar die moet je wel kunnen dragen. Dat doe je dus door je grenzen goed te bewaken.
Nu kan ik me voorstellen dat een kind dat nog niet zo goed kan, en dus makkelijk overbelast kan raken. Ik ga mezelf maar na!!

Vanavond dan komt er een programma op tv. Noorderligt, en daarin gaat het vanavond over het bewegen van de mens, het komt om 20.00. dacht ik, weet even niet meer welke zender.
Misschien interresant, ik ga ook kijken.
Okee, dat was het, groetjes monique3.

[gogo]

Hoi Yollie en iedereen

Ik wilde even reageren.Want jij hebt net als ik een zoontje van 2 en ik ben ook oooozoooo bang dat hij het haar trekken over gaat nemen. Als hij bv met zijn handen in zijn haar zit wordt ik al bijna panisch en zeg dan dat hij niet aan zijn haar mag komen. Later denk ik dan waar ben ik in hemelsnaam mee bezig iedereen zit toch wel eens aan zijn haar. En gelukkig is hij dan nog maar 2 jaar en snapt het gelukkig allemaal nog niet maar dat zal niet lang meer duren voor hij vragen gaat stellen over mijn kaal hoofd. En daar heb ik dus wel schrik voor.
Ik moet nu stoppen want ik hoor boven mijn zoontje wakker worden. Doei

Groetjes gogo

[yollie]

Hoi gogo,
Ja, ik let er ook veel op, maar eigenlijk meer of hij niet zit te plukken in z'n haar en dat doet hij niet. Ik denk dat we gewoon zo gefixeerd zijn op haartrekken, dat we bang zijn dat hij het overneemt ( zit hij ook alles te imiteren?!). Ik weet ook niet goed wat je zou kunnen zeggen als de kleine vragen gaat stellen. Ik denk dat je het simpel kunt houden, dat mama's haartjes een beetje ziek zijn of zo? Mijn kleine doet altijd wel heel lief, als hij de hond of kat aait, zegt hij: aaaah. Nu aait hij ook mijn vriends borsthaar! En ook mijn haar, heel voorzichtig en zegt ook aaah.
In het begin vond ik het zelfs eng dat hij aan mijn haar zat, want ik laat zelfs mijn vriend niet door mijn haar gaan, kan daar niet tegen. Maar ik wil het voor de kleine zo normaal mogelijk proberen te houden.
Gogo, hou je taai meid!

Liefs, Yollie

[bolleke]

Beste Biebop,

Door de berichtjes te lezen kan ik het al wat meer begrijpen maar toch voel ik mij een buitenstaander.

Hoe je het ook draait of keert, je bent en blijft een buitenstaander...
Niemand kan ooit begrijpen wat wij TTM'ers voelen, die trekdrang die ons hele 'zijn' overvalt en overmeestert... enkel mede-TTM'ers kennen en herkennen dit gevoel.

WE KUNNEN NOOIT BEGRIJPEN HOE EN WAT EEN ANDER VOELT. MAAR WE KUNNEN WEL PROBEREN ONS IN TE LEVEN IN HET GEVOEL VAN 'NIET-BEGREPEN' WORDEN!!!

En dàt is jouw opdracht en jouw taak tov jouw dochter... probeer je te verplaatsen in haar onmacht, in haar verdriet en in haar schaamte. Loop niet over van medelijden, maar sta open voor haar gevoelens. Als zij zich door jou begrepen voelt, als zij ondervindt dat jij om haar geeft om wie ze IS en niet om hoe ze eruit ziet, dan ben jij een goede moeder en dan heb jij jezelf niets te vewijten.
Ik vrees dat je als moeder niet veel meer kan doen... maar er is zoveel wat je beter NIET kan doen; niet controleren, niet zeuren, niet vragen naar het waarom...

Los-komen van TTM is een rijpingsproces... soms gaat het snel en goed, soms gaat het fout, soms gaat het traag maar gestaag... maar het GAAT, niets staat stil, alles is in beweging...
Heb dus vertrouwen, ook jouw dochter komt er vanaf, als haar tijd er rijp voor is, niet vroeger...

Geef haar een dikke knuffel.
Bolleke

[gogo]

Hoi Yollie

Ik wil even zeggen dat ik mezelf helemaal herken in jou verhaal.
Eigenlijk best eng dat iemand precies het zelfde voelt en meemaakt als mij. Maar het geeft me toch wel een fijn gevoel dat ik dus echt niet de enige ben. Mijn zoontje is ook erg lief, want vanmorgen was hij eerder wakker dan ik mijn haar had gedaan en ik zei ga maar lekker tv kijken mama moet d´r haar nog goed doen en toen zei hij: nee, wil ook kijken. Ik vind dit niet prettig maar laat het wel gewoon toe omdat het toch zo is dat mijn haar ziek is. Ja, dat zeg ik ook altijd en ook als ik mezelf niet zo prettig voel zeg ik dat mama een BEETJE ziek is, en het lijkt net of hij dat snapt en is dan super lief. Super hé dat zo´n klein ventje je toch altijd weet op te vrolijken.Geweldig gewoon. En dan te bedenken dat ik liever geen kindje wilde omdat ik met een kale kop toch niet kon gaan bevallen. Ben echt super blij dat ik dat van me af heb weten te zetten. Toen ik de bevalling achter de rug had en alles goed was gegaan wat betreft mijn haar dacht ik meteen aan meer kids, maar helaas heb ik bekkeninstabilliteit en zijn meer kids mij afgeraden,krijg je dat weer. Maar ik heb nu een gezond manneke die gelukkig heeel veeel goed maakt, wat betreft haar en bekken.

Groetjes gogo
p.s. ga jij ook naar de ontmoetingsdag 23 juni ????

[yollie]

Hoi gogo,
Ja, we ontdekken steeds meer overeenkomsten he? Jij schreef dat je eerst geen kind wilde omdat je niet met een kale kop wilde bevallen, nou, ik wilde nooit een kind omdat ik vroeger heel erg gepest ben. Op een gegeven moment ging ik echt geloven wat de kinderen en later tieners tegen me zeiden, dat ik lelijk was en toen besloot ik dat ik geen kind wilde, omdat ik bang was dat hij ook zou worden gepest, of dat hij niet zo'n lelijke moeder wilde. Verschrikkelijk he, wat mensen je aan kunnen doen. Het pesten had toen niet met mijn haar te maken, want toen trok ik nog heel weinig, dus geen kale plekken. Ik weet wel, dat de gevoeligheid over mijn uiterlijk nooit weg zal gaan, wat mensen ook zeggen. De ttm zorgt er wel voor dat ik er mee bezig blijf
Wat rot voor je gogo, van je bekken instabiliteit en het advies om het bij deze kleine te laten, dat vind ik echt heel erg voor je.
Wat betreft de ontmoeting: ik heb er aan zitten denken, maar weet nog steeds niet wat ik zal doen. Ik ben heel erg bang dat het een te grote confrontatie voor me word (op dit moment). Ik hoop niet dat de ttm-ers dit als een belediging opvatten, want zo is het niet bedoeld, ik weet gewoon niet hoe ik zal reageren. Misschien een volgende keer?

Groetjes, Yollie

[gogo]

Hoi Yollie

Ja, best eng he dat je zoveel dingen in een ander herkent.
Lief dat je het erg vind voor mij van mijn bekken gevolgen,m aar ik hou mezelf erg vast aan het feit dat ik nu 1 gezond kindje heb een een lieve vriend,die ondanks als mijn gebreken toch al 17 jaar bij mij is gebleven.Want hij kan natuurlijk ook opstappen en iemand zoeken bij we hijwel aan haar haar mag komen en wel gewoon andere leuke dingen kan doen zonder eens rekening te hoeven houden met het probleem haar en bekken. En natuurlijk vind hij die bekken (net als ik) niet erg, maar mijn ttm daar snapt hij natuurlijk niets van net als ik het ook niet snapt. En wat 23 juni betreft ik weet het ook nog niet omdat ik het ook erg eng vind.Dus weer iets om me bezig mee tehouden.

Groetjes gogo

[monique3]

Hoe is het met je?
Wat vervelend zeg wat ik lees, dat je last hebt van bekkeninstabiliteit.
Wat betekent dat voor je leven?
Wat kun je en mag je allemaal doen?
En gaat het weer over?
Sorry voor de vragen, maar ik weet niet wat het inhoud.
Ik heb zelf heel lang nodig gehad om van de zwangerschap en bevalling van mijn dochtertje bij te komen.
Ik had zelf lang last van mijn bekkenbodemspieren, en had snel last van mijn stuitje en heupen, als ik dus teveel had gedaan op een dag.
God, dan vraag je je toch af hoe ze dat vroeger toch deden.
Zouden ze toen ook last hebben gehad van die kwaaltjes die ze tegenwoordig hebben?
En gezinnen met soms wel 8 tot 10 kinderen, nou nee hoor!!
Sterkte en groeten van Monique3.

[gogo]

Hoi Monique3

Ik heb dus bijna heel de dag pijn laag in mijn rug,schaambeen,bekken en die pijn trekt door in mijn ben en dan vooral in mijn linker been. Wel moet ik zeggen dat het vergeleken met vorig jaar een stuk beter gaat maar helaas blijft de pijn. Ik heb al vanaf mijn 3de maand van mijn zwangerschap bekkeninstabilliteit, in de 4de maand moest ik met krukken lopen en rond de 7de maand kon ik bijna niet meer lopen en hebben we een bed beneden gezet zodat ik daar overdag kon rusten.Maar dat was toen maar nu heb ik nog veel beperkingen zoals: lang staan en zitten doet erg zeer gelukkig kan ik wel wandelen niet slenteren maar stevig door stappen.Ik heb op dit moment dus ook geen werk omdat ik niet mag rekken,strekken,tillen en bukken ben niet afgekeurd maar wel arbeidsgehandicapt en moet nu licht werk zoeken,maar ja dat valt ook niet mee als je altijd pijn hebt. En wij zijn altijd echte stappers geweest ,meestal tot in de vroege uurtjes maar dat is nu wel drie jaar geleden dat wij eens lekker op stap zijn geweest en dat vinden we wel erg klote.Maar heel cliché ons zoontje maakt heeeel veeeeel goed gelukkig,maar een broertje of zusje zit er voor hem niet in dat hebben ze me dus afgeraden. Ik kan(moet) mezelf daar meestal wel bij neer leggen maar soms vind ik het wel jammer. Ik ben nu sinds 2 weken in behandeling bij een revalidatie centrum, maar ook nu kreeg ik weer tehoren dat ze niet kunnen zeggen of het nog over gaat, een ding is wel zeker het zal altijd een zwakke plek blijven. Bij mij zeker omdat ik voor mijn zwangerschap ook een miskraam heb gehad en toen had ik ook veel pijn maar dacht dat het erbij hoorde maar nu denken ze dat het toen als aan het rommelen was. Ik hoop alleen dat het nog wel wat beter wordt in ieder geval minder pijn maar helaas heb je daar niets over te zeggen. Als ik het zo schrijf vind ik het wel erg dramatisch klinken maar ik zelf ben er gelukkig niet depri onder soms weleen dipje maar meestal ben ik wel vrolijk want dan denk ik ik heb een geweldig zoontje waar sommige mensen alleen maar van dromen en geen kindje kunnen krijgen. Dat is toch wel veel erger kan ik nu zeggen. Ja en dan is er natuurlijk miin haar nog en ook dat vind ik veel erger alleen het doet lichamelijk geen pijn alleen geestelijk. Het klinkt allemaal wel erg triest zo. Maar zo als ik al zei ik ben echt niet depri.

Groetjes gogo

[gogo]

Hoi monique3

Daar ben ik nog even. Ik wilde even zeggen als je zou willen mag je me gerust eens bellen. Want met schrijven kom je soms toch ruimte tekort. Hoeft natuurlijk niet MAAR het mag wel.

Groetjes gogo

[monique3]

Hee, bedankt voor de uitleg.
Wat erg zeg, dat je er al zolang last van hebt, en dat je ook nog word afgeraden om nog een kind te krijgen.
Kun je jezelf daar wel bij neerleggen?
Fijn dat je erbij zegt dat je er niet depri onder bent, dat zou je haast wel denken ja.
Maar het lijkt me toch geen pretje, dus heel veel sterkte ermee.
Maar in ieder geval heb je je zoontje, en net wat je zegt, die maakt veel goed!!
Er zijn mensen die dus helemaal geen kindertjes kunnen krijgen, dus we mogen niet klagen.
En wat doet je huidige situatie met de ttm? Ben je er meer door gaan plukken ?
Nou meid, zal ik een keer op ''ziekenbezoek'' komen?
Groeten van Monique3.

[gogo]

Hoi monique3

Wat mijn klachten met ttm doet,nou erger dan het al was kan niet. Maar soms is het wel eens erger als mijn hoofd weer eens vol zit met info en vragen. Zoals vandaag werd het me vandaag even te veel, toen mijn zoontje even zeurde. Mijn vriend zei wat ben je gestrest en toen barste even de bom. En dan moet ik even zeggen dat mijn zoontje echt bijna altijd vrolijk is (gelukkig) Dus vond ik die uitbarsting verschrikkelijk. Maar ik MOET zoveel
bv: 2 ochtende therapie(bekken) 1 avond sporttherapie(bekken)
1 middag naar Breda voor reïntergratie(door bekken) en dan ben ik veel bezig met werk zoeken en met ttm en dan heb je natuurlijk ook nog je huishouden,verplichtingen,crech en dan wil je natuurlijk ook wel eens iets leuks doen iets wat niet MOET maar mag. Snapje??? Wat je vraagt om op ziekenbezoek te komen (heel aardig )maar kunnen we niet eens een keer bellen???
Ook dat vind ik al eng en wie weet kom ik dan af van de angst die ik heb om lot genoten te ontmoeten. Misschien vind ik het wel fijner om naar jou te komen waarom weet ik niet maar zo voelt het wel een beetje. Maar ik zit er ook mee dat ik dan WEER oppas moet gaan zoeken of het moet zijn dat mijn zoontje mee mag komen,want jij hebt toch ook een kindje van ongeveer 2 jaar??? Of kom ik nu met iets heel erg geks??

Groetjes gogo

[monique3]

Hoi Biebop hoe is het met jou en je dochter?
Ik heb iets gevonden en dat is misschien wel iets voor jullie om te lezen, en er misschien iets mee te doen.
Kijk maar of je er iets aan hebt.
Succes verder, en sterkte, monique3.


www.beta.nl

Zoek op deze pagina naar Dr. Else de Haan, dwang bij kinderen.
Ik heb pas gelezen dat ze werkzaam is in een ziekenhuis in Amsterdam, welk weet ik niet.
Als ik daar achter kom dan zal ik het even hier melden.