Piep

[spinnekop]

Hallo iedereen,

ik ben een meisje van 20 jaar en ben hier al eens komen kijken, lang geleden, en heb nu beslist om nog eens terug te komen en mijn verhaal ook te doen .

Ik trek dus ook mijn haren uit, enkel bovenop mijn hoofd eigenlijk, en heel soms vooraan mijn hoofd of op de zijkant. Ik voel vooral naar de dikkere haren, draai deze rond mijn vinger, neem ze stevig vast en trek ze dan zeer traag (soms in stukjes, zodat ik het enkel voel maar dat het haar niet uit is) of juist zeer krachtig uit, bekijk ze even en eet de haarwortel op , daarna gooi ik ze weg. Heel soms speel ik er ook mee, ergens tegenplakken ofzo, maar dat duurt nooit lang.

Ik denk dat het bij mij ontstaan is door wat ik vroeger meegemaakt heb. Toen ik 7jaar oud was, was ik er namelijk rotsvast van overtuigd (de dokter had ongelijk toen hij zei dat ik zo gezond als een vis was! ) dat ik een dodelijke ziekte had, kanker of aids (deze overtuiging hebben heet hypochondrie). Telkens wanneer we met de familie op zaterdag bij mijn grootmoeder langsgingen werd er door de volwassenen wel gesproken of die die kanker heeft enz... dat ging ook allemaal over mij stiekem, maar iedereen hield het geheim voor me. Op school voelde ik me ook echt ziek en was ik bijna altijd zenuwachtig dat ik ineens ging doodvallen .
Dan, toen ik een jaar of 9-10 was, kreeg ik op een kermis in een lunapark een paniekaanval: ik voelde plots mijn lichaam niet meer, mijn tong en mijn handen en gezicht tintelden, ik wist niet meer goed wat er rond me gebeurde, mijn hart ging als een gek tekeer, ik ademde zeer snel plots, zenuwachtig, het was alsof ik alles in een bol beleefde en afgescheiden was van de buitenwereld. Ik ben dan naar mijn moeder gerend die binnen zat in een zaal (het was een gebuurtkermis met bbq) en zei dat ik naar huis wilde en heb ze meegetrokken. Buiten heb ik haar dan verteld dat ik aan het doodgaan was en dat ik zeker aids had ofzo (die ziektegedachten waren tot dan toe beetje verzwakt, maar nu was ik echt aan het doodgaan in mijn ogen, snapje). Ik ben nog een week in die roes geweest en daarna minderde het telkens.
Ik durfde niet mee naar feesten of plaatsen waar ik zonder mijn ouders was want ik zou ineens een aanval kunnen krijgen, wat ook telkens gebeurde (net in die periode trouwde iedereen van mijn familie precies).
Ik herinner me ook nog dat ik op het verjaardagsfeesje (mijn eerste 'fuifje') van een vriendin (ik was toen 12) een aanval kreeg en gevraagd heb aan haar moeder om me naar huis te brengen, niks kon me nog schelen, ik wou naar huis...

Dingen die ik deed tijdens een aanval waren knijpen in mijn armen, mijn benen samendrukken over mijn gezicht wrijven met mijn hand of een koud glas opdat ik VOELDE dat ik er nog was. Later ben ik ook telkens ik een aanval had een haar beginnen uittrekken, dat voelde ik goed en dat stelde me gerust in de zin van: ik leef nog, ik ben nog op de aarde.

Dat is dus mijn theorie, en ik denk dat ik er niet ver naast zal zitten. Gelukkig zijn de aanvallen volledig gestopt, de laatste heb ik twee jaar geleden gehad en duurde 5 sec. ofzo. Het feit dat ik nu besef dat ik echt niet dood ga vallen ofzo dan heeft daar ook wel mee te maken. Ik ben dus nu volledig in orde eigenlijk, ik ben volledig over mijn verleden nu ik alles begrijp en ben een heel gelukkig iemand... enkel zit ik nog met een litteken van vroeger... het haartrekken bleef en werd een soort troost- of kalmeringsmiddel.

Ik besef wel dat er iets gedaan moet worden, maar weet niet goed hoe. Ik ben toen ik mijn eerste jaar verder ging studeren, naar een gedragstherapiecentrum geweest, ik heb daar een kennismakingssessie gehad. Ik kreeg toen een stapel bladen mee die ik moest invullen telkens ik een haar uittrok. Welk haar, wat ik ervoor deed, wat erna, hoe ik me voelde, welk haar, welk tijdstip, blablabla... ik hield het jammergenoeg niet vol en verloor de moed die ik bijeen geraapt had. Ik ben sindsdien niet meer teruggegaan en durf nu ook niet meer naar daar terugkeren, wat zullen ze wel niet van me denken, ze hadden speciaal een vergadering voor me gehad nadien en dan kom ik nietmeer

Qua steun... ik heb een aantal vriendinnen die het weten, een leerkracht van het middelbaar en mijn ouders ongeveer, maar die gaan dat nooit leren begrijpen, ze praten er ook nooit over enkel dingen als: 'ge hebt weer zitten trekken he... ge krijgt een kale plek ze...'. Mijn vriendinnen steunen me wel door ernaar te vragen enz. en door complimentjes te geven. Mijn vriendin helpt me door op mijn hand te tikken of me erop te wijzen dat ik in mijn haar zit (vroeger deed ik dat eigenlijk niet bij haar, maar meer en meer wel (mss omdat ik me goed voel bij haar?)), ze heeft me ook al een balletje gegeven om in te knijpen in de plaats.

Zo nu kennen jullie me wel ongeveer denk ik Ik ga proberen om elke dag te komen kijken hier, om me er elke dag aan te herinneren dat er iets aan gedaan kan en moet worden

Zijn er hier mensen die op therapie zitten en krijgen jullie andere hulpjes om van het trekken af te geraken? En hoe weersta je de drang als je met je hand in je haar zit?

xxx

[Oilily]

Dag spinnekop

Wat een verhaal, zeg. Ik heb het aandachtig gelezen. Je haar uittrekken om te voelen of je nog leeft. Het is een theorie als een ander .
Doordat je dus die hypochondrie gehad hebt, heb je de sensatie gevoeld van haren uittrekken en ben je dat blijven doen. Goed dat je al van het grootste probleem af bent, je angsten. Dat is toch het belangrijkste want ze verlammen waarschijnlijk al je andere functies. Ook goed dat je nieuwsgierig bent geworden en gaan surfen bent naar het probleem 'haren trekken'. Je hebt dus een naam, je bent niet meer alleen, vrienden en familie weten van je probleem. Dat is de beste grond om eraan te beginnen werken. Lees de site eens goed door op zoek naar tips die jou helpen want een pasklare oplossing bestaat er helaas, pindakaas niet

Groetjes
Kim

[spinnekop]

Dank je voor je reactie. Ik ben sinds gisteren vol goede moed begonnen aan een schema bij te houden, wanneer en hoeveel haren in uittrek per dag.
Vandaag heb ik nog maar één haar uitgetrokken, onbewust, ik vond het wel erg jammer, maar ja, ik heb de rest toch op tijd kunnen tegenhouden.

Nu dacht ik zo, welke eisen stellen jullie? Ik dacht om een soort van beloning ofzo om de zoveel dagen, maar wat is dan het doel? Hebben jullie al eens iets soortgelijks geprobeerd en wat was dan de beloning?

dank je wel