moe...

bolleke · 15 december 2012, 10:45

Ik weet het, het is een hele tijd geleden dat ik nog iets van me liet horen. Maar ik ben het zo moe... Veertig jaar is lang, te lang.
En de momenten dat het goed ging zijn te kort in vergelijking met de lange jaren van onmacht en verdriet. De balans is niet meer in evenwicht. De laatste jaren zijn enorm moeilijk geweest op persoonlijk vlak en ik heb mijn ttm verborgen gehouden... er waren nieuwe mensen, nieuw werk, nieuwe collega's, lieve mensen in het koor waar ik zing. Maar allemaal hebben ze één ding gemeen, ze weten niets van mijn verleden, mijn boek, mijn ttm. Ze zien dat er iets iets, hebben vermoedens maar zijn zo tactvol om dat niet uit te spreken..
Ik ben tien jaar geleden met mezelf naar buiten gekomen, via een boek en de pers. Toen was dat goed, vooral het schrijven heeft me deugd gedaan en heeft me moed gegeven. De gevolgen waren echter te zwaar, vooral wat mijn moeder betreft. De emotionele weerslag bracht me terug in de put en nu is er de vraag: kom ik terug naar buiten? Moet ik mijn 'nieuwe' vrienden op de hoogte brengen? Want constant verdriet moeten verborgen houden is zwaar om dragen... Maar er is de angst om niet begrepen te worden versus het begrip van zij die het goed met je menen. Zal ik er (terug) niet om veroordeeld/beoordeeld worden??
Ik ben thuis, met ziekverlof, kan het niet verklaren, voel me moe, machteloos..
Hoog tijd voor een babbel met mensen die 'begrijpen',.. dus ik dacht aan jullie, mede-ttm'ers.
Ik weet het dit is geen positief verhaal, dit is leven, mijn leven...
XXX

15 december 2012, 10:45	#1
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	moe... Ik weet het, het is een hele tijd geleden dat ik nog iets van me liet horen. Maar ik ben het zo moe... Veertig jaar is lang, te lang. En de momenten dat het goed ging zijn te kort in vergelijking met de lange jaren van onmacht en verdriet. De balans is niet meer in evenwicht. De laatste jaren zijn enorm moeilijk geweest op persoonlijk vlak en ik heb mijn ttm verborgen gehouden... er waren nieuwe mensen, nieuw werk, nieuwe collega's, lieve mensen in het koor waar ik zing. Maar allemaal hebben ze één ding gemeen, ze weten niets van mijn verleden, mijn boek, mijn ttm. Ze zien dat er iets iets, hebben vermoedens maar zijn zo tactvol om dat niet uit te spreken.. Ik ben tien jaar geleden met mezelf naar buiten gekomen, via een boek en de pers. Toen was dat goed, vooral het schrijven heeft me deugd gedaan en heeft me moed gegeven. De gevolgen waren echter te zwaar, vooral wat mijn moeder betreft. De emotionele weerslag bracht me terug in de put en nu is er de vraag: kom ik terug naar buiten? Moet ik mijn 'nieuwe' vrienden op de hoogte brengen? Want constant verdriet moeten verborgen houden is zwaar om dragen... Maar er is de angst om niet begrepen te worden versus het begrip van zij die het goed met je menen. Zal ik er (terug) niet om veroordeeld/beoordeeld worden?? Ik ben thuis, met ziekverlof, kan het niet verklaren, voel me moe, machteloos.. Hoog tijd voor een babbel met mensen die 'begrijpen',.. dus ik dacht aan jullie, mede-ttm'ers. Ik weet het dit is geen positief verhaal, dit is leven, mijn leven... XXX __________________ Bolleke (Daniëla) "Dromen worden waar als wij ze waar maken"