Het valt wel mee

[RomanH]

Misvormd

Ik wist nooit dat ik misvormd was, ik ben het mijn hele leven al, maar nooit werd ik er door iemand op geattendeerd. Toen ik jong was, was ik die jongen met de bolle kop en met het spleetje tussen de tanden. Fine with me, ik kon dondersgoed fluiten met dat spleetje tussen de tanden en tsja die bolle kop kwam van te veel eten. Op zich was ik altijd wel tevreden met wie ik was, je kunt altijd wel ergens over mopperen, dus dat deed ik dan maar niet. Toen ik begin 20 was kreeg ik wat inhammetjes, maar dat kon me ook niet deren, it happends. Ik vergeleek met anderen wie de grootste inhammen had. Mannelijk niet waar? Als je al lange tijd een relatie hebt dan boeit het misschien iets minder hoe je eruit ziet. Ik kamde mijn haar, ging nog regelmatig naar de kapper, en zo nu en dan kocht ik wat nieuwe kleren. Dat laatste kon misschien wat vaker, maar goed.

Voordat mijn relatie met Y strandde verdiende ik mijn geld met pokeren, deed ik af en toe wat aan mijn studie journalistiek, en sliep ik veel te lang uit. Het pokeren gaf me al tijden geen voldoening meer, en ik hoopte zo snel mogelijk mijn studie af te maken en wat te gaan maken van mijn leven, dit kon zo niet langer, ik was 28 en had geen fuck bereikt. Niks.

Nadat ik voor mezelf besloten had te stoppen met dat verrekte kaartspel, liep de relatie op de klippen. Daar stond ik voor de deur bij mama, met niet alleen mijn spullen, maar ook mijn ziel onder de arm. Ik had eigenlijk niks. Geen diploma, geen baan, geen geld. Niks.

Ik had besloten niet bij de pakken neer te gaan zitten, ik zou fris starten met de rest van mijn leven. Ik zou mijn studie afmaken, een baan zoeken, gaan reizen, feesten en gelukkig worden. Waarom ook niet, dit is mijn leven en het wordt fantastisch. Ik sprak vaker met mensen af, kreeg nieuwe energie, probeerde zelfs gitaar te spelen…..

Ik jatte blousejes van mijn broertje, leende een paar maanden van de IB-Groep, en keek of ik nog in de markt lag. Ik zoende af en toe een keer, maar hield de boot verder af. Ik begin geen relatie totdat ik alles op orde heb was mijn besluit. Wat heb ik nu iemand te bieden? Hoi ik ben Leon, 28 jaar, ik woon bij mijn moeder en heb geen baan, maar je mag wel op mijn kamer slapen vannacht. Wel stil doen want Natan slaapt er ook! Bevestiging was op dat moment voldoende.

Toen ik dankzij een vriendin een baantje bij een callcentre kreeg, zag het er allemaal prima uit. De mensen die ik daar tegen kwam waren te gek, en na jaren veelvuldig thuis zitten was het gewoon even lekker om dagelijks die sociale contacten op te doen. Het verdiende geen fuck, het werk was eentonig, maar dat was voor dat moment voldoende. Ik voelde me herboren, was minder cynisch dan ik ooit was, ik benaderde het leven alsof het glas half vol was, en zat naar omstandigheden goed in mijn vel. Ik wilde alleen dolgraag op mezelf wonen en die opleiding afmaken die als een molensteen om mijn nek hing. Door gezeur met de woningbouw heeft het tot april geduurd voordat ik wat voor mezelf had. Doordat een opdracht afgekeurd werd had ik pas in maart mijn diploma. In april had ik een diploma, baan en een eigen huis. Ik leek alles te hebben, maar intussen was ik beland in mijn persoonlijke nachtmerrie, mijn obsessie, en die is nog steeds gaande.


Toen ik in december in de kappersstoel zat en de kapster vroeg of een kale kop met zou staan, zei ze stoïcijns: dat zou ik niet doen. Je haar is vanachter nog wel dik en als je het een beetje wat vlotter naar achter kampt staat het best aardig. “Maar zal het me staan?” vroeg ik haar. Je hebt in ieder geval geen deuken in je schedel:”, was haar antwoord. Hmmm ok. Eerder was mijn moeder al half in paniek geschoten toen ik zei dat als het echt te erg wordt ik mijn hoofd kaal ga scheren. Haar reactie snapte ik wel. Ze zou dan 5 zoons hebben met een volle bos en één met een kale kop. Maar nu ook de kapper het me afraadde begon in me opeens zorgen te maken. Ik heb me nooit zo verdiept in mijn hoofd, waarom zou het me niet staan?

Toen begon ik met het ontleden van mijn hoofd. Ik merkte dat het in het midden iets naar beneden liep. Ik had ooit wel eens opgemerkt dat als ik mijn haar naar voren kamde dat ik dat er een klein hobbeltje zat, maar dat was alles. Ik ging verder en merkte op dat ik een plat achterhoofd had. Hoe had ik dat ook kunnen weten, ik heb geen ogen in mijn achterhoofd. Ik kreeg die hobbel niet uit mijn kop. Ik ging voor de spiegel staan, probeerde al het haar aan de kant te kammen om te zien hoe erg die heuvel was. Het feit dat ik erg mijn best moest doen om te ontdekken dat het er zat stemde me iets beter, maar ik kreeg de gedachten niet uit mijn kop. Ik ging internet af en keek wat voor kale koppen er allemaal niet waren. Eigenlijk trof ik alleen redelijk ronde koppen aan met soms wat deuken achterin. Maar ik zag niemand met een soort heuveltje. Had ik dan als enige dat mijn hoofd in het midden naar beneden liep? Ik probeerde foto’s van mijn hoofd te maken, maar kon niet fatsoenlijk zien hoe het zat. Op straat bekeek ik iedereen die kaal was, maar ik vond ze niet met een heuvel.

Lichtelijk in paniek zocht ik op internet naar mensen die ook kopzorgen hadden. Ik dacht er aan waarom mijn moeder vroeger altijd mijn haar lang hield, ik dacht aan de verschillende reacties van mensen als ik mijn haar kort had. De hele dag kon ik aan niks anders denken. Tijdens het darten stuitte ik dan eindelijk op twee kale mannen die een dal in het hoofd hadden. Ze waren niet heel lelijk. Ik dacht als het er zo uitziet vind ik het prima. Weer even later kwam ik een oude man tegen, waar het er afschuwelijk uit zag. De treurnis maakte zich meester van me. Ik zou er straks toch niet zo bij moeten lopen, schiet me dan maar af.

Ik zocht op internet naar oplossingen, las over medicijnen, over haargroeimiddelen, over operaties, over succesverhalen, over horrorverhalen. Uiteindelijk kocht ik wat haargroei zooi om in mijn haar te smeren. Half Amerika gebruikt het dus dat zal wel goed zijn. Ik gebruikte het enkele maanden maar kon geen verbetering ontdekken. Het zou ook pas na 3 maanden werken. Ik vroeg me af waar ik in Godsnaam mee bezig was. Ik moest mezelf accepteren zoals ik was, ik ben een kerel, geen mietje, accepteren zal ik mezelf!

Tussen januari en april bleef ik maar naar mijn kop kijken en zat mijn haaruitval in een stroomversnelling. Ik zag dat het van achter ook steeds dunner werd en dat het een kwestie van tijd was dat ik niks meer over had. Ik probeerde het toch nog netjes te kammen. Maar het werd pas echt duidelijk hoe hard mijn haar achteruit ging toen Bas me vroeg of ik naar de kapper geweest was. “Nee, is haaruitval”, zei ik. “Ow sorry”, zei Bas. “Daar kun jij niks aan doen.”
Toen mijn moeder terwijl we op de bank zaten heel onopvallend zei, dat ze het logisch vond dat mannen een haartransplantatie zouden doen, wist ik dondersgoed dat ze mij een hint gaf.
“De één koopt een nieuwe auto de ander nieuw haar.” Nu geloofde ze in de prachtverhalen die ze op tv zag, waarbij het lijkt alsof het alleen maar hosanna is.

Toen ik in april in mijn nieuwe huisje trok had ik alle tijd voor mezelf om eens goed te bekijken hoe het met mijn hoofd gesteld was. De lamp boven de wastafel schijnt recht door je haar heen waardoor alles opeens volkomen zichtbaar zat. Het heuveltje was geen heuvel maar een berg. Een enorme afdaling midden op mijn hoofd. Ik kon mijn hoofd nog wel bedekken met haar, maar ik werd lichtelijk paranoia. Alsof mijn hoofd uit twee delen bestond. Ik zocht op internet naar haarklinieken, bestelde medicijnen tegen haaruitval en stond ‘s ochtends veel te lang voor de spiegel om mijn hoofd maar zo goed mogelijk te bedekken. Ik ging begin mei voor het laatst naar de kapper, het was nog net acceptabel. De medicijnen spoelde ik later door de plee, ik ben toch niet gek!

Op mijn werk kreeg ik gelukkig van iemand te horen dat het korte haar me beter stond, nadat ik naar de kapper was geweest. Was het dan misschien ik die paranoia was?
Ook kreeg ik nog wel vrouwelijke aandacht, maar ik had er weinig trek meer in en wilde niemand in mijn leven laten. Ik moest eerst af zien te komen van die ontiegelijke obsessie voor mijn kapotte hoofd. Het lukte maar niet, ik bleef er mee bezig. In de tussentijd had ik niet de moed om het aan iemand te vragen wat ze van mijn hoofd vonden. Ik keek over de hele wereld naar haar transplantatie sites. Vroeger moest ik erom lachen dat mensen dat deden, druk maken om zoiets oppervlakkigs en nu deed ik in volle glorie mee. Voor twintigduizend dollar kon je op zich een redelijke transplantatie krijgen, maar goed ik heb geen twintigduizend dollar.
De enige manier om dat bij elkaar te krijgen was door te pokeren. Mijn gestorte twintig dollar werd al snel duizend dollar. Ik had een stappenplan gemaakt om bij die twintigduizend dollar te komen. Maar toen opeens de site waar ik op speelde klapte was al het geld weg. Dit kon er ook nog wel bij.
Op zich was duizend dollar ook een stap geweest om mezelf op te sluiten, mijn kop kaal te scheren en nooit meer uit mijn appartement te komen, als het te erg was. Ik had de scenario’s al in mijn hoofd maar had nu geen geld.

Ik voelde me ellendig, alsof mijn leven ieder moment kon stoppen. Ik hield geen haar meer over en kamde het op de meest creatieve manieren over mijn bult op mijn hoofd. Zelf had ik geen idee of mensen doorhadden van mijn misvorming, ik lette voorafgaand aan mijn obsessie nooit naar andere kopvormen, dus waarom zouden ze het bij mij doen. Of was het algemeen bekend, dat mijn hoofd vertiefd was? Was ik de enige die mijn misvormde hoofd niet eerder opgevallen was? Als het er echt erg uitziet hadden ze het natuurlijk wel gezien, maar was dat wel zo? J zei op het werk dat ze dacht dat ik er wel een kop voor had, voor een kaal hoofd. Ik zei: “ wie weet!”

Mijn eigenwaarde werd steeds minder, maar ik liet het niemand blijken. Ik grapte ik grolde, speelde mooi weer.
Toen ik van een verjaardag naar huis fietste en nog even belde, kreeg ik Q aan de lijn. Het is die kale, het is die kale! De hele kamer lag in een deuk, iedereen wist over wie het ging.

En toen kwam X, terwijl mijn deur voor vrouwen nog maar op een hele kleine kier stond. Ik duwde ze liever bij me vandaan dan dat ik ze bij me had. Maar ze glipte naar binnen. Langzaam kroop ze in mijn hart, en veroverde ze ieder stukje. Hoe langer ik haar kende hoe mooier ze voor me werd. Haar innerlijk was een goudmijn. Ze heeft zoveel narigheid meegemaakt, maar er schuilt zoveel goeds in haar.

Daar zat ik dan, met nul zelfwaarde, nul perspectief, en een ontiegelijk leuk meisje die alles met me deelde wat ze in haar had. Wat moest ze met mij?

Als ze bekenden op straat tegenkwam zij ze trots dat ik haar vriendje was. Ik wou dat ik zo trots op mezelf kon zijn, als dat zij was. Af en toe kreeg ik opmerkingen over mijn haar. Jan Peter waar ik vroeger nog inhammen mee bekeek, zei lacherig: “ mooie scheiding Leon.” Jos: “Leon kamt het er nog netjes overheen.” Ze hadden gelijk, en wisten niet dat ik er mee zat. Jan Peter ontweek ik het liefst als ik hem zag, te bang voor zijn eerlijkheid. Ik wist vanaf dat moment wel dat het nu echt een aflopende zaak was. Binnenkort is mijn kapotte schedel voor iedereen zichtbaar en ben ik Leon niet meer maar een creepshow!

Toen ik met mijn broertjes van het zomer ging fietsen op de Mont Ventoux en daarna het strand op zocht zat ik er behoorlijk treurig bij. Ik fietste wel die bergen op, maar vond nergens ook maar een heel klein beetje voldoening. De cameramannen die langs de kant van de weg stonden wilde ik het liefst allemaal ontwijken, maar ik poseerde trots voor ze, alsof er niks aan de hand was. Ik klapte met 90 de afdaling af, ik had weinig te verliezen. Het laatste jaar zijn er sowieso bijna geen foto’s van me te vinden. Ik ontweek iedere camera die er in ‘t ukien voorbij kwam.

Toen we naar het strand gingen bedacht ik smoesjes om maar niet het water in te moeten. Als mijn haar nat is zie je meteen wat er aan de hand is. Ik ontsnapte stiekem uit de tent ‘s ochtends om mijn haar nog enigszins redelijk te krijgen. Ieder ochtend zat ik met het haar in mijn handen, het bleef maar in een stroomversnelling doorgaan. Ik twijfelde met al mijn oppervlakkigheid of X me straks nog wilde als ik thuis kwam. Maar ze was blijer dan ooit dat ik er weer was. Hoe kun je in Godsnaam nou zou blij zijn met zo’n creep. Ik kon wel janken hoe blij ik was dat ze me nam zoals ik was. Ik genoot van de momenten met haar en probeerde niet te veel aan mijn hoofd te denken. Dat lukte als ze er was, je moest eens weten hoe blij ik was als we samen waren, even geen gedachten over mijn lelijkheid.

Natuurlijk kon het niet eeuwig goed gaan.
Mijn obsessie had zijn uitwerkingen op onze relatie. Het liefst wilde ik alles met haar doen, ze is behoorlijk avontuurlijk, maar ik durfde niet haar vrienden onder ogen te komen, bang dat ze me inderdaad zagen als die creep. Ergens van de zomer toen ik bij moeder thuis iets over mijn haar zei, zei mama dat het bijna niet opvalt dat ik minder haar had. “Of wel Iris” . Iris zweeg. Het leek erop dat moeder echt niet wilde dat mijn haar eraf ging. Ze heeft me naakt ter wereld zien komen, ze weet alles.

Hoewel ik inmiddels met tegenzin naar mijn werk ging, durfde ik geen andere baan te zoeken. Binnenkort zie ik eruit als een creep, en als ik mijn haar zo heb, dan zullen ze wel denken……
Ik ging niet meer naar de kapper, het haar kan er nu niet meer van af. Het is alles of niks, dacht ik.
Intussen krulde het aan de achterkant als een malle. Er moest wel iets aan gebeuren.

Af en toe speelde ik nog wat poker, hopend op een wonder, maar ik kon het niet opbrengen om goed te spelen. Ik liep echt op mijn einde. Ik sliep slecht als X naast me lag. Ik keek het liefst de andere kant op, want ‘s ochtends zat mijn haar zo door de war, dat ik bang was dat ze in mijn kuil zou kijken en zou schrikken en heel hard zou weglopen. Mischien zag ze die kuil altijd al, maakte ik me zorgen om niks, maar ik durfde het niet te vragen. Als ik uit bed stapte kamde ik altijd meteen mijn haar een beetje Als het droog is kun je het nog prima in model kammen maar als je naar buiten gaat heb je er niks aan, dan moet er gel in, anders waait het alle kanten op.

De laatste twee maanden deed ik telkens een capuchon op als ik naar het werk fietste, en op de wc kamde ik het dan een beetje recht. Als ik het niet deed zou alles rechtop gaan staan door de wind en dan zou iedereen mijn kuil zien. Ze zullen wel gedacht hebben, komt hij nu weer met die trui aan zetten….

Ik ging me steeds neerslachtiger gedragen, en mijn omgeving kreeg het door. Iedereen bleef maar vragen of het goed met me ging, en het werd aan X gevraagd. X werd er radeloos van. Ik zat maar achter mijn laptop en voor de tv, het liefst zou ik me verstoppen voor de hele wereld. X zag altijd alles. Als er honderd meter verderop een haakje krom zou staan zou ze het zien. Maar mijn problemen zag ze niet. Die man die wilde reizen, feesten, van het leven genieten, was geen schim van dat alles. Ik dacht aan de openingszin van het liedje van Brian May. I am just the pieces of the man i used to be…..En dacht bij mezelf: I am not even the pieces……

Ik durfde er niet over te praten met X, bang dat het dan over zou zijn. Ik was radeloos. Ik dacht dat als ik het haar zou vertellen ik haar kwijt zou raken en als ik niks zou vertellen dat dan het zelfde zou gebeuren. En ik wilde haar niet kwijt, ze was het mooiste dat me ooit was overkomen. Ze vroeg me wat er met me was, dat ze er gek van werd, dat ze er niet achter kon komen. Ik werd steeds negatiever over alles, mijn gedachten steeds zwarter.
“Leon ik weet dat er iets is, ik weet het. “ Leon zei niks, en voelde alleen maar de angst voor de toekomst.

Afgelopen week was het dan klaar voor haar. Ik geef het haar te doen, dat ze het nog zolang met me uitgehouden heeft. Ik had het niet gekund.
Ik weet dat ze veel van me houdt en het doet me zeer dat ik niemand kon vertellen met welke treurigheid ik al die tijd rondliep, en nog steeds loop. Ze heeft nooit één negatieve opmerking over mijn uiterlijk gemaakt, nooit. Ze is één van de mooiste mensen dat ik ooit ontmoet heb. Dit heeft ze niet verdiend!

Het laatste jaar heeft me wel geleerd dat het er niet heel veel toe doet hoe je eruit ziet, maar dat het veel belangrijker is hoe je je gedraagt, hoeveel positieve energie je op anderen kan overbrengen. Er zijn maar weinig mensen die zich anders zijn gaan gedragen, ik heb ook geprobeerd altijd zelfverzekerd over te komen, al was ik het niet. Ik weet dat ik X ook veel gegeven heb en dat we oprecht heel blij met elkaar waren.
Toch bleef ik alleen maar het zwaard van Damocles boven mijn hoofd te zien hangen.

Ik snap best als er lacherig over gedaan wordt, want het klinkt als een lachertje, en ik had ook nooit gedacht dat zoiets mijn leven zo zou kunnen bepalen. Ik voel me vertieft, en bang voor alles.

Ik wil iedereen bedanken die me sms’te belde, voor mijn deur stond toen ik op facebook postte dat het klote ging. Er zijn veel meer goede mensen out there dan je denkt. Ik hoop mezelf te kunnen accepteren en dat ik een oplossing kan vinden voor mijn oppervlakkigheid en mijn obsessie. Hoe ik ook rondloop straks, ik hoop dat ik gezien word als Leon en niet als een freak.
Vooralsnog voelt het alsof het eeuwig regent…………………………………………………………………………...Leon


Dit was twee weken terug. Daarna heb ik mezelf aangekeken. Ik wilde niet altijd worstelen met het idee dat ik alleen maar met mijn haar bezig moest zijn. Operaties zouden ook jaren duren en dan zou ik jaren in mijn hoofd bezig zijn met mijn probleem. Ik heb een bezoek aan een psycholoog gebracht en veel met mensen erover gepraat. Bovenstaande mail heb ik aan iedereen gestuurd die dicht bij me staan.

Gisteren heb ik besloten om alles eraf te halen. En ach, hoewel ik kaler ben dan ik verwachtte, valt de kuil mee en denk ik dat ik er wel mee kan leven.
Ik ga door en hoop dat mijn verhaal een beetje helpt bij een ieder die onzeker is. Scheer de kop kaal en zie of je er mee kan dealen, kan je dat niet dan kun je er altijd nog wat aan doen. Voor die tijd is het vooral erg zonde en erg slecht voor je om je zo druk te maken over iets, wat je voor je eigen gevoel niet, maar in werkelijkheid wel uitvergroot. Hier het filmpje van me
http://www.youtube.com/watch?v=q_hsM...ature=youtu.be


Groet,

Roman

[desperado26]

...snurk..gaap... Oh!
jee Roman... wat een interessant verhaal zeg...
Eens opsturen naar de Bond der Slapelozen, misschien help je er nog patiënten mee!

Nee, alle gekheid op een stokje, heb je filmpje bekeken en ziet er echt een flinke verbetering uit. Je hebt wel een kop die er geschoren goed uit ziet. Puik!

[Henk]

Heb je ook vanergens online een samenvatting staan.
Ik heb niet het hele verhaal gelezen, maar het filmpje maakte inderdaad veel duidelijk. Het wordt tijd voor een "I like-button" op Haarweb.

[Elser]

Ik heb bijna alles gelezen.
Heel prettig dat Roman dit wil delen.
Hoe zou het verder gaan??

[AnthonieH]

Mooi verhaal, Roman, wat extreem, maar in grote lijnen heel herkenbaar voor veel Haarwebbers. De meesten van ons stappen over dat interne stemmetje heen dat zegt dat je een mietje bent als je niet kaal wil worden, en binden frontaal de strijd aan met middeltjes, medicatie en transplantaties. Liever een mietje dan totaal depressief. Dat is één manier om ermee om te gaan. Een manier waarbij onzekerheid over een mogelijk kale toekomst altijd op de achtergrond blijft dreigen.

Jouw uiteindelijke stap, alles eraf zodat je het wel moet accepteren is waarschijnlijk gewoon de verstandigste. Het is wel jammer dat je er zo lang mee hebt moeten rondlopen, maar ik hoop dat je nu dit hele hoofdstuk in je leven definitief achter je kunt laten!

[Highfly3r]

Erg mooi verhaal.

Ik had op het filmpje een hele lelijke man verwacht (nadat ik je verhaal heb gelezen-__-)
Maar je ziet er prima uit, ik heb eerlijk gezegd geen idee waar je het over hebt met de vorm van je schedel.

Ik ben 18 en ben van plan om komende paar maanden flink van mij jeugd te genieten en een beetje haar helpt daarbij. Daarna begin ik mijn opleiding, dan ga ik mij ook compleet kaal scheren, staat het echt dramatisch dan ga ik maatregelen nemen.

Ik denk dat dit verhaal voor veel mensen een voorbeeld kan zijn en dat ze het bij hun niet zover laten komen.

[M1989]

Wat een verhaal zeg. Damn, moet zeggen dat je nog best lang hebt lopen klooien. En ook nog zoveel werk er in hebt gestopt. Ik ben blij dat je nu weer richting het rechte pad gaat.
Vind het goed dat je zowieso iets van middeltjes hebt geprobeerd. Heb ik zelf ook gedaan. Kijken of het werk, zo niet dan heb je later teminste geen spijt.

Zelf alweer 1 jaar met het mes er over, daarvoor anderhalf gemilimeterd. Ik vind het wel best zo. Hoor er nooit iets slechts over en het leven gaat dikke prima. En dan ben ik nog maar 22

[geenidee]

Mooi verhaal! Iedergeval de manier hoe je het verteld. Je hebt dit verhaal dus ook verstuurd naar Mvr. X? En nu? Sorry.. Beetje nieuwschierig naar het einde van deze film

[Hakuna]

Oorspronkelijk geplaatst door Highfly3r

Daarna begin ik mijn opleiding, dan ga ik mij ook compleet kaal scheren, staat het echt dramatisch dan ga ik maatregelen nemen.

Aan welke maatregelen moet ik dan denken als je het kaal zijn dramatisch vind uitzien?

Toch niet aan een dubbele dosis Fina!

[Highfly3r]

Oorspronkelijk geplaatst door Spider45

Aan welke maatregelen moet ik dan denken als je het kaal zijn dramatisch vind uitzien?

Toch niet aan een dubbele dosis Fina!

nee maar dan ga ik wel weer fina proberen en mischien minox. Maarja alleen als het echt dramatisch is