Mijn verhaal...jullie mening..

[Josie]

Hi Georgie,

Mijn vorige post heeft jouw laatste post gekruist. Ja, ik ben dan geen jonge meid meer (hihi), maar iets jonger dan jij. Ik kreeg aga op mijn 32e en het duurde toen nog wel even voordat het echt doorzette (laatste 2 jaar bij mij vooral).
Ik kan me sowieso vinden in je verhaal over vrouwelijkheid die aangetast wordt. Zo voel ik dat in elk geval ook, ook in mijn 40 plus jaren. Zeker als je weer nieuw op de huwelijksmarkt bent;-).

Bij mij overigens heeft de hele familie, inclusief vader, een goede bos haar en ook niet eens grijs...snik. Ik ben dus de enige en dat weet mijn familie het niet eens...(ik heb wel veel dunner haar, maar schijnen ze niet op te merken).
Toen ik paar jaar terug wel eens riep dat ik haaruitval had, kreeg ik meteen flauwe grappen naar mijn hoofd; he ik zie een kale plek, hahaha....zucht. Lieve mensen hoor, maar zo flauw soms. Mijn ex man idem dito; die deed gewoon of het probleem niet bestond of maakte ook flauwe grappen. En niemand snapt hoe erg het is, want ja, het is toch maar gewoon haaruitval werd er dan gezegd. Zucht. Gelukkig weten wij met elkaar hier elkaar wel te steunen. Bedankt overigens aan iedereen!!! Helpt me wel echt hoor!!

[Josie]

Overigens wil ik nog wel kwijt dat ik hert wel kan relativeren met dat je er niet dood aan gaat. Het feit dat je iets zou hebben waar je evt aan dood kan gaan, is het ergste wat er is denk ik. Dan liever 20 keer aga idd.

[Sammy]

Josie, wat erg voor je dat je er met niemand over schijnt te kunnen praten! Inderdaad, dit probleem komt heel veel voor (ik zie het bij zoveel mensen om me heen), maar er heerst zo'n enorm taboe op dat niemand het er over heeft of het weg lacht. Maar toch, van je eigen omgeving mag je meer verwachten en ik vind dat je ze er rustig op kunt aanspreken, als je niet serieus genomen wordt. En nog belangrijker: zorg dat je mensen vindt die wél naar jouw verhaal willen luisteren. Okay, op een gegeven moment gaat het leven door en niemand wil 100.000 keer dezelfde klaagzang horen, zelfs niet over een ernstige ziekte, maar op enig begrip moet je toch wel kunnen rekenen! Het is inderdaad niet niks!

En verder: ik weet dat de meningen hierover verdeeld zijn, maar hoe moeten wij als vrouwen ooit beter met dit probleem leren omgaan als we er met niemand over praten? Wat heeft schaamte nu voor zin, als het een aandoening is, waar je niks aan kunt doen. Ja, je vrouwelijkheid wordt aangetast! Ja, niet meer alle mannen zullen op je vallen (maar gelukkig selecteert dat een hoop foute kerels uit)! Ja, je moet altijd net wat meer moeite doen om er presentabel uit te zien! Ja, je wijkt af van de norm! Maar nogmaals, daar kun je helemaal niks aan doen (buiten dat wat je al probeert)! Het doet veel te veel pijn om er zo alleen mee te blijven zitten!

Last but not least: het is inderdaad gemakkelijker om een strijd te voeren die te winnen is, dan het accepteren van een echt verlies! Dat laatste vereist erg veel kracht, moed en levenswijsheid en is dus heel lastig, zeker in deze competitieve maatschappij. Als je de strijd van je AGA verliest, houd dan op met je oorlogsvoering (dat heb ik, op minox en multi's na, ook gedaan) en probeer goed te leren leven zonder (fatsoenlijk) haar! Begrijp me niet verkeerd, ik ben dat ook nog steeds aan het leren en echt geen meester op dit vlak, maar er zit gewoon niks anders op. Bovendien ben ik er (langzamerhand) van overtuigd dat acceptatie (en dat gaat verder dan berusting) uiteindelijk zoveel meer oplevert aan levenskwaliteit dan blijven treuren. En eerlijk gezegd, gaat het met mijn haar ook beter, al zal dat waarschijnlijk maar tijdelijk zijn.

[Hanna]

Ik heb er helemaal geen behoefte aan om erover te praten, zeer zeker niet met mensen die zelf geen last van haaruitval hebben. Ze kunnen je toch niet helpen en zouden flauw worden van het gezanik.
Zelf word ik ook kriegel van mensen die voortdurend jammeren over hun kwaaltjes; dan zeg ik: ga naar de huisarts en specialisten, gebruik de medicatie, en als je door hen niet of niet naar tevredenheid geholpen wordt, zoek je verder op internet om meer te weten te komen via lotgenoten.

[Josie]

Sammy, dank je wel voor je mooie en lieve post! Die deed me heel erg goed. Je hebt idd volkomen gelijk met alles wat je zegt.

Hanna, het is natuurlijk prima als je geen behoefte hebt om er zelf over te praten, maar dat is dan wel je eigen keuze. Ik zou er wel over willen praten met anderen in mijn omgeving, maar ik durf het gewoonweg niet. Dat is toch wel wat anders.

Daarnaast hoef je toch niet meteen voortdurend te jammeren over je kwalen als we het hebben over dat je er met iemand over zou willen praten? Dat is nou meteen wel weer het andere uiterste...;-) (en nee, iemand die voortdurend jammert is idd niet goed).

[Hanna]

Oorspronkelijk geplaatst door Josie

Ik zou er wel over willen praten met anderen in mijn omgeving, maar ik durf het gewoonweg niet.

Maar wat heb je er aan als die mensen je toch niet kunnen helpen? Van degenen die diezelfde kwalen niet hebben, krijg je toch meestal geen begripvolle reacties of tips waar je iets aan hebt.

[annabel72]

dat is waar Hanna maar gedeelde last is halve last.
Ik praat er ook niet over met om het even wie maar mijn zus,man, dochters... daar moet ik af en toe eens tegen kunnen zagen. GEwoon het gevoel van machteloosheid delen en wat opbeurende praat terug krijgen kan de pijn toch wat verzachten. Maar inderdaad, met een 'kennis' erover spreken no way, ze begrijpen het toch niet en weten totaal niets over oplossingen.

[Hanna]

Mijn familie weet het niet eens, alleen mijn man, met wie ik er ook niet over praat.
Het is mijn eer te na, ik wil geen medelijden. Als ik dat trouwens wèl zou doen, moet ik dat gezanik van hen ook aanhoren. Ik ken wel leukere onderwerpen om over te praten.

[Josie]

Nou nou Hanna, een beetje empathie mag wel hoor;-)

[Georgie]

Het is jammer dat je blijkbaar met niemand écht kunt praten, Hanna. 't Is geen teken van zwakte, als je een probleem of ziekte met iemand anders bespreekt. Het is ook niet gelijk een teken van 'gezeur' of 'oeverloos drammen'. Er is een groot verschil tussen medeLIJDEN en medeLEVEN.

Ik heb zeker heel veel steun gehad aan mijn man. Of hij alles begreep, betwijfel ik. Maar hij heeft altijd geluisterd. Wij bespreken gelukkig over en weer wat ons bezighoudt, leuk of niet. We verzanden daarbij niet in eindeloos geouwehoer.

Ook met sommige vriendinnen/kennissen kon ik er goed over praten. Het best met een kennis, die zelf al jarenlang een haarwerk (verlijmd, bovenop), bleek te dragen. Was me echt nooit opgevallen. Ook wel weer prettig om te weten.

Met mijn familieleden spraken we er nooit over. Men was altijd bang zwak te zijn en eigenlijk ook om het probleem bij de naam te noemen. Als je bijvoorbeeld tegen mijn moeder zei dat ze dun haar had, was dat goed voor een depressie van enkele dagen.

[Hanna]

Oorspronkelijk geplaatst door Josie

Nou nou Hanna, een beetje empathie mag wel hoor;-)

Zou je over reuma willen praten? Die ziekte is gewoon zwaar k*t en verder kan ik je daar toch echt niet mee helpen, want ik zou niet weten hoe. Alleen mensen in je directe omgeving kunnen helpen met taken die je zelf niet meer kunt uitvoeren en we kunnen geld geven aan het reumafonds.
Ik heb de indruk gekregen dat jij allesbehalve zwakzinnig bent en dat je niets zou opschieten met slap geklets.
Zeg 't maar als ik op een verkeerd denkspoor zit.

[Georgie]

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

Zou je over reuma willen praten? Die ziekte is gewoon zwaar k*t en verder kan ik je daar toch echt niet mee helpen, want ik zou niet weten hoe. Alleen mensen in je directe omgeving kunnen helpen met taken die je zelf niet meer kunt uitvoeren en we kunnen geld geven aan het reumafonds.
Ik heb de indruk gekregen dat jij allesbehalve zwakzinnig bent en dat je niets zou opschieten met slap geklets.
Zeg 't maar als ik op een verkeerd denkspoor zit.

Echt onzinnig. Ik heb een vriendin gehad met borstkanker. Mijn man een vriend met darmkanker. Allebei overleden. Wij konden daar helemaal niets aan doen, dood gingen ze toch wel. Maar de gesprekken die we hebben gevoerd, zijn voor beide partijen uiterst waardevol geweest. Vind je dat dan ook 'slap geklets'? Of ben ik dan wel zwakzinnig?
Praten over iets kan waardevol zijn, Hanna. Dat het dat voor jou niet is, vind ik alleen maar triest, maar doe niet alsof dat voor anderen hetzelfde zou moeten zijn.

Je zult het niet prettig vinden om te horen, maar juist dit soort berichten van jouw hand, begin ik toch medelijden te krijgen. Wat een beperking...

[Georgie]

Voor iedereen, maar speciaal voor jou, Hanna, als positieve bijdrage:


http://www.youtube.com/watch?v=7YlWTk6tNtI

[Hanna]

Ik heb veel mensen in mijn familie en directe omgeving met ernstige ziektes meegemaakt. Oom met leukemie, broer met blaaskanker, vader met prostaatkanker, schoonvader met kanker aan de 12-vingerige darm, tante en 2 kennissen met endeldarmkanker, kennisje met borstkanker, een ander met longkanker, of hartaandoeningen(3 andere personen) Sommigen zijn overleden, anderen leven nog vrolijk voort. Geen van hen had of heeft zin om erover te praten, wel over de praktische problemen, maar geen zelfmedelijden.

[Georgie]

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

Ik heb veel mensen in mijn familie en directe omgeving met ernstige ziektes meegemaakt. Oom met leukemie, broer met blaaskanker, vader met prostaatkanker, schoonvader met kanker aan de 12-vingerige darm, tante en 2 kennissen met endeldarmkanker, kennisje met borstkanker, een ander met longkanker, of hartaandoeningen(3 andere personen) Sommigen zijn overleden, anderen leven nog vrolijk voort. Geen van hen had of heeft zin om erover te praten, wel over de praktische problemen, maar geen zelfmedelijden.

Wat jammer, dat jij alles zo negatief uitlegt. Vallen voor jou dan alle problemen, behalve praktische problemen, onder 'zelfmedelijden'? Wat spreekt hier een leegheid uit. Maar wel lekker veilig, hè? Wie zichzelf niet laat zien, is altijd onaantastbaar.