ttm een ander dwanggedrag...vergelijking: triggerend!!

[kada]

ik wil mijn ervaring hier delen...en eens kijken hoe jullie hierover denken...of jullie het terecht vinden dat ik zoveel gelijkenis zie.
het is voor sommigen misschien wel heel heftig om te lezen..confronterend misschien dus daar waarschuw ik gelijk voor. als je dit leest, wees voorbereid op de hardheid en eerlijkheid waarmee ik schrijf.

als kind ben ik seksueel misbruikt....een hele heftige ervaring die ik enkele jaren lang grondig heb weggestopt.
vanaf de dag dat het mis ging ontstond er een gedrag bij mij wat nogal lijkt op het plukken van haren.
ik pluk geen haren....ik pluk vellen!
ik trek mijn vingers kaal.....met name mijn duimen en deel van mijn handpalm....en soms ook wijsvingers kaal.
het is zeer luguber als ik het zo vertel misschien maar ik haal het vel weg zolang het niet bloed....ik weet precies tot welke huidlaag ik kan gaan voordat ik te ver ga. regelmatig ga ik echter toch te ver en bloed ik.
ook de binnenkant van mijn wangen en mijn lippen moeten het ontzien...ook zij worden vaak tot bloedens toe van vel ontdaan.

toen ik dit begon te doen dacht ik dat het tijdelijk was....een soort van nagelbijten maar dan anders en ik vergelijk het daar nog steeds mee hoor alleen gaat het een stuk verder dan nagelbijten.
ik vermink mezelf letterlijk en als ik lees over ttm confronteerd het mij ook met mijn eigen gedrag ook al gaat het bij mij niet om haren.
ook ik voel het als een verslaving waar ik niet vanaf lijk te kunnen komen.
ik trek voornamelijk als ik nerveus ben of als ik even niets te doen heb. ik moet heel veel moeite doen om het te laten genezen en het duurt weken voordat het geheel genezen is, maar ik trek vaak de vellen er weer af als er net weer 1 of 2 laagjes huid op gegroeid is. ik voel me dan zo fout en schuldig...ik heb mezelf opnieuw verminkt, het doet pijn en ik ben zwak.
langzaam accepteer ik het dan en hervind de kracht om even niet te trekken...totdat ik een zwak moment heb en het weer mis gaat.
ik heb in al die jaren maar 1 periode gehad dat het echt goed ging met het trekken maar dat was van korte duur en de terugval die volgde was zeer heftig en is eigenlijk nog steeds bezig...alweer drie jaar ofzo.
op het moment dat ik heel erg aan het trekken ben voelt het lekker...als een opluchting, net zoals wanneer je haren plukt.
ik ben niet te stoppen en het MOET egaal worden...eerder heb ik geen innerlijke rust. echt egaal wordt de huid echter niet totdat het weer echt goed geneest en echt innerlijke rust heb ik dus ook niet.
ik schaam me voor wat ik doe en ik doe mijn best om mijn handen te verbergen voor anderen. ik ben bang dat mensen schrikken van mijn handen als ze het zien, bang dat mensen vragen gaan stellen over wat ik aan mijn handen heb.

toch is er ook een wezenlijk verschil met ttm....
als ik kijk naar de dingen die ik lees voelt het alsof ik beter kan accepteren dat ik dit doe. ik schaam me er wel diep voor en verberg het ook zoveel mogelijk maar ik ben er niet de hele dag mee bezig, het verpest nooit mijn dag en het geeft me geen extra zorgen.
ik heb niet de behoefte om hulp te zoeken voor mijn gedrag...ik vind mijn gedrag daar niet ernstig genoeg voor.
als ik morgen zou ontdekken dat het een naam heeft zou ik wel even opkijken en verbaasd zijn, maar ik heb niet heel sterk de behoefte aan lotgenoten....mijn gedrag heeft dus duidelijk minder impact op mijn leven en emotie.
het lijkt alsof ik me er sneller overheen kan zetten. ik kan mijn hele vingers tot bloedens toe kaaltrekken en een uur later heb ik daar vrede mee. ik zit er wel even flink mee en voel me heel slecht als ik stop, maar ik raap mezelf wel weer heel snel bij elkaar. het beheerst mijn leven niet zo erg als ttm bij veel mensen doet. tenminste zo lijkt het.
een ander verschil. ik lees hier veel over dat het plukken van haren een gevoel van controle geeft.
mijn gedrag geeft niet dat effect. ik krijg absoluut geen controlegevoel bij wat ik doe...eerder het tegenovergestelde.
en het grootste verschil misschien wel....ik ken veel meer mensen die datgene doen wat ik doe. vaak in vele mindere mate hoor. ik ben een extreem geval, dat wel maar er zijn veel mensen die de velletjes naast hun nagels wegkrabbelen of trekken en ik ken ook wel mensen die vellen van hun vingers trekken maar ik ken maar 1 persoon die het zo heftig doet als ik....mijn oom.

door hier te lezen en veel te leren over ttm leer ik dus ook een boel over mezelf. dit had ik vooraf nooit kunnen bedenken!! maar ik ervaar het wel zo. ik pluk mijn handen kaal en de binnenkant van mijn mond maar als ik dat niet gedaan had, had ik misschien nu ook haren getrokken want ondanks dat ik het misschien genetisch niet in me heb kan ik me inmiddels wel zodanig inleven dat ik het mezelf zonder al teveel moeite zou kunnen zien doen hoor.

ik vraag me dan ook af, hoe zien jullie de vergelijken van ttm met ander drang/dwanggedrag.
ik weet nu dat er een verschil is tussen ttm en bv. datgene wat ik doe, maar er zijn ook vele overeenkomsten.
ergens denk ik dat iedereen die bv. hardnekkig nagelsbijt of ander zenuwachtig gedrag vertoont zich enigsinds beter kan inleven in ttm.
het zijn allemaal uitingen van spanning, van innerlijke onrust en gebrek aan verwerking van emoties. alleen denk ik dat nagelbijters misschien genoeg hebben aan kleine onrust en ttm kent zover ik begrepen heb een diepgaande traumatische ervaring als oorzaak.

en hoe zien jullie de vergelijking met dwangneurosen als bv. straatvrees, smetvrees, zware fobieen....
is het panisch zijn voor haren vergelijkbaar met het moeten uittrekken van haren?
is het moeten schoonmaken vergelijkbaar met het moeten plukken?
ik vraag het me gewoon af in een poging om meer te leren over de manier waarop mensen met stress en trauma's omgaan.

kus
karin

[Jente]

Eerst even dit: niet iedereen die TTM heeft, heeft een trauma of iets ergs meegemaakt. Ik in ieder geval niet. Wat dan wel de oorzaak zou kunnen zijn, is me niet bekend.
Ik zie zeker een link met andere dwang- en angstgedachten. Heb er zelf nog een paar, al is er geen enkele zo erg als het haartrekken. Bv. soms ga ik maniakaal opruimen en dan moet alles op een bepaalde manier staan/liggen/hangen, zo en niet anders. Perfectionisme. Angst voor ziekte, vooral kan ik absoluut niet tegen overgeven of mensen die overgeven. Als kind al. Ook heel erg bang voor spinnen. Dat is pas later gekomen. En er zijn zeker weten nog dingen, dus er moet ergens toch een samenhang zijn. Dat hoor ik van anderen ook.
Een vriendin van me bijt nagels, en is heel obsessief als het op hygiëne aankomt. Ze spreekt altijd maar over de was doen en poetsen e.d., dus ook daar weer een verband.
Wat jij doet met je handen, dat doet een vriend van mij ook. We hebben er ook over gepraat en probeerden elkaar te helpen, maar dat is nu allang geleden en ik weet niet of hij het nog steeds doet.
Mijn tante trok altijd vellen van haar voetzolen, soms zo erg dat het zeer deed wanneer ze liep. Nu doet ze dat niet meer, maar ze heeft wel altijd gerookt.
Tsja, het blijft een mysterie, waar nu precies het verband ligt tussen al die rare neigingen... En weet je, iedereen heeft wel iets, maar niet iedereen ligt er evenveel van wakker... En bij sommigen komen een aantal van die onhebbelijkheden samen...

[sissey]

Ik heb ook helamaal geen trauma meegemaakt of iets ergs. Ik weet ook niet waar je dat vandaan hebt eigenlijk

Liefs Mariska

[lies]

Hallo Karin,

Ik heb ook geen trauma's meegemaakt in de zin van misbruik of verwaarlozing of zoiets.

Liesbeth

[kada]

thanx voor jullie antwoorden!!! mijn excuses voor de uitspraak dat er een trauma ten grondslag ligt aan ttm. ik weet zelf ook niet hoe ik eraan kom hihi. waarschijnlijk heb ik ergens gewoon bepaalde informatie verkeerd begrepen of geinterpreteerd. bij deze heb ik weer iets geleerd over ttm.....soms is de oorzaak een compleet raadsel dus!!!

ikzelf denk ook idd dat er een verband ligt tussen allerlei fobieen, dwangneurosen en paniekaanvallen. ikzelf heb idd ook een vrij serieuze spinnenfobie. ik heb ook altijd een vreselijke angst voor overgeven gehad en nog steeds (ik ben ook ontzettend blij dat ik zelden of nooit griep heb!!). vanuit die angst heb ik een tijd lang een hele sterke afkeer voor dronken mensen gehad.
ik ben sinds een aantal jaren ook nogal bang voor ergnstige ziekten...met name kanker is een van de dingen waar ik regelmatig bang voor ben!! geen idee waar het vandaan komt.
dus ook ik heb meerdere angsten en fobieen en dwangmatigheden die allemaal een uiting van innerlijke onrust lijken te zijn.....een bepaald soort onvermogen en bepaalde zorgen te verwerken en bij mij dus wel trauma's.

kus
karin

[kada]

p.s....even voor liesbeth....met trauma's bedoel ik niet alleen dat soort ernstige zaken hoor. gepest worden in de kleuterklas kan ook een trauma zijn voor een kind. als kind een zware operatie ondergaan kan traumatisch zijn. ouders die gaan scheiden op jonge leeftijd. iemand verliezen die zeer dierbaar is voor je kan traumatisch zijn.
er zijn zoveel dingen die levenslange littekens kunnen achterlaten in een mensenleven.
maar idd....zeker als je bv. ttm hebt ga je ongetwijfeld zelf al nadenken over de mogelijke oorzaken en als je dan niet iets in je leven tegenkomt wat zoveel impact had dat je het zelf als oorzaak bedenkt...is de oorzaak waarschijnlijk dus geen traumatische ervaring....tenzij je het heel hardnekkig hebt weggestopt natuurlijk maar da's weer een ander verhaal.

kus

[Jente]

Hee, wat grappig Kada. Bij mij is het precies hetzelfde: angst voor overgeven die samenhangt met afkeer tegenover dronken mensen. De beelden dat klasgenootjes moesten overgeven, of familieleden ziek waren omdat ze een glaastje teveel op hadden, zitten voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Nu probeer ik het te relativeren maar vind het nog steeds eng.
En ja, kanker... mijn tante blijkt longkanker te hebben, en ik ben ook heel bang voor de aftakeling. En opnieuw, bang voor de rochelhoest, bang dat er slijm of bloed meekomt als ze hoest...
Maar voor een ziekte als kanker is iedereen volgens mij wel bang.

[kada]

wow.....op de valreep voordat ik ga slapen dacht ik....eens even zoeken op internet of ik iets over tillomanie kan vinden....zonder tricho ervoor dus.
niets....
maar ik ben een doorzetter dus ik zoek verder en uiteindelijk ben ik in een engelse zoekmachine beland en type ik in 'skin picking'......en heb dus nu ontdekt dat ik inderdaad ook een dwangneurose heb genaamd 'dermatillomanie'. het dwangmatig verwijderen van huid.
ik heb me er nog niet echt in verdiept....het is daar nu even te laat voor maar mijn lijst favorieten is wel uitgebreid vanavond en ik ga zo snel mogelijk eens even lezen daar.
helaas zijn het allemaal engelse sites, er zijn geen nederlanders nog die er een speciale site voor bedacht hebben blijkbaar.
ik weet nu hoe vreemd het is om te ontdekken dat je 'vreemde' gedrag een naam heeft!!

thanx!!!

kus

[lies]

Ik ga ook slapen. mijn wekkertje gaat morgen weer vroeg.
Maar ik hoop dat je er wat mee kan. En ja ik kan me best voorstellen dat dat een rare gewaardording moet zijn. Dat je ook "wat"heb.
Ik wens je strekte in elk geval.
Enne weltrusten.

[jazzaholic]

Hai Karin!

Dank je wel voor je openhartige verhaal! Ik weet dat ik het al heel vaak gezegd heb hier op het forum, maar lees het boek 'de vrouw die haar meubels met suiker bestrooide' eens. Daarin komen allemaal verhalen van mensen met 'abnormale' gedragingen voor. Ik kan het me niet herinneren, maar wie weet staat jouw probleem daar ook bij? Heel veel succes in ieder geval!!

Liefs,

Ellen

[kada]

even een update sinds gisteren.....ik heb inmiddels wat gelezen en ik blijk absoluut niet alleen te zijn in dat wat ik doe. nou wist ik dat al maar langzaam is het aan het bezinken.
het besef dat er wetenschappers zijn die van mijn 'gewoontje' onderzoeken gemaakt hebben, die er een naam voor bedacht hebben en die er de term dwangneurose aan gegeven hebben....het doet meer met me dan ik in eerste instantie had kunnen denken.
ik dacht altijd dat het een gewoonte was vergelijkbaar met nagelbijten ofzo...iets kleins, iets simpels waar ik wel weer overheen zou groeien uiteindelijk. maar nu het een naam heeft lijkt het ineens zo serieus, zo heftig, zo ernstig.
ik wilde er nooit iets dramatisch van maken en dat wil ik nog steeds niet maar heel langzaam lijkt het besef te komen dat de oorzaak van dit gedrag wel degelijk heel heftig is. ergens kan ik toch niet helemaal op een 'normale' manier met stress en verdriet en innerlijke pijn omgaan want dan had ik deze 'gewoonte', niet nodig. ik doe dit mezelf aan en voor mij is het blijkbaar een vorm van therapie....iets wat ik nodig heb om met zware emoties om te kunnen gaan of beter te kunnen functioneren.
en ik heb er nooit zo diep over nagedacht.
ik ben blij hoor dat ik nu weet dat het een naam heeft want dat bevestigd voor iedereen in mijn omgeving die altijd riep 'zit nou eens niet te pulken..stop daar nou eens gewoon mee' dat dat dus niet gaat. eindelijk kan ik zeggen dat ik een 'aandoening' heb....een 'dwangneuroso' en als ze dat niet meer serieus nemen weet ik het niet meer.
maar aan de andere kant voelt het nu alsof ik betrapt ben...ik heb al meerdere malen gelezen dat trichotillomanie voelt als een vriend voor velen. zo voelt dit ook voor mij en het is nu alsof ik die vriend niet meer voor mij alleen heb...

kortom.....diep van binnen is er iets losgemaakt wat ik altijd angstvallig gewoon heb laten rusten. er is onrust nu in iets wat er altijd was maar wat ik zo goed mogelijk rustig hield.

kus

[dian]

Hoi Karin.

Ik herken dat gevoel van het verliezen van je vriend, of hem te moeten delen met zoveel anderen. Zo voelde ik me toen ik dit forum vond. Ok, ik had kale plekken, deed het zelf maar het was iets wat zo van mezelf was, wat ik altijd zo verborgen had weten te houden, over gelogen had, wat er altijd was, zo voor het grijpen. En ineens..... bleken 'tig mensen hetzelfde te hebben. Mmmm, daar werd Dian niet vrolijk van, toen ik dat gevoel kreeg heb ik een hele poos niets meer met lotgenoten te maken willen hebben. Nu is dat helemaal over, ben er inmiddels aan gewend dat we met zovelen zijn. Wellicht gaat dat bij jou ook wel gebeuren.

Groetjes Dian

[kada]

ik begin anders naar mijn gedrag te kijken. wat altijd gewoon zo was wordt nu een heel bewust gedrag.
ik ben betrapt...zo voelt het!! het is ineens zo echt, dat wat ik heb. het is niet meer gewoonweg een tikje.....het is een heuze dwangneurose en alleen dat woord al maakt het erg beladen voor mij.
ik denk dat ik het even moet laten bezinken gewoon. waarschijnlijk heb ik over een week of twee die rust wel weer gevonden. dit is nieuw, dit is een kleine openbaring voor me en het doet meer met me dan ik verwacht had maar uiteindelijk verandert er niets natuurlijk. mijn gedrag wordt er niet direct anders door, de oorzaak van het gedrag wordt hierdoor wel even flink opgerakeld maar niet anders.
het is misschien wel gewoon een kwestie van wennen aan het idee dat ik een dwangneurose heb....een heuze aandoening die dieper gaat dan een gewone nervositeitstic.

ik denk uiteindelijk wel dat ik met mijn gedrag gelukkig oud wordt hoor. ik heb er nooit een drama van gemaakt en ik wil dat zo houden. oke ik doe mezelf dit aan en anderen doen dat zichzelf niet aan maar wie weet wat voor gedrag ik anders was gaan vertonen als ik dit gedrag niet ontwikkeld had. wie weet hoe psychisch in de knoop ik dan gezeten had.
dus ik kan hier wel mee leven. ik ben ook niet van een heel gevecht ermee aan te gaan.....daar is het voor mijn gevoel simpelweg niet erg genoeg voor.

ik heb me inmiddels aangemeld op het engelse forum voor dermatillomanie. om mijn verhaal te vertellen, om te leren over anderen die ditzelfde doen en om anderen misschien wat te steunen of te helpen want ik heb al gelezen dat er mensen zijn die het er wel heel moeilijk mee hebben.

thanx voor jullie inzicht!!! ik had nooit gedacht dat ik dat hier zou vinden, op een forum over iets waar ik persoonlijk verder in eerste instantie niets mee leek te hebben.

kus
karin

[Tai]

Kada,

Zoals je zelf schrijft herken je veel van wat wij zeggen bij jezelf terug. Nu geldt dat omgekeerd ook voor mij.

Ik heb TTM, trek ook de vellen van mijn vingers (hoewel lang zo erg niet als vroeger, hoewel ik precies weet wat je bedoelt met de lagen van je huid 'afstropen'). Het trekken van de huid was idd totdat je bwvs de 1e 2 lagen weg had en dat het bijna ging bloeden. Meestal dezelfde vingers (altijd aan de zijkant van de vinger trouwens bij mij. Na al die jaren dat het (gelukkig) is verminderd zie je toch nog wel het effect ervan. Huid is wat gladder en ietsje roder.

Het trekken aan de voetzolen komt mij ook bekend voor. Het is echt gekoppeld aan eelt bij mij. Eelt op de hiel of onder de voetzool is een bron van irritatie, maar ook dat heb ik gelukkig in de hand.

Deze twee zaken van trekken vormen bij mij maar 1-5% van het trekgedrag. De rest is TTM.

De arachnafobia (spinnenfobie) herken ik bij mijzelf ook. Die kleintjes gaan nog net, maar ik ervaar toch al een lichte huivering als ik erover nadenk of ze zie. De grote joekels is bij mij een serieus probleem. Stofzuiger en zo veel mogelijk afstand bewaren helpt, maar je moet niet vragen welke hartslag ik dan heb.
Ook die beesten op TV op in boeken zien doet me al huiveren. Ik ren, als het kan, nog steeds in 1e instantie naar de andere kant van de kamer en laat anderen (als die er zijn) het beest weghalen. Je krijgt mij dan niet meer in de buurt de komende uren.

>>> Ik zocht net op Google op of ik Arachnafobia wel goed had geschreven en...ja hoor!!! LEVENSGROTE SPINNEN OP HET SCHERM!!!...IEIEIEIEIEIEIEIEIE HELLUP!!!! JAKKES. Dat doe ik dus geen 2e keer meer Dan spel ik het maar fout!

Dus...Het lijkt idd een verzameling van fobieen te zijn (hoe gaat het spreekwoord ook al weer? Al het slechte komt niet in één ofzo?) Maar als je kijkt naar wat de overhand heeft bij de mensen hier is het dus duidelijk TTM. Wat er aan ten grondslag ligt...Joost mag het weten. er wordt idd veel gesproken over een (jeugd)trauma in wat voor vorm dan ook. Ik werd vroeger veel gepest vanwege mijn lengte. Is dat de oorzaak? Ik weet het niet. Ik had een Lee Towers bril...was dat de oorzaak? Ik weet het niet...Ik had grote hazetanden (als melkgebit)...is dat de oorzaak? Ik weet het niet.

Vandaar dat de het niet eenduidig is te zeggen wat het is. Zelfs Nijmegen (katholieke Uni) kan het ons zeer waarschijnlijk niet zeggen. Maar waar wij op proberen te focussen is het gevolg te bestrijden (symptoombestrijding). Dus het haartrekken zoveel mogelijk proberen te verminderen. Tegenwoordig gebruiken ze cognitieve thereapie en ik kan je onderhand uit ervaring zeggen (ik word nu door Nijmgen via o.a. Cogn. Ther.) behandeld vanwege een burnout die bijna 6maanden geleden begon (vandaar dat ik weinig op het forum ben geweest). En Cogn. Ther. gaat diep...Héééél diep. En da's moeilijk. Ik heb nu 4 cogn.ther. sessies gehad en ik ben pas halverwege qua diepte. Het is niet makkelijk om in jezelf te graven, vooral niet als je introvert van karakter ben. Je merkt dat je jezelf blokkeert dieper te gaan. Kan je nagaan hoe lastig het is om te verwachten dat je binnen no-time je TTM onder controle kan houden (ik vermoed dat je er echt niet 100% van af kan komen).

Wat je echter zegt over onvermogen wat misschien de innerlijke rust verstoort waardoor je bijv TTM of andere fobieen krijgt kan ik wel mee instemmen nu ik wat verder ben in Nijmegen (ik weet niet hoe anderen hiervoer denken, dus geef ik mijn visie):
Als je je bijv tegenover anderen minderwaardig voelt kan dat een basis cognitie zijn die bepaalt hoe sub cognitites (die op een hoger niveau liggen) zich gedragen. Die kunnen onderling weer andere sub cognitites vormen en die ook weer (denk aan een vertakking van bomen of van je longen...steeds meer vertakkingen die eigenlijk aan een handvol basis cognoities ten grondslag liggen). Een gevoel van bijv minderwaardigheid kan je karakter op zo'n manier vormen (misschien is misvormen wel een beter woord) dat je een balans probeert te brengen (onbewust) om het niet te begrijpen gevoel van minderwaardigheid te compenseren zodat je jezelf beter voelt (balans brengen). Het vervelende is echter dat je alleen het instrument ziet en opmerkt dat gebruikt wordt om de onbalans te herstellen (het trekken). Maar wat nu eigenlijk het fundament is van die onbalans is porren, duwen, trekken, graven in je eigen, je 'zijn' of, zoals Freud zij, het "Id".

Nou...het nacht en ik ben los, vandaar mijn stukje proza hierboven. Ik kan wel doorgaan, maar laat je dit eerst maar lezen. Als er vragen zijn horen we het wel.

Tai

Excuusjes voor de eventuele tiepvauten

[kada]

ik heb inmiddels aardig wat gelezen over tricotillomanie en ook over dermatillomanie dus inmiddels. de twee liggen heel dicht bij elkaar. en ook de oorzaak of mogelijke oorzaken (want helemaal duidelijk is dat bij sommigen misschien wel nooit) zijn gelijk.
heel veel mensen die dermatillomanie hebben, hebben ook trichotillomanie. het andersom ook zo is....dat veel ttm'ers ook dermatillomanie hebben weet ik niet. tot nu toe hoor ik hier weinig mensen zeggen dat ze het hebben.
waarschijnlijk zit dit in onze genen. een hoge mate van stress of een trauma is de aanzet....is als het ware de pin die uit de granaat wordt getrokken.
ik heb ook meerdere fobien en angsten. ik weet inmiddels ook dat ik een sociale fobie heb.....ik ben bang om contact te leggen met mensen. dit schijnt ook zeer veel voor te komen bij mensen met dermatillomanie.
als ik iemand leer kennen dat ik diegene nog zo geweldig vinden en ik kan me nog zo prettig voelen bij die persoon. de eerste keer dat ik iets echt samen met die persoon ga doen is slopend voor me!!! ik ben bloednerveus, vraag me elke seconde af wat ik moet gaan doen als er geen gespreksstof meer is, als ik dichtklap....als ik het niet meer weet.
ik ben altijd in gesprekken met mensen zeer heftig aan het nadenken over wat ik zeg en hoe ik het zeg en ik ben zo bang dat ik faal in mijn woorden of dat ik gevoelige snaren raak dat ik veel dingen gewoon niet zeg.
het belemmerd mij ontzettend in het contact met mensen en dan met name met mensen die niet heel dicht bij me staan.
nieuwe collega's, vrienden die ik echt te lang niet gesproken heb en dus eigenlijk geen vrienden meer zijn......keer op keer een drama waar ik me echt behoorlijk druk om kan maken.
de spontaniteit is vaak ver te zoeken bij mij en het duurt erg lang voordat ik echt loskom bij nieuwe mensen.
iets wat ik altijd ervaarde als heftige verlegenheid en onzekerheid. inmiddels weet ik dat sommigen het een sociale fobie noemen en tja zo voelt het regelmatig ook....al blijf ik het liever gewoon zien als verlegenheid hoor.

ik denk dat hele gevoelige mensen gewoon minder goed met hevige stress om kunnen gaan....voor mij geld dit in elk geval zeker.
in een poging mijn stress een plek te geven ga ik vellen trekken.....zolang ik trek richt ik me daarop en het verlicht mijn stressgevoel. mijn nervositeit en mijn angst.
ooit trok ik ook vellen van mijn voeten....van mijn eeltplekken idd ook. maar dat is over...het is immers veel makkelijker om je handen kaal te trekken he....daar hoef ik geen schoenen voor uit te trekken, niet voor te gaan zitten.
ik kan het ten alle tijden van de dag doen....elke dag opnieuw....tot ik kramp in mijn vingers heb en mijn duim zoveel pijn doet het ik pijn voel als ik een pen moet vastpakken.
de plekken die genezen zijn voelen weer zacht aan en niemand anders ziet waarschijnlijk nog dat het er ooit verminkt uitzag maar ik zie idd wel dat het een litteken is. het is roder, en de structuur is anders.
ik heb mijn eigen vingerafdruk veranderd door de jaren heen en waar ik nu heftig trek heb ik niet eens een vingerafdruk.

toch blijft dermatillomanie voor iets waar wel mee te leven valt.
het is een heftig weekje geweest voor me maar langzaam ga ik inzien dat er niets verandert. ik zal waarschijnlijk nog jaren trekken en ik merk aan mezelf dat ik het wel best vind.
ik heb namelijk niet de behoefte ertegen te gaan vechten. ik weet dat het gevecht zeer zwaar is en dat het net als ttm voor velen het zwaarste gevecht ooit is en ik heb dat er gewoon niet voor over.
ik vecht al heel mijn leven tegen allerlei verdriet en pijn. ik ben al dolblij dat ik niet chronisch bij de psychiater loop. dat ik niet aan de anti-depressiva zit en dat ik nog steeds sta en straal!!! meer kan ik niet wensen. oke....ik heb een rare verslaving/gewoonte.......maar ik gun mezelf die zwakheid wel.
ik doe het verder hartstikke goed dus dit is voor mij een kleinigheidje eigenlijk.
ik besef me heel goed dat er mensen zijn voor wie het een levenslang drama is....en voor hen doe ik graag iets goeds. voor hen biedt ik graag wat steun en kracht.....
voor mij heeft de ontdekking van mijn eigen neurose me dichterbij ttm gebracht en daarmee dichterbij de leefwereld van mijn beste maatje die ook zo hard vecht tegen deze vijand en vriend tegelijk.
ik begrijp waar zij doorheen gaat....ik leef met haar mee en hoef maar naar mijn eigen handen te kijken om me te kunnen inleven. al is ttm anders natuurlijk en zal ik nooit helemaal kunnen weten hoe het is om ttm te hebben.

kus
karin