mijn verhaal

[Birgitteke]

Hoi iedereen

ik ben hier nog niet zo lang lid maar kzou hier graag men verhaal eens wille doen.. als je het wil lezen, goed, als je het niet wilt lezen,oke dan want idd, het is een beetje lang, maar ik wil het gewoon eens vertellen..
ik had me wel al voorgesteld, ik ben nu dus bijna 16 jaar, en 3 jaar geleden is de TTM begonnen…
ik weet nog precies hoe het is begonne, ik kwam net van school, plofte neer in de zetel..
men haar had ik in een staart, toen ging dat nog…
ik had stijl haar en vond er opeens een kroezelhaartje tussen.. ik vond het denk ik zo irritant dat het echt wel weg MOEST!
enja.. toen ik het er uit trok kwam de haarwortel mee…
ik weet zelfs nog dat ik het toen aan men broer heb late zien die haarwortel… stom maar toch… ik trok nog een haartje uit.. en daarna nog één… en toen was het begonnen…
mijn haar trok ik met een stuk of 10 tegelijkertijd uit… soms ook maar één...
ik deed het zelfs toen men broer bij me in de zetel zat (hij zij er niet veel van)..en toen men moeder me zag…
zij werd natuurlijk elke keer razend kwaad op mij..
vanaf toen zat ik eigenlijk bijna elke dag bij men tante, die naast ons woont… daar woont dus ook mijn nicht, en zij is mijn beste vriendin… we zaten dan aan de computer en ik zat maar men haren uit te trekken, ik denk niet dat ze het ooit merkte… tot dat men tante het echt wel zag dat er erg veel haren op de grond lagen… ze had er nog niets van vertelt maar op een keer had ze me stiekem in’t oog gehouden, samen met men broer, die natuurlijk wel wist wat ik deed… daarna vertelde ze het me wat ik deed, ze zei dak ik het waarschijnlijk deed zonder dat ik zelf wist… ik knikte ja, want ik schaamde me, ik wou niet toegeven dat ik dit echt zelf wou.

Een paar dagen later had men tante een hoedje gekocht voor mij. Ze zei niets van men haar maar ik wist wel dat ze het daarom gaf…
dat hoedje had ik bijna elke dag op.. maar toen ik het niet op had, trok ik terug zoveel ik kon…

stilletjes aan begonnen ook de kale plekken te komen,of beter gezegt erg licht behaard. maar ik moest er wel mee naar school… in het begin zei niemand er wat van, maar ik wist zelf wel dat het erg zichtbaar was. Ik voelde me vanaf toen echt niet meer goed in men vel en wou zo snel mogelijk naar huis.
op een keer zei het meisje dat naast me zat in de klas ‘hé, doe je hoofd eens omlaag’ ‘en draai je eens naar mij’ … ik werd vuurrood en men hart begon te kloppen maar ik deed het toch… toen vroeg ze me wat het was… waarom het ‘kaal’ was.
maar ik zei natuurlijk dat ik van niets wist, dat ik echt geen flauw idee had door wat het kwam..

beetje nadien kwam onze sportdag… waar ik echt geen zin voor had… door mijn haar dan…
en ja hoor, ze vroege me weer allemaal wat ik had.. ze bekeken me, alzof ik gestoort was, abnormaal was, weet ik veel. Achter men rug ware ze ook over me bezig, want ik hoorde men naam. Ik wou zo snel mogelijk naar huis die dag en het was de vreselijkste dag van heel dat schooljaar.






wat later had ik beginnen zoeken op internet, en ja idd, ik kwam te weten dat er een naam was voor wat ik deed, dat er nog meer mensen waren, ik was niet alleen.
ik had een verhaal gevonden van iemand die hetzelfde deed als ik.
ik had het afgeprint, ik stapte naar men moeder en zei ‘hier,lees dit maar eens’.
vanaf toen begreep ze me eindelijk. Ze snapte wat ik meemaakte en hoe ik me voelde.
sindsdien is ze niet meer kwaad geweest voor wat ik deed.
ook was het plukken goed vermindert, maar ik deed het nog steeds, en de plekken in men haar waren nog zichtbaar.

op het einde van het schooljaar heb ik ook men vriend leren kennen, het was liefde op het eerste gezicht denkik wel, en ik was eindelijk nog eens gelukkig. Natuurlijk had ik hem niets verteld over men haar, over wat ik mezelf aandeed, maar hij vroeg er ook niets van en keek er ook niet naar. Bij hem voelde ik me goed.

het ging goed met me… maar na 2 maanden kreeg ik ruzie met men vriend en ik heb hem toen lang niet meer gezien. Ik was doodongelukkig, want ik had het niet zien aankomen, dat was niet wat ik wou.. ik begon weer meer te plukken… ik werd er gek van en heb toen met men ouders gepraat.. ze wilde iets laten doen aan men haar, en dus idd, ik liet extensions zetten ik had wel bang om naar de kapper te gaan maar men vader had al tegen de kapster verteld wat men probleem was, toen ben ik er eerst naartoe geweest zodat ze eens kon kijken naar men haar, het was nog net lang genoeg dus kon ik de week nadien komen om mn haar te laten doen zo werde de kortere hare terug verlengt en het gaf ook meer volume. ook heb ik toen wat krullen laten zetten, zo viel het wat minder op. het had wel wat geld gekost maar na een lange tijd dat ik de extensions heb gehad is men haar flink kunne bijgroeien, toen ze wat losser kwamen te zitten heb ik ze er uit gedaan en men haar was terug mooi, en ik was erg blij.

voor zeker niet te veel te gaan plukken kreeg ik het idee om maar weer eens een pet op te zetten.. ik heb toen heel de zomer lang met een pet rond gelopen. Het was misschien een stom zicht, maar dat geeft niet, ik moest toch niet naar die stomme school + het heeft geholpen. Toen het schooljaar terug begon was men haar nog steeds redelijk goed in orde en ik had terug zin om naar school te gaan. Ook liet men vriend terug iets van zich horen. we hadden alles uitgepraat en hadden besloten om terug opnieuw te beginnen. Vlak na die nieuwe start heb ik hem vertelt wat ik doe. Hij was wel verschoten, en hij vond het spijtig dat ik het niet eerder had vertelt. Na dat ik dat vertelt had hebben we er niet meer echt over gepraat, tot een paar weken geleden. Ik zei dat ik er nog altijd last van had en hij vertelde me dat hij me wou helpen, hij zei dat hij het echt erg voor me vond en dat hij me ging steunen. Ik heb toen alles kunnen zeggen tegen hem waar ik met zat, alles kunnen vertellen over TTM. En sinds toen ben ik gestopt met plukken. Ik heb ook het boek gekocht van Daniëla, ben er nu nog volop in aan het lezen EN ik ben al 18 dagen plukvrij dus het gaat goed :p er kunnen over praten met iemand helpt dus echt wel denk ik. Ik hoop dat ik het kan volhouden en dat ik er ooit vanaf kom.

Ik hoop dat het niet te ingewikkelt is
Groetjes,
Birgit

[karin_inline]

Jeeee Birgit,
wat een verhaal en wat moedig dat je dat allemaal opschrijft!! Ik herken er best wel veel in moet ik zeggen. Bij mij is het ergens rond mijn 13 of 14e begonnen al weet ik niet hoe en waarom eigenlijk. Ik weet wel dat ik eerst niet zo me schaamde voor mijn plekken maar in het begin was het ook niet heel erg. Ik weet wel dat ik me er echt pas voor schaamde toen een klasgenoot ineens knetterhad door de stille klas schreeuwde: Hey Karin, je mag niet eten in de klas hoor!!! Ze had me betrapt op het trekken en eten. Toen besefte ik ineens dat het dus al heel lang op moest vallen en dat ze achter mijn rug om erover praatten en dat niemand ook maar op het iedee kwam dat dat wel eens een probleem van mij kon zijn en dat ze me beter zouden steunen. Maarja, mensen zijn nu eenmaal wreed he?


Ik vind het echt heel lief van je vader dat ie al aan de kapper had gezegt wat jij had want nu kreeg je vast niet zoveel vragen meer. Ik heb ook wel eens gedacht aan extensions maar was bang dat ik die er dan ook weer uit zou trekken en dat zou dan wel heel erg zonde zijn. Maar ik heb ook maar een grote kale plek bij mijn linkeroor die echt opvalt. Wat fijn trouwens dat je er met je vriend over kan praten en dat hij je wil steunen, ik kon dat ook hoor met mijn vriend (nu ex) maar dat is wel veel waard want lang niet iedereen kan dat. En ook echt supergoed dat je dus al 18 dagen gestopt bent, ik hoop echt dat je dat gewoon heeeeel erg lang nu vol houdt hoor. Het is en blijft moeilijk. MAar wel een goed idee. Oja, (sorry van de hak op de tak) ik had ook altijd een pet op tegen het trekken, zeker als ik studeerde en dat zou ik weer moeten doen eigenlijk, en op vakantie loop ik ook altijd met een petje op anders verbrandt mijn hoofd :-(
Hey geweldig dat je je verhaal hebt gedeeld met ons en het was niet te lang of ingewikkeld hoor, wel moedig, toch maar wel!

lieve groetjes
Karin