Mijn verhaal...jullie mening..

[Daphne85]

Hier weer even een berichtje van mij..
In mijn vorige post klonk het een beetje alsof ik ontslag had genomen vanwege mijn haaruitval...dit is niet waar, de reden waarom ik het wel gedaan heb is omdat ik het werken en moeder zijn niet kan combineren momenteel.
Er zit een hoop psychisch in de knoop en ik miste mijn dochter heel erg al die dagen.
Daarbij had ik het niet naar mijn zin op mijn werk..
Ik heb besloten voor eigen geluk te kiezen, me te richten op mijn dochter en hard aan het werk te gaan met mijn problemen.
Vanaf het moment dat ik wegliep op mijn werk voelde ik me bevrijd, ik merk het aan alles, de haaruitval beheerst niet meer zo mijn gedachten, al is het er tijdens het wassen nog echt wel...de andere dagen gaat het gewoon goed.
Ik kan nu helder naar de toekomst kijken en heb jullie tips ter harte genomen.

Minox ben ik mee begonnen, Diane-35 dus...en gewoon minder stressen om haar en werk en manier van leven.
Ik begin mijn rust te krijgen...hopelijk normaliseert mijn uitval ook..

[annabel72]

Ik hoop het écht voor je Daphne, voor iedereen trouwens!
En aan jezelf werken, kiezen voor je gezin kan werken. Maar probeer je er niet te erg op te focussen hoe moeilijk dat ook is.

[agatha]

Vaak is het niet meer denken aan je haaruitval (of het tenminste niet meer je leven laten beheersen) een proces. Ik heb er zo vaak om zitten janken dat ik er al snel achter kwam dat mijn leven best leuk is als mijn haar niet uit zou vallen, ik heb toen een haarwerk gekocht voor als ik ineens kaal wakker zou worden en werd meteen een stuk rustiger omdat ik een alternatief had en kon het probleem toen veel beter parkeren. Het wordt nooit een leuk onderwerp maar wel behapbaar. Sterkte meid.

[Hanna]

Oorspronkelijk geplaatst door agatha

... als ik ineens kaal wakker zou worden....

Lekker opbeurende gedachte!

[Sammy]

Maar je hebt wel gelijk: Is haaruitval je enige probleem dan heb je eigenlijk geen probleem, want je kunt daar prima mee leven (al dan niet met haarwerk). Cliché of niet, kijk vooral naar wat je wel hebt in je leven en neem een voorbeeld aan mensen die veel ergere aandoeningen hebben en toch van iedere seconde van het leven genieten.

[annabel72]

Groot gelijk Sammy!
Alleen vooraleer je daar bent moet je door een aanvaardingsproces heen.
Bij de ene duurt het soms langer dan bij de andere maar het komt wel!

[Josie]

Hi Daphne,

Ik vind dat je echt heel knap bezig bent; werk eruit en jij voorop! Goed zeg!! Ik hoop ook echt dat je je beter gaat voelen en dat je je problemen enigszins kan oplossen voor jou. Veel sterkte en succes!

[Josie]

Wat ik verder ook nog wilde vertellen; ik vind niet dat we ons haarproblemen steeds in de verkoop etalage moeten zetten en moeten afzetten tegen ergere problemen. Die zullen er ongetwijfeld zijn, maar zo bagatelliseer je je eigen probleem met het haar. Dat toch ook echt heel erg groot kan zijn.

We hoeven ons niet steeds te vergelijken met ergere dingen; zo kan ik me als reuma patient ook wel steeds vergelijken met terminale patienten, of ernstige depressies, of daklozen, of kinderen in Afrika and so on. Heeft dat zin, nee, want ik zit nog steeds met mijn eigen probleem en mag me daar net zo bezwaard over voelen als alle anderen met problemen. Sterker; ik moet me er zelfs bezwaard over voelen, anders ontken ik het probleem en lost het niets op.

Jouw probleem is jouw probleem op dat moment, hoe erg of niet erg het ook is. Je zult het probleem moeten aanpakken zoals het voelt voor jou. Daarnaast hebben sommige mensen nergens last van bij bepaalde problemen waar andere grote last van hebben; iedereen pakt alles op op zijn eigen manier.

Het tegen een referentiekader steeds aanleggen, lost niks op en zorgt alleen maar voor meer stress omdat je dan ook nog jezelf niet serieus mag nemen. Dus ik vind dat contra productief.

Het andere uiterste is in zelfmedelijden zwelgen en geen oplossingen zoeken. Maar dat doen wij haar dames niet hier geloof ik.
Daarnaast is proberen gewoon gelukkig te zijn voor iedereen een must (en oh, wat is dat verrekte moeilijk, maar wel hoe dan ook mijn doel;-).....

[Georgie]

Je eigen probleem vergelijken met andere problemen/ziektes heeft niets te maken met jezelf niet serieus nemen of het ontkennen ervan. Ik nam/neem mijn haaruitval zeer serieus. En pak het op mijn eigen manier aan.

Maar laten we eerlijk zijn: haaruitval is heel erg vervelend, en zeker in het begin was ik er, net als de meesten hier dat doen, ook echt heel erg mee bezig. Maar juist door relativeren kun je er op zeker moment mee gaan leven.
Er is niets mis met het in een 'groter kader' plaatsen van je probleem of problemen.

[Hanna]

Oorspronkelijk geplaatst door Josie

Wat ik verder ook nog wilde vertellen; ik vind niet dat we ons haarproblemen steeds in de verkoop etalage moeten zetten en moeten afzetten tegen ergere problemen. Die zullen er ongetwijfeld zijn, maar zo bagatelliseer je je eigen probleem met het haar. Dat toch ook echt heel erg groot kan zijn.

We hoeven ons niet steeds te vergelijken met ergere dingen; zo kan ik me als reuma patient ook wel steeds vergelijken met terminale patienten, of ernstige depressies, of daklozen, of kinderen in Afrika and so on. Heeft dat zin, nee, want ik zit nog steeds met mijn eigen probleem en mag me daar net zo bezwaard over voelen als alle anderen met problemen. Sterker; ik moet me er zelfs bezwaard over voelen, anders ontken ik het probleem en lost het niets op.

Jouw probleem is jouw probleem op dat moment, hoe erg of niet erg het ook is. Je zult het probleem moeten aanpakken zoals het voelt voor jou. Daarnaast hebben sommige mensen nergens last van bij bepaalde problemen waar andere grote last van hebben; iedereen pakt alles op op zijn eigen manier.

Het tegen een referentiekader steeds aanleggen, lost niks op en zorgt alleen maar voor meer stress omdat je dan ook nog jezelf niet serieus mag nemen. Dus ik vind dat contra productief.

Het andere uiterste is in zelfmedelijden zwelgen en geen oplossingen zoeken. Maar dat doen wij haar dames niet hier geloof ik.
Daarnaast is proberen gewoon gelukkig te zijn voor iedereen een must (en oh, wat is dat verrekte moeilijk, maar wel hoe dan ook mijn doel;-).....

Poing, raak!
Helemaal mee eens, Josie.

[Sammy]

Ach, iedereen zo z'n eigen methode om er mee om te gaan, toch?

Maar wel even ter correctie: het gaat me er niet om om jezelf te vergelijken met "zieligere" mensen, integendeel. Dat helpt meestal inderdaad vrij weinig (ben jij als kind met meer plezier spruitjes gaan eten dankzij de "arme kindjes in Afrika?")! Mijn opmerking was bedoeld om juist een voorbeeld te nemen aan mensen die hun beperkingen accepteren en vervolgens alles uit het leven halen wat er in zit! Denken in problemen en beperkingen, hoe begrijpelijk ook, heeft nog nooit iemand verder geholpen, wat niet wil zeggen dat je haaruitval moet bagatelliseren. Huil erom zoveel als je wil, rouw zolang je moet rouwen, praat erover zoveel als dat jij nodig vindt (en schrijf ook!), maar geloof nooit dat dit probleem het einde van je leven betekent, want dat is gewoon niet zo!

Last but not least: in veel probleemdenken zit verzet tegen de realiteit. "Ik wil dit niet, dit mag niet, dit kan niet, dat mag mij niet overkomen, het is niet eerlijk!" Stop er maar mee, want het kost alleen maar energie en het lost niks, maar dan ook niks op (terwijl je hersenen dat wel schijnen te denken). Niemand verdient ellende in z'n leven en het sprookje dat het leven altijd eerlijk is is dikke vette onzin! Ellende overkomt iedereen vroeg of laat. Klaar! Hoe je er vervolgens (met klasse) mee leert omgaan, daar gaat het om!

En ook dit kan ik weer relativeren, want ik heb wat mijn eigen hersenspinsels betreft ook nog een lange weg te gaan, hoor....

[Georgie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sammy

Ach, iedereen zo z'n eigen methode om er mee om te gaan, toch?

Maar wel even ter correctie: het gaat me er niet om om jezelf te vergelijken met "zieligere" mensen, integendeel. Dat helpt meestal inderdaad vrij weinig (ben jij als kind met meer plezier spruitjes gaan eten dankzij de "arme kindjes in Afrika?")! Mijn opmerking was bedoeld om juist een voorbeeld te nemen aan mensen die hun beperkingen accepteren en vervolgens alles uit het leven halen wat er in zit! Denken in problemen en beperkingen, hoe begrijpelijk ook, heeft nog nooit iemand verder geholpen, wat niet wil zeggen dat je haaruitval moet bagatelliseren. Huil erom zoveel als je wil, rouw zolang je moet rouwen, praat erover zoveel als dat jij nodig vindt (en schrijf ook!), maar geloof nooit dat dit probleem het einde van je leven betekent, want dat is gewoon niet zo!

Last but not least: in veel probleemdenken zit verzet tegen de realiteit. "Ik wil dit niet, dit mag niet, dit kan niet, dat mag mij niet overkomen, het is niet eerlijk!" Stop er maar mee, want het kost alleen maar energie en het lost niks, maar dan ook niks op (terwijl je hersenen dat wel schijnen te denken). Niemand verdient ellende in z'n leven en het sprookje dat het leven altijd eerlijk is is dikke vette onzin! Ellende overkomt iedereen vroeg of laat. Klaar! Hoe je er vervolgens (met klasse) mee leert omgaan, daar gaat het om!

En ook dit kan ik weer relativeren, want ik heb wat mijn eigen hersenspinsels betreft ook nog een lange weg te gaan, hoor....

Hier kan ik me in vinden. Ik weet ook nog, dat ik vier jaar geleden dag en nacht met mijn AGA bezig was. Toch was dat vrij snel weer verdwenen. In plaats van te blijven hangen in de ellende, besloot ik voor mijzelf een soort van oplossing te vinden. In eerste instantie medicijnen, als dat niet lukte, zou ik een prachtig haarwerk nemen. En werd dat niets, dan ging alles er gewoon helemaal af.

En acceptatie is belangrijk: je hébt het nu eenmaal. Je kan gillen, schreeuwen, hele dagen huilen, noem maar op, maar dat verandert er niets aan. Integendeel. Maar het heeft mij zeker geholpen, ook naar 'anderen' te kijken. Niet alleen om te vergelijken, maar ook om te zien hoe andere hun probleem aanpakken. Volgens mij heb ik het al eens geschreven: toen ik net de diagnose had, zag ik toen ik met tranen in de ogen naar de uitgang van het ZH liep, iemand helemaal uitgeteerd in een rolstoel hangen. En het klinkt lullig, maar het drukte mij gelijk met de neus op de feiten. Het was maar haaruitval... En daarmee bedoel ik totaal niet dat ik iets ontkende, of mijzelf iets ontnam, maar wel, dat ik vrij snel inzag, dat het een relatief onbelangrijke kwaal is. Betekent dat dat, dat ik mezelf niet serieus nam, of het bagatelliseer? Absoluut niet. En doe eraan wat kan. Dat heeft niets te maken met ontkennen, ontnemen, of mezelf niet serieus 'mogen' nemen, maar met gewoon met alledaagse realiteitszin.

Ik lees hier nog wel eens, dat mensen heel veel problemen hebben met minox, 'dat je dan je hele leven moet gebruiken', waarbij dan vooral het opbrengen heel erg veel tijd zou vreten. Terwijl het je dagelijks hooguit twee minuten kost... Leuk? Nee, maar het hoeft geen probleem te zijn. Ik denk toch dat het met acceptatie te maken heeft. Ik moet ook dagelijks mijn tanden poetsen, sommige dingen horen er nu eenmaal bij. Voor mij is dat minox. Ik sta er verder niet eens bij stil. Als het niet meer werkt, zie ik wel weer verder.

En het leven is zeker niet eerlijk, en dat gaat het ook niet worden. Het kan flinke klappen uitdelen zonder dat je verdient of wat dan ook.

[annabel72]

In het begin troost het helemaal niet te weten dat er nog zoveelmensen zijn met ook een haarprobleem of dat je gelukkig geen kanker hebt.
Jij zit met je probleem and that's it.Maar na een tijdje begon ik toch wel te zoeken om het allemaal wat te relativeren. Door mijn werk zie ik veel mensen met gezondheidsproblemen en ja als je dan een jonge mama ziet met borstkanker, dan krijg je toch zoiets van 'komaan, niet blijven piekeren, zoek een oplossing en geniet zoveel mogelijk'. Alhoewel ik het eerste jaar van haarverlies ooit heb vergeleken met een dierbare die overleden is. Ik heb vreselijk gerouwd om dat stukje van mezelf dat nooit meer zo zal worden als het eens geweest is. Je eigen ideaalbeeld loslaten en het nieuwe stuk aanvaarden, klinkt allemaal mooi maar is niet evident.

[Georgie]

Bij vrouwen vormen haar en kapsel natuurlijk ook een heel groot deel van je uiterlijke verschijning en ook van je 'vrouwelijkheid'. Bij mij was het ook zo, dat de halve vrouwelijke familie AGA had, en ik vanaf mijn jeugd al werd geconfronteerd met haarproblemen: camouflerende kapsels, pruiken, veel frustraties, het proberen van talloze (huis)middeltjes.. Ik dacht de enige te zijn die mazzel zou hebben, maar dat bleek niet zo. Ik wist dus wat me te wachten stond. Ik was wél de eerste die toegang had internet en informatie over middelen die wel werken. En daar heb ik gebruik van gemaakt.
Wellicht speelt ook de leeftijd waarop je AGA krijgt een rol: ik was 47, dus dan sta je toch anders in het leven dan wanneer je een jonge meid bent, die nog volop wil uitgaan, en waarbij uiterlijk misschien een nog veel grotere rol speelt. Hoewel ik zelf een enorme ijdeltuit ben.

Voor een man is AGA ook vervelend, maar toch een geaccepteerd feit. Mijn eigen man werd heel vroeg kaal, heeft de tondeuse eroverheen gehaald en er nooit om getreurd. Niemand kijkt daar raar van op, terwijl een vrouw die hetzelfde doet, toch vreemd bekeken wordt.

[Josie]

Ik vind het in ieder geval een goede discussie die we hier hebben, want het is best essentieel hoe we hiermee moeten omgaan.

Ik ben het er nog steeds niet helemaal mee eens met dat relativeren (ik vind het ook lastig om een fysiek ziek lichaam te vergelijken met iets dat psychisch vooral grote last legt). Ik heb dikke reuma en ik kan toch echt beter omgaan met een lichamelijk ziekte waar veel medicatie en artsen ondersteuning en liefde van vrienden voor handen is, dan aga waar ik niet eens met mijn beste vriendinnetje of moeder over durf te praten en ik geen goede medicatie voor heb en artsen al helemaal je in de steek laten. Ik moet het bij aga volledig alleen doen (buiten dit forum) en dat valt heel zwaar (buiten nog de angst dat geen man me meer aantrekkelijk zal vinden oid, etc...angst, angst, angst). Ik denk dat dit moeilijke proces niet onderschat moet worden en tegelijkertijd moet worden gezegd 'het is maar haaruitval'. Dan vind ik nog steeds dat het wordt gebagatelliseerd. Ik vind het eerder appels met peren vergelijken, het relativeren met fysiek zieke mensen.

Daarnaast kan ik me wel erg vinden in Sammy haar betoog over dat we een voorbeeld kunnen nemen aan anderen die ook moeilijke dingen in het leven meemaken en hoe zij toch de kracht vinden om een beter leven te leiden. Ik kan me daar wel altijd erg geïnspireerd door voelen. Ik schijn ook zelf, als ik mijn vrienden en collega's mag geloven, bijzonder veel waardering te oogsten hoe ik omga met mijn reuma (ik laat me nl. NO WAY kisten hierdoor en zoek ALLE, maar dan ook ALLE mogelijkheden uit om de beste medicatie en zorg te krijgen). Zo ga ik ook om met mijn aga, maar die strijd lijk ik glansrijk te verliezen. Er lijken geen mogelijkheden te zijn om er iets aan te doen (bij mij althans).

Tja, ik weet het niet. Mijn probleem zit 'm vooral in de angst-, schaam- en machteloosheidsfactor bij aga en dat alles altijd maar alleen. Valt me erg zwaar.

In elk geval blij dat het voor andere mensen anders en beter werkt.