Mijn hirutistische verhaal

[IamHere]

@font-face { font-family: "Cambria"; }p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { margin: 0cm 0cm 0.0001pt; font-size: 12pt; font-family: "Times New Roman"; }div.Section1 { page: Section1; } Hallo allemaal.
Al een tijdje klik ik zo af en toe rond op dit forum, omdat het me helpt om te zien dat ik niet helemaal alleen ben. Want dat is toch wel een probleem voor mij, dat ik het met niemand kan delen, niet écht. Dus heb ik me aangemeld en besloten mijn verhaal toch maar te posten. Gewoon om er vanaf te zijn, eigenlijk. Het is heel lang geworden, ik hoop dat dat niet afschrikt. Bij deze.

Als ik jeugdfoto’s terugkijk, was ik altijd al een beetje hariger dan mijn leeftijdgenootjes, armen, wenkbrauwen. Ik ben zo Hollands als wat, maar aan beiden kanten van mijn familie zit een beetje mediterriaans, heel ver weg. Donker haar, lichte huid, een dodelijke combi.
Mijn vervelende haargroei begon rond mijn elfde/twaalfde. Op dat moment had ik er zelf helemaal geen erg in, maar je hebt altijd klasgenootjes die iets voorlopen. Een klassenuitje naar het strand veranderde in mijn vervelende ‘wow-jij-hebt-al-okselhaar-ervaring’ van 1997.
Ik had de domme pech dat mijn haargroei precies begon in mijn brugklasjaar. Ik liep met een prachtige buitenboordbeugel, een kneus was ik sowieso al, en dat eerste jaar ben ik door een hel gegaan. Klasgenootjes die achter in de klas tegen elkaar fluisteren dat ik een snor heb en dan afwachtten tot ik omkeek om vervolgens in lachen uit te barsten. De rest van de dag kropte ik alles op, verborg me, maakte me zo klein mogelijk om vervolgens thuis mezelf op te sluiten, of in willekeurig huilen uit te barsten.
Mijn geluk is misschien dat mijn moeder last heeft van hetzelfde probleem, zij het in iets andere mate en op ander plekken, maar zij had snel genoeg door wat er nu eigenlijk aan de hand was. Maar ik wilde er niet eens over praten met mijn vader, echt niet. Vanaf mijn dertiende ben ik mijn gezicht gaan ontharen, met reepjes hars, afgeknipt van beenharsstrips. (Prima oplossing, moet ik zeggen.) Ik voelde me daarna veel beter, maar als het haar eenmaal begint te groeien, houd het niet meer op.
Ik kreeg steeds meer haar in mijn liezen, naar mijn navel toe, en ook van mijn navel omhoog, tot tussen mijn borsten. Het is grotendeel dons, maar wel donker. Meisjes die zeurden over beenhaar kon ik wel schieten en mijn lichaam verbergen werd een sport. Tot de dag van vandaag draag ik lange hemden en spaghettibandjes onder alles wat ik draag, nooit zie je een centimeter van de huid van mijn buik, niet sinds een buurvrouw me per ongeluk een keer zag in een topje in mijn eigen achtertuin en zei ‘Jeetje, wat ben jij behaard.’ Dat gaat als een mes door je heen als veertienjarige.
Ik kreeg een lichtelijke obsessie met mijn lichaam. De heupen kwamen en ik vond mezelf te dik. Belanchelijk, als ik nu terugkijk, maar de haargroei kon ik niet onder controle houden, mijn gewicht wel. Dus ging ik obsessief lijnen, werd juist weer diep ongelukkig als ik ook maar iets was aangekomen. En de kloof tussen mij en leeftijdsgenootjes werd groter. Ik had hele ander problemen aan mijn hoofd, vooral toen mijn ouder ook nog eens gingen scheiden.
De rest van de middelbare school heb ik overleefd dankzij mijn vrienden. Nooit heb ik hen iets verteld, maar zij waren mijn veilige groepje, zij accepteren me gewoon zoals ik ben, of ze nu wel of niet zagen dat ik haar op mijn armen had, dat maakte hen niets uit. Dankzij hen ben ik niet in mezelf weggekropen.
Vriendjes waren weer een heel andere kwestie. Die had ik nooit. Ik was bijna negentien toen het er voor het eerst van kwam, en dat kwam alleen omdat hij geen ‘nee’ wilde horen en ik er uiteindelijk aan toe heb gegeven. Maar lang heeft het niet geduurd. Ik vond hem echt heel leuk, begrijp me niet verkeerd, maar het moment kwam dat hij als negentienjarige, tjokvol hormonen, wel eens een stap verder wilde. Toen begon mijn echte probleem. Ik kon het niet, ik kon niet met hem naar bed. Een paar keer kwam het er heel dichtbij, maar alle keren heb ik hem gestopt als dat tshirt uit dreigde te gaan. Ik denk altijd overal teveel overna, en dit was geen uitzondering. Ik wist wel dat ik me kon ontharen, maar dan zouden de haartjes binnen twee weken weer terug zijn en zou ik onder de ontstekingen zitten, in mijn liezen en op mijn buik. Ik zag alleen maar onmogelijkheden, werd er zo onzeker van. Ik kon mezelf niet zijn bij hem, altijd moet je een deel verbergen en dat is niet eerlijk een relatie hebt. Hij zou minimaal een week van tevoren schriftelijk een avond aan moeten vragen als hij met mij naar bed wilde. Of ik zou het hem moeten vertellen. Achteraf gezien had ik dat misschien moeten doen, maar ik zat zelf nog middenin de acceptatiefase. Ik heb het uitgemaakt.
Dat is bepalend geweest voor elke keuze die ik daarna heb gemaakt. Ik nam me voor om dat nooit meer te doen, geen vriendjes meer, niet zolang ik nog geen oplossing voor mijn ‘probleem’ had. Ik ben me toen actief gaan ontharen, laser, dat soort dingen. Ik wilde er zo graag vanaf, want nu had ik een keuze gemaakt, ik had mijn vriendje gedumpt, een direct gevolg van de haargroei en daar baalde ik van. Het beïnvloede nu mijn leven op de meeste letterlijke manier, niet alleen op psychisch vlak. En mijn vrienden en omgeving spiegelde ik een heel ander verhaal voor, ik had een heel web met leugentjes en halve waarheden die verklaarden waarom ik bepaalde dingen deed, keuzes maakte. Uitgaan was bijvoorbeeld ook altijd lastig. Ik houd van gitaarmuziek en ga graag naar concerten, maar dansen en uitgaan naar clubs, dat was één grote nee. Daar zijn heel veel mensen, met weinig kleding en iedereen raakt je zomaar aan, als ze langslopen met biertjes of zo iets onschuldigs. Ik moet een situatie waar ik in kom onder controle hebben, en op zulke plekken kon dat niet. Dus ging ik weer een heel verhaal ophangen over waarom ik niet graag uitga. Ik ga wel uit, ik sluit mezelf heus niet op. En je moet ook wel, want de mensen om je heen snappen niet dat je het niet leuk vind en stoppen gewoon je te bellen. Je verliest sociale contacten. En als ik uitga heb ik het ook heus wel naar mijn zin, hoor, ik gooi mezelf gewoon vol met alcohol (heel fout, ik weet het) dan denk ik er tenminste niet teveel overna. Alleen moeten jongens niet naar me toe komen. Mijn donkere haar en donkere ogen trekt nog wel eens iemand aan die me aanspreekt, en het enige wat ik dan denk is ‘Het hoofd staat je misschien aan, maar je wilt echt niet weten wat er onder dit shirt zit, schat.’
Nadat ik het had uitgemaakt, heb ik mezelf tijd gegeven, ik kon niet anders. Tijd om ermee te leren omgaan, te accepteren, een oplossing te vinden, want laser werkte niet zoals ik had gehoopt. Maar er vormden zich weer hele andere problemen naarmate ik ouder werd. Ik was namelijk ondertussen in de twintig en nog steeds maagd. Zelf zat ik daar helemaal niet mee, nog steeds niet, maar je kunt niet meepraten. En let maar eens op hoe vaak het gesprek komt op dat onderwertp of dat er word gezegd dat ‘de meeste mensen hebben dat toch wel gehad in de twintig, ja toch? Of het zijn van die types.’ Heel fijn. Weer iets anders om onzeker van te worden. En dan speelt er nu (nu ben ik bijna vijfentwintig) al een paar jaar nog iets anders, iets waar ik eigenlijk niet veel over heb gelezen op dit forum, maar dat kan aan mijn klikgedrag liggen.
Wil ik kinderen? Daar heb je sowieso eerst een man voor nodig, dat weet ik ook wel, maar ik zie het niet gebeuren. Ik wil heel graag kinderen, maar niet van mezelf. Het idee dat ik een meisje op de wereld zou zetten dat net zo’n lastig, ingewikkeld leven krijgt als ik, daar moet ik niet aan denken. Dat kan ik mijn kind toch niet aandoen? Nog zoiets waar ik dus niet eerlijk over kan zijn naar mijn omgeving. Veel vrienden gaan trouwen en een paar zijn er al actief mee bezig. Het gesprek komt vaak op dat soort dingen en dan zit ik eigenlijk weer alles bij elkaar te liegen. Ik had mezelf tijd gegeven, die tijd is nu op. Ik kan me niet blijven verstoppen voor het leven. Ik kan niet de rest van mijn leven half leven, dat realiseer ik me nu.
Ik ben nog steeds harig, maar ik heb het wel van mezelf geaccepteerd ondertussen. Een paar keer las ik hier iemand die zei: ‘Het zit in onze hoofden.’ En dat is ook echt waar, daar ben ik nu achter. Het is helemaal niet zo erg als ik denk, en die compleet haarloze modellen waarmee onze beeldcultuur word gevuld, zijn NIET ECHT. Ik kom steeds dichter bij een punt waar ik er overheen kan stappen, ik sta stevig genoeg in mijn schoenen om echt verder te gaan. In de loop van de jaren heb mijn eigen wereldje gecreeërd waar ik me gelukkig bij voel. Niet altijd natuurlijk. Soms komt er een film voorbij, een liedje of een situatie en breek ik. Dan vervloek ik elke haar op mijn lichaam, vervloek ik mijn situatie, voel ik me de eenzaamste mens ter wereld, maar ik geef mezelf niet meer dan een paar minuten zelfmedelijden. Ik schiet er namelijk helemaal niets mee op en de volgende dag is gewoon weer een nieuwe, die ik kan invullen zoals ik zelf wil. En dat is ook iets waard.

[Wendy79]

Hé Iamhere!

Welkom bij de club

Opluchting, om je verhaal te doen? Ken het probleem, ook er met niemand over te kunnen praten. Behalve mijn vriend weet echt niemand van mijn overbeharing af, tenminste, ik heb het er met niemand over. Geen idee in hoeverre het opvalt, in mijn eigen beleving is het best zichtbaar, maar dat kan ook door mijn obessie komen

Erg om te lezen dat het je leven zo erg beinvloed. Niet alleen je de leuke dingen ontzeggen als uitgaan, maar vooral het niet aangaan van relaties, en het krijgen van kinderen. Zou toch niet mogen dat je dat allemaal niet zou kunnen doen omwille van die stomme overbeharing? Ik begrijp dat het heel moeilijk is iemand dicht bij je laten komen, uit schaamte en uit angst voor een evt. reactie. Maar er zullen echt mannen zijn die verder kunnen kijken dan wat haartjes... Ik heb er gelukkig een getroffen!
Hij is echter ook erg behaard, tenminste vele malen erger dan een gemiddelde man. We hebben ook een dochtertje, maar ik ben wel eens bang over hoe zij er later uit gaat zien, met 2 zulke harige ouders! Maar ik zal haar kunnen helpen, ik weet immers als geen ander hoe het is.

Heb het even gemist in je verhaal, of ik heb niet goed gelezen, kan ook, maar ben je inmiddels ergens onder behandeling?

Ik laat op dit moment mijn bikinilijn laseren,dan vooral de uitwaaiers op mijn bovenbenen, en tot nu toe met een goed resultaat.
Dure aangelegenheid, dat wel, maar ik wil ook gewoon wel eens een gladde huid in mijn liezen, zonder ingeroeide haren, pukkels, haren etc.
Helaas is de rest op mijn bovenbenen te licht om te laseren, maar dat haar is helaas wel erg opvallend, het is veel, lang en best dik.

Helaas is tegen het allerergste, de haartjes in mijn gezicht, niets te doen. Daarvoor is het te blond. Maar juist die haartjes beheersen mijn leven
Nooit te dichtbij iemand komen, altijd proberen uit het licht te zitten, kin in sjaals verstoppen, en ga zo maar door. Het is een 2e natuur geworden, doe het automatisch, maar het is verre van relaxed. Altijd maar naar reacties van anderen kijken als ik te dicht bij ben geweest en ze het mogelijk hebben gezien. Ik heb gewoon geen idee hoe ik er uit zie, hoe erg het opvalt voor anderen. Maar ik durf het gewoon aan niemand te vragen. Ben veel te bang voor het antwoord, als ik zou horen dat het erg opvalt, dan zou het me het leven nog zuurder maken, dan zou ik misschien de deur niet meer uitwillen... Stom he, en dat door haartjes! Op zich gewoon iets natuurlijks, maar het past absoluut niet bij het schoonheidsideaal.

Kan er soms zó boos om worden, dat die stomme haren mijn hele doen en laten zo beinvloeden, dat het voor anderen helemaal geen probleem hebben. Dat ze geen idee hebben zo blij ze moeten zijn met hun gladde gezicht, gladde benen etc. Het kost me zoveel tijd om er even normaal uit te zien, en hoe meer je harst, epileert en scheert, hoe erger het lijkt te worden. Hou mn hart vast, wanneer stopt het?

Heb wel eens nagedacht over medicatie, maar ik vind de bijwerkingen te erg. Mijn gezondheid is me ook veel waard, en met een hoop tijd, gehars, gescheer en geepileer lukt het me ook wel, maar dat blijft helaas een vast onderdeel van mijn dagelijkse bezigheden.... Ach ja...er zullen vast ook legio andere zaken zijn waar anderen mee kampen die vreselijk zijn,en die wij niet hebben. Heb het al aardig geaccepteerd dat dit nu eenmaal bij me hoort, maar frustrerend blijft het wel.

Fijn is het om hier af en toe gal te kunnen spuwen met lotgenoten! In het dagelijks leven kom ik ze nooit tegen, of ze zijn het net als ik alleen maar aan het verbergen

Iamhere, oplossingen heb ik helaas niet voor je, maar ik weet denk ik wel hoe je je voelt. Je bent niet de enige...

Groetjes, Wendy79

[johan.maes]

Beste Wendy,
Fijn dat je voor jezelf na al die jaren durft opkomen en het uitspreken !
ik begrijp je volkomen. Mijn echtgenote heeft ook datzelfde probleem gehad, tot ze mij leerde kennen. Misschien was ik ook wel een beetje uitzonderlijk, maar ik had enkel oog voor vrouwen met sterke beharing, dus ik wil mar zeggen er zijn wel degelijk mannen die dit willen.
Je moet er gewoon open voor staan.
Als je het allemaal verbergt, wat ik ten volle begrijp van jouw kant, kun je je onmogelijk
profileren naar iemand die daar wel op valt...
Ik wil je nergens beïnvloeden, maar ik heb zelf via yahoo een groep opgezet enkele jaren geleden, gewoon uit interesse en nieuwsgierigheid of er nog anderen zijn die zo zijn zoals
mij en mijn behaarde echtgenote. Ik kan je zeggen dat mijn groep thans uit meer dan
3000 leden bestaat van over heel de wereld met dezelfde interesse, zowel mannen als vrouwen en met diverse leeftijden.
Dus, wees er zeker van dat er zeker mensen zijn die het zouden leuk vinden met je in
kontakt te komen, maar ze moeten het wel weten.
Jammer inderdaad dat de "society" thans een ideaal beeld wilt ophangen dat men maar
hip kan zijn als alles glad geschoren is.... Het is de industrie zoals Gilette, Philips e.a.
die er garen bij spinnen....
Dus, wees jezelf en laat het zien ! Er zullen er ongetwijfeld zijn die het niet zien zitten,
maar ik ben ervan overtuigd dat er wel mannen zijn die het prettig zullen vinden een
zachte haardos te verwennen. Ik spreek uit ervaring en na 20 jaar huwelijk steekt het
nog geen minuut tegen, alhoewel er wegens de onderwijsfunctie toch wat knipwerk bij te
pas komt (oksels, benen) maar we houden het leefbaar.
Wel is mijn vrouw bij een leaserspecialist in behandeling geweest voor gezichtsbeharing.
zeer degelijk uitgevoerd maar kostelijk (1000 € voor 4 beurten)
alez, ik laat je - wees moedig en maak je kenbaar !
als je nog meer info wenst - geen probleem.
anderzijds - het ga je goed !
groeten,
Johan Maes uit omgeving Brussel.