met vallen en opstaan, langzaamaan vooruit gaan...

[bolleke]

Bedankt Karin, sorry Monique...
Rare titel misschien, ik zal verduidelijken..

Ik ben net terug van mijn therapeut. We hadden een afspraak om 20u en het is een beetje uitgelopen. Maar het was zo'n mooi weer, en hij en ik zitten de hele dag binnen, tussen vier muren. Ik stelde dus voor om naar buiten te gaan. Zijn gespreksruimte is op een boogscheut van de Schelde. We zijn gaan wandelen langs de kade, hebben de zon zien ondergaan en zijn daarna iets gaan drinken op een terrasje... hij keek niet op zijn klok, ik draag er geen. Ik heb een bijzondere therapeut...

En kijk, hier zit ik dan, gisteren een slechte dag, vandaag terug moed en energie om er alweer tegenaan te gaan, om er in te geloven én om te vechten... zo veel dingen zijn me weer duidelijk...
Ik twijfelde vandaag of ik wel zou schrijven over mijn terugval van gisteren, maar ik doe het nu toch. Ik heb hiermee niets te verliezen en jullie kunnen er alleen maar uit leren. Ik schrijf omdat ik weet dat ik niet perfect hoef te zijn, maar dat te weten, daar heb ik lang over gedaan...
Drie maanden geleden hadden we de eerste ocd-bijeenkomst. Die ontmoeting is een keerpunt geweest in mijn strijd tegen ttm; lotgenoten ontmoeten, een fijn gesprek met Monique en Madelief en Grover... het gaf me zoveel 'zin' om positief met de ttm om te gaan! Daarna ging het fantastisch goed met mij... weken na elkaar volledig plukvrij! Dan ging het iets minder, een paar tegenslagen, stress, spanning... maar toch liet ik me niet van de wijs brengen, ik voelde me nog sterk, en de kracht is nog steeds aanwezig om mezelf 'stabiel' te verklaren. Zaterdag was er dan de tweede ocd-ontmoeting. Heerlijk natuurlijk om al die complimentjes te horen, en ja, ik vind ook wel van mezelf, als ik zo in de spiegel kijk, ik zie er goed uit, althans mijn haar... het beste wat me in dertig jaar al overkomen is! En toch heb ik het er behoorlijk moeilijk mee dat ik niet kan 'herstellen' op de manier zoals Monique het kan. Ik neem blijkbaar de moeilijke weg, met vallen en opstaan. Maar zoals voor iedereen het 'verhaal' anders is zal ook de weg naar 'genezing' anders zijn. Dat te beseffen was wel even slikken...
En kijk, uitgerekend wanneer ik complimentjes krijg, uitgerekend wanneer ik denk van 'dit kan niet meer stuk'... dan val ik terug... alweer... Gisteren kon ik kruipen waar ik wou, de trekdrang bleef me overal achtervolgen, om gek van te worden... en ja ik heb getrokken, te veel, maar ik heb ze niet geteld...
Dit is niet de eerste keer dat me dit overkomt. Vorig jaar in mei én in november kreeg ik twee maal een serieuse terugval. Net op het moment dat ik er goed begon uit te zien, net op het moment dat ik me als een 'normaal' mens onder de anderen kon vertonen... net dàn, val ik terug...
Wat is er fout aan het gevoel van 'er goed uitzien?', Wat is er fout aan het gevoel van 'ik mag er zijn'? Moet ik echt LEREN om gelukkig te zijn? Ben ik niet gewend aan dat gevoel van 'dit lukt' en 'dit is een zorg minder'?... voel ik mij onwennig bij deze nieuwe situatie? Val ik daarom in mijn oude vertrouwde patroon? Mijn 'houvast'???
Deze keer was het niet zó erg, ik heb me ook niet laten wegzinken in zelfmedelijden en boosheid en verdriet zoals bij mijn laatste twee 'ravages'... toen ben ik weken depressief geweest. Ik laat het deze keer niet zo ver komen. Daaraan weet ik dat ik sterker ben geworden, nu voel ik weer die kracht, ik heb weer mijn les gehad, net alsof ik het weer eens nodig had...
Ik weet ook welke obstakels ik nog te verwerken heb, en daar moet ik nog doorheen, want ttm is meer dan haartrekken alleen...

Bedankt Karin, dat je er was gisterenavond, bedankt voor je spontaan telefoontje.
Sorry Monique, ik heb er dikwijls aan gedacht om jou te bellen... in de loop van de dag. Maar telkens dacht ik, ach neen dit gaat wel over, telkens verplichtte ik mezelf om iets anders te doen, om mijzelf af te leiden... Ik was beschaamd om jou te bellen of misschien wel te fier. Zo lang heb ik alleen gevochten. Te weten dat jullie er zijn is één, hulp vragen is twee...
We hebben het zo fijn gehad zaterdag. En ik had je beloofd om terug aan de nul-tolerantie te werken... Gisteren is het me niet gelukt, vandaag ook nog niet. Maar morgen is een nieuwe dag. En dank zij mijn therapeut heb ik terug bergen energie gekregen... Ik zie er nog steeds goed uit (of toch zeker beter dan 3 maanden terug), dus er zijn geen potten gebroken, maar voor mezelf voelt het wel anders aan, ... dat persoonlijk falen weet je wel... Maar ik weet nu dat dit mag en dat dit kan, dit is geen persoonlijk verlies, het is gewoon een stap verder. Wat je dertig jaar gedaan hebt, leer je niet af op enkele maanden, zelfs niet op enkele jaren... althans, ik niet... en dit is mijn weg.

Stuur ik dit de wereld in???
Ja, toch wel, voor iedereen die het moeilijk heeft; je bent niet alleen!!!
Liefs, bolleke

[karin_68]

Beste Bolleke, en alle anderen wie ook terugvallen vrezen, enz.

Ik denk dat het al wel duidelijk is, dat een van mijn opvattingen is dat TTM gelijkenissen heeft met andere addictieve ziekten. Ik heb verscheidene redenen om dit aan te nemen, maar ik zal ze deze nu niet beschrijven, want dit komt nu niet aan de orde, en ik vrees dat al zonder dat dit stukje al meer dan lang genoeg zal zijn. In elk geval, terugval is een deel van onze ziekte.

Allereerst Bolleke, ik vind het prachtig van jou dat je voor jezelf hebt uit gemaakt dat je over je terugval wilt schrijven. Zeker en vast voor de redenen die je aanhaalt. Terugval is leerrijk voor de anderen, maar ik denk dat het beschrijven voor jou misschien ook een helend effect kan hebben. Je kan het daardoor in een daglicht plaatsen, en eventueel jezelf leren jezelf niet te verwijten dat je dat gehad hebt. Met andere woorden aanvaarden. En ik denk dat je in het aanvaardingsproces al erg ver staat. Je weet dat je niet perfect hoeft te zijn, de wereld verwacht dat niet van ons, wij zijn goed genoeg zoals we zijn. Dit is een heel groot punt om aan te werken, en ach, ik denk dat we ergens allemaal met een over-perfectionisme zitten. Wij willen superperfect zijn, de supermensen, maar dat hoeft helemaal niet.

Bolleke, … er is nog iets. Het is misschien goed van echt voor jezelf te noteren wat je voelt juist voor je een terugval hebt, en wat volgens jou de oorzaak is, enz. Misschien kan je je op die manier wapenen voor een volgende risicosituatie.

Het gevoelen dat je gehad hebt dat je beschaamd was erover te spreken, is heel normaal. Ik zie dat ook bij andere mensen die terug vallen. Trouwens, ik denk dat dat bij mij ook de reactie zou zijn, en ja, dat vergt heel veel energie en overwinning om dan toch hulp te vragen. (vandaar dat ik het al heel wat vind dat je dit hier durft aankaarten)

In elk geval, ik vind het schitterend dat je probeert niet dieper te vallen (gebeurt het toch, .. awel ok, dan zal je er ook wel uit geraken). Hoe korter de terugval, hoe gemakkelijker je er weer bovenop komt. Van verschillende kanten, … psychologisch gezien is het dan een klein intermezzo, en neem je achteraf weer snel de draad op, uiterlijk zijn er zoals je zegt geen potten gebroken, … dus, een extra motivatie misschien, …
Probeer voor jezelf ook te aanvaarden dat hervallen een deel van onze ziekte is. Het is een moeilijk te aanvaarden deel, maar het hoort er eigenlijk bij. Vb. Christina Pearson, de oprichtster van TLC – Trichotillomania Learning Center (organisatie in USA die regelmatig seminaries, enz. organiseert ivm ttm, zij hebben ook enorm veel contact met professionelen die bezig zijn met deze ziekte) heeft na 11/9 vorig jaar ook enkele dagen getrokken en zij was 10 jaar trekvrij, uiteindelijk lukte het haar ook om snel terug ttm onder controle te krijgen.
In elk geval, Bolleke, probeer deze episode jezelf NIET kwalijk te nemen, het is een deel van de ziekte, en als je alles overschouwt, ben je de laatste maanden toch enorm vooruit gegaan. Dat is wat belangrijk is, en het is daardoor dat je verder en verder in het herstel groeit. Trouwens, zoals je zelf aangeeft, ttm is veel meer dan trekken alleen. Je geraakt er wel.
Vr. gr.

Karin


ps: enne, ge moet mij niet bedanken, ... het is toch normaal. Ik ben in elk geval wel blij dat het je deugd heeft gedaan.

[Madelief]

Ik denk dat het goed is dat je geschreven hebt over je terugval. Het is niet zo abnormaal om af en toe eens terug te vallen naar iets 'vertrouwds' dat je 30 jr. lang gedaan hebt. En zoals het Monique vergaat is denk ik voor weinig weggelegd, maar wat ik wel ontzettend knap vind. Zolang de terug vallen beperkt blijven en geen echt zichtbare schade aanrichten kun je hopelijk positief blijven ....en dat ben jij volgens mij. Zoals je weet val ik continue terug en is de schade 'rampzalig' voor mij. Het is en blijft moeilijk om uit het cirkeltje te komen. Zorg in ieder geval dat je niet weer in de cirkel terecht komt. Nu is het niet zo dat ik neg. ben hoor, zeker niet. De verhalen van en contacten met lotgenoten doen me nog steeds goed. Ik heb respect voor jou hoe jij de dingen weer kunt geven. He Bolleke kop op en pak de draad weer op, goeie voorbeelden zijn erg belangrijk voor lotgenoten.
groetjes Madelief.

[eus]

Lieve Bolleke,
Bedankt voor jouw bericht....
Heel veel sterkte de komende tijd, het lukt je!
Liefs eus.

[bolleke]

Hoi Karin, Madelief en Eus,
Bedankt voor jullie lieve reacties. Het ging vandaag al weer stukken beter... ik was rustiger en ontspannen...
Morgen een nieuwe dag,...
Misschien maak ik me nu wel onbewust een beetje zorgen want zondag zie ik mijn moeder en dat is een tijdje geleden. Ik denk (vrees) dat ze iets zal zeggen over mijn haar, dat het er nu zo goed uitziet en dan weet ik nooit hoe ik moet reageren... want nog steeds, na dertig jaar, weet ik mezelf geen houding te vinden tov haar. Ik kan het nog steeds niet over mijn lippen krijgen om haar de waarheid te vertellen...
Slaapwel iedereen..
Kus van Bolleke.

[karin_68]

Bolleke,

Ja, het kan moeilijk zijn, ...

In elk geval, ik zal duimen, en sterkte, enne, je weet, je kan bellen, he !

vr. gr.

[monique3]

Ik wilde je langs deze weg ook even sterkte wensen, voor a.s zondag als je moeder komt.
Tja wat kan ik erover zeggen, het lijkt me moeilijk om het haar te vertellen, gezien je geschiedenis, maar het is toch meer haar probleem en niet het jouwe.
Wil je haar nog steeds plezieren, of ga je voor jezelf opkomen?
Het is erg dubbel, maar een ding is zeker!
Ze zal je moeten complimenteren over het feit dat je haar mooi en verzorgt is, en dat sinds lange tijd.
Dus ik hoop dat ze dat ook zal doen, misschien is dat compliment wel voldoende voor je op dat moment, en kan het zijn dat je even geen behoefte hebt om jezelf bloot te geven en te vertellen over je ttm.
Ik vind het heel moeilijk om iets te zeggen, ik sta immers niet in jouw schoenen, maar wacht gewoon af, en als ze zelf niets zegt vraag haar dan zelf wat ze van je haar vind, en laat het daarbij voor nu.
In ieder geval veel succes, en we horen van je hoe het is geweest.
Als je wilt dan mag je me bellen als je daar behoefte aan hebt, dus .....
Sterkte en een knuffel van Monique3.

[leanore]

Hallo Bolleke,

Allereerst wil ik je feliciteren met het feit dat het je al is gelukt om het trekken zover te verminderen dat je haar er nu mooier uitziet! Dat is al een hele prestatie, ik weet hoe moeilijk het is....En hoeveel moeite het je kost. Ik zou willen dat mijn haar er nu alweer zo uitzag.

Ik vind dat je jezelf nu niet zo hard moet straffen voor dat het nu even mis is gegaan. Kan gebeuren! Denk er liever aan dat je al en heel eind op de goede weg bent. Denk jij ook dat het zo is dat juist als je op de goede weg bent, dat dan je aandacht een beetje verslapt en dat je dan opeens een haar te pakken hebt? Hoeft niets te betekenen, als je maar weer snel stopt.

Wat de ontmoeting met je moeder betreft, ik weet natuurlijk helemaal niet wat er speelt of wat er gespeeld heeft, maar laat je er niet toe verleiden je te gedragen zoals je gewend bent je te gedragen naar je moeder toe, omdat je dat altijd deed.... Dat is het niet waard!

Ik hoop voor je dat je het trekken weer onder controle hebt. Als dat niet zo is, maak je het alleen maar erger voor jezelf als je jezelf hard aanpakt ( als ik naar mijn eigen ervaringen op dit gebied kijk) Dus gewoon proberen te denken: ik ben op de goede weg en daar blijf ik op!

Groeten en succes Leanore

[bolleke]

Hallo,

Fijn dat jullie er zijn om te steunen en te helpen! Dit doet zo'n deugd, echt waar...! Vandaag was eindelijk weer mijn eerste volledige trekvrije dag, oef...

Nu ja, ik heb gisterenavond een heel lang telefoongesprek gehad met een hele toffe vriend die, zonder het zelf te beseffen, mij elke keer opnieuw terug energie geeft! Hij gelooft in mij, en dat is iets wat ik zo weinig hoor... zeker niet van mijn omgeving. Mijn huisgenoten vinden het blijkbaar allemaal zo vanzelfsprekend. Er wordt zo weinig aandacht gegeven aan die innerlijke strijd. het ligt natuurlijk ook aan mij. Ik heb moeite om die aandacht te vragen, maar mensen die mij beter kennen 'doorprikken' mij wel... Ik weet van mezelf, ik heb écht nood aan woorden van ondersteuning, en ik denk WIJ ALLEMAAL!!!
Op momenten dat je er zelf nog moeilijk kan in geloven is het goed dat anderen nog in jou geloven, tenminste als ze het op een oprechte manier zeggen, niet zomaar om ons te sussen... bij die goede vriend komt het uit zijn hart, dat weet ik, dat voel ik gewoon...

Ja Leanore, ik was en ben inderdaad op de goede weg en daar wil ik zeker op blijven!!

Hoi Monique, bedankt voor je woordjes van sterkte!
Wat mijn moeder betreft, daar wil ik graag op een andere keer op terugkomen. Dit onderwerp vind ik persoonlijk té belangrijk en ook te emotioneel... en ik denk dat ieder van ons op de één of andere manier wel iets te 'delen' heeft als het gaat over moeder- of vadergevoelens...
Ikzelf heb vandaag heel veel geschreven (aan mijn boek) en daarom ligt het thema op dit moment te gevoelig... ik heb duidelijk tijd nodig om te verwerken. Maar ik kom hier zeker op terug.
Bedankt ook Karin, voor je aandacht ... vergeef me wanneer ik niet altijd direct terugschrijf op je mailtjes... ik lees ze wel... maar ik wil mezelf op dit moment niet voorbijhollen...
Ik heb het gevoel dat jij in een heel actieve fase zit, terwijl het bij mij allemaal een beetje moet sudderen...

Ik denk dat tijd nemen voor onszelf heel belangrijk is en dat doe ik met deze...
Slaapwel, bolleke

[leanore]

weltrusten allemaal!

[roosje]

Hoi Bolleke,

wij zijn nèt terug uit Overijssel. Letterlijk weggespoeld uit ons caravannetje door de regen.
Ik las je berichtje, en oooo, wat herkenbaar!!!
Het ging eigenlijk best wel goed met me, had net wat lotgenoten "life" gezien. Daarna lekker een paar daagjes er tussen uit, dachten we. Door dat "rotweer" raakt ik helemaal van slag... voelde me gewoon op slag depressief worden. En inderdaad troost gezocht in het plukken. Doe het ook al 35 jaar...Troost gevonden? Nee dus, gewoon naar huis gegaan.
Ben hartstikke blij weer thuis te zijn. De zon schijnt weer en inderdaad: morgen weer een kans.
Bolleke, en iedereen die dit leest: STERKTE!

Roosje

[lotte]

hoi,
bolleke, op dit moment dat je dit leest is je moeder waarschijnlijk al geweest.Ik hoop dat ze jou niet met een rotgevoel heeft achtergelaten.Het is zeker moeilijk om er mee om te gaan , want als ze je ziet en ook ziet dat je haar er goed uitziet dan is dat altijd een onderwerp van gesprek en als ze van niks weet zeker ook niet prettig om erover te praten.
ik had net ook al geschreven maar dat ging weg?dus nu probeer ik dezelfde tekst nog een keer in te typen.
Ik begrijp best dat het verwarrende emoties bij je los maakt.Als ik naar mezelf kijk dan heb ik het makkelijker; mijn haar draag ik in een staart vlecht of knot en als ik een keer flink getrokken heb dan ziet niemand het. een prettige gedachte althans ,voor mij dan.
maar als iemand zegt; wat heb jij lange haren zeg!dan vind ik dit ook niet prettig [terwijl het wel zo bedoeld is] We zullen er wel altijd moeite mee hebben, Is het niet met het trekken alleen ,dan is het wel in gedachten,tussen de oren waar we maar niet vanaf komen! Knap in ieder geval dat je er alweer een trekvrije dag ophebt zitten! Blijkt toch wel weer dat de wilskracht niet ontbreekt!
hi hi, in mijn gedachte noemde ik jou [en monique] weleens trekvrije mazzelkonten!
enne... een boek? dus toch? goed zeg! ben benieuwd!

Hoi roosje ook nog welkom overigens. Vraagje; hoe oud ben ji?
[omdat jij al 35 jaar trekt] mischien ben jij dan meer het zusje van bolleke offe... ben jij werkelijk de zus van madelief??

groetjes lotte.

[roosje]

Hoi Lotte

Nou, je zat er niet ver naast. Ik ben al 44!!!
Maar dat zie je niet aan me hoor. (hooguit 43)
Ik zal er maar voor uitkomen: ik ben niet de zus van Madelief,
zo noemen wij elkaar alleen maar met "chatten".
Verder weet ik eigenlijk niet zo goed meer wat je nog meer vroeg.
Ik weet niet hoe ik terug moet "bladeren" terwijl ik dit tiep.

Groeten, roosje

[lotte]

dat bladeren dat deed ik dus ook en nu maar nooit, je kan linksboven vorige, aanklikken en dan heb je je tekst. en dan vervolgens volgende, indrukken met de pijl naar rechts maar dan loop je de kans om je tekst kwijt te raken net als ik net.
lotte.

[roosje]

Hoi Lotte.

Inderdaad, zo ben ik ook al diverse stukjes kwijtgeraakt!

We vinden er wel wat op!

Welterusten, Roosje